หวนชะตาท้าลิขิต

คำเตือน!!! โปรดอ่านแบบปล่อยใจจอย ๆ นะคะ หากไม่ถูกใจให้กดออกหรือเลื่อนผ่านได้เลย ย้ำนะคะ!!! เพราะนิยายเรื่องนี้มีทั้งสุขและเศร้าปะปนกัน และทุกอย่างเกิดจากจินตนาการของไรต์ค่ะ

สุดท้าย ขอฝากผลงานแนวจีนโบราณเรื่องแรกของไรต์ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนด้วยนะคะ ขอบพระคุณมาก ๆ ค่ะ

ป.ล. เรื่องนี้จะมีการติดเหรียญบางตอนทันทีที่ลง E-Book นะคะ วางขายเมื่อไหร่เดี๋ยวไรต์จะแวะมาแจ้งให้ทราบอีกทีน้า

.

.

.

.

.

ไป๋ลู่จิว

เธอไม่ได้ตาย เพียงแต่กายหยาบจริงนั้นได้รับพลังเซียนหล่อเลี้ยงจนเติบใหญ่ หลังจากเกิดมาไร้ลมหายใจ แต่หัวใจกลับยังเต้นอยู่ รอวันวิญญาณหวนคืนสู่ร่างที่นอนหลับใหลนานนับยี่สิบปี

ภายหลังได้ชีวิตและความทรงจำใหม่อันไร้เดียงสาที่ถูกปูทางไว้ว่าต้องดำรงอยู่อย่างสงบสุข ห่างไกลรัก โลภ โกรธ หลง แต่เรื่องไม่เป็นดังนั้นเพราะเมื่อเธอได้พบกับคุณชายรองสกุลหานผู้ใช้ชีวิตสวนทางกับคนในใต้หล้า เขาเปรียบดั่งชนวนที่จุดประกายไฟในตัวเธอ ไป๋ลู่จิวพยายามเข้าร่วมงานชุมนุมปฐมเซียนที่เปิดโอกาสให้เหล่าผู้ฝึกตนขั้นแรกเริ่มได้เข้าร่วมประลองเพื่อคัดเลือกเข้าเป็นศิษย์สำนักกลาง

เมื่อทำสำเร็จ จนได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของงานชุมนุม แต่แล้วก็มีคืนหนึ่งที่นำพาเธอเข้าถึงความลับบางอย่างจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด สุดท้ายเป็นเขา คุณชายรองสกุลหานผู้ที่เธอถูกชะตาได้กลายเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตเธอเอาไว้ นั่นยิ่งทำให้ไป๋ลู่จิวคิดอยากติดตามเขา รวมถึงสืบเสาะหาความจริงเกี่ยวกับความผิดปกติในตัวนาง ท้ายที่สุดชีวิตอันแสนเรียบง่ายนั้นก็มีเพียงแค่ในจินตนาการเท่านั้น

หานหยางหลง

เขามีสถานะเป็นคุณชายรองสกุลหาน เพราะสงครามระหว่างมารกับสำนักบำเพ็ญเซียนเมื่อสิบปีก่อนทำให้ได้รับบาดเจ็บสาหัสทั่วทั้งกายและใจ เขาจึงใช้ชีวิตอยู่ใต้หน้ากาก ปกปิดตัวตนที่แท้จริง จากเคยขาวบริสุทธิ์แปรเปลี่ยนเป็นดำทมิฬหัวจรดเท้านับแต่นั้นมา

กระทั่งได้มาพบเจอไป๋ลู่จิว เธอละลายน้ำแข็งในตัวเขาจนแทบหมดสิ้น จากคุณชายผู้เงียบขรึมรักในศักดิ์ศรีตนเสียยิ่งกว่าชีพ กลับยอมหมดทุกอย่างเพียงเพื่อรักษาชีวิตของเธอไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า

.

.

.

.

.

"ให้ข้าช่วย" เห็นหานหยางหลงเตรียมจะสบัดตัวนางออก ไป๋ลู่จิวยิ่งออกแรงจับเขาแน่น

ไม่รู้ทำไมพอนางเข้าใกล้ครั้งนี้หานหยางหลงถึงได้รู้สึกร้อนรุ่มใจอยู่ลึก ๆ ยิ่งหันมองรอยยิ้มเล็กสองมุมปากนั่นทีไรจิตใจกลับเหมือนจะหลุดลอย

"ปล่อยข้า" หานหยางหลงเอ่ยเสียงเย็นจนอีกคนตกใจผละมือออกอย่างไว สีหน้าไป่ลู่จิวดูประหม่าขึ้นทันใด หรือเป็นเพราะคำพูดของเขารุนแรงเกินไป แต่นางหาใช่คนอ่อนแอ จากเหตุการณ์ก่อนหน้าก็สื่อให้เห็นชัดแล้วนี่

ครั้นหาคำปลอบโยนให้ตนเองหายกังวลได้ก็เริ่มก้าวขาจากไป แต่เดินมาได้เพียงสองก้าวก็หยุดยืน เดิมทีเขาก็ใช้น้ำเสียงเช่นนั้นกับทุกคนอย่างสบายใจ ทว่าพอเป็นนางทำไมถึงต้องคิดหนักกับคำพูดตนเองปานนั้น ภายนอกดูเฉยชาหารู้ไม่ว่าในหัวเหมือนพายุหมุน

เมื่อต้านทานอารมณ์ดังกล่าวไม่ไหว หานหยางหลงจึงหันกลับมาอีกครั้ง พบนางยังหยุดอยู่ที่เดิมเพิ่มเติมคือจ้องมองเขาด้วยแววตาละห้อย

อานุภาพของมันทลายก้อนน้ำแข็งในใจเขาลงหลายส่วนเลยทีเดียว

"ไม่ตามมาล่ะ" แค่ถ้อยคำไม่กี่พยางค์ทำไป๋ลู่จิวถึงกับคลี่ยิ้มหวาน ดูท่านางจะไร้เดียงสาอยู่จริง แต่จะหมดทุกส่วนไหมนั้นก็คงต้องคอยดูต่อไป

"พรุ่งนี้ข้าอยากอยู่กลุ่มกับเจ้าได้หรือไม่" พอได้ทีก็เอาใหญ่เชียว หานหยางหลงปรายตามองนางพลางยกยิ้มมุมปากอย่างชั่งใจ

แท้จริงแล้วสิ่งที่ดึงดูดให้นางแอบมาที่นี่เพียงลำพังก็เพราะต้องการเลื่อนขั้นตบะวิชานี่เอง กล้าหาญกว่าที่คิด

"มันขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้า" พูดแล้วก็เดินนำออกไป ทิ้งให้คนฟังแทบจะกระโดดโลดเต้น

เมื่อครู่ไป๋ลู่จิวหาได้ตาฝาด ใต้หน้ากากทมิฬนั่นนางสังเกตเห็นรอยยิ้มปรากฏจาง ๆ นี่เขายิ้มให้นางหรือ! แม้จะบอกว่าคุณชายรองผู้นี้ห่างชั้นกับตนราวฟ้ากับดิน แต่นางยังไม่สิ้นหวังหรอกนะ เจอกันพรุ่งนี้เลย!