หวานใจนายอานนท์ (From the diary of you are my wife)

(แปะคิวอาร์โค้ดนิยายให้จ้า)

 “ที่นี่อากาศหนาวเย็นทำไมไม่ใส่เสื้อกันหนาว แล้วนี่ออกมาครางตากน้ำค้างอยู่ทำไม”

เสียงคนตัวโตตำหนิทันทีเมื่อเห็นว่าตัวผมสั่นสะท้านจากการที่ร่างกายปะทะกับสายลมแผ่วๆ ที่พัดมาด้วยความหนาวเหน็บ แต่ผมไม่ใช่เด็กที่จะไม่รู้ว่าร่างกายตัวเองทนได้มากน้อยแค่ไหน และใครกันคราง เขาเรียกว่าฮัมเพลงโว้ย!! ช่างไม่มีอารมณ์สุนทรีย์บ้างเลย

“ผมไม่ใช่เด็ก และผมก็ยังไม่ง่วง คิดไว้ว่าสักพักถึงจะเข้าไปนอน แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าจะง่วงแล้ว”

ไม่พูดเปล่าผมรีบลุกขึ้นเตรียมเดินออกไปทันที แค่เจอหน้าตาดุๆ ของผู้ชายคนนี้ก็ทำผมหมดอารมณ์ ผมชักรู้สึกสงสารคนที่จะมาเป็นแฟนพ่อเลี้ยงคนนี้เสียจริงๆ ไม่รู้ว่าในแต่ละวันพ่อเลี้ยงอานนท์จะทำให้แฟนอารมณ์เสียได้วันละกี่รอบกันนะ

“เดี๋ยว” เสียงดุเรียกไว้ก่อนที่ผมจะเดินผ่านหน้าเขาไป ผมหันมามองหน้าทันที อยากรู้ว่าเขาจะอะไรนักหนากับผมอีก

“อะไรอีกครับ”

น้ำเสียงหงุดหงิดบ่งบอกให้เขารู้ว่าผมไม่อยากจะเสวนากับเขาสักเท่าไหร่ พ่อเลี้ยงคงอาบน้ำเตรียมจะเข้านอนแล้วดูจากชุดที่ใส่ และผมที่เปียกพอหมาดๆ มีผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กคล้องคอไว้ หน้าตาตอนนี้เขาเหมือนเด็กๆ ผมปกลงตรงหน้าผากพอให้รู้สึกหงุดหงิดสายตาเล็กน้อย ใบหน้าคมเข้มสะอาดสะอ้านเกลี้ยงเกลา กลิ่นหอมสดชื่นของครีมอาบน้ำและแชมพูทำให้รู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้ายิ่งมีเสน่ห์ดึงดูดมากขึ้น เมื่ออยู่ในลุคที่ดูสบายๆ แบบนี้ แต่ถึงอย่างไรผมก็รู้สึกไม่ชอบเขาอยู่ดี

“เป็นอะไร ไม่พอใจอะไรฉันเหรอ”

“ก็เปล่านี่” ผมตอบออกไปพร้อมทำหน้ายียวนอย่างที่ผมเป็น จนคนถามพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง

“แล้วทำไมต้องหลบหน้าฉัน”

“ก็เปล่าสักหน่อย ผมก็แค่รู้สึกง่วง แล้วนี่พ่อเลี้ยงเป็นเจ้าของไร่ชา ยังต้องมาเป็นยามเฝ้าแขกอีกหรือไง ถึงไม่ไปหลับไปนอน อายุอานามก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้วนะครับ” ผมพูดประชดคนตัวโต นี่ถ้าหากพาลเป็นลมเป็นแล้งไปผมจะทำยังไง เดี๋ยวก็หาว่าผมแกล้งคนแก่อีก

“ฉันถามเธอดีๆ ไม่ได้ให้มาย้อนถามฉันแบบนี้ เป็นเด็กเป็นเล็กมาย้อนผู้ใหญ่แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน” ปกติเขาไม่ใช่คนพูดมากพูดยาวขนาดนี้แต่ทำไมกับผม เขาถึงพูดเยอะกว่าคนอื่นก็ไม่รู้ หน้าตาก็ดีแต่บ่นเป็นลุงแก่ไปได้

“ผมก็ถามพ่อเลี้ยงดีๆ เหมือนกัน และอีกอย่างผมไม่ใช่เด็ก ผมอายุยี่สิบแล้วนะ”

“โตแต่ตัวนะสิไม่ว่า แต่สมองเป็นเด็กสามขวบ”

พ่อเลี้ยงพึมพำเบาๆ แต่อยู่ใกล้กันแค่นี้ หูผมไม่ได้หนวกที่จะไม่ได้ยิน ผมจึงรีบเดินหนีไปทันทีก่อนที่จะหงุดหงิดพาลทำนิสัยไม่ดีให้เขาได้เห็นอีก เดี๋ยวจะหาว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอน ถึงผมไม่มีก็จริง แต่แม่ใหญ่ก็เลี้ยงดูผมมาอย่างดี ถ้าจะไม่ดีก็อยู่ที่ตัวผมเองนี่แหละ

“บ่นเป็นลุงแก่ไปได้” ผมเองก็ไม่ยอมลดราวาศอกก่อนจะเดินผ่านหน้าเขาไปผมก็พึมพำเบาๆ

++++จะเป็นอย่างไรเมื่อซัมเมอร์ปีนี้ไอ้คนปากมอมต้องมาอยู่ที่ไร่พ่อเลี้ยงอานนท์ ++++

ติดตามกันต่อในนิยายนะครับ ??‘???‘???‘???’?