ชะตานำพารัก mperg

ร่างสูงโปร่งของชายวัย32ปีที่กำลังเร่งรีบหอบแฟ้มกองโตเดินออกจากบ้านในตอนเช้าเพราะวันนี้มีนัดกับสำนักพิมพ์เรื่องการพิจารณานิยายเรื่องใหม่ที่หลานชายของเขาเพิ่งจะเขียนจบและได้รับความนิยมบนโลกออนไลน์เป็นอย่างมากแต่หลานตัวดีดันมีงานที่คณะด่วนเข้ามาคุณอาอย่างไอ้ภพคนนี้เลยต้องรับหน้าที่ดีลงานให้หลานรักเลยต้องเร่งรีบออกไปอย่างนี้ไงล่ะครับ

 "คุณภพจะทานอาหารก่อนไหมคะ คุณชายใหญ่สั่งให้เตรียมของโปรดคุณไว้ด้วยนะคะวันนี้"

แม่บ้านสาวใหญ่รีบบอกแก่คุณชายเล็กที่เธอเลี้ยงมาแต่เล็กแต่น้อย 

"ไม่ทันแล้วครับป้า ภพรีบเดี๋ยวจะไปสายฝากขอบคุณพี่ใหญ่ด้วยนะครับเอาไว้ภพจะรีบกลับมาทานนะครับป้า ภพไปก่อนนะสวัสดีครับ"

ชายหนุ่มแม้จะเสียดายที่ไม่ได้กินของโปรดของตัวเองแต่งานของหลานก็สำคัญมากจริงๆเลยต้องตัดใจไปหาอะไรทานข้างหน้าละกันไว้ค่อยกลับมาทานตอนเย็นก็ยังทัน

"เดินทางปลอดภัยนะคะคุณภพ"

"ค้าบบบบ"

ณภพแม้ว่าจะอายุ32ปีแล้วแต่ก็ยังมีใบหน้าเหมือนกับเด็กอายุ25ปีเหมือนกับหยุดเวลาของใบหน้าเอาไว้แค่นั้นและรูปร่างก็ไม่ได้สูงใหญ่แบบคุณชายใหญ่ผู้เป็นพี่ชายเลยสักนิด ณภพมีรูปร่างที่สูงโปร่งและอ้อนแอ้นมากกว่ากำยำทำให้คุณชายใหญ่นั้นค่อนข้างหวงน้องชายคนนี้มากจนขนาดอายุ32ปีเข้าไปแล้วก็ยังไม่ยอมปล่อยให้คนออกไปใช้ชีวิตข้างนอกยังคงทำเหมือนกับน้องชายคนนี้ยังเป็นน้องน้อยคอยเดินตามพี่ชายต้อยๆอยู่เหมือนเคย

"ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะคะคุณณภพ เรื่องสัญญาดิฉันจะให้เลขาแจ้งไปภายหลังนะคะ"

"ขอบคุณนะครับคุณสิริน ยังไงวันนี้ผมขอตัวก่อนนะครับ"

ณภพขอตัวกลับทันทีเมื่อดีลงานให้หลานชายเรียบร้อย  

ตอนนี้เขากำลังขับรถกลับบ้านด้วยใบหน้าชื่นมื่นเหมือนทุกครั้งที่ณภพต้องออกไปดีลงานหรือไปคุยงานให้กับใครงานนั้นจะต้องสำเร็จไปทุกครั้งไม่รู้เพราะสกิลปากที่หวานเจี๊ยบของเขาหรือเปล่าที่ไม่ว่าใครก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลยสักคน 

มือบางกดโทรศัพท์เพื่อโทรออกหาเบอร์หลานรักด้วยความตื่นเต้น ไม่นานปลายสายก็รับ 

"ฮัลโหลณฉัตร อาเสนอนิยายของหลานให้สำนักพิมพ์ได้แล้วนะ!"

"จริงเหรอครับ  อาภพน่ารักที่สุดในโลกเลย"

สองอาหลานสนิทกันมากเพราะอายุห่างกันแค่12ปีไม่ได้ห่างกันมากทำให้ตอนเด็กๆณฉัตรกับณภพก็มักจะเล่นด้วยกันเสมอ

"ตอนนี้หลานกลับบ้านหรือยังหรือจะให้อาไปรับที่มหาลัยดีอากำลังกลับ"

ณภพยังคงพูดคุยกับหลานด้วยรอยยิ้มเหมือนเคยและน้ำเสียงที่ใช้ก็ละมุนเหมาะที่เป็นเสียงของณภพจริงๆ

"ตอนนี้ผมกำลังกลับครับ ใกล้จะถึงบ้านแล้ว"

"อ๋อ โอเคเดี๋ยวอาจะ ซิ่ง ฮะ เฮ้ย!!!"

ปรี้นนนนน   โครม!!

"อา! อาภพ!"

ณภพไม่มีสติพอที่จะพูดคุยตอบกลับหลานรักได้อีกแล้วตอนนี้ร่างกายของเขาชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงสดที่ไหลบ่าออกมาอย่างไม่ลดละ

ก่อนที่สติจะหลุดหายณภพยื่นมือที่เต็มไปด้วยเลือดออกไปคว้าเอานิยายของหลานมากอดไว้แนบอก 

เขายังไม่อยากตายยังไม่อยากจากไปทั้งอย่างนี้ 

พี่ภัทร น้องฉัตร อายังอยากอยู่ด้วย อยากใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันให้นานกว่านี้หลานยังเรียนไม่จบเลยและที่สำคัญเขายังไม่ได้แต่งงานเลยด้วยซ้ำ!! จะให้ตายแบบนี้จริงดิ

แต่แล้วสวรรค์ก็ไม่เห็นด้วยกับคำขอคำอ้อนวอนของณภพเลยแม้แต่น้อย ลมหายใจของณภพค่อยๆหายไปพร้อมกับดวงตาที่ปิดสนิท