ชายาบ้าแห่งตำหนักอ๋อง

บทนำ

"ท่านอ๋อง กำหนดอภิเษกก็มาถึงแล้ว หากท่านยังไม่ตัดสินพระทัย เกรงว่าต่อไปจะลำบากนะพะย่ะค่ะ"

"ยังเหลือใครที่ข้ายังไม่เลือก"

"เอ่อ บุตรีขุนนางผู้ใหญ่ ยามนี้ก็เห็นจะเหลือแต่...คุณหนูเฉินเท่านั้น แต่..."

"แต่อะไร"

"นางวิปลาสพะย่ะค่ะ"

"หือ?"

ผู้ดูแลซูยื่นภาพวาดสาวงามที่เหลือเพียงหนึ่งเดียวจากหลายสิบภาพที่กองพะเนินรวมอยู่ในลังทิ้ง สตรีที่ถูกนำขึ้นเสนอเป็นลำดับสุดท้าย ด้วยเพราะความไม่ปกติของนาง ผู้ดูแลจึงหลีกเลี่ยง แต่ก็ไม่อาจจะตัดชื่อนางออกไปได้ เพราะภาพสตรีงามทุกนางในกองนี้ ล้วนถูกคัดมาโดยผู้มีอำนาจสูงสุดในวังหลัง

"ฮองเฮาทรงใส่พระทัยเสียจริง ทุกนางที่ส่งมา ล้วนแต่มีความพิเศษด้วยกันทั้งนั้น ไม่เกี่ยวข้องอ๋องเจ็ด ก็ฉาวโฉ่เริงเมือง ยังมีสตรีวิปลาสอีก น่าขันจริงๆ"

"แม้จะเป็นบุตรีของแม่ทัพใหญ่เฉินกวง แต่นางเป็นบุตรอนุมิคู่ควร ซ้ำยังมีจิตวิปลาส ขอท่านอ๋องโปรดพิจารณา บรรดาสาวงามในภาพอื่นๆ อีกครั้งเถิดพะยะค่ะ

"แต่ข้าเลือกนาง!"

---

 สวัสดีนายท่าน นิยายเรื่องนี้สร้างจากจินตนาการของข้าน้อย ตัวละคร เหตุการณ์ และสถานที่ไม่มีอยู่จริง เพียงอิงเรื่องจากยุคจีนโบราณเพื่อสร้างอรรถรสในการบรรยาย ห้ามมิให้ผู้ใดคัดลอก ดัดแปลง ทำซ้ำ หรือเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาตนะเจ้าคะ

เรื่องราวของคุณหนูใหญ่ตระกูลเฉิน ที่จำต้องแสร้งเป็นคนจิตวิปลาสเพื่อเอาตัวรอดจากการใช้ชีวิตในบ้านของตนเอง อยู่มาวันหนึ่ง บิดาผู้เป็นแม่ทัพจากชายแดน ได้ส่งจดหมายมาบอกให้นางเตรียมตัวแต่งงาน ซึ่งข่าวนี้ก็เป็นประดุจดังสวรรค์ประทานพร ในที่สุด วันที่นางจะได้ก้าวออกจากจวนหลังนี้ก็มาถึง แม้จะได้เป็นเพียงพระชายารอง แต่สำหรับนางแล้วก็เป็นเรื่องที่ดีมาก ไม่ต้องรับผิดชอบใดๆ ใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบเงียบที่ท้ายตำหนัก ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นหน้าที่ของผู้ที่จะมาเป็นพระชายาเอกไปเสีย

แต่วังหลวงที่แสนสงบเงียบในจินตนาการ กลับเป็นได้เพียงความฝันข้าวฟ่าง ดูท่าว่าศึกใหม่จะหนักหนากว่าศึกครั้งเก่าเสียอีก

"ฮึ พระชายาคงยังไม่ทราบ ท่านอ๋องยังไม่เคยมีชายาหรอกเพคะ แม้แต่อนุหรือสาวใช้หน้าห้องก็ไม่มี หากพระชายาต้องการสิ่งใด ก็เรียกใช้บ่าวไพร่ได้ตามสบาย"

"อ้อ เช่นนั้น การที่ข้าแต่งเข้ามาก็คงยังไม่อาจทำให้ท่านอ๋องตั้งจวนได้ คงมีคนต้องการให้เขาลำบากสินะ "

"เอ๋?" หมัวมัวสะดุดหูกับคำพูด ที่ไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากของชายาวิปลาส

"ข้าพูดอะไรผิดหรือ ท่านอ๋องไม่มีจวน ทางเข้าวังก็ไกลออกปานนี้ ข้าเดินไปซื้อตับปิ้งซือชวนของเถ้าแก่หวังไม่ไหวหรอก ต้องลำบากให้เขาช่วยพาข้าไปนะสิ" ซีเวยยิ้มกว้างเริงร่า เสมือนว่าไม่ได้คิดอะไร

"อืม ท่านพูดมาก็ถูกของท่าน นี่ท่าน...เสียจริตจริงหรือ?" หลี่หมัวมัวจ้องเค้นนางอย่างเคลือบแคลงสงสัย

"ไม่เลย ข้าปกติดีทุกอย่าง ข้าเหมือนคนบ้าหรือ ฮ่าๆๆ ท่านนะสิบ้า หมอหลวง ช่วยมาดูอาการหลี่หมัวมัวที นางเป็นบ้าไปแล้ว" 

"อะโหย่ จับพระชายาไว้ ช่วยกันจับเร็ว!!!"

????เชิญทุกท่านสำราญกับเรื่องราวของพวกเขาได้ ณ บัดนี้เจ้าค่ะ (⁠~⁠￣⁠³⁠￣⁠)⁠~