ขยะไร้ค่าของสำนักคือข้าเอง

หลินซูเยว่ นางเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่ถูกทิ้งไว้หน้าประตูสำนักตั้งแต่ยังแบเบาะ ไม่มีใครรู้ที่มาที่ไปของนาง ไม่มีญาติพี่น้อง ไม่มีเพื่อนสนิท มีเพียงความเงียบเหงาและความอ้างว้างเป็นเพื่อน

ทุกวัน หลินซูเยว่ต้องตื่นแต่เช้ามืดเพื่อทำหน้าที่ต่างๆ ในสำนัก ตั้งแต่กวาดลาน เก็บฟืน หาบน้ำ ไปจนถึงดูแลสัตว์เลี้ยงของเหล่าศิษย์ผู้สูงศักดิ์ นางทำงานหนักและเหน็ดเหนื่อย แต่ไม่เคยได้รับคำชมหรือรางวัลใดๆ มีเพียงคำดูถูกและเหยียดหยามจากศิษย์คนอื่นๆ ที่มองนางเป็นเพียงคนรับใช้ต่ำต้อย

หลังจากทำงานหนักมาทั้งวัน หลินซูเยว่จะแอบหลบไปยังป่าไผ่หลังสำนัก ที่แห่งนี้เป็นเหมือนโลกส่วนตัวของนาง ที่ที่นางสามารถหลีกหนีจากสายตาและคำดูถูกของผู้คน

ในวันหนึ่งที่แสนธรรมดา หลินซูเยว่ได้รับมอบหมายให้ทำความสะอาดห้องเก็บของเก่าของสำนักเมฆาขาว ห้องที่เต็มไปด้วยฝุ่นและหยากไย่ กลิ่นอับชื้นและความเงียบเหงาอบอวลไปทั่วบริเวณ

ขณะที่นางกำลังปัดกวาดหยากไย่อยู่นั้น นางได้สะดุดเข้ากับหีบไม้เก่าใบหนึ่งที่ถูกซุกซ่อนอยู่ใต้กองผ้าผืนเก่า นางค่อยๆ เปิดฝาหีบออกอย่างระมัดระวัง ภายในหีบมีเพียงตำราเก่าแก่เล่มหนึ่งวางอยู่โดดเดี่ยว

หลินซูเยว่หยิบตำราขึ้นมาปัดฝุ่นออกอย่างเบามือ ปกหนังของตำราเล่มนั้นกรอบและซีดจาง แต่ยังคงความงดงามด้วยลวดลายสีทองที่เลือนลาง นางเปิดตำราออกดูอย่างช้าๆ ภายในเต็มไปด้วยอักขระและสัญลักษณ์แปลกประหลาดที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน

นางค้นพบว่าตำราเล่มนี้ไม่ใช่เพียงแค่ตำราธรรมดา แต่มันคือตำราวิชาลับที่สาบสูญไปนานแล้ว วิชาที่ถูกเล่าขานกันว่ามีพลังอำนาจเหนือกว่าวิชาอื่นใดในยุทธภพ

วิชานี้มีชื่อว่า "วิชาเมฆาไร้ขอบเขต" เป็นวิชาที่ทรงพลังและลึกลับ ผู้ที่ฝึกฝนวิชานี้จะสามารถควบคุมพลังปราณได้อย่างอิสระและไร้ขีดจำกัด สามารถสร้างพลังโจมตีและป้องกันที่รุนแรงได้อย่างไม่น่าเชื่อ แต่ในขณะเดียวกัน วิชานี้ก็ต้องใช้ความสามารถและจิตใจที่แข็งแกร่งเป็นอย่างยิ่ง หากผู้ฝึกฝนไม่สามารถควบคุมพลังของวิชานี้ได้ มันอาจจะย้อนกลับมาทำร้ายตนเองและผู้อื่นได้

"พวกเจ้าคิดว่าตนเองสูงส่งมาจากไหนกัน? เพียงเพราะมีชาติตระกูลดีกว่าข้าหรือ?" หลินซูเยว่ตวาดกลับ "พวกเจ้าไม่เคยเห็นข้าเป็นศิษย์น้องร่วมสำนัก มีแต่เหยียดหยามและดูถูกข้ามาตลอด! สำนักนี้เก็บข้ามาเลี้ยงก็เพียงเพื่อให้ข้าเป็นข้ารับใช้เท่านั้น!"