จำได้ว่าไม่รัก

“ข้าวตูรักพี่เก่ง” 

“ครับ งั้นข้าวตูทนเจ็บได้นะ”

น่าแปลกที่หัวใจหนุ่มกลับไม่รู้สึกใด ๆ กับคำบอกรักของเด็กสาววัยใสคนนี้เลยแม้แต่น้อย คงเป็นเพราะหัวใจของเขาด้านชาจากความผิดหวังในรักแรกไปหมดแล้ว เขาต้องการใช้ตติยาเพื่อสลัดภาพแฟนเก่าแนบสนิทกับหนุ่มคนใหม่ออกไปเท่านั้น

ต่อให้ไม่รักหากร่างกายเขาก็ตื่นตัวรับสัมผัสแสนอ่อนละมุนเคลื่อนไหวไปตามสัญชาตญาณเพศชาย

“พี่เก่งรักข้าวตูไหม”

“ข้าวตูกอดพี่แน่น ๆ นะครับ พี่จะเข้าไปช้า ๆ” 

“อื้อ...”

“ดีไหม” 

“ไม่ดี เจ็บ”

“อีกนิดก็จะไม่เจ็บ แล้วข้าวตูจะฟิน” 

“อึก... จุก พี่เก่งอย่า...”

“อย่าอะไร อย่ากระแทกน่ะเหรอ ไม่ได้หรอกนะ”

เขายืนยันด้วยการโถมสะโพกเข้าหาติด ๆ กันอีกหลายครั้ง ส่งเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องห้องรับแขก เสียงหวานครางฮือรับเป็นระยะทุกการตอกตรึง ทว่าเขาก็บดริมฝีปากลงไปปิดทับ จูบแลกลิ้นดูดดื่มเร่าร้อนไปพร้อมกับการบดขยี้ส่วนบอบบางตามแรงปรารถนาของใจ

“อื้อ... พี่เก่ง...”

...

...

...

"ปูเป้ มาได้ยังไง"

"ปูเป้มาง้อเก่งไงคะ เรากลับมาคบกันได้ไหม ปูเป้ผิดไปแล้วจริง ๆ"

"พี่เก่งคะ ผู้หญิงคนนี้คือ..."

"ฉันเป็นแฟนของเก่ง คนที่เก่งรัก แล้วเธอล่ะเป็นใคร หึ! ก็แค่เด็กใจแตกคนหนึ่งที่แรดมานอนกับผู้ชายง่าย ๆ"

"พี่เก่งคะ ข้าวตูไม่เข้าใจ"

"เก่งจะเลือกปูเป้ หรือจะเลือกนังเด็กคนนี้ เก่งรักมันใช่ไหม"

"ไม่... เก่งไม่ได้รักน้องคนนี้ ข้าวตูกลับไปก่อน"

ตติยา นิ่งงันน้ำตานองหน้า เขาไล่เธอให้กลับไป แล้วสวมกอดแนบแน่นอยู่กับผู้หญิงคนนั้น คำว่า 'ไม่รัก' ที่กรุณพลพูดออกมานั้นช่างบาดลึกในหัวใจเหลือเกิน

...

...

...

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายรัก มีกลิ่นอายดรามานิด ๆ เน้นความน่ารักของพ่อ แม่ ลูก ที่ต้องกลับมาเชื่อมความสัมพันธ์กันอีกครั้ง

แต่นางเอก (ตติยา ชื่อเล่นข้าวตู) ก็ยังฝังใจอยู่กับความใจร้ายของพระเอกในอดีต

เลยไม่ยอมรับการง้อขอคืนดีจากพระเอก (กรุณพล ชื่อเล่นเก่ง)

แต่ก็มีลูกชาย น้องต้นข้าว เป็รสะพานเชื่อมให้พ่อกับแม่ได้มาสะสางเรื่องราวในอดีตกัน

*** เรื่องนี้พระเอกจะค่อนข้างน่าทุบหน่อยนะคะ แต่นางก็น่าสงสารแหละ***

ฝากเอ็นดูน้องต้นข้าวขาวอวบช่างพูดไว้ด้วยนะคะ