เป็นเมียข้าหรรษาที่สุดแล้ว

คำโปรย 

……………………………..

        “เจ้าพร้อมหรือยัง”

          หลิวฟู่เบิกตามองซีห่าวด้วยความตกใจ เขาจะทำกับนางเช่นเดียวกับที่ทำบนเตียงจนนางเสียวซ่านแทบขาดใจใช่หรือไม่ แต่นี่มันบนหลังม้านะ เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ 

          “จะทำอะไรหากไม่อายผีป่า ผีเขา นางฟ้า เทวดา ท่านก็หัดอายม้าบ้างเถิด”

          “ข้าไม่สน ม้าก็ม้าข้า เหตุใดข้าจึงต้องอาย”

          “แต่ข้าอาย”

          “นั่นมันเรื่องของเจ้า”

          เขาไม่สนอะไรทั้งสิ้นอย่างที่ลั่นวาจาไว้จริงๆ ด้วย  ช่างหน้าหนาหน้าทนไม่มีผู้ใดเทียบได้ เพราะเมื่อพูดจบซีห่าวก็ใช้มือข้างที่ไม่ได้ดึงเชือกบังคับม้าโอบเอวคอดกิ่วของหลิวฟู่ ให้ตัวของนางแนบชิดไปกับเรือนกายแกร่งของเขา อกอวบเบียดกับอกแข็ง แค่คิดว่าเขาเคยเห็นนางทั้งเรือนร่างนางก็รู้สึกอายจนหน้าแดงขึ้นมาทันที ปากที่ตั้งท่ารอจะจุมพิตนางอยู่แล้วก็ก้มลงมาประกบกับกลีบปากบางอย่างหิวกระหาย เขาเริ่มบดเคล้าอย่างอ้อยอิ่ง และรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นไม่นานนางก็เปิดปากรับลิ้นของเข้าให้เข้ามาพันกับลิ้นด้านในโพรงปากของนางอีกเช่นเคย นางต้องพ่ายแพ้ต่อสัมผัสอันร้อนแรงของเขาทุกครั้งไปสิน่า 

          “อ๊า”

          จุมพิตอันดูดดื่มที่เจ้าของริมฝีปากหนากระทำอย่างตั้งใจ   ทำให้หลิวฟู่กลั้นเสียงครางไว้ไม่อยู่ จูบราวกับจะสูบลมปราณของนางออกไปจนหมดสิ้น กับซีห่าวคงไม่ต้องถึงขั้นต่อสู้กันทางวรยุทธหรอก แค่เขาแนบชิดแล้วระเบิดความปรารถนาใส่ นางก็แทบจะไปไม่เป็นแล้ว

          “กอดข้าหลิวฟู่”

          เขาบอกให้กอดนางก็กอด ก่อนหน้านี้หลิวฟู่เพิ่งนึกด่าเขาให้ในใจว่าดันเกิดนึกเพี้ยนทำอะไรบ้าๆ บนหลังม้า แต่เมื่อคนบ้าสั่งให้ทำอะไรนางก็ทำตามอย่างว่าง่าย นี่นางก็คงบ้าไม่ต่างจากเขาเช่นกัน ซีห่าวใช้ฝ่ามือที่โอบกอดนางไว้เลื่อนมาข้างหน้าแล้วสัมผัสที่ทรวงอกอวบของนาง กดลงไปหนักเบาสลับกัน เขาเคล้นคลึงมันเนิ่นนานราวกับว่าปวดมือจากการดึงเชือกบังคับม้า แล้วดอกบัวคู่งามเต่งตึงของนางคือเครื่องนวดมือชั้นดี หลิวฟู่เพิ่งกระจ่างในความคิด ที่ให้นางกอดคงเพราะจะใช้มือที่โอบนางไว้กระทำการอุกอาจเยี่ยงนี้สินะ ร้ายกาจที่สุด แม้ว่าเขาคือคนช่วยชีวิตแต่ก็ขึ้นชื่อว่าเป็นคนแปลกหน้า นางควรจะรังเกียจ ขยะแขยง ตรงกันข้ามนางกับเคลิบเคลิ้มและให้ความร่วมมือกับเขาเป็นอย่างดี  เขาสัมผัสทรวงอก นางก็แอ่นอกรับมือใหญ่อย่างไม่รอช้า เขาทำให้สติของนางกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทางแล้ว