รอเธอรู้ว่ารัก By ไข่มุกสีชมพู

“รู้ตัวมานานแค่ไหน”

“ตั้งแต่แรก”

“รู้ได้ยังไง”

“ก็จะมีใครที่ไหน มาเปิดหน้าต่างเล่นกีตาร์ทุกคืนทั้งที่มันไม่ได้มีเหตุจำเป็นอะไรเลย”

“3 ปี”

“ประมาณนั้น”

“แล้วรู้ไหมว่าจริงๆ แล้วนานกว่านั้น”

“…..”

“พี่อายุมากกว่าหยากี่ปี”

“2 ปี”

“หยาย้ายกลับมาอยู่บ้านตอนไหน”

“ม.1”

“อืม หยาอายุ 13 พี่อายุ 15”

“…..”

“ตอนนั้นครั้งแรกที่เห็น ก็มองว่าน่ารักดี เด็กอะไรขาวๆ ตากลมๆ เหมือนตุ๊กตา”

“หยาย้ายไปอยู่ที่อื่นกับป๊าม้า เพิ่งกลับมาอยู่บ้านตอนขึ้นมัธยม”

“อืม ตอนนั้นก็คอยมองว่าเด็กคนนี้สดใสดี คอยมองว่าไปโรงเรียนมีแผลกลับมาหรือเปล่า มองว่ามีใครมาส่งบ้างไหม รอให้เปิดประตูออกมาก่อนทุกเช้าเพื่อที่จะได้เห็นแก้มป่องๆ รีบกลับบ้านตอนเลิกเรียนเพื่อจะให้ทันดูว่าวันนี้สดใสเหมือนเดิมไหม”

“…..6 ปีเหรอ”

“อืม 6 ปี”

“ตั้งแต่ที่หยาขึ้น ม.4 พี่เริ่มทำตัวเองให้หยาเห็นพี่ทุกวัน จนวันที่โกวมาบอกม้าว่าฝากหยาไว้เพราะต้องไปทำงาน พี่ถึงเริ่มเข้าหาหยาแบบเปิดเผย”

“…..”

“พี่ไม่เคยให้คนอื่นเข้ามาในห้องนอน เวลาเพื่อนมาก็จะไปอยู่กันห้องที่หยาอยู่นั่นแหละ โทรศัพท์พี่ไม่เคยให้ใครจับเพราะไม่ชอบให้ใครมายุ่งของส่วนตัวแม้แต่ป๊าม้าก็ไม่เคยมายุ่ง”

“…..”

“พี่ไม่ชอบให้มีผู้หญิงมาจับตัวพี่ พี่ไม่เคยตามรับส่งใครหรือคอยดูแลใคร”

“แต่ตามรับส่งหยาเกือบ 2 ปี”

“อืม ตอนแรกต้นกับเตมันถึงแปลกใจไง”

“…..”

“พี่ตั้งใจไม่คุยเรื่องนี้เพราะว่าจะรอให้หยาเข้ามหาวิทยาลัยก่อน แต่ตอนนี้ก็ถือว่าเรียนจบมัธยมปลายแล้ว ถ้าจะคุยก็คงไม่เป็นอะไร”

“มองหยามา 6 ปี”

“ใช่ มองมาเรื่อยๆ มองมาตลอด แล้วก็รอวันที่ตัวพี่กับหยาจะอยู่ในวัยที่สมควรมาตลอด 6 ปี”

“…..” ปั้นหยานั่งฟังด้วยอาการอึ้ง เธอพอจะรู้ตัวอยู่บ้างว่าเขาเป็นฝ่ายเริ่มก่อน เพราะเธอมักจะเห็นเขาอยู่ในสายตาเสนมอ แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะนานขนาดนี้

“บางทีพี่ก็คิดนะ เราไม่ต้องคบกันก็ได้ แค่เคียงข้างกันแบบนี้ไปเรื่อยๆ คุยกันอีกทีก็แต่งงานเลย”