ข้าเลิกสำคัญตัวผิดแล้วจริงๆ นะ

"คารวะท่านประมุข คารวะท่านรองประมุขเจ้าค่ะ" ข้าประสานมือทำความเคารพ แต่ท่านประมุขเดินผ่านข้าไปราวอากาศธาตุ ท่านรองประมุขแค่นยิ้มก่อนจะเตรียมเดินเลี่ยงข้าไปอีกคน แต่ข้าไวกว่า จับชายแขนเสื้อเอาไว้ก่อน

"ทะ... ท่านรองประมุขเจ้าค่ะ ข้าอยากจะขอโทษท่านประมุขเรื่องคุณหนูเจียง ขะ...ข้าจะไม่ทำอีกแล้ว ข้ารู้แล้วว่าคุณหนูเจียงมีน้ำหนักในใจท่านประมุขมาก" ข้าก้มหน้าพูดสิ่งที่อยู่ในใจ ข้าไม่กล้าแล้ว ไม่กล้า

"ข้าจะบอกท่านประมุขให้แล้วกัน ปล่อยได้หรือยัง? " สิ้นคำท่านรองประมุขข้ารีบปล่อยมือจากชายแขนเสื้อทันที

"ด... เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ แล้วเรื่องงานครบรอบพรรคเมฆาครามหละเจ้าคะ? " ข้ารีบเอ่ยถาม

" เจ้าได้รับเทียบเชิญหรือ? " ท่านรองประมุขหันมาถาม

"ไม่เจ้าค่ะ"

"เช่นนั้นก็ไม่มีอันใดแล้ว ข้าขอตัว" ท่านรองประมุขเดินจากไปแล้ว เสียงหัวเราะขบขันก็ดังขึ้น

"เทียบเชิญก็ไม่มี ยังจะถามเรื่องงานเลี้ยง ฮาๆๆๆ " เป็นหญิงสาวนางหนึ่งในพรรค ข้าจำชื่อนางไม่ได้หรอก พอข้าตวัดตามองนางก็รีบเดินจากไป ทิ้งให้ข้ายืนกำหมัดเจ็บใจอยู่กลางทางเดิน

มาติดตามกันว่าหญิงสาวที่สำคัญตัวมาตั้งแต่จำความได้ กลับต้องมารู้ความจริงว่าตนนั้นไม่ได้อยู่ในสายตาผู้ใดเลยจะเป็นเช่นไร นางจะทำยังไงต่อดี มาเอาใจช่วยไฉชิงเซียนกันค่ะ

*****ผู้เขียนเป็นโรควิตกกังวลมากกกกกกกกกกก ความคิดเห็นที่ไม่ดีก็เก็บไว้ในใจพอ อย่ามาทำลายจิตใจกันเลยค่ะ*****