เขตกลั้นรัก [นิยายยูริ]

กรุ๊งกริ๊งกรุ๊งกริ๊ง

เสียงเปิดประตูห้องพักครูซึ่งมีพวงกระดิ่งแขวนไว้บนขอบบานประตูดังขึ้น อาจารย์สาวร่างท้วม ผิวขาวนวลเนียนละเอียดลออเหมือนคนสุขภาพดี ผลักประตูบานกระจกใสเข้ามาในห้องพร้อมรอยยิ้มบางซึ่งเต็มไปด้วยความอบอุ่น แม้อายุอานามจะย่างเข้าวัย 40 แล้ว แต่การดูแลตัวเองด้านการกินที่เลือกสรรเป็นอย่างดี ทำให้จิตตราเป็นคนผิวพรรณเปล่งปลั่ง รวมถึงลักษณะนิสัยที่ชอบสร้างอารมณ์ขัน ทำให้เธอเป็นคนยิ้มง่าย ร่าเริง ส่งผลให้บรรดาลูกศิษย์ต่างแวะเวียนไปมาหาสู่ ทั้งศิษย์เก่าและศิษย์ปัจจุบัน

“สวัสดี สวีดัด เช้าใหม่ของวันทานาบาตะค่ะ ไปขอพรกันรึยัง” จิตตราพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งหัวเราะอยู่ในที ท่าทางอารมณ์ดีแต่เช้า สามารถเรียกรอยยิ้มจากอาจารย์หมวดวิทยาศาสตร์ในห้องพักครูด้วยกัน บางท่านก็เผลอหัวเราะออกมาเบาๆ กับความขี้เล่นของอาจารย์สาว

“เล่นอะไรเป็นเด็กๆน่ะเตือน” อาจารย์พัชรัตน์ สาวชาวใต้ตาคมหน้าหวาน เป็นอาจารย์รุ่นพี่ขยับแว่นมองอาจารย์จิตตราซึ่งพัชรัตน์เอ็นดูไม่ต่างไปจากน้องสาว

“แค่ครั้งหนึ่งในรอบปีไม่ใช่เหรอ...แค่นี้เอง” จิตตราพูดด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม เมื่อนึกถึงตำนานความรักของเทพสาวทอผ้า กับมนุษย์หนุ่มเลี้ยงวัวที่รักกันมาก จนเกิดวันแห่งความรักขึ้นมา ซึ่งปัจจุบันมีการนิยมขอพรความรัก เขียนใส่กระดาษแล้วนำไปผูกไว้กับต้นกิ่งไผ่...

บริเวณชั้นล่างสุดของอาคารเรียน ร่างสูงโปร่งไว้ผมซอยสั้นระดับต้นคอ ผิวสีน้ำผึ้ง จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากบางเฉียบอมชมพูระเรื่อ เธอสวมแว่นกันแดดสีฟ้าทันสมัย เข้ากับใบหน้ารูปเรียวไข่ ใบหน้าเกลี้ยงอ่อนสวยสะดุดตา ยามนี้อรนลินกำลังยกมือบังหน้า ป้องไอแดดเช้าที่กำลังส่องลงมากระทบผิวกาย ร้อนจนต้องเผลอหรี่ตาหยี ทั้งที่สวมแว่นกันแดดกันอยู่แล้ว ขณะที่อีกมือหนึ่งพยายามดึงชายเสื้อแขนยาว สีครีมขาวให้ปกคลุมผิวกายอย่างมิดชิดที่สุดเท่าที่จะทำได้  เธอเดินมาหยุดยืนหน้าอาคารเรียน ก่อนจะเงยหน้าไปยังชั้นบนสูง มองต้นกิ่งไผ่ที่กำลังพัดปลิวไหวไปตามสายลมอ่อน

               รอยยิ้มบางโค้งขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่มือเรียวจะถอดแว่นกันแดดออก เผยให้เห็นนัยน์ตาคมที่กำลังอ่อนไหว บัดนี้กำลังถูกกลบด้วยน้ำตาเอ่อคลอ

               ระหว่างการยืนมองต้นไผ่อย่างเงียบๆ มีเด็กสาวคนหนึ่งในชุดนักเรียน กำลังเดินรีบๆผ่านไป อรนลินสังเกตเห็นเป้ใบหนึ่งที่ยังสะพายอยู่บนหลัง พลันคิ้วหนาก็ขมวดเมื่อเห็นเวลาบนนาฬิกาข้อมือบอกว่า 8 โมงกว่าแล้ว

               “น้องๆ” ไวเท่าความคิดที่อยู่ในใจ อรนลินเอ่ยเรียก ให้เด็กสาวม.ปลายที่กำลังวิ่งหน้าตาตื่นรีบจะเดินไปบนอาคารเรียนถึงกับหยุดชะงัก

               “คะ...” เด็กคนนั้นหน้าตาคมสวย ห้าวลุย ดูทะมัดทะแมง ไว้ผมซอยสั้นจนเกือบเหมือนเด็กผู้ชายเกาหลี หันมามองอย่างไม่มั่นใจว่าอรนลินกำลังเรียกอยู่หรือเปล่า แต่แล้วเธอก็ตัดสินใจเดินเข้ามาหาด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ 

“รีบนะพี่ มีอะไรเหรอ” 

               อรนลินเหลือบมองจุดปักบนหน้าอก เป็นจำนวนสามจุดเรียงกัน รอยยิ้มบางๆก็เกิดขึ้นทันที            

“น้องช่วยพี่ เอากระดาษแผ่นนี้ ไปผูกที่ต้นไผ่หน่อยนะ” อรนลินไหว้วานแล้วหยิบกระดาษสีแผ่นเล็กออกมาจากกระเป๋าสตางค์ ส่งยื่นให้

               “ต้นไผ่?” เด็กสาวม.ปลายทวนคำอย่างงุนงง

 อรนลินพยักหน้าก่อนจะชี้นิ้วไปยังอาคารเรียนชั้นบนสุด ให้คนอ่อนกว่ามองตามปลายนิ้ว

               “อ๋อ...เดี๋ยวจะแวะไปให้แล้วกันนะคะ พี่ศิษย์เก่าที่นี่เหรอ”

               “ใช่...น้องชื่ออะไรล่ะ”

               “มิ้นท์ค่ะ ศลิตาอยู่ม.6/6”

               “6/6 สายภาษาเหรอ?” อรนลินถามอย่างแปลกใจ 

               “เปล่าพี่ สายวิทย์คณิต”

               “หืมม์...” อรนลินเลิกคิ้วสูงแปลกใจ สายวิทย์คณิตตอนนี้มีเยอะขนาดนั้นเชียวหรือ ในเมื่อตอนเธออายุเท่านี้มีแค่สองห้องต่อสายเท่านั้น

               “เอาเถอะ รีบไปเรียนซะ พี่ฝากเราด้วยล่ะ”

“พี่ยังไม่บอกมิ้นท์เลยว่าพี่ชื่ออะไร” ศลิตาถามอย่างใคร่รู้

“พี่ชื่ออ้อน...”