ทัณฑ์รักนายโลม (Yaoi)

“กรี๊ดดด อย่าเข้ามานะ”

ช่วยด้วยปีศาจอาละวาด

ในขณะที่ทุกคนตื่นตกใจมีเพียงอ๋องหลี่เฟิ่งเท่านั้นที่ยังคงยืนนิ่ง แววตาคมกริบจ้องมองปีศาจตนนั้นไม่วางตา และเมื่อมันวิ่งเข้ามาใกล้ เขาก็ชักดาบออกมา

ฉิ่ง !

“เอ๊ะ”

ฟูเย่ว์หยุดกึก ปลายดาบห่างจากคอหอยเขาเพียงแค่คืบ

“เจ้าเป็นคน หรือ ภูตผีกันแน่”

เสียงทุ้มเย็นชาดังมาจากบุรุษหนุ่มที่เอาดาบจ่อคอเขา

“.......”

ฟูเย่ว์มองบุรุษในชุดจีนโบราณอย่างงวยงง คนตรงหน้ามีผมยาวมัดรวบขึ้นรัดด้วยกวานสีทองเสริมให้ใบหน้าหล่อเหลานั้นดูสง่ามากขึ้น

“ข้าถามเจ้าไม่ได้ยินหรือไง”

อ๋องหลี่เฟิงถามเสียงเข้มขึ้น ทำให้ฟู่แย่วได้สติคืนมา เขาจึงตอบอย่างยียวนกวนประสาทว่า

“ก็เห็น ๆ อยู่ว่าเป็นคน แต่ถ้าคุณเอาดาบแทงผมละก็... คงได้กลายเป็นผีจริง ๆ”

อ๋องหลี่เฟิงขมวดคิ้ว ประกายตาวูบไหว แต่แล้วเขาก็เอ่ยขึ้นว่า

“งั้น.... เจ้าก็จงกลายเป็นผีเสียเถอะ !”

พูดจบกเขาก็ตวัดปลายกระบี่ หมายจะเฉือดลำคออีกฝ่ายให้สิ้นลมหายใจ

ฉิ่ง !

“ว้ากกก อะไรกันนี่ ทำไมมีแต่คนคิดจะฆ่าจะแกงคนหน้าตาดีอย่างผมนี่ ผมทำอะไรผิด ทำไมต้องไล่ฆ่าผมแบบนี้”

ฟูเย่ว์เอี่ยวตัวหลบได้ทัน แล้ววิ่งหนีอุตลุด เมื่อเขาวิ่งไปทางไหน สตรีที่อยู่ทางนั้นก็ร้องเสียงหลงแล้ววิ่งหนีเขาเช่นกัน

อ๋องหลี่เฟิงฟังวาจาแปลกประหลาดเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่ก็พอจะจับใจความได้จึงตอบไปว่า

“เจ้าเป็นฆ่าตกรที่สังหารอนุของข้า เจ้าสมควรตาย !”

“ฆาตกรเชี่ยอะไร !ผมเป็นตำรวจเว้ย ฟังกันหน่อยสิ จ๊ากกกก”

ตุบ !

ฟูเย่ว์สะดุดเข้ากับบางสิ่งบางอย่างแล้วล้มลงบนอะไรสักอย่าง และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นก็พบว่า ตนล้มทับบนร่างของคนตาย ใบหน้าร่างที่เขานอนทับถูกทุบจนเละ

“อ๊ากกกก”

เขากรีดร้องเสียงหลง ผงะหงายหลังด้วยความสยดสยอง และเมื่อเห็นบุรุษงามสง่าผู้นั้นเดินมา เขาก็รีบเข้าไปกอดขาไว้แน่นพร้อมกับร้องว่า

“ผะ.. ผีหลอก อ๊ากกก ช่วยด้วย”

อ๋องหลี่เฟิงสะบัดขาออกเต็มแรง ทำให้ร่างบางที่เกาะขาเขาล้มฟุบลงไปกับพื้น

“นั้นเป็นอนุของข้า ที่เจ้าสังหารนางอย่างเหี้ยมโหด”

“ว่าไงนะ”

ฟูเย่ว์ตัวชาไปหมด ที่ถูกใส่ความอย่างรุนแรง

ฟางเชียง เมื่อเห็นว่าฟูเย่ว์ยังมีชีวิตอยู่จึงกล้าที่จะเดินเข้ามา แล้วเอ่ยแทรกขึ้นว่า

“ยังจะมาตีหน้าซื่อไม่ยอมรับอีกรึ”

“ตีหน้าซื่ออะไรกันป้า ก็บอกว่าไม่ได้ฆ่า ก็ไม่ได้ฆ่าสิ ผมเพิ่งจะถูกไอ้เพื่อนทรยศมันยิง.....”

เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ เขาก็รีบก้มดูตนเอง แล้วยกมือขึ้นลูบคลำตรงหน้าอกบริเวณที่ถูกปืนจ่อยิง ปรากฏว่าไม่มีร่องรอยของการถูกยิง อีกทั้งเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่อยู่ก็เป็นชุดจีนโบราณสีม่วง ทำจากผ้าไหมเนื้อดี ไม่ใช่ชุดตำรวจ

เขาเลื่อนมือขึ้นมาลูบหน้าก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่มุมปาก จึงใช้นิ้วโป้งเช็ดออกมาดูพบว่าเป็นคราบเลือดสีดำ อีกทั้ง เล็บของเขาบางส่วนยังเป็นสีดำ

“นะ... นี่มันอะไรกัน”

ฟูเย่ว์พึมพำออกมาด้วยความตื่นตะลึง ร่างนี้ตายด้วยยาพิษไม่ใช่ปืน ร่างที่เขาอยู่ไม่ใช่ร่างเขา !