พิศวาสนางไม้

ครูหนุ่มเดินไปตามทิศทางที่มีเสียงหัวเราะอย่างสดใสนั้น สองเท้าก้าวไปยังบริเวณหลังโรงเรียนที่มีสภาพคล้ายป่า  ต้นไม้ใหญ่หลายสิบต้นขึ้นเรียงราย  เสียงหัวเราะดังหลังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง  เขาเดินเข้าไปแล้วชะโงกหัวส่องดูหลังต้นไม้ต้นนั้น  ภาพที่ปรากฏแก่สายตาทำให้ชายหนุ่มตกตะลึงจนหัวใจแทบหยุดเต้น หญิงสาวที่แทบจะเปลือยเปล่านางหนึ่งกำลังนั่งขดตัวอย่างเอียงอายอยู่ตรงโคนต้นไม้  มีเพียงใบไม้ไม่กี่ใบที่ปกปิดหน้าอกและอวัยวะเพศเอาไว้ ผิวของหล่อนขาวนวลสะท้อนกับแสงจันทร์ที่สาดต้องลงบนร่าง  ใบหน้าสะสวยจนแทบบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้

วินัยยืนตาค้างดั่งต้องมนตร์สะกด  ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยเจอสตรีที่งดงามถึงเพียงนี้มาก่อน แม้แต่แฟนเก่าของเขาสมัยเรียนวิทยาลัยที่เป็นถึงดาวคณะยังเทียบไม่ได้กับสาวร่างเกือบเปล่าเปลือยเบื้องหน้าผู้นี้

“ท่านจะจ้องมองแบบนี้อีกนานไหม  ฉันก็รู้สึกเขินอายเป็นนะ”

วินัยเหมือนได้สติกลับมา  รีบผงกศีรษะ กล่าวว่า

“ขอโทษครับ...ผมไม่ได้ตั้งใจ  ชื่อของผมคือวินัยครับ....แล้วคุณเป็นใคร....ชื่ออะไร...แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ...” 

หญิงสาวส่งเสียงหัวเราะอย่างร่าเริงออกมา  หล่อนชอบใจในอาการลนลานของชายหนุ่มตรงหน้า  ผลจากการหัวเราะ  เนินอกของหญิงสาวกระเพื่อมเป็นจังหวะ  เผยให้เห็นร่องอกขาวผ่องเด้งขึ้นลง วินัยแอบภาวนาในใจให้ใบไม้ที่ปกปิดปทุมถันหลุดลิ่วออกไป  แต่มันหาเป็นเช่นนั้นไม่ ใบไม้สี่ใบที่ปกปิดทรวงอกนั้นคล้ายถูกเย็บติดกับเนื้อหนังเอาไว้  มันไม่เคลื่อนย้ายตำแหน่งแม้แต่นิดเดียว  ยังคงติดหนึบตรงที่เดิมไม่ไปไหน

หญิงสาวลุกขึ้นยืนช้า ๆ พร้อมกับเผยให้เห็นทรวดทรงส่วนเว้าส่วนโค้งบนเรือนร่าง  ส่วนสูงของหล่อนไม่ได้น้อยกว่าชายหนุ่มเลย กล้ามเนื้อที่ปราศจากไขมันบนพื้นผิวที่ขาวนวลราบเรียบช่างน่าลูบไล้ยิ่งนักในสายตาของครูหนุ่ม

วินัยยืนจ้องตาแทบจะไม่กะพริบ ภาพที่ปรากฏให้เห็นคือหญิงสาวผู้งามเลิศด้วยหน้าตา  สมบูรณ์พร้อมด้วยรูปร่าง  ผิวพรรณนวลเนียนขาวผ่องจนหาที่ติมิได้ เสมือนหล่อนรวบรวมความงามทั้งหมดของสตรีในใต้หล้าไว้ที่ตัวเองเพียงคนเดียว ท่ามกลางแสงจันทราสาดส่องต้องร่าง เพิ่มความงามแบบลี้ลับเข้าไปอีกหลายส่วน โดยเฉพาะดวงตาสีเขียวประกายเรืองรองนั้นช่างดึงดูดใจยิ่งนัก