ลาก่อนความตายของฉัน

เสวี่ยน่าก็เป็นแค่เด็กกำพร้าที่จะต้องต่อสู้กับโลกที่เงินเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง เธอเติบโตมาอย่างยากลำบากด้วยสภาพแวดล้อมที่สามารถเรียกได้ว่า 'ขยะ'

สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่มีคนดูแลเป็นพวกผิดศีลธรรมและชอบรังแกเด็ก

โรงเรียนมัธยมต้นที่นักเรียนทุก ๆ คนต่างกลั่นแกล้งเธอ

โรงเรียนเอกชนมัธยมปลายที่ดีแต่เปลือก ภายนอกก็ดูโอเคแต่ภายในเต็มไปด้วยอันธพาลหัวรุนแรง และการแบ่งชนชั้น

โชคดีที่เสวี่ยน่าอยู่ห้องหนึ่งและเป็นนักเรียนที่ฉลาดที่สุดในโรงเรียนเธอจึงไม่ถูกใครรังแก แต่สุดท้ายแล้วโชคดีก็มีเพียงแค่นั้น เพราะเธอยังต้องขวนขวายเพื่อเอาชีวิตรอด

ในที่สุดเสวี่ยน่าก็เห็นแสง เธอจับเชือกที่ปู่สวีส่งยื่นมาให้กับเธอแล้วมีชีวิตที่ดีขึ้น แต่นั่นเป็นแค่จุดเริ่มต้นที่ทำให้เธอตายลงอย่างช้า ๆ

ต่อให้คุณภาพชีวิตของเธอจะดีขึ้น สุดท้ายแล้วคนที่ก้าวไปกับเธอก็ทอดทิ้งเธอ ทุก ๆ อย่างทอดทิ้งเธอ เชือกที่เหมือนจะดีมันก็แค่เชือกผุ ๆ ของตาแก่โลภมาก

ได้...

งั้นเสวี่ยน่าจะทอดทิ้งทุก ๆ สิ่งบ้าง ให้เธอได้พักเถอะ เธอพอแล้วกับการพยายามที่ไร้ค่า ต่อให้จะทำเงินได้มากมายแต่ก็มีหลายสิ่งที่เธอไม่สามารถคว้ามันได้

ต่อให้พยายามไปก็ไร้ประโยชน์งั้นเธอจะหยุด

สวีเสวี่ยน่าได้ตัดสินใจที่จะทิ้งอย่างสุดท้ายที่เธอไม่เคยทิ้ง และมันก็คือชีวิตของตัวเธอเอง

เธอฆ่าตัวตายต่อหน้าคนที่แสนเย็นชา เพื่อนที่เคยร่วมมือกันแต่เขาก็ทอดทิ้งเธอ

ความปรารถนาเดียวที่เหลืออยู่ของเธอคือการได้หายไปจากโลกใบนี้

แต่พระเจ้าดันไม่เห็นด้วยแล้วส่งเธอย้อนเวลากลับมาพร้อมกับคำว่า 'พยายามอีกสักครั้งนะ'

เธอต้องพยายามอะไรอีกล่ะ?

ที่ผ่านมาเธอยังไม่พยายามอีกเหรอถึงได้พูดอย่างนั้น ก็เพราะคุณไม่ใช่เธอนี่ถึงไม่ได้เข้าใจความรู้สึกที่เธอต้องเก็บทน ความรู้สึกที่กัดกร่อนหัวใจของเธอจนทำให้เธอแทบจะไม่ใช่คนอยู่แล้ว

น่าเศร้าเหรอ?

ทั้ง ๆ ที่เอาแต่มองแต่กลับมาพูดอย่างนั้นกับผู้ที่ถูกกระทำ

เสวี่ยน่าโกรธเพราะนั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ เธอแค่อยากหายไปตลอดกาล เหมือนกับนิยายเรื่องอื่นที่ตอนจบก็คือความตาย เธอไม่ได้อยากจะโบกมือลาความตายกลับกันแล้วถ้าเราจับมือกันได้ก็ดี

เพราะเธอจะได้หายไป

แต่เธอก็กลับมาเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง..

ไม่สิ่งที่แย่ที่สุดคือเธอดันไปมีอันดับในกลุ่มพวกอันธพาล และพวกเขาเรียกเธอว่า 'เจ้าหญิงซากศพ' 

เสวี่ยน่าไม่ได้ต้องการแต่เพราะพวกเขา

น่าขำที่ต่อให้เธอจะไร้ความรู้สึกแต่เธอก็ยังรักษาอุดมการณ์ของตนเองเอาไว้อยู่

และน่าขำยิ่งกว่าที่ไม่ใช่แค่เธอที่ย้อนเวลากลับมา

และสิ่งที่เธอเคยล้มเลิกที่จะตามหาก็กลับมา..

ฉันยอมแพ้แล้วเพราะงั้นสิ่งนั้นช่างมันเถอะ

[Heart : 0%]

ทักทาย

สวัสดีนักอ่านทุกท่านนี่ไรท์เอง Ijiiji1 รู้ว่าอ่านยาก *0*

นิยายเรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่คิดพล็อตมานานมากแล้วก็ลองแต่งไปเรื่อย ๆ ไอเดียมันเกิดตอนอ่านนิยาย มันฮวา แนวการต่อสู้ในรั้วโรงเรียนแล้วก็รู้สึกอยากจะแต่งบ้าง ในใจก็มีความคิดที่ว่าอยากจะลองดำเนินเรื่องเป็นผู้ชายบ้าง ทว่าไรท์ไม่ได้เข้าใจความคิดหรือหลักการความคิดของผู้ชายก็เลยไม่สามารถลองดำเนินเรื่องได้ ก็เลยเป็นผู้หญิงตามเคย

ถึงไรท์จะแต่งแนวนักเรียนอันธพาลในโรงเรียน การต่อสู้ระหว่างโรงเรียนและการใช้ความรุนแรงต่าง ๆ ไม่ว่าจะด้วยคำพูดหรือการกระทำ แต่ไรท์ไม่สนับสนุนความรุนแรง การทำร้ายผู้อื่นทั้งทางตรงและทางอ้อม ไม่สนับสนุนการกระทำที่ผิดกฎหมายและทำให้ผู้อื่นได้รับเดือดร้อน นิยายเรื่องนี้แต่งเพื่อความสนุกและอยากให้นักอ่านสนุกไปกับเนื้อเรื่องโดยไม่คิดว่านี่จะเป็นการสนับสนุนความรุนแรง อ่านเพื่อสนุกและอย่าคิดจริงจัง 

และอย่างเช่นเคยไรท์ไม่ถนัดแต่งหวานแหววแล้วก็พยายามพัฒนาให้ตนเองสามารถแต่งแนว ๆ นั้นได้อยู่ แต่สิ่งที่ยากที่สุดคือการหาตอนจบที่ลงตัวและไทม์ไลน์ 

ที่จริงแล้วไรท์ค่อนข้างกังวลว่านักอ่านจะเบื่อแนว ๆ นี้นางเอกเย็นชาไรท์ก็มีพล็อตอีกเรื่องแนววันสิ้นโลกที่นางเอกนั้นไม่ได้เงียบขรึมและดูบ้ามากอยู่ บ้าในระดับที่ไรท์ก็คิดว่าฉันแต่งอย่างนี้ได้ยังไง แต่เรื่องนี้มาก่อนและนั่นเป็นแค่พล็อตที่ลองแต่งไปแล้วไม่กี่ตอน เพราะเป็นแนวใหม่ที่ยังไม่เคยแต่งก็เลยยังไม่ได้คิดที่จะลงจนกว่าจะมั่นใจว่าสามารถแต่งต่อไปได้

นักอ่านสามารถติชมเพื่อช่วยให้ไรท์พัฒนาได้ แต่ก่อนที่จะแสดงความคิดเห็นอะไรใจเขาใจเราด้วย 

ในท้ายที่สุดก็ขอบอกว่าได้โปรดติดตามและสนับสนุนไรท์ไปเรื่อย ๆ ด้วยนะ ขอบคุณนักอ่านทุกท่านมากที่ให้กำลังใจและทำให้ไรท์พัฒนาต่อไปได้เรื่อย ๆ <3

เป้าหมายในอนาคตของไรท์ก็คือแต่งนิยายที่ดีให้ได้ >0<