ยอดดวงใจบุปผาแกร่ง (มีอีบุ๊ก+ตอนพิเศษแล้ว)

คำนำ

บทสนทนาในร้านตัดผ้า 

“ผู้ใดเป็นพ่อของลูกเจ้า?” เมื่อสองวันก่อน มีบุรุษผู้หนึ่งเข้ามาที่ร้าน บอกว่านายท่านของเขาจะสั่งตัดชุดคลุมที่ร้านนี้ ต้องทำอย่างไร แล้ววันนี้เป็นวันที่นางนัดกับนายท่านหาน บุรุษสูงใหญ่แผ่กลิ่นอายสูงศักดิ์ เขาปกปิดใบหน้าโดนการใส่หน้ากากเงิน ซึ่งยามนี้นั่งจ้องหน้านางประมาณ 1 เค่อแล้ว 

คราแรกนางไม่ได้สนใจ ปฎิบัติกับลูกค้าเท่าเทียมกัน แต่คนเราถ้าไม่รู้จักกัน แล้วมาจ้องหน้ากันเช่นนี้ ยิ่งมาถามบิดาของลูก เรียกว่าเสียมารยาทอย่างยิ่ง หรือนายทานผู้นี้เคยเห็นใบหน้านี้มาก่อน เมื่อคิดได้เช่นนั้น จันจิหันมาสบตาเขาบ้าง ดวงตาคมกริบสีดำรัตติกาลวูบไหว แต่ไม่นานก็หายไป

 “ท่านอย่าทราบเลย แม้แต่ข้ายังไม่ทราบ” ใบหน้างดงามแววตาเรียบนิ่ง ไม่สะทกสะท้านกับคำถาม (แต่ในใจกลับมีลางสังหรณ์บางอย่าง เพราะดวงตาคู่นี้เหมือนนางคุ้นเคยด้วย)

“ที่เจ้าเลี้ยงเขามา เพราะต้องการให้ดูแลเจ้าในยามแก่เฒ่าหรือ?” ชินอ๋องยอมรับว่านางอบรมสั่งสอนโอรสได้ดี ยามนี้ชีวิตประจำวันที่ผ่านมาสองแม่ลูกท่านรับรู้หมดแล้ว พวกเขาโชคดีที่เจอคนดี ๆ แต่ท่านก็ยังสงสัยว่านางหนีออกมาจากหลังกำแพงสูงได้อย่างไร…แล้วทำเหมือนไม่รู้จักเขาด้วย

“แล้วแต่ท่านจะมอง เพราะสำหรับข้าลูกคือของขวัญจากสวรรค์ ข้าที่เป็นมารดา มีหน้าที่อบรมสั่งสอนเขาเป็นคนดี มีคุณธรรม รู้จักเอาตัวรอด ข้าต้องทำงาน ท่านอยากทราบอันใดอีกเจ้าคะ” นางยังคงสบตาบุรุษสูงใหญ่ อกผายไหล่ผึ่ง ยืนกอดอกจ้องนางตาขวาง เขาจะใส่หน้ากากเงินอำพรางใบหน้าที่แท้จริง หรือใบหน้าอัปลักษณ์ แม้นางจะรู้สึกว่าเคยเห็นดวงตาคู่นี้ที่ไหนสักแห่งก็ตามเถอะ แต่ก็ตัดใจ มาสนใจงานตรงหน้าไม่ใช่เรื่องที่นางควรจะไปใส่ใจ พระเจ้าสร้างมนุษย์มา ใบหน้าเหมือนกันมีถมเถไปนี่นา

“พอดีข้าเพิ่งนึกได้ ว่าวันนี้มีนัดคุยงานกับสหาย เจ้าคงไม่ว่ากระมัง ถ้าข้าจะกลับมาตอนเย็น”

“ตามสบายเจ้าค่ะนายท่านหาน”

จันจิก้มลงปักผ้าในมือต่อ ในแต่ละวัน นางพบเจอผู้คนมากมาย แล้วพบเจอคำถามคล้าย ๆกับบุรุษท่านนี้ เรื่องเช่นนี้มีทุกยุคทุกสมัย ที่ผู้คนชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องของคนอื่น ทุกวันนี้นางปลงกับคำาถามพวกนี้ เอาเวลาสนใจลูกชายที่น่ารัก กับทำมาหากินดีกว่า… 

ท่านอ๋องเทียงหยางกรอกตาไปมา ยืนกอดอกสบตาพระชายารองคนที่ 4 อย่างไม่สบอารมณ์ หรือยามที่เขาไม่อยู่ ศีรษะนางได้รับความกระทบกระเทือน…………เมื่อคิดได้ ท่านอ๋องเทียงหยางหันหลังกลับไป  ใบหน้าหล่อเหลาภายในหน้ากากเงินคิ้วขมวด…พร้อมกับคำถาม ช่วงที่เขาไปทำศึก เกิดอะไรขึ้นที่วังอ๋องเทียงหยาง พ่อบ้านเล่าให้ไม่หมดอย่างนั้นหรือ………เหตุใดนางถึงจำเขามิได้…

“สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามลอกเลียนแบบหรือดัดแปลงเนื้อหา หรือส่วนหนึ่งส่วนใดของหนังสือเล่มนี้ไม่ว่าจะในรูปแบบใด ๆ ก็ตามที่เป็นการเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของที่เป็นผู้แต่งเป็นลายลักษณ์อักษร”

คำชี้แจง

**นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง ไม่ได้มีเจตนาพาดพิงถึงสิ่งใดสิ่งหนึ่ง หรือบุคคลใดบุคคลหนึ่ง ชื่อสถานที่ หรือฉากประกอบในเนื้อเรื่อง เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น ในเนื้อหาอาจมีคำพูด หรือการกระทำของตัวละคร ที่อาจส่อเจตนาในแง่ลบ ขอให้ท่านผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณในการเสพสื่อ เพื่อความบันเทิงเท่านั้น ห้ามนำเนื้อหาไปเผยแพร่ หรือคัดลอกเนื้อหาโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตเด็ดขาด**