ลิขิตรักองค์ชายลี้ภัย (มี E-Book)

จางซินอวี่ปรายตามองแผ่นหลังของชายเบื้องหน้า ในขณะมือเอื้อมหยิบมีดซึ่งซ่อนไว้ออกมา เมื่อฟ้าเปิดโอกาสให้เหลือแค่คนสองคน มันจึงถึงเวลาที่จะได้จบเรื่องราวความแค้นนี้เสียที

นางกำมันแน่นพร้อมสาวเท้ายาวไปใกล้ เพียงแค่เงื้อมีดปักลงไปบนหลังคออันเกลี้ยงเกลา เท่านั้นชีวิตขององค์ชายเซียวเจียงเฉินคงเหลือแต่ชื่อ

ระหว่างปลายคมกำลังเล็งจ่อ เซียวเจียงเฉินที่ล้างผลสาลี่เสร็จพอดิบพอดี เขาก็หันกลับมาพร้อมสีหน้ายิ้มแย้มดังเคย

กระทั่งสายตาสะดุดกับใบมีดแหลมเข้า

“มะ...มีด?” เขาจ้องมองมันโดยไม่ละสายตา

หากเซียวเจียงเฉินนั้นล่วงรู้ว่านางประสงค์ต้องการเอาชีวิตเขา เมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้จึงมีแต่ต้องลงมือ

นางยกมันขึ้นในทันที หมายจะเปลี่ยนมาปักลงกลางขั้วหัวใจให้ขาดสะบั้นในคราเดียว

“ขอบใจนะซินอวี่ ข้าก็ตามหาตั้งนานว่าจะเอามาปอกสาลี่เสียหน่อย” เขาเผยยิ้มกว้างกว่าเดิม จากนั้นจึงดึงมันเก็บไว้ในมือตนเอง

“ดะ...เดี๋ยวก่อนมีดนั่น...”

“อย่าห่วงเลยเห็นแบบนี้ แต่ข้าก็ปอกผลไม้เป็นนะ”

หลังจากกล่าวจบเซียวเจียงเฉินก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงต่อ เขาบรรจงปอกเปลือกออกอย่างช้าๆ เพื่อมิให้เหลือเศษเปลือกเลยแม้แต่นิดเดียว ท่ามกลางสายตาอันว่างเปล่าของจางซินอวี่ ที่ในใจกลับเต้นระริกกลัวว่าอีกฝ่ายจะรู้ตัว

“เสร็จแล้วล่ะ” เซียวเจียงเฉินเอ่ยขึ้น ขณะมองผลสาลี่ที่ผ่าเป็นชิ้นได้สวยงามด้วยความภาคภูมิใจ ก่อนเงยหน้ามาหาจางซินอวี่ “ลองชิมดูสิ ท่าทางน่าจะหวานอร่อยไม่เบาเลย”

นางพยักหน้าแบบขอไปที หากกระโตกกระตากอาจถูกสงสัยได้

“เดี๋ยวก่อน มือเจ้าเปื้อนดินอยู่นี่”

“ช่างเถอะ ของแค่นี้กินเข้าไปบ้างไม่ถึงตายหรอก”

“แต่ก็อาจทำปวดท้องได้นะ” เซียวเจียงเฉินหยิบสาลี่ชิ้นหนึ่งขึ้นมา “ข้าล้างมือมาแล้ว ถ้าไม่รังเกียจ...” ใบหน้าของเขาร้อนฉ่าขึ้น ขนาดเอ่ยเองยังรู้สึกเขินแทน

สาลี่ชิ้นสีเหลืองทองยื่นมาใกล้ริมฝีปากบาง ถึงจะลังเลนิดหน่อยแต่อ้าปากรับไป รสชาติมันหวานและกรอบดังรูปลักษณ์ภายนอก ถึงอย่างนั้นใบหน้าของนางก็หาได้แสดงอาการใดออกมา

ทว่าในใจกลับเคียดแค้นไปถึงในทรวง

ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้สารชั่วเซียวเจียงเฉิน!

*********

นิยายเรื่องนี้เป็นเหตุการณ์ที่สมมติ มิได้อ้างอิงตามประวัติศาสตร์หรือบุคคลใด หากผิดพลาดประการใดต้องขออภัย ยังไงก็หวังว่าทุกคนจะชอบเรื่องนี้นะ

E-Book → ลิขิตรักองค์ชายลี้ภัย

~ (=^‥^) _｡