สัญญารักจากสายลม

บริเวณที่นั่งตรงริมโขดหิน ขณะที่ร่างสูงโปร่งผิวสีแทนน้ำผึ้ง ผมสีดำขลับหยักศกประมาณเลยติ่งหูมาประมาณ 2-3 เซ็นติเมตร กำลังนั่งก้มหน้าร้องไห้ที่โขดหิน ที่บริเวณข้างทางมีดงหญ้าขึ้นรกรุงรัง สองข้างทางขนาบตัวมีต้นดอกหญ้ากำลังขึ้นรกรุงรัง ยามที่ตอนนี้แสงอัสดงของอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า มีสายลมพัดมาอยู่เอื่อยๆ ที่ยังพาให้อีกคนไม่หยุดที่จะสะอื้นไห้

ขณะเดียวกัน มีเด็กหญิงที่ตัดผมสั้นคล้ายกับเด็กผู้ชาย ผมสีน้ำตาลแดง ผิวขาวเหลือง สวมใส่เสื้อแดงลายขวาง ด้านหลังลังสวมบทบาทตามการ์ตูนเต่านินจา ตามเพื่อนเด็กผู้ชายวัยไล่เลี่ยกันอยู่อีก 2 คน ที่กำลังวิ่งไล่ฟันดาบแบบปลอมๆ ก็คือกิ่งไม้ก้านใหญ่ที่ผูกด้วยเชือกฟาง สะพายหลังอยู่เป็นเสมือนอาวุธของฮีโร่ที่กำลังไล่ตามจับผู้ร้าย

“ไปดิสอง ไปเล้ย ทางนู้นผู้ร้าย รวมพลังเต่านินจา!!”

“ล่วงหน้าไปก่อนเลย เดี๋ยวเราตามไป”

“เฮ้ย เดี๋ยวจับผู้ร้ายไม่ทัน!!”

“ไปก่อนเลย!!!โดนฟันก็เริ่มใหม่” เสียงคนตัวเล็กที่ห้าวสุดตะโกนคุยกับเด็กผู้ชายที่แก่กว่าประมาณ 3 ปีและเด็กผู้ชายวัยไล่เลี่ยกันที่เป็นเพื่อน แต่ตัวใหญ่กว่าวิ่งล่วงไปก่อน

ชายหนุ่มสองคนที่ไม่ใช่ใครที่ไหน นั่นก็คือ มิกกี้และสกังค์ สองพี่น้องจอมหัวโจกพาเล่นซุปเปอร์ฮีโร่อยู่เป็นประจำ

“สองไม่ใจเลยว่ะ ไปสองคนละถ้าตายก็ต้องมาโอน้อยออกใหม่ปะ”

“เออ รำคาญ บอกให้ไปก่อนไง!!” เสียงเล็กบอกขึ้นอย่างโมโห ก่อนที่ชายหนุ่มสองคนจะตกใจจนตัวแข็งทื่อ เมื่อเห็นดวงตาสีดำขลับ แปรเปลี่ยนเป็นสีฟ้าจดจ้องมาอย่างเขม็ง

“เฮ้ย ทำไมสองมีตาสีฟ้าด้วยอ่ะ สองเสกตาได้ด้วยเหรอ เราอยากเป็นบ้าง” คนชื่อมิกกี้ เดินเข้ามาหา พร้อมกับทำท่าตื่นเต้นดีใจ ก่อนจะควักกระเป๋าสตางค์กล่องเหล็กด้านหลังเพื่อสะท้อนดวงตาของเด็กเล็กส่งยื่นให้ส่องดู

“ไหนอ่ะ?”

“อ้าว หายไปแล้ว เมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลย” มิกกี้พูดขึ้นมาอีกคนอย่างเสียดาย “สงสัยจะตาฝาด” เขาบ่นอยู่พึมพำก่อนจะบอกปัด “ไปละ ตามมาละกัน ถ้าตายก็มาโอน้อยออกใหม่”

แล้วสองหนุ่มก็วิ่งไปอย่างรวดเร็ว เลียนแบบตัวการ์ตูนเต่านินจาอย่างบ้าพลังคึกคะนอง แต่ตรงกันข้ามกับสองที่เป็นเด็กตัวเล็ก ผอมเพรียว ถึงกับเอาไม้ที่พะรุงพะรังออกจากตัว และมุ่งตรงไปยังพี่คนที่กำลังเอาแต่ร้องไห้ฟุบก้มหน้าอยู่

“พี่สาวร้องไห้ทำไม”

เสียงเล็กที่เอ่ยทัก ทำเอาคนโตกว่าที่อยู่ประมาณมหาวิทยาลัยเห็นจะได้ สาวผิวน้ำผึ้งผมสีดำขลับ เงยหน้าทั้งน้ำตา แล้วก็ปาดป้ายความอ่อนแอกลบเกลื่อนเป็นพันวัน

“เปล่า เด็กอย่างเราไม่รู้เรื่องหรอก”

“ทำไมจะไม่รู้เรื่อง เห็นว่าร้องไห้อยู่เนี่ย!” เสียงอีกคนเถียงอย่างไม่ยอม ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าเด็กๆ ยื่นตรงมาแล้วซับน้ำตาให้ ทำเอาคนได้รับความรู้สึกนั้นถึงกับชะงักงัน ก่อนจะหัวเราะออกมาทันใด

“อ้าว หัวเราะแล้ว”

“ดีใจ...มีคนห่วงพี่ด้วย ชื่ออะไรอ่ะเรา”

“ชื่อสองครับ”

“เป็นผู้ชาย?” คิ้วหนาเข้มของคนที่ผ่านโลกมาก่อนถึงกับกดลงอย่างขมวดมุ่นชนกันอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นว่าใบหน้าหวานใส แม้จะอยู่ในทรงผมบ็อบสั้นที่ตัดคล้ายเด็กผู้ชายและการแต่งตัว แต่โครงสร้างกระดูกที่มองดูแล้วไม่น่าจะใช่ เพราะตนเองก็เรียนสายวิทย์มาตลอดตั้งแต่ม.ต้น และม.ปลาย หนำซ้ำยังมีเรียนวิชาเลือกเกี่ยวกับกายภาคตอนปีหนึ่งในมหาวิทยาลัยอีกต่างหาก

“ครับ”

“พี่ว่าไม่นะ...ขอโทษเถอะ” ไม่พูดเปล่า แต่สองมียังอาศัยเวลาที่เร็วด่วนจี๋ ดึงกางเกงยางยืดของเด็กวัยประมาณ 4 ขวบรูดลงพรืดเดียวไปถึงข้อตาตุ่ม ที่ทำให้เห็นกางเกงในสีขาวปิดบังของสงวน ที่ดูปราดเดียวก็รู้ได้ในทันทีว่าเป็นผู้หญิง

!!!!!!!!!! ดวงตากลมโตเบิกโพลงอย่างตกใจ ก่อนจะพูดเสียงแข็ง “เป็นผู้หญิง!!!”

และนั่นก็ทำให้คนโดนต่อว่าถึงกับรู้สึกหน้าชา จนตะคอกออกไปเต็มเสียง “นิสัยไม่ดี มาถอดกางเกงคนอื่นได้ยังไง!!!”

แล้วสองมือเล็กก็รีบนุ่งกางเกง ขึ้นเหมือนเดิม ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเป็นที่สุด

“เห็นว่าร้องไห้อยู่เลยมาคุยด้วย วันหลังไม่ต้องทักนะ ไม่รู้จักกัน!”

________

ขอเสียงคนนึกถึงความหลังหน่อยได้มั้ยคับ?