ฮูหยินเรือนรอง
ตัวข้านั้นถึงแม้นเป็นถึงฮูหยินใหญ่ แต่เรือนที่ข้าแต่งเข้ามานั้น กลับได้อาศัยเพียงแค่เรือนรอง...ทำไมหรือ...หรือเพียงเพราะข้าอ่อนแอเกินไป...หรือเป็นเพราะท่านเกลียดชังข้ามากเกินไป
ผู้เข้าชมรวม
4,943
ผู้เข้าชมเดือนนี้
3
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ฮูหยินเรือนรอง
โดย หวังเสี่ยวชิง
ภาพปก เพจ Monita
จำนวนตอน 24 ตอน
นิยายเรื่องนี้ขอสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ ฉบับ พ.ศ. 2537 ห้ามมิให้ผู้ใดคัดลอก ดัดแปลง ลอกเลียนแบบ ไม่ว่าจะเป็นภาพปกหรือเนื้อหา หากฝ่าฝืนจะมีโทษตามกฎหมาย
“สุ่ยเซียน เจ้าหยุดร้องไห้เถิด อย่าได้เสียใจเพราะข้าเลย”
สตรีอีกหนึ่งนางรีบขยับเข้ามาใกล้เตียงกว้างมากขึ้น เอื้อมมือไปจับมือเรียวงามมาวางบนศีรษะของตนเอง ดวงตาสองข้างแดงก่ำดุจสีเลือด เพราะผ่านการร้องไห้มาตลอดหลายวันมานี้
“คุณหนู บ่าวเสียใจ ที่บ่าวไม่สามารถช่วยอะไรคุณหนูได้เลย”
“จะเสียใจไปไย ชีวิตของคนเราล้วนมีเกิดมีดับ สุ่ยเซียนเอย หากข้าหมดลมหายใจลง ซึ่งก็น่าจะใกล้ถึงเวลาแล้วล่ะ เจ้าจงกลับไปอยู่จวนสกุลจ้าว นำเถ้ากระดูกของข้าไปให้ท่านพ่อด้วย” เสียงแหบระโหยเอ่ยสั่งสาวใช้ ที่เฝ้าติดตามนางมาตั้งแต่เยาว์วัย หากนางหมดลมไปจริง ๆ สุ่ยเซียนจะต้องอยู่ที่จวนสกุลหานอย่างยากลำบากแน่
สตรีที่อายุน้อยกว่าส่ายหน้า ไม่อยากยอมรับในวาระสุดท้ายของผู้เป็นนาย หากเพียงคุณหนูได้รับการรักษา คุณหนูของนางจะต้องกลับมาเป็นปกติแน่
“คุณหนูรอบ่าวก่อนนะเจ้าคะ บ่าวจะไปที่เรือนหงเป่าอีกสักรอบ”
ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยปากห้าม สาวใช้ข้างกายก็วิ่งพรวดออกไปพ้นจากห้องนอนแล้ว ‘จ้าวซีฮัน’ ไม่อยากให้คนของนางต้องไปพบกับความชอกช้ำใจ เพราะสักกี่รอบแล้ว ที่สุ่ยเซียนไปนั่งคุกเข่าอยู่หน้าเรือนหลัก แต่คนผู้นั้นก็ไม่เคยที่จะเห็นใจพวกนางเลย คงอยากจะให้นางตายไปเสียให้พ้น ๆ กระมัง เขากับนางอันเป็นที่รักจะได้ครองคู่กันเป็นผัวเดียวเมียเดียว
“เจ้ากล้าดีอย่างไร ถึง...”
หานห่าวซวนดวงตาวาวโรจน์ด้วยเพลิงโทสะ มองสตรีที่นั่งร้องไห้อยู่บนเตียงกว้าง อยากจะเข้าไปจับตัวนางเขย่า ๆ ให้แรง ๆ ที่นางกล้าเอาตัวเข้ามาพัวพันกับเขา
“ท่านแม่ทัพ ฮึก ๆ ข้าไม่ได้ทำ”
ใบหน้างามอาบไปด้วยหยดน้ำใสที่เอ่อล้นขึ้นมาไม่ขาดสาย เนื้อตัวก็ปวดระบมไปหมด โดยเฉพาะส่วนของร่างกายด้านล่าง จิตใจดวงน้อย ๆ ก็ยิ่งจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ยามคิดย้อนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
หมดไปแล้วความบริสุทธิ์ที่เฝ้ารักษามาตามคำสั่งเสียของมารดา ไหนจะบิดาอีกถ้าท่านรู้ความจริง จะผิดหวังในตัวนางมากเพียงไหนหนอ
แล้วกุ้ยฟางเล่าจะมองนางว่าเป็นสหายรัก ที่ทรยศแย่งบุรุษที่นางชอบหรือเปล่า
และที่สำคัญ สายตาของบุรุษที่กำลังแต่งกาย มองนางด้วยความโกรธเกลียด ไม่เหลือแววของความอบอุ่นเหมือนครั้งก่อน ๆ เลย
“เจ้ารู้ไหม โทษของการวางยาข้า มีโทษถึงชีวิต เจ้าจะบอกเจ้าไม่ได้ทำ ถ้าอย่างนั้นคงเป็นพี่สาวของเจ้าทำ แล้วเจ้ามารับเคราะห์แทนอย่างนั้นหรือ”
“ข้ากินไม่ลง หากแม่ทัพไม่ฟื้น ข้า...ข้าจะทำอย่างไรละสุ่ยเซียน”
หยดน้ำตาไหลตามร่องแก้ม ก่อนจะหยดลงบนหลังมือหนา ที่มือเรียวงามกอบกุมเอาไว้ตลอดเวลา เพราะความกลัวว่าคนที่นอนเป็นผักปลาอยู่จะไม่ยอมฟื้นขึ้นมา
หากเขาไม่ฟื้นจริง ๆ หัวใจทั้งดวงของนาง คงต้องแตกสลายกลายเป็นเศษผงเป็นแน่ แม้ที่ผ่านมาสิ่งที่ชายหนุ่มกระทำจะทำร้ายจิตใจนางมากเพียงไหน แต่ความรักที่นางมีให้เขามาตั้งแต่ในวัยเด็กยังไม่เสื่อมคลายลงไปเลยแม้แต่น้อย
“ท่านแม่ทัพ รีบฟื้นขึ้นมาเถอะ ข้ารอฟังความจริงจากปากของท่านอยู่”
ซีฮันยกมือใหญ่กว่าขึ้นมาทาบที่แก้มของตนเอง นัยน์ตาหงส์จ้องมองใบหน้าหล่อเหลา ภาวนาในใจขอร้องสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้มอบโอกาสให้แม่ทัพหนุ่ม เหมือนที่ได้มอบโอกาสให้นาง
ผลงานอื่นๆ ของ morlan2 ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ morlan2
ความคิดเห็น