รักดรัณ

‘รักแรก’ เธอยังโหยหาเหมือนยาม ‘แรกรัก’ 

ต่อให้เวลาผ่านไปสักแค่ไหน ‘ความคิดถึง’ ก็ยังทำงานไปตามกลไกของมัน

เอวิริณ ‘รอรัก’ จากเขาได้เสมอ

เพราะเธอยัง ‘รักดรัณ’ ไม่เสื่อมคลาย…

“ดอม คิดถึง”

น้ำเสียงที่ดังอู้อี้อยู่ตรงแผ่นหลัง มันดังชัดในประสาทหูและความรู้สึก ดรัณเลื่อนมือลงมาจับเรียวแขนที่กอดรัดเขาไว้ เพื่อจะดึงมันออก แต่...

“อย่าไล่เอ๋ยเลยนะ ขอแค่กอดให้หายคิดถึง แล้วเอ๋ยจะไปเอง” 

น้ำเสียงปนเศร้า ทำเอาร่างสูงต้องลอบถอนหายใจ ไม่ใช่ด้วยความรำคาญ แต่...เอวาริณกำลัง   ทำให้เขาลำบากใจ เพราะไม่ใช่แค่เธอที่รู้สึกแบบนั้น เขาเองก็มีสภาพไม่ต่างจากเธอ 

 “ถ้าหายคิดถึงแล้วก็ปล่อย” คนพูดคล้ายรำคาญ ทำเอาคนฟังใจแป้ว 

“ยังไม่หายเลย”

ปากบอกไปแบบนั้น แต่ยอมหดมือกลับ แล้วทิ้งลงข้างตัว ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน หากเขาก็ยังคงเย็นชากับเธอเสมอต้นเสมอปลาย

“ยังดื้อเหมือนเดิม”

ดรัณหมุนกายกลับมาหาเผชิญหน้าคนหัวดื้อ มือเรียวยื่นไปเชยคางมนให้เจ้าหล่อนเงยหน้าขึ้นมาสบตา 

“เอ๋ย ไม่ได้ดื้อ” 

เอวาริณเถียงได้แค่นั้น นิ้วหัวแม่มือของ     ชายหนุ่มก็เลื่อนมากดกลีบปากล่างเอาไว้ เป็นการหยุดคำพูดของเธอ แบบไม่ต้องออกแรง

แววตาอ่อนหวานที่มองมาทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นไหว ดรัณก้มหน้าลงมาหาช้าๆ พร้อมกับแตะปากได้รูปของตัวเองลงบนกลีบปากสีกุหลาบนั้นแผ่วเบา ราวกับขออนุญาต เมื่ออีกฝ่ายยังเฉยก็เหมือนเป็นคำตอบ 

ฝากเป็นกำลังใจให้หนูเอ่๋ยของเราด้วยนะคะ