แฟนพ่อ...ผมขอนะครับ

แฟนพ่อ…ผมขอนะครับ 

นิยายเรื่องนี้เป็นภาคต่อของเรื่อง ก็เด็กมันร้าย นะคะ พระเอกในเรื่องนี้คือรามิลที่เป็นเพื่อนกับพระเอกในเรื่องก็เด็กมันร้ายค่ะ  แต่ถ้าใครไม่ได้อ่านเรื่องก็เด็กมันร้ายก็ไม่เป็นไรนะคะ สามารถอ่านเรื่องนี้อย่างเดียวได้เลยค่ะ

ฝากทุกคนกดติดตามด้วยน้า ไรต์ติดเหรียญวันที่ 20 พฤษภาคม 2566 นะคะ

เรื่องนี้มี 15 ตอนค่ะ ประมาณ 41,XXX คำ

……………………………………………………………………………

“พ่อมีเรื่องสำคัญจะคุยกับแก” จักรชัยเอ่ยขึ้นขณะนั่งรับประทานอาหารเย็นกับลูกชายสองต่อสอง 

            “ครับ” รามิลตักข้าวเข้าปากรอฟังเรื่องสำคัญของพ่อ

แม่ของรามิลเป็นชาวอังกฤษ หย่าขาดกับพ่อของเขาตั้งแต่เขาอายุได้เพียงสิบสองขวบเพื่อไปแต่งงานใหม่กับชาวอังกฤษด้วยกัน แต่แม่ของเขาก็คอยแวะมาเยี่ยมเยือนลูกชายตลอด จนเขาเรียนจบปริญญาตรี พอเรียนต่อปริญญาโทรามิลก็ย้ายไปเรียนที่อังกฤษกับแม่ หลังจากเรียนจบก็กลับมาทำงานกับพ่อตามเดิม

ส่วนจักรชัยก็ครองตัวเป็นโสดเป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวที่หล่อรวยและสุขภาพดี จนดูไม่ออกเลยว่าตอนนี้เขาอายุห้าสิบห้าแล้ว มองแค่ภายนอกก็คงจะดูแค่สี่สิบต้นๆ

            “แกต้องแต่งงานกับหนูพราว” พูดเสียงเรียบแล้วชำเลืองมองลูกชายอย่างคาดหวัง จักรชัยรู้ว่ามันเป็นเรื่องยากและละเอียดอ่อนมากสำหรับผู้ชายที่ยอมครองตัวเป็นโสดมาจนอายุสามสิบปีอย่างรามิล ทั้งที่ชีวิตเพียบพร้อมทุกด้าน แต่เพราะมีลูกชายคนเดียวจักรชัยจึงอยากมีหลานน้อยกับเขาบ้าง 

            “เขาเป็นใครครับ?” ถามเสียงเรียบ แต่มีคำตอบในใจอยู่แล้ว อุตส่าห์ครองโสดมาตั้งนานจะให้มาแต่งงานง่ายๆมันใช่เรื่องที่ไหน

            “ลูกสาวเพื่อนพ่อ” 

            “ทำไมผมต้องแต่งด้วยครับ” เอาแล้วไงได้ยินคำถามแบบนี้จากปากลูกชายทีไรรู้สึกใจคอไม่ดีทุกที

            “บริษัทเขากำลังจะล้มละลาย” 

            “แล้วเกี่ยวอะไรกับผม” นั่นไงผิดอย่างที่จักรชัยคิดไว้ที่ไหน พอคุยเรื่องแบบนี้ทีไรตอบแบบไม่เกรงใจคนฟังตลอด

            “รามิล นี่แกกลายเป็นคนใจดำไปตั้งแต่เมื่อไหร่” น้ำเสียงผิดหวังในความคิดของลูกชายที่เขาไม่เคยสอนเลยแม้แต่น้อย

            เรื่องนี้พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายมีความเห็นพ้องต้องกันเพราะลูกสาวเพื่อนก็ยังโสด อีกทั้งการแต่งงานครอบครัวหรรษรักษ์ก็จะได้ไม่ต้องเสียเปรียบที่ต้องใช้หนี้ให้กับทางครอบครัวคณาภิรมย์ และต้องช่วยฟื้นฟูธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ของฝั่งโน้นด้วย

“ถ้าเราเป็นฝ่ายอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นบ้างล่ะ”

       “ให้มันถึงวันนั้นก่อนครับ แน่นอนว่าผมไม่ให้พ่อยัดเยียดผมให้แต่งงานกับคนอื่นเหมือนกับที่เพื่อนพ่อกำลังทำอยู่แน่นอน ถ้าพ่อสงสารเขามากพ่อก็แต่งเองสิครับ” รามิลไม่เข้าใจว่าผู้ใหญ่กำลังคิดอะไรอยู่ มีที่ไหนอยู่ดีๆจะให้แต่งงาน 

       “รามิล!” ลูกคนนี้มันก็ช่างคิด คิดอะไรก็ไม่คิดดันคิดจะให้พ่อไปแต่งงานกับสาวรุ่นลูกซะงั้น

       “ตามนั้นครับพ่อ ไม่แต่งก็คือไม่แต่ง พ่อได้ฤกษ์วันไหนก็บอกผมด้วยละกัน ผมไปทำงานก่อนนะครับ” 

ว่าแล้วร่างใหญ่ที่สูงกว่า 185 เซนฯก็ลุกขึ้นเดินมาที่รถเพื่อไปดูงานที่ผับ ในช่วงกลางวันเขาจะไปทำงานที่โรงแรมรามิลซึ่งเป็นโรงแรมระดับห้าดาว ส่วนตอนกลางคืนจะเข้าไปดูงานที่ The Racha ผับ ซึ่งเขาเป็นหุ้นส่วนกับชานนท์เพื่อนของเขา และจะกลับเข้าบ้านประมาณเกือบเที่ยงคืนของทุกวัน ชีวิตเขาทำงานหนักแบบนี้เสมอมา ในหัวยังไม่เคยคิดเรื่องแต่งงานแม้แต่เสี้ยวเดียว ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากแต่งแต่เพราะเขายังไม่เจอคนถูกใจ ขอกินแบบเงียบๆอย่างนี้ไปดีกว่า