ดอกมะลิของยักษา

“จะทำอะไรน่ะ” 

ยักษาขมวดคิ้วขึ้นมาด้วยความสงสัย เมื่อขณะที่เขานั่งอยู่ในน้ำ กำลังจะทิ้งตัวลงไปนอน เหลือแค่เพียงส่วนหัวเท่านั้นที่โพล่งขึ้นมา ก็เห็นดอกมะลิเรืองแสงสีขาว ลอยมาอยู่ตรงหน้า 

 “จะฆ่าตัวตายเหรอ” เสียงนั้นพูดออกมาอีกครั้ง แล้วลอยวนไปรอบหัวของเขา

“ถ้าตายแล้ว จะไม่ได้เจอแม่จ๋าอีกแล้วนะ” พอเสียงเล็กพูดจบ ก็ลอยมาอยู่ตรงหน้าของเขาอีกครั้ง พร้อมกับค่อย ๆ ปรากฏตัวขึ้นมาเป็นรูปเป็นร่าง ของเด็กชายผิวโปร่งแสง ตัวกระจิ๋วน่ารัก พุงโล้ ๆ ถูกพันด้วยผ้าขาวผืนบางเหมือนแม่ของเขา และรอบพุงนั้น ก็มีดอกมะลิดอกใหญ่ ๆ ผุดออกมา สามสี่ดอก 

ทำให้ยักษาที่เห็น เบิกตากว้างด้วยความตกใจ “ดะ...เด็ก เด็กมะลิ”

คำพูดนั้นทำให้เด็กชายคลี่ยิ้มออกมา พร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นไปเท้าเอวเอาไว้ “พ่อจ๋าจะตายใช่ไหม เอาสิ ถ้าพ่อจ๋าตายแล้ว ข้าจะให้แม่จ๋าหาพ่อจ๋าใหม่ และพ่อจ๋าจะไม่ได้เจอแม่จ๋าอีกแล้ว”

“พ่อจ๋า?” ยักษาพูดออกไปอย่างฉงน 

“ใช่ พ่อจ๋า คือพ่อจ๋าของข้า น้ำตาของพ่อจ๋ายักษา กับแม่จ๋ามะลิ ก่อเกิดเป็นตัวข้าขึ้นมา เพราะแม่จ๋าไม่อยากจากพ่อจ๋าไปไหน ข้าเลยเกิดมาเพื่ออยู่กับพ่อจ๋ารอแม่จ๋ากลับมา” เด็กน้อยพูดออกมาอย่างฉะฉาน

“ลูกข้ากับแม่มะลิ?” เขาเบิกตากว้าง ถามออกไปอีกครั้งอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตนเอง 

“ใช่ แล้วถ้าพ่อจ๋าคิดจะฆ่าตัวตาย ข้าลูกจ๋า ก็ขอตัวลา” พูดจบ เด็กน้อยก็หันหลังเดินต้วมเตี้ยมออกไป 

“เฮ้ยยย ดะ...เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนสิ ขะ...ข้าไม่ได้จะตาย ข้าแค่จะนอน แต่ตอนนี้ข้าไม่นอนแล้ว” ยักษาพูดออกมาทันที 

คำพูดนั้นทำให้เด็กน้อยคลี่ยิ้มออกมา ก่อนจะหันไปเตะหน้านิ่งมองพ่อ พร้อมกับเกร็งแก้มยุ้ย ๆ เอาไว้ “จะนอน แล้วตอนนี้ไม่นอนแล้วหรือพ่อจ๋า”

“ไม่ ไม่นอนแล้ว ตาข้าสว่างโร่ ตื่นเต็มตาเลยทีเดียว”

เด็กชายได้ยินแบบนั้น ก็หันหลังไปยกมือขึ้นมาปิดปากหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ จนตัวจิ๋ว ๆ โยกขึ้นโยกลง “คิก คิก คิก...”

“ตัวโยกขนาดนี้ ไม่หัวเราะออกมาเสียงดังเลยล่ะ” ยักษาขมวดคิ้วพูดอย่างเคือง ๆ ใบหน้าของเขาค่อย ๆ แดงระเรื่อขึ้น

ทำให้เด็กน้อยหันไปมองเขาอีกครั้งยิ้ม ๆ “ข้าทำได้หรือ”

“.....” เงียบกริบ ยักษาได้แต่มองลูกชาย อย่างไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไร