Daddy ทรง Boy

“อาจิมมี่ อันนั้นคืออะไร” เด็กขี้สงสัยจิ้มนิ้วชี้ไปทางรถเข็นขายของห่างไปทางด้านหน้า สายตาเป็นประกายแวววาวทุกคราวยามเมื่อเดินผ่านร้านขายอาหาร

“ขนมครก อยากลองมั้ย”

“คา โหนม โค๊ก”

“คะ...หนม...ครก”

“คา  โหนม  คา  รก”

"ครก ไม่ใช่่ คา รก"

"คา ร๊ก ภาษาไทยออกเสียงยากจัง....หยาก หมาก ม๊าก"

หลังจากพยายามออกเสียงอยู่สองสามรอบเจ้าหนูไคก็ได้ขนมครกโบราณเจ้าดังมายัดใส่ปาก พร้อมกับประโยคพร่ำพรรณนาว่าอร่อยอย่างโน้น อย่างนี้ไม่มีหยุดนอกจากนี้ยังมี อาหารเช้าสไตล์คนไทยแท้ๆ อีกหลายอย่างหอบหิ้วติดไม้ติดมือระหว่างทางสำหรับเดินไปยังท่าเรือใหญ่ ใบหน้าระรื่นสดชื่นกับรอยยิ้มสดใสตามวัยทำให้คนที่ตั้งใจสละเวลาการทำงานในวันนี้รู้สึกไม่เสียแรงเปล่า

“เราจะไปไหนกันเหรออาจิมมี่” 

“วันนี้ฉันจะพานายนั่งเรือไปเที่ยว..." ใบหน้าหล่อเหลาพยักพเยิดเชิดไปทางโป๊ะใหญ่ซึ่งมีเรือสปีดโบ๊ทสำหรับล่องแม่น้ำจอดเทียบอยู่สองลำ

"นั่ง...เรือ...ไป...เที่ยว” ประโยคภาษาไทยเอ่ยออกมาอย่างช้าๆ ราวกับอยากสอนให้คนเยอรมันนั้นพูดตาม

“หนาง  เรอ  ปาย  เถียว”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า นายจะนั่งเรอทำไม นั่งเรือ...ไม่ใช่ นั่งเรอ ไปได้แล้ว ขึ้นเรือเถอะไอ้หนู” ท่อนแขนใหญ่ตวัดพาดลงไปบนไหล่แล้วกอดคอเจ้าหนูไคเดินลงไปยังสปีดโบ๊ทลำใหญ่ซึ่งมีผู้ช่วยติดเครื่องรออยู่แล้ว

“เป็นยังไงอร่อยมั้ย” หนุ่มใหญ่หยิบขนมชิ้นใหม่ขึ้นมาแล้วส่งให้ชิมอีกรอบ

“อืมมมม  คา โหนม  ทาย อา หรอย ม๊าก"  นิ้วโป้งใหญ่ยกขึ้นสูงแล้วยื่นไปทางหน้าเคาน์เตอร์พร้อมกับส่งยิ้มแจกให้สาวไทยหลายคนที่ยืนยิ้มจนแก้มแทบฉีก ไม่แน่ใจว่าคนเหล่านั้นดีใจที่ชาวต่างชาติชื่นชอบในอาหารไทยหรือเพราะยิ้มหวานของหนุ่มหล่อเจ้าของดวงตาเป็นประกายนี้กันแน่

"ฉื่อ อา ราย" ขนมไทยในมือใหญ่ถูกยกขึ้นมาร้องถามหาชื่อเสียงเรียงนามของมัน

"เอิ่ม...มันชื่อ..." คนที่ไม่สันทัดเรื่องขนมโบราณไทยหันคอกลับไปมองป้ายด้านข้างซึ่งมันมีเขียนปักไว้ให้อ่านแต่ยังไม่ทันอ้าปากอ่านออกเสียงอีกคนก็โพล่งพูดออกมาเสียก่อน

"คา โหนม จิมมี่”

“อะไรนะ...ขนมจิมมี่อย่างนั้นเหรอ?”

“อือ หึ คา โหนม จิมมี่”

“ทำไมถึงเป็นขนมชื่อฉัน”

“เพราะว่ามันหอม หวาน มัน อร่อย...เหมือนอาจิมมี่เลย” ยิ้มกว้างอย่างจริงใจทำให้หัวใจดวงหนึ่งเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ

“ไหนเมื่อคืนนายบอกว่าฉัน...เด็ดเหมือนน้ำปลาพริก ตอนนี้เปลี่ยนแล้วอย่างนั้นเหรอทำไมโลเลนักล่ะ”

“บนเตียงเมื่อคืนน่ะอาเผ็ดและเซ็กซี่มาก...แต่วันนี้...อาหวาน...หวานจน ผมอยากกินอาเข้าไปทั้งตัวเลย จุ๊บ” ไหล่หนาสะดุ้งกระตุกเมื่อเจ้าหนุ่มคลั่งรักฉกจูบลงมาดูดปากเขากลางร้านขนมไทยใจกลางเมืองอยุธยา

“ไค...ปล่อย” กำปั้นใหญ่ทุบใส่อกกว้างหนักๆ แต่ไม่ได้จริงจังนัก

“ทำไม”

“ที่เมืองไทยเขาไม่จูบกันในที่สาธารณะ” คนที่เป็นผู้ใหญ่กว่าขยับเท้าก้าวถอยหลังห่างจากเด็กหนุ่มไปหนึ่งก้าวพร้อมกับเม้มปากตัวเองเบาๆ สัมผัสอุ่นกับรสชาติหวานจากริมฝีปากนุ่มนั้นยังติดอยู่จนรับรู้ได้แม้ไม่ต้องแลบลิ้นออกมาสัมผัสมันตรงๆ

“แต่คนเยอรมันเราเป็นคนตรงไปตรงมา ถ้าเรารู้สึกดีกับใครเราจะไม่ลังเลที่จะแสดงออกมาให้เขารู้ อาจิมมี่ผมชอบอาจริงๆ นะ”

“นาย...ชอบฉันขนาดนั้นเชียว” เปลือกตาหลุบต่ำก้มลงมองพื้นร้านแล้วชำเลืองมองกลับไปทางกลุ่มนักท่องเที่ยวเจ็ดแปดคนที่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นเมื่อเห็นฉากจูบสดเมื่อครู่

“Don't worry everybody.He's my boyfriend.”  / ไม่ต้องห่วงครับทุกคน เขาเป็นแฟนผม. เสียงห้าวตะโกนออกไปจนลั่นร้านขนม