ภรรยาจำยอมของคุณภาคิน

Intro

เสียงเอะอะโวยวายของผู้เป็นมารดาดังขึ้นมาจากชั้นสองของบ้าน ทำให้มธุรดารีบวิ่งขึ้นไปดู

"เกิดอะไรขึ้นคะคุณแม่?"

หน้าซีดของมารดาทำให้มธุรดาใจเสีย ในมือของท่านถือกระดาษเอาไว้แผ่นหนึ่งคล้ายกับกระดาษจดหมาย

"พี่เรา..."

จู่ๆ น้ำตาของผู้เป็นมารดาก็ไหลลงมา มธุรดารีบแย่งกระดาษในมือของผู้เป็นมารดามาอ่านเองโดยไม่รอให้ท่านตอบเพราะหน้าตาของคุณดาววรรณผู้เป็นมารดาไม่น่าจะไหว

"พี่สาวเราหนีไปแล้วแอนนี่"

มธุรดาอ่านจดหมายอย่างมีสติ เนื้อความเขียนเอาไว้ว่ากรรวีพี่สาวของเธอกำลังตั้งครรภ์กับแฟนหนุ่มและหนีไปด้วยกันที่เมืองนอกแล้ว นอกนั้นก็เป็นคำขอโทษ มธุรดามือสั่นกับเนื้อความในจดหมายเพราะจากที่ทราบมาตลอดคือพี่สาวของเธอกำลังคบอยู่กับภาคินคู่หมั้นที่ครอบครัวได้หมายหมั้นเอาไว้มาสามเดือนแล้ว

ที่มธุรดาต้องเครียดเพราะบิดาของเธอรับสินสอดมาล่วงหน้าแล้วจำนวนเงินหนึ่งร้อยล้านบาท

"แล้ว...ละ..เรื่องแต่งงานล่ะคะคุณแม่ หนูจำได้พี่วีบอกว่าฝั่งเราให้เซ็นสัญญาเป็นเงินกู้จนกว่าทางเราจะทำตามสัญญาเสร็จไม่ใช่เหรอคะ?"

"ใช่"

"แล้วถ้าไม่สำเร็จล่ะคะ?"

"เขาจะยึดทุกอย่างที่เป็นของเรา บริษัทของคุณพ่อกำลังจะดีขึ้นหลังจากที่ได้เงินค่าสินสอดมาช่วยสภาพคล่องของบริษัท และที่สำคัญไม่รู้ทางรัศมิ์สกุลจะว่าอย่างไรบ้าง"

คุณดาววรรณยกมือขึ้นกุมขมับ นอกจากเรื่องเงินและเรื่องงานแต่งแล้วยังเป็นห่วงกรรวีมากด้วย จริงๆ กรรวีควรจะบอกกันตรงๆ จะได้ช่วยกันหาทางแก้ไข

ทว่า..ถ้าบอกกันตรงๆ ผู้เป็นบิดาของลูกทั้งสองไม่น่าจะยินยอมอยู่ดี สุดท้ายอาจจะร้ายแรงถึงขั้นสั่งให้ทำแท้งคุณรุ่งโรจน์สามีของเธอทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ธุรกิจเดินหน้าต่อไปได้ กรรวีคงจะรู้เหตุผลข้อนี้ดีเลยตัดสินใจหนีไป

"อะไรนะคะคุณพ่อ...ไม่..ไม่ค่ะแอนนี่ไม่แต่ง"

มธุรดาสั่นหน้าปฎิเสธเป็นพัลวันเมื่อได้ยินผู้เป็นบิดาบอกให้เธอเป็นคนแต่งงานแทนพี่สาว

"ถ้าลูกไม่แต่ง เห็นทีทุกอย่างคงจะจบสิ้นแล้ว"

ความจริงคุณรุ่งโรจน์ก็ไม่ได้อยากจะบังคับอะไรบุตรสาวคนรองมากแต่ฝั่งโน้นบอกว่าสัญญาต้องเป็นสัญญา ในสัญญาไม่ได้ระบุชื่อเอาไว้ว่าเป็นคนไหนดังนั้นจะเป็นบุตรสาวคนไหนของสุทธาคุณก็ได้

มธุรดาทรุดนั่งลงอย่างหมดแรง อนาคตของเธอมาถึงตอนจบแล้วอย่างนั้นหรือ ไม่ได้ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจแม้แต่นิด คุณภาคินอะไรนั่นมธุรดาก็ไม่เคยชอบใจเลยสักนิด เขาดูเย็นชาเคร่งขรึมพูดน้อย เป็นบุคคลที่มธุรดาอยากจะพบเจอเป็นคนสุดท้ายในชีวิตด้วยซ้ำ

"งั้น...ถ้าแอนนี่แต่งกับเขาไปแล้วเกิดไปกันไม่ได้ แอนนี่สามารถจะหย่าได้มั้ยคะคุณพ่อ"

คุณรุ่งโรจน์นิ่งคิดไปชั่วครู่

"ได้..แต่ต้องเป็นหนึ่งปีนับจากวันที่จดทะเบียนสมรส..ทว่า..ในความคิดของพ่อลูกควรอดทน ไม่ควรจะหย่าง่ายๆ ทางโน้นก็ใช่ว่าจะขี้ริ้วขี้เหร่อะไรฐานะก็ร่ำรวย แกไม่ต้องกลัวว่าในอนาคตจะลำบาก"

หนึ่งปีอย่างนั้นหรอ?

มธุรดาฟังคำบิดาจบก็สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ....คิดตัดสินใจฮึดสุดท้ายในการกล่าวคำตกลงออกมาอย่างยากเย็น

"ค่ะ แอนนี่ยินดีแต่งกับเขาเพื่อคุณพ่อคุณแม่ เพื่อพี่กรรวี เพื่อบริษัทของเรา"

มธุรดาตกลงอย่างปลงใจ สมัยนี้มีถมไปที่แต่งกันแล้วเลิกมันคงไม่มีอะไรน่าอาย แต่ถ้าไม่แต่งนี่สิเรื่องใหญ่

"แม่ขอบใจลูกนะแอนนี่ สุดท้ายเป็นลูกที่ช่วยครอบครัวของเราเอาไว้"

มธุรดาไม่ตอบก่อนจะขอตัวออกไปโดยไม่หันมาพูดอะไรกับผู้เป็นบิดาและมารดาอีก แต่เดิมเธอเป็นลูกที่อยู่นอกสายตา มธุรดาไม่ได้เก่งและโดดเด่นเหมือนพี่สาวทุกอย่างเลยเป็นกรรวีที่เป็นความหวังทั้งหมดของตระกูล

แต่ว่าถึงมธุรดาจะอยู่นอกสายตาพ่อแม่มาตลอดเธอก็ไม่เคยนึกอิจฉาพี่สาว เนื่องจากเพราะความหวังทุกอย่างไปลงกับพี่สาวเธอเลยเป็นเด็กที่ไม่เคยถูกคาดหวัง ไม่กดดัน ทำอะไรทุกอย่างตามใจตัวเองมาตลอด

ใครจะคิดว่าวันนี้...เป็นเธอเองที่ต้องมากอบกู้ทุกอย่างที่พี่สาวทิ้งเอาไว้ให้

*****เรื่องนี้ด้นสด อาจจะมาลงแบบไม่เป็นเวลาค่ะ

สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย

คำเตือน!
เรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้เขียน ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ บุคคล ล้วนถูกแต่งขึ้นมาทั้งสิ้น

"ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ"