พี่คนซึนรักน้องคนตึงได้ไหมครับ

ตอนที่  1  แรกเจอ

ณ  ใจกลางเมืองของจังหวัดที่มีพื้นที่กว้างขวางจังหวัดหนึ่ง  ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย  ถือเป็นจังหวัดที่มีความเจริญทั้งทางด้านวัตถุ  เศรษฐกิจ มีความเจริญรุ่งเรือง  ความสะดวกสบาย  ไม่ต่างไปจากเมืองหลวงสักเท่าใดนัก 

ที่อาจจะมีความแตกต่างบ้างก็คงจะเป็นเรื่องของความสะดวกคล่องตัว  ในการเดินทางรถราไม่ติดขัดมากมายเหมือนในเมืองหลวง  บรรยากาศในช่วงเช้า ๆ แบบนี้มีผู้คนเดินพลุกพล่านไปมา  พาหนะน้อยใหญ่หลากหลายชนิดวิ่งกันขวักไขว่  เพราะเป็นการเริ่มต้นวันใหม่ของการดำเนินชีวิต 

หลายคนต่างออกจากบ้านเพื่อไปทำมาหากิน  เป็นกิจวัตรประจำวันของผู้คนในละแวกนี้ซึ่ง  จิรเมธ ธิตินพรัตน์  หรือ  ไต้ฝุ่น จะเห็นบรรยากาศแบบนี้ในทุก ๆ เช้าจนเคยชิน 

ขณะที่เขากำลังปั่นจักรยานและมองไปรอบ ๆ  พร้อมสูดอากาศที่สดชื่น   ซึมซับกับบรรยากาศยามเช้าแบบนี้ที่เขาเห็นมาตลอดจนปีนี้อายุ  28 ปีแล้ว  กระทั่งเขามาถึงจุดหมายปลายทาง  นั่นก็คือ ตึกแถวแห่งหนึ่งที่เปิดเป็นร้านขายอาหาร ซึ่งผู้คนที่อาศัยในละแวกนี้รู้จักกันเป็นอย่างดี 

ถือเป็นร้านเก่าแก่มีอายุและชื่อเสียงมาหลายสิบปี  เพราะรสชาติที่อร่อย  สะอาด แถมคุณภาพเต็มร้อย สืบทอดมาจากรุ่นสู่รุ่นเลยทีเดียว จึงมีลูกค้าไม่ขาดสายยิ่งเช้า ๆ แบบนี้คนยิ่งเยอะเข้าไปใหญ่  อาจจะต้องรอคิว  เร็วบ้าง ช้าบ้าง แล้วแต่ว่าวันไหนจะโชคดีมีลูกค้ามากหรือน้อย 

"อ้าว  ไต้ฝุ่น วันนี้กินอะไรดี” 

พี่แจง  ทายาทรุ่นที่  3  ของร้านเอ่ยทัก  เมื่อเงยหน้าขึ้นมาจากการง่วนทำไข่กระทะให้ลูกค้าอยู่  มือก็สาละวนทำไปด้วย  พร้อมรอรับออเดอร์จากลูกค้าเจ้าประจำด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มสร้างความประทับใจให้กับลูกค้า และนี่ก็เป็นเสน่ห์อีกอย่างหนึ่งในการบริการของทางร้าน

"วันนี้เอาไข่กระทะ  2  ข้าวต้มปลา  2  แล้วก็ข้าวต้มกุ้ง  1  ครับ” 

ไต้ฝุ่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มนวล  พร้อมขยับดันขอบแว่นสายตาสั้นที่เลื่อนต่ำลงมาให้ขึ้นไปอยู่ที่ระดับสายตาที่พอเหมาะ  ตามฉบับของหนุ่มสุภาพ  มาดนิ่ง  แต่ใบหน้าก็ยังมีรอยยิ้มเล็ก ๆ   ส่งให้กับเจ้าของร้านอย่างพี่แจงผู้ใจดี 

ไต้ฝุ่นชายหนุ่มผู้มีผิวพรรณขาวใสและดูมีสุขภาพดี  มาพร้อมกับรูปร่างสูงโปร่งกับความสูง  178  เซนติเมตร ผมสั้นรองทรงสีน้ำตาลตามธรรมชาติ  ด้านหน้าสไลด์ปิดหน้าผาก  ดวงตาเรียวเล็กหนังตาชั้นเดียวยิ้มทีตาหยีจนแทบมองไม่เห็นดวงตาตามแบบฉบับของคนที่มีเชื้อสายจีน 

วันนี้ไต้ฝุ่นใส่เพียงกางเกงขาสั้นสีครีมเลยเข่ามาเล็กน้อย  กับเสื้อยืดธรรมดาสีเบจ  รองเท้าแตะสบาย ๆ ในช่วงเช้าแบบนี้  แต่กลับส่งให้ผู้สวมใส่ดูดีจนลูกค้าในร้านหลายคนหันมามองเลยทีเดียว

 ซึ่งถือว่าเป็นคนที่มีรูปร่างหน้าตาโดยรวมกันแล้ว  เรียกได้ว่าหล่อละมุนยังกะหนุ่มจีนหรือเกาหลีก็มิปาน  ขณะที่กำลังตั้งขาจักรยานตรงริมถนนหน้าร้าน  พร้อมกับเดินมานั่งตรงเก้าอี้ที่ทางร้านจัดไว้ให้ลูกค้านั่งรอ

"ได้เลยจ้ะ  แต่รอสัก  2  คิวนะ  สุดหล่อ”  

พี่แจงกล่าวอย่างสนิทสนมกับไต้ฝุ่นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม  ซึ่งไต้ฝุ่นก็พยักหน้ารับทราบ  พลางหยิบโทรศัพท์มานั่งเขี่ยดูโซเชียลต่าง ๆ ในขณะที่รอ

“สวัสดีตอนเช้าครับพี่แจงสาวงามล่มเมือง  อาหารที่ผมโทรสั่งไว้ได้หรือยังครับ”                                                            

“น้องแทน คิวถัดไปก็ของน้องแทนแล้ว  นั่งรอแป๊บหนึ่งนะครับ” 

เสียงของใครคนซึ่งเอ่ยทักพี่แจงเจ้าของร้านด้วยน้ำเสียงทะเล้นกวน ๆ ทำให้ไต้ฝุ่นเงยหน้าขึ้นไปมอง  ก็พบกับชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งมีใบหน้าหล่อเหลาคมคายแต่แววตาออกแนวทะเล้นขี้เล่น  กับทรงผมที่ยาวระต้นคอ ด้านบนถูกรวบมัดครึ่งหัวมีปอยผมตกระลงมาด้านหน้า  ดูโดยรวมก็ถือว่าเป็นคนที่หล่อเหลาเบ้าหน้าฟ้าประทานและยังมาพร้อมกับความสูงน่าจะประมาณ  185  เซนติเมตร 

“นี่มันลูกรักพระเจ้าชัด ๆ ” 

ไต้ฝุ่นพึมพำกับตัวเองเบา ๆ เผลอมองสำรวจชายผู้นั้นอยู่พักหนึ่ง  พอนึกขึ้นได้กำลังจะรีบเบนสายตากลับมาที่โทรศัพท์มือถือเหมือนเดิม  ด้วยเกรงว่าเจ้าตัวจะรู้ตัวว่าเขาแอบมองนานเกินไป  จะกลายเป็นการเสียมารยาทเปล่า ๆ 

แต่ก็ยังไม่ทันได้ทำตามที่คิด  ลูกรักพระเจ้าที่ไต้ฝุ่นพูดถึงก็หันหน้ามาสบตากับเขาพอดี  ไต้ฝุ่นรู้ตัวว่าถูกจับได้ที่แอบมอง  ก็ทำหน้าเลิ่กลั่กพร้อมกับรีบเบนสายตากลับมาที่โทรศัพท์มือถือของตน  ไต้ฝุ่นได้ยินเสียงฝีเท้าพร้อมกับมองเห็นปลายเท้าเจ้าของฝีเท้านั้น  เดินมาหยุดตรงหน้าที่ตัวเองนั่งอยู่ 

“อยากมองนาน ๆ ก็ได้นะ  ผมไม่ได้คิดค่ามอง” 

ชายหนุ่มผู้นั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงยียวน 

“ใครอยากมองนาย” 

ไต้ฝุ่นตอบกลับเสียงนิ่งตามแบบฉบับ  พร้อมเงยหน้าขึ้นมองสบตากับชายผู้นั้น

“อ้าว ก็เมื่อกี้คุณมองผมอยู่ตั้งนานเหอะ อยากรู้จักผมเหรอ  เฮ้อ! ก็คนมันหล่ออะเนอะก็เข้าใจ  มีแต่คนอยากรู้จัก” 

ชายผู้นั้นยังพูดขึ้นอีกด้วยน้ำเสียงกวน ๆ แถมพ่วงด้วยความมั่นหน้ามั่นใจในความหล่อของตัวเอง  พร้อมทั้งหย่อนก้นลงนั่งลงตรงเก้าอี้ข้าง ๆ ไต้ฝุ่น  เอนหลังพิงพนักเก้าอี้  มือสองข้างยกขึ้นมากอดอก  ยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นมาพาดบนขาอีกข้าง  พร้อมทั้งกระดิกปลายเท้าพูดอย่างสบายใจ  ทำให้ไต้ฝุ่นขมวดคิ้วพร้อมกับยกริมฝีปากด้านหนึ่งขึ้น  แสดงความงุนงงในความหลงตัวเองของชายผู้นี้

“ผมชื่อแทนไท กิจณรงค์เดช  เรียก  แทน เฉย ๆ ก็ได้” ชายผู้นั้นยังพูดต่อไปอีกพร้อมสีหน้ายิ้มกวนยียวนประสาท

“ใครถามมิทราบ” ไต้ฝุ่นพูดขึ้นบ้าง  หลังจากนั่งฟังและมองหน้าท่าทางกวน ๆ นั้น

“ไม่มีใครถามผมคิดว่าคุณอยากรู้จัก  ผมเลยบอกเองแหละจะได้ไม่ต้องไปถามคนอื่นให้เสียเวลา”

“พอดีไม่ค่อยอยากรู้จักกับคนแปลกหน้า  ขอโทษทีนะ” ไต้ฝุ่นตอบกลับสีหน้าเรียบเฉย สายตาก้มลงไปมองที่โทรศัพท์อีกครั้งพร้อมเขี่ยไปเรื่อยเปื่อย

“แหม...คุณ เจอกันตอนแรกเป็นคนแปลกหน้า  ถ้าเจอคุยกันไปมาก็ต้องเรียกว่าคนรู้จักได้แล้วสิใช่ไหม”

“งั้น...ถือว่าเรารู้จักกันแล้วนะ  คุณหน้านิ่ง” แทนไทพูดต่อ

หลังจากที่ได้ยินคำเรียก  คุณหน้านิ่ง ไต้ฝุ่นกำลังจ้าอ้าปากพูดต่อ มีสิทธิ์อะไรมาเรียกเขาว่าหน้านิ่ง ไม่ได้สนิทสนมหรือรู้จักมักจี่กันสักหน่อย

“น้องแทน อาหารเช้าน้องแทนได้แล้ว ทั้งหมด  120 บาทจ้ะ”   

เสียงพี่แจงดังขึ้นทันเวลา  ก่อนจะเกิดสงครามน้ำลายของคนสองคน

“ผมไปก่อนนะครับ ถ้าโชคชะตาฟ้าลิขิตจิตสัมพันธ์กัน เราจะได้เจอกันอีกครับคุณหน้านิ่ง” 

ชายหนุ่มผู้นั้นพูดพร้อมกับยิ้มยียวนตามสไตล์  ถึงกับทำให้ไต้ฝุ่นกลอกตามองบนไม่เข้าใจ  คนอะไรพึ่งเคยเจอกันแท้ ๆ กลับมาพูดยียวนกวนประสาทคนอื่น  หากไม่ใช่ไต้ฝุ่น  อาจจะโดนต่อย 2-3 หมัดไปแล้วก็ได้  เนื่องจากท่าทางกวนตีนนั่น  คิดแล้วไต้ฝุ่นก็ได้แต่ถอนหายใจ  วันนี้จะโชคดีหรือโชคร้ายที่เจอคนแบบนี้แต่เช้า  ไต้ฝุ่นได้แต่คิด ก็พอดีกับได้ยินเสียงพี่แจงเรียกให้ไปรับอาหารที่สั่งไว้ซึ่งเสร็จพอดี  ก่อนจะปั่นจักรยานกลับบ้านไป

...............................................

จบตอนแรกแล้วนะคะ  ขอแนะนำตัวก่อนเลย  ไรท์พึ่งเขียนนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก  จะเป็นแนวฟีลกู้ดสำหรับรีดที่ชอบอ่านแนวสบาย ๆ ผ่อนคลายสมอง  คอมเมนต์ทักทายให้กำลังใจกันด้วยนะคะ  สติ๊กเกอร์หนึ่งตัวส่งแรงใจในการเขียนจะขอบพระคุณอย่างมากค่ะ  หากมีสิ่งใดที่ไรท์เขียนแล้ว ขัดอกขัดใจผู้อ่าน  สามารถคอมเมนต์แนะนำกันได้แบบสุภาพ  หลีกเลี่ยงการใช้คำที่ทำร้ายจิตใจดวงน้อย ๆ ของไรท์ด้วยนะคะ  ไรท์ใจบางค่ะ  กลัวหมดกำลังใจในการเขียน อิอิ  รักรีดทุกคนเลยค่ะ

เล็กไม่น้อย