คุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวสู้ชีวิต [มีอีบุ๊ก]

ท่านกลางป่าลึกยามค่ำคืนที่ควรจะมีเพียงเสียงของเหล่าสัตว์น้อยใหญ่ที่ออกหาอาหารเชกเช่นทุกวัน ทว่าวันนี้กลับมีบางอย่างแปลกไป

ปั้ง! ปั้ง!

เสียงปืนดังสนั่น คนสองกลุ่มกำลังยิงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

"หัวหน้า! เราจะทำอย่างไรดี ตอนนี้หมายเลขสี่ก็ถูกยิงจนอาการสาหัสแล้วครับ!"

เสียงของลูกน้องฝั่งหนึ่งพูดขึ้นด้วยความร้อนรน

ชายคนหนึ่งในชุดสีดำใบหน้าเคร่งเครียดทำท่าทางครุ่นคิด แต่ปืนในมือก็ยังไม่หยุดยิง

"นี่เป็นภารกิจที่สำคัญมาก นายรีบพาคนอื่นหนีไปซะ และจงกลับไปรายงานผู้บัญชาการว่า คนของประเทศ x กำลังคิดจะใช้ระเบิดนิวเคลียร์โจมตีประเทศของเรา!"

ชายคนนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด ยังไม่ทันที่ลูกน้องจะเอ่ยค้าน น้ำเสียงทรงอำนาจก็สั่งการอีกครั้ง

"รีบไป! และจำไว้ว่าเรื่องนี้สำคัญมาก ผมจะยื้อพวกมันไว้ พวกนายรีบไปซะ!"

ลูกน้องคนสนิทมองหัวหน้าของตนด้วยความเศร้าโศก น้ำตาลูกผู้ชายชาติทหารไหลริน

"รีบไปเร็วเข้า!!"

ทว่าสุดท้ายก็ต้องจำใจพาคนที่เหลือรอดคนอื่นๆ วิ่งหนีไปอย่างไม่ยินยอมนัก

ชายคนนั้นวิ่งไปได้ไม่ไกลก็หันกลับไปมองหัวหน้าด้วยความอาวรณ์

ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นก็คือแผ่นหลังของหัวหน้าที่กำลังยิงต่อสู้กับเหล่าศัตรูด้วยความกล้าหาญ

"หัวหน้า สักวันพวกเราจะล้างแค้นให้คุณ"

...

ภายในบ้านที่ผุพังหลังหนึ่ง ชายหนุ่มอายุราวๆ สิบแปดปี กำลังนอนตาปริบๆ บนพื้นบ้านด้วยความงงงัน

"หากจำไม่ผิด ตอนนั้นเราน่าจะกำลังยิงต่อต้านพวกประเทศ x อยู่หนิ แต่เมื่อกระสุนหมดก็พลาดท่าถูกอีกฝ่ายยิง จากนั้นก็..."

เสียงพึมพำของเขาขาดหายไป เพราะได้ยินเสียงของเด็กกำลังร้องไห้อยู่ข้างๆ เสียงเล็กๆ นั่นดังจนแก้วหูของเขาสั่นสะเทือน

เมื่อหันหน้าไปมองก็พบเข้ากับเด็กสาวตัวน้อยอายุราวๆ สามขวบ ผิวขาวละเอียดแต่กลับผอมซูบ กำลังนั่งร้องไห้อยู่ข้างกาย ปากก็พร่ำเรียกเขาว่า ท่านพ่อ!

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ผมจะแต่งนะครับ อาจจะมีอะไรที่ไม่ถูกใจใครหลายๆ คน

ปล่อยอ่านฟรีตอนเช้า ติดเหรียญตอน 23:00 น. ครับ

             สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗ (ฉบับเพิ่มเติม พ.ศ. ๒๕๕๘) ห้ามทำการคัดลอก เลียนแบบ ดัดแปลงหรือทำซ้ำ เนื้อหา ภาพประกอบ หรือ เผยแพร่ข้อมูล ส่วนใดส่วนหนึ่งด้วยรูปแบบและวิธีการใดๆก็ตาม ก่อนที่จะได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงานเท่านั้น!