ละอองใจ (ดาวกระจ่าง)

        หลังจากที่พ่อแม่เสียไปเมื่อหกปีก่อน รัญนราจึงรับหน้าที่เป็นผู้ปกครองให้กับน้องชายคนเดียวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ซึ่งเธอก็ทำมันได้ดีเสียด้วย แม้จะเหนื่อยสักเพียงใดที่ภาระหน้าที่ตกอยู่ที่เธอคนเดียว แต่ก็ไม่เคยปริปากบ่น ยังคงดูแลน้องชายคนเดียวเป็นอย่างดี 

             ตลอดระยะเวลาหกปีที่ผ่านมาเธอเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย ซึ่งสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทำได้ขนาดนี้ แต่สุดท้ายมันก็ผ่านมาได้ จนตอนนี้เธอเรียนจบแล้ว และวันนี้เธอได้เข้าทำงานที่บริษัทใหญ่อันดับต้นๆ ของประเทศด้วยเงินเดือนหมื่นห้าก็ถือว่าเยอะสำหรับเธอกับน้องที่ใช้จ่ายอย่างประหยัด

            แต่แล้ววันหนึ่ง เมื่อหมอบอกกับเธอว่า ‘น้องชายของคุณป่วยเป็นเนื้องอกในสมอง’ ราวกับสายฟ้าฟาดลงมากลางใจ ทั้งกลัวและกังวลไปหมด เพราะค่าทำคีโมแต่ละครั้ง แพงกว่าเงินเดือนเธอด้วยซ้ำ แต่เธอมีน้องชายเพียงแค่คนเดียว ไม่สามารถเสียเขาไปได้จริงๆ ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจทำในสิ่งที่น้องชายเธอเกลียดที่สุด…

######################################################################

             ‘ฉันไม่เล่นกับพนักงานในบริษัท’ คำพูดของเขาผุดขึ้นมาในหัว หรือว่าเขาจะไล่เราออกอย่างนั้นหรือ? ไม่นะ! ขออย่าไล่เธอออกเลย ในหัวคิดไปต่างๆ นาๆ กลีบปากอิ่มเม้มเป็นเส้นตรง           

            รัญนราค่อยๆ เดินเข้าไปที่โต๊ะทำงานใหญ่ เธอเห็นเพียงแผ่นหลังหนาที่นั่งหันหลังให้เธออยู่เหมือนกับเมื่อคืนไม่มีผิด

             “ท่านประธานเรียกดิฉัน มีอะไรหรือเปล่าคะ?” เธอเอ่ยถามเสียงแผ่ว เมื่อเจ้าของห้องหันมามองเธอ รัญนรารีบก้มหน้างุดไม่กล้าเผชิญหน้ากับเขาหวั่นกลัวเกรงไปหมด 

            ดลเทพมองเจ้าของร่างเล็กในชุดเดรสสีฟ้าใบหน้าจิ้มลิ้ม ปากนิดจมูกหน่อยโดยรวมแล้วน่ารักไม่น้อย ดวงตาคมเข้มไล้ลงมองที่ลำคอขาวผ่องเมื่อคืนที่เขาซุกไซ้ ทั้งนุ่มและหอม โดยเฉพาะริมฝีปากอิ่มที่เขาจูบบดขยี้จนบวมเป่ง มันทั้งหวานและอร่อย รูปร่างเล็กแต่สมส่วน ยิ่งส่วนที่บ่งบอกถึงสตรี ไม่ได้เล็กเลยจับแล้วเต็มไม้เต็มมือไปหมด

            เมื่อคืนหลังจากที่ส่งเธอกลับบ้าน เขาเฝ้าคิดถึงแต่เรือนร่างหอมหวานนี้ จนแทบนอนไม่หลับ ทีแรกคิดอยากจะลงโทษสั่งสอนเธอ แต่เป็นเขาเองที่หลงติดกับดักเสน่หา ดลเทพจับจ้องเธอจนเมื่อเห็นร่างบางสั่นนิดๆ แล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้ นี่เธอกลัวเขาขนาดนั้นเลยเหรอ?

             “เธอต้องการเท่าไหร่กรอกตัวเลขลงไป” เขาโยนเช็คลงบนโต๊ะไม้สักทองเงาวับ ปลายนิ้วเรียวเคาะลงบนโต๊ะเป็นจังหวะ

             เมื่อได้ยินประโยคของเขา รัญนราราเงยหน้ามองคนพูดที่เอาแต่จับจ้องช่วงอกของเธอ หญิงสาวรีบเอามือปิดหน้าอกทำเอาดลเทพถึงกับหัวเราะในลำคอ 

             “ปิดไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก เมื่อคืนฉันเห็นหมดแล้ว” เขาพูดออกมาหน้าตาเฉย แต่คนฟังกลับอายแทบทรุดแผ่นดินหนี 

             “ท่านประธาน!...” รัญนราค้อนชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจ เขาเอาเรื่องเมื่อคืนมาพูดสนุกปากได้ยังไงกัน! 

             “ฉันบอกว่า เธอต้องการเท่าไหร่กรอกตัวเลขลงไป” ดลเทพย้ำประโยค ดวงตาคมทอดมองที่เช็ค ก่อนจะจับจ้องที่รัญนราอีกครั้ง

             รัญนราหยิบเช็คขึ้นมาดู นี่เขารังเกียจถึงกับไล่เธอออกเลยหรือ ไม่ได้นะ! เธอยังต้องการใช้เงิน ถึงแม้เมื่อคืนเขาจะเอาเงินให้ถึงสองล้านทั้งที่เธอขอแค่ล้านเดียว แต่เงินจำนวนนั้นเธอเก็บไว้เป็นค่ารักษาพยาบาลของน้องชาย

             “ขอโทษค่ะท่านประธาน ดิฉันไม่เข้าใจที่ท่านพูดขอความกระจ่างค่ะ” แสร้งถามเผื่อเขาจะเมตตาบ้าง พร้อมกับกะพริบตาปริบ ปั้นหน้าเศร้าให้เขาเอ็นดู แต่นั่นยิ่งทำให้คนที่จับจ้องหลงจนโงหัวไม่ขึ้น

            “ต้องการเท่าไหร่กรอกตัวเลขลงไปแล้วมาเป็นนางบำเรอให้กับฉัน” เขาตัดบทอย่างไม่อยากรอ เพราะตอนนี้อยากจะขย้ำเหยื่อตรงหน้าเต็มประดา

             “หา! ว่าไงนะ” ดวงตากลมสวยเบิกกว้าง ก่อนจะจ้องอีกฝ่ายอย่างขุ่นเคือง นี่ทำไมเขาถึงได้ดูถูกเธอนักเกลียดอะไรเธอนักหนา

             “ขอโทษค่ะ ดิฉันไม่ได้ต้องการเงินแล้ว เงินที่ได้จากท่านเมื่อคืนมากพอแล้วค่ะ” กล่าวจบรีบหลุบตาลง เพราะกลัวสายตาคู่นั้นเป็นที่สุด มันเหมือนกับเมื่อคืนตอนที่เขาอยู่บนเรือนร่างเธอ เขาก็ใช้สายตาแบบนี้มองเธอ

             “ตามใจเธอ ถ้าไม่ตกลงก็ออกไปซะ!” เขาสบถออกมาอย่างกราดเกรี้ยว ยกมือขยับเนคไทราวกับผ่อนอารมณ์ให้เย็นลง

             “ค่ะท่านประธาน” รัญนราเดินออกไป แต่ระหว่างที่กำลังจะจับกลอนประตูนั้น ถึงกับชะงักกึก

             “ถ้าเธอออกไปจากห้องนี้ ก็เตรียมเขียนใบลาออกได้เลย แต่ขอเตือนเธอไว้อย่างนะ ใครที่ลาออกจากบริษัท สแปร์ยนต์แล้ว อย่าหวังว่าบริษัทอื่นจะรับเข้าทำงานอีก!” คำขู่ของเขาทำเอารัญนราต้องหันขวับมามองเขาอีกครั้ง 

             “คุณต้องการให้ดิฉันทำอะไรให้บอกมาตรงๆ เถอะค่ะ” รัญนราเอ่ยอย่างไม่มีทางเลือก เพราะเวลานี้งานคือเงิน

             “ก็เหมือนที่บอกไง มาเป็นนางบำเรอให้ฉัน เธอต้องการเงินจำนวนเท่าไหร่กรอกตัวเลขลงไปได้เลย”

            รัญนรามองเช็คที่เขายื่นมาให้แล้วยิ้มร้าย นึกอยากสั่งสอนผู้ชายที่ชอบดูถูกผู้หญิงนัก จึงกรอกตัวเลขลงไปแล้วยื่นให้เขา พอดลเทพเห็นตัวเลขแล้วดวงตาคมเบิกโพลงพร้อมโพล่งออกมาอย่างไม่พอใจ

            “ไม่คิดว่าค่าตัวเธอแพงไปหน่อยเหรอ?” ทำไมผู้หญิงทุกคนถึงได้เหมือนกันไปหมด ‘หน้าเงิน’

             “ไม่มากหรอกค่ะ เพราะดิฉันมีค่ามากกว่าเงินพวกนั้นเสียอีก ถ้าไม่อย่างนั้นท่านประธานคงไม่เรียกดิฉันมาถึงห้องหรอกใช่ไหมคะ?” รัญนรายอกย้อนพร้อมยิ้มสะใจ อยากสั่งสอนผู้ชายตรงหน้าที่ชอบดูถูกผู้หญิง แต่แล้วเธอถึงกับยิ้มไม่ออกเมื่อชายหนุ่มเซ็นเช็คอย่างไม่รีรอ เฮ้ย! นั่นมันเช็คสิบล้านนะ 

              “ฉลาดดีนี่! ฉันจะใช้เธอให้คุ้มกับเงินที่ฉันเสียไป แล้วเธอห้ามปฏิเสธ นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ถ้าฉันต้องการเธอ เธอต้องตอบสนองให้ฉันได้ทุกเมื่อ แล้วหน้าที่ของเธอเริ่มตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป” กล่าวจบลุกขึ้นเข้าไปอุ้มเธอขึ้นมาวางบนโต๊ะทำงาน

                “ว้าย! ท่านประธานปล่อยนะ จะทำบ้าอะไรเนี่ย!” 

             “ก็ทำเหมือนเมื่อคืนไง” กล่าวจบดลเทพยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะฉกจูบกลีบปากสีเชอรี่ที่เผยอขึ้นทันที ไม่สนใจกำปั้นเล็กที่ระรัวใส่บนบ่า แล้วจัดการเธออย่างตะกละตะกลาม…