ไม่ได้ดั่งใจ 18

การมีอยู่ของเธอช่างขัดตาผู้มีอิทธิพล จนเขาพาลพาโลอยากสั่งเก็บเธอให้ไปพ้นๆ หน้า

แต่ความกลัวสุดขีดกลับทำให้เธอพาตัวไปอยู่ใกล้ๆ เขาเพราะเชื่อว่าที่ที่อันตรายที่สุด คือที่ที่ปลอดภัยที่สุด

สุดท้ายโยธกาก็ค้นพบว่าเธอคิดผิดมหันต์!

..................

หญิงสาวขืนตัวออกจากอ้อมแขนที่โอบกอดเธอไว้ มือเธอพยายามดันอกของคนที่กระชับเธอแนบเข้าหาลำตัวแกร่งให้ห่าง

แต่เหมือนว่าเธออยากถอยไปเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเข้าใกล้มากขึ้น

"ไหนพี่มาร์คบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับโย เพราะโยน่ารังเกียจ แต่ทำไมถึงทำแบบนี้ จะกลืนน้ำลายตัวเองเหรอคะ"

เมื่อสู้ด้วยแรงไม่ได้ คำพูดที่เคยทำให้เขาหยุดชะงักได้เสมอก็หลุดจากปากเธอ

คำปรามาสที่เขาเคยพูดลดทอนคุณค่าเธอถูกขุดมาพูด เผื่อเมธาวินจะได้จำได้ว่า เขาไม่อยากแตะต้องคนธรรมดาที่เขาไม่เคยมองเห็นในสายตามาก่อน

"คนเราก็กลืนน้ำลายตัวเองทั้งนั้นแหละ"

เขาตอบหน้าด้านๆ ซ้ำยังก้มหน้ามามองเธอด้วยสีหน้าท้าทาย แบบที่โยธการู้ว่าคำพูดใดๆ ก็ไม่สามารถหยุดยั้งเขาได้อีกต่อไปแล้ว

"..." หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอตัวเองเงียบๆ ในกายหวามไหวสั่นเทาน้อยๆ คนที่ตั้งแง่รังเกียจไม่เคยอยากเข้าใกล้กลับโอบกอดเธอไว้แน่น แล้วทำท่าเหมือนจะกลืนกินกันเข้าไป

เธอไม่ได้ยอมจำนน ทว่าความนิ่งกลับทำให้เขายิ้มมุมปาก

เมธาวินลดใบหน้าลงมาใกล้ใบหน้าเธอแล้วแนบริมฝีปากร้ายๆ ของเขากับริมฝีปากที่สั่นระริกของเธอ

โลกของโยธกาเหมือนจะคว่ำหงาย ถ้าเขาโกรธเกลียดกันแล้วต่อว่าเธอสู้ไหว

แต่ถ้าเขามาไม้นี้ พูดตรงๆ เธอรับมือเขาไม่ได้จริงๆ