รักไร้ระยะ

บทที่ 1

พบกัน

‘โฮป’ เดินเข้ามาในห้องสมุดของมหาวิทยาลัยในช่วงบ่ายที่อากาศร้อนอบอ้าว ปกติที่นี่จะเงียบสงบ แต่วันนี้กลับมีความรู้สึกเหมือนมีเสียงกระซิบอยู่เต็มไปหมด เจ้าตัวได้ที่นั่งโต๊ะริมหน้าต่าง กวาดสายตามองไปรอบตัวเพื่อมองหาโต๊ะที่พอจะหลีกเลี่ยงจากเสียงของผู้คนรอบข้าง

โฮปเป็นนักศึกษาแพทย์ปี 1 เพิ่งเริ่มเรียนในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ได้ไม่ถึงสองเดือน เขาเป็นคนเงียบขรึม เป็นคนมุ่งมั่นในเป้าหมายของตัวเอง ใช้เวลาส่วนใหญ่ในแต่ละวันไปกับการทบทวนตำราเรียน นอกจากนี้เขายังมีความลับที่แอบซ่อนอยู่ในใจ นั่นก็คือความรู้สึกที่มีต่อรุ่นพี่ที่ชื่อว่า ’ทรอย’

ทรอยเป็นนักศึกษาวิศวกรรมศาสตร์ปี 3 มีชื่อเสียงโด่งดังในมหาวิทยาลัย ความหล่อของเขาทำให้เป็นที่หมายตาของคนจำนวนมาก ทรอยมีรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ รูปร่างที่กำยำสมส่วน บุคลิกภาพดี นั่นทำให้เขาเป็นที่ชื่นชอบของทุกคน

แต่สำหรับโฮปแล้ว ทรอยไม่ได้เป็นแค่คนที่เขาชื่นชมจากระยะไกล แต่เป็นคนที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงทุกครั้งที่เห็น เมื่อโฮปพบทรอย เขารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนไปชั่วขณะหนึ่ง ความรู้สึกที่มีให้ทรอยลึกซึ้งเกินกว่าจะบรรยายออกมาได้หมด

ขณะที่โฮปกำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างมุ่งมั่น เขาได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของทรอยดังขึ้นมาจากอีกฝั่งของห้องสมุด โฮปหยุดละสายตาจากหนังสือ พยายามมองไปยังที่มาของเสียง เขาเห็นทรอยเดินเข้ามาในห้องสมุดด้วยท่าทีที่เป็นกันเอง ทรอยมีสีหน้าผ่อนคลายและดูเหมือนกำลังมองหาที่นั่ง

โฮปรู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกแคบลงเมื่อต้องเห็นทรอยอยู่ใกล้ ๆ เขาหลบสายตาและกลับมาสนใจหนังสือในมือ แต่ในขณะเดียวกัน แต่ในขณะนั้นหัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นจังหวะจนไม่มีกะจิตกะใจจะอ่านหนังสือ

ทรอยมานั่งที่โต๊ะที่อยู่ใกล้ ๆ โฮป เขาหยิบหนังสือขึ้นมาและเริ่มอ่านอย่างตั้งใจ โฮปรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปช้า ๆ การอยู่ในห้องสมุดเดียวกันกับทรอยทำให้เขารู้สึกเหมือนได้สัมผัสกับความใกล้ชิดที่เคยเป็นเพียงความฝัน

เวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง โฮปเริ่มรู้สึกถึงความต้องการที่จะพูดคุยกับรุ่นพี่คนนั้น แต่ความกลัวและความประหม่าทำให้เขาไม่กล้ามากพอ เขาแอบส่งสายตามองไปยังทรอยซึ่งกำลังตั้งใจอ่านหนังสือ และนั่นก็ทำให้เขาอยากจะเข้าไปทักทายเหลือเกิน

ขณะที่เขานั่งคิดอยู่ในใจ ทรอยลุกขึ้นและเดินไปที่ชั้นหนังสือเพื่อหยิบหนังสือเล่มใหม่ เมื่อทรอยเดินกลับมาที่โต๊ะ โฮปรู้สึกว่าต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อไม่ให้ตัวเองเป็นแค่คนที่มองจากระยะไกล

โฮปตัดสินใจหยิบหนังสือของเขาและเดินไปที่โต๊ะของทรอย เขากลั้นใจและพูดออกไปว่า 

“สวัสดีครับ ผมชื่อโฮปครับ เรียนแพทย์ปีหนึ่ง”

ทรอยเงยหน้าขึ้นจากหนังสือและมองไปที่โฮปด้วยรอยยิ้ม ทั้งที่ยังฉงนกับการที่อีกฝ่ายเข้าหา

“สวัสดีครับน้องโฮป พี่ชื่อทรอยนะครับ เรียนวิศวะปีสาม” เขาตอบกลับด้วยความเป็นกันเอง

โฮปรู้สึกถึงความอบอุ่นจากรอยยิ้มของทรอย รอยยิ้มนี้ทำให้ความตื่นเต้นและประหม่าลดน้อยลงมาก

“น้องโฮปมาคนเดียวเหรอครับ”

“เอ่อ..ใช่ครับ จะว่าอะไรไหมถ้าผมจะมานั่งกับพี่”

“ได้สิ พี่ก็มาคนเดียวเหมือนกัน แต่ว่าเราจะอึดอัดไหม กลัวว่าพี่จะทำให้โฮปรำคาญน่ะสิ”

“ไม่เลยครับ ผมไม่มีทางรำคาญแน่นอน” เจ้าตัวรีบปฏิเสธกลับไป

“งั้นเชิญนั่งครับ” ทรอยส่งยิ้มให้รุ่นน้องอย่างเป็นกันเอง

โฮปรีบเดินไปเก็บของที่โต๊ะเดิมแล้วกลับมานั่งลงฝั่งตรงข้ามรุ่นพี่ต่างคณะ ตอนนี้มันเหมือนฝันมากเหลือเกินที่ได้อยู่ตรงหน้าคนที่เขาแอบชอบ

            “ขอบคุณนะครับที่ไม่รังเกียจผม”

            “ทำไมต้องรังเกียจด้วย เราน่ารักจะตาย เรียนหมอด้วย คงจะเรียนเก่งมากแน่ ๆ”

            “ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ผมก็เรียนกลาง ๆ”

            “แต่ก็น่าจะเก่งกว่าพี่ เป็นยังไงบ้างกับชีวิตในมหาวิทยาลัย มีเพื่อยเยอะไหม”

            “ยังไม่ค่อยมีเลยครับ ผมเป็นคนโลกส่วนตัวสูงเข้ากับคนได้ยาก”

            “งั้นก็ถือว่าเรารู้จักกันแล้วนะ มีอะไรปรึกษาพี่ได้ตลอด”

            “ขอบคุณครับ ถ้างั้นผมขอคอนแทคพี่ทรอยไว้ได้ไหมครับ”

            “ได้สิ”

            ทรอยยิ้มพลางคิดในหัวไปด้วยว่าเด็กผู้ชายหน้าจืดคนนี้คงจะเข้ามาจีบเขาเหมือนคนอื่น ๆ แค่คิดก็ทำให้ยิ้มออกมา เขาเจอเหตุการณ์อย่างนี้จนชินไปแล้ว

เมื่อมีโอกาสโฮปได้ชวนทรอยพูดคุยเกี่ยวกับการเรียนและกิจกรรมในมหาวิทยาลัย ซึ่งทรอยก็ตอบกลับด้วยความเต็มใจและดูเหมือนจะสนใจในสิ่งที่โฮปพูด

การได้สนทนากับทรอยในวันนี้ทำให้โฮปรู้สึกสบายใจมาก เขากล้าที่จะชวนอีกฝ่ายคุยโดยไม่เคอะเขิน และพบว่าเวลาที่ได้พูดคุยกับทรอยทำให้เขามีความสุขอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

เมื่อถึงเวลาที่ห้องสมุดใกล้จะปิด โฮปรู้สึกว่าความสุขของเขากำลังใกล้จะหมดลงเช่นกัน ตอนนี้ทรอยกำลังตั้งใจอ่านตำราอยู่ตรงหน้า ก่อนหน้านี้เขาอาจจะทำได้เพียงมองห่าง ๆ แต่วันนี้ได้มานั่งใกล้กับทรอย และมันคงจะเป็นได้เพียงเท่านี้ คนอย่างทรอยคงไม่มีทางมาชายตาแลคนอย่างเขา เป็นได้เพียงแค่พี่น้องมันคงจะดีที่สุดแล้วสำหรับคนอย่างเขา

ก่อนที่ห้องสมุดจะปิดให้ใช้บริการ ทั้งคู่เก็บของและเอ่ยร่ำลากัน ทรอยบอกให้เขาติดต่อไปเมื่อใดก็ได้หากต้องการคำปรึกษาหรือความช่วยเหลือ โฮปยิ้มกว้างด้วยความดีใจที่อีกฝ่ายไม่รังเกียจ ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีในการพัฒนาความสัมพันธ์

เมื่อออกจากห้องสมุดแล้วโฮปมองไปตามหลังชายหนุ่มที่สวมใส่เสื้อช็อปสีกรมท่าที่กำลังเดินจากไป หัวใจดวงน้อยพองโต ในตอนนี้อยากจะตะโกนร้องอย่างสุดเสียงว่าเขาได้คุยกับคนที่แอบรักแล้ว แม้จะเป็นแค่การเริ่มต้น แต่เขารู้สึกได้ว่ามันเป็นการเดินทางที่น่าตื่นเต้นและเต็มไปด้วยความท้าทาย