วาสนารัก... องค์ชายตัวร้าย (อ่านฟรี มี e-book ค่ะ)

วาสนารัก... องค์ชายตัวร้าย เป็นนิยาย Romantic-Comedy น่ารักใส ๆ อ่านได้ทุกเพศทุกวัย สนุก ตลก คลายเครียดได้ค่ะ มีทั้งหมด 70 ตอนจบ โดยจะปล่อยให้อ่านฟรีวันละ 0.5-1 ตอนนะคะ

(หากท่านใดสนใจ e-book แนะนำที่ท่า MEB ค่ะ ราคาจะถูกกว่า โดยเฉพาะถ้าซื้อผ่านเว็บไซต์หรือ Android)

แนะนำเรื่อง :

        เขาคือองค์ชายตัวร้ายผู้มีชื่อเสียงเสื่อมทรามทั่วแคว้น ทั้งฆ่าคน ปล้นชิงทรัพย์ แม้กระทั่งข่มขืน สิ่งใดที่เรียกว่าเลว ล้วนรวมอยู่ในตัวเขา

        นางคือเด็กสาวตัวป่วนที่หลุดเข้าสู่วงโคจรชีวิต เขาอยากกำจัดนางเพื่อรักษาความลับสำคัญ แต่ไม่รู้เหตุใดจึงฆ่าไม่ลงสักที?

แนะนำตัวละคร :

        เจียงโม่ลี่ = บุตรสาวขุนนางระดับล่าง หน้าตาสะสวย เคยผิดหวังจากเว่ยอู๋เสวียเมื่อชาติก่อนและตายอนาถ เลยย้อนเวลากลับมาเกิดเป็นตัวเองเพื่อพิชิตใจเขาให้ได้

        เว่ยอู๋เสวีย = องค์ชายตัวร้ายผู้มีชื่อเสียงในทางเสื่อมทราม นิสัยเอาแต่ใจ ชอบเอาชนะ มีความลับยิ่งใหญ่ที่เป็นภัยถึงชีวิต

        หยางจื้อหลิง = บุตรสาวขุนนางใหญ่ซึ่งจับพลัดจับผลูแต่งงานกับเว่ยอู๋เสวียด้วยความบังเอิญ ฉลาด รู้เท่าทันคน มีวิธีเอาตัวรอดได้อย่างน่าทึ่ง

        โจวหยางเล่อ = ขุนนางหนุ่มอนาคตไกล สุภาพ มารยาทดี มีความสามารถรอบด้าน หลงรักหยางจื้อหลิงมาตลอดและทำทุกอย่างได้เพื่อนาง

        หยางลู่ซือ = นิสัยเรียบร้อย อ่อนโยน อ่อนแอ ไม่สู้คน เป็นพี่สาวแท้ ๆ ที่หยางจื้อหลิงรักมากและคอยดูแลปกป้องเสมอ

        เว่ยอู๋ฮั่น = พี่ชายต่างมารดาของเว่ยอู๋เสวีย มีความรักที่เกิดจากความสับสนและต้องการทำให้มันถูกต้อง

        ลู่อันโหยว = องครักษ์ร่างหมีฝีปากแจ่ม

ตัวอย่างความสนุก :

        หยางจื้อหลิงในชุดคลุมหนา ๆ เดินจ้ำกลับมาหาเว่ยอู๋เสวียด้วยกิริยาปนเประหว่างตื่นตระหนกกับโมโห

        “ห้องน้ำมีแมลงสาบหรือ?”

        “น่ากลัวกว่าแมลงสาบอีกเพคะ”

        “ตุ๊กแก?”

        “ไม่”

        “งู?”

        “องค์ชายนั่นแหละ” นางจ้องใบหน้าที่มองเผิน ๆ เหมือนสงบนิ่ง แต่แท้จริงกำลังสนุกจนดวงตาเปล่งประกายวิบวับ “พระองค์ทำอะไร?”

        “ข้าหรือ?” เขาเลิกคิ้ว ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง “ข้าทำอะไร?”

        “หม่อมฉันคงถามไม่ชัด” นางหลับตา สูดหายใจเข้าลึกออกลึกเพื่อรวบรวมความกล้า ก่อนโพล่งในสิ่งที่ไม่คิดว่าชาตินี้จะหลุดจากปาก “องค์ชายทำอะไรขนลับของหม่อมฉัน?”

        “ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เว่ยอู๋เสวียฝืนขรึมไม่ไหว หลุดหัวเราะสุดเสียง ลุกเดินจากเก้าอี้ข้างโต๊ะกลางห้องไปนอนขำกลิ้งต่อบนเตียง

        อันที่จริงเวลานี้เขาควรทำงานทำการ แต่เพราะอยากเสพความบันเทิงแบบสด ๆ เลยเลือกนั่งเล่นรอเรื่อยเปื่อย ผลที่ได้ช่างคุ้มค่า

        เมื่อหางตาเห็นหยางจื้อหลิงคว้ากาน้ำชาจะปาใส่ เขาถึงยอมเฉลย “ส่วนนั้นของเจ้ารกรุงรังเหมือนป่าดงพงไพร ข้าเลยเมตตาถากถางให้โล่งเตียน”

        “องค์ชาย!” หยางจื้อหลิงตวาดลั่น โกรธจนควันออกหู ใบหน้าซึ่งปกติขาวเนียนสดใสขึ้นสีแดงคล้ำ “ให้นางกำนัลจับหม่อมฉันเปลื้องผ้ายังพอทน แต่ถึงขั้นสั่งพวกนางยุ่มย่ามเขตหวงห้าม มันเกินไปนะเพคะ”

        “นางกำนัลที่ไหน? ข้าทำเองกับมือ”

        “ฮะ?” ใบหน้าสีแดงคล้ำพลันเปลี่ยนเป็นสีเขียว อาการเกรี้ยวกราดกลายเป็นเหวอ “องค์ชาย... ทำ... เอง?”

        “อืม” เขายิ้มรับอย่างภาคภูมิใจ บรรยายขั้นตอนตั้งแต่ใช้สมุนไพรสูตรลับป้ายทิ้งไว้หนึ่งชั่วยาม เมื่อรากขนอ่อนตัวก็จัดการถอนด้วยนิ้วมือกับแหนบขนาดจิ๋ว “รับประกันงานเนี้ยบ เก็บเรียบทุกรายละเอียด ทุกซอก ทุกหลืบ ทุกเส้น”

        นั่นหมายความว่าหลิงน้อยถูกเขาสัมผัสทั่วทุกรูขุมขน คิดแล้วใบหน้าสีเขียวก็ซีดจนไม่เหลือสีใด ๆ

        “ขนงอกใหม่เมื่อไรบอกได้นะ ข้ายังมีสมุนไพรเหลืออีกเพียบ”

        “กรี๊ด... กรี๊ด...” นางกรีดร้องทิ้งท้าย ก่อนสลบเหมือดแบบไม่ต้องพึ่งยา

*** ฝากพี่อู๋เสวียกับลูกหมูน้อยไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ ***