เส้นทางร้ายกลายเป็นรัก

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสมมติขึ้นมาทั้งหมด ชื่อคน สถานที่ และองค์กรไม่มีอยู่จริง

จบแล้วติดเหรียญ  หลังจากทำอีบุ๊คเสร็จแล้ว  ราคาเหรียญจะปรับขึ้นตามอีบุ๊คนะคะ

..................................

เสียงฝีเท้าดังตึกตักไปทั่วห้องเหมือนว่าคนที่เขามาจะกำลังเดินหาอะไรสักอย่างอยู่อย่างรีบร้อน และในเวลาต่อมาเสียงฝีเท้านั้นก็ค่อย ๆ เงียบไป แต่เธอกลับได้ยินเสียงเหมือนประตูห้องถูกปิดลงไปอย่างระมัดระวังเพราะว่าเธอแทบจะไม่ได้ยินประตูปิดเลยแม้ว่าภายในห้องจะเงียบสนิทก็ตาม

เธอคิดว่าห้องที่ถูกปิดประตูอย่างระมัดระวังนั้นก็คือห้องนอนที่เธอเดินผ่านมาที่ห้องแต่งตัวนั่นเอง ซึ่งหมายความว่าคนนั้นคงกำลังเดินมาที่เธออยู่ตรงนี่สินะ

“ชอนอา!” คนที่เดินโผล่เข้ามานั้นมองเห็นเธอได้ในทันที เขาเรียกชื่อเธอเสียงหลงพร้อมกับแสดงสีหน้าเป็นกังวลทันที “ทำไมชอนอามาอยู่ที่นี่ล่ะครับ”

คนที่เดินเข้ามาคนนั้นคือ ฮันซอจุน นั่นเอง

“หนูมาหาของค่ะ” เธอตอบเสียงห้วนพร้อมกับจ้องมองใบหน้าของเขากลับไปอย่างท้าทาย

เธอเห็นว่าสายตาของเขาเริ่มเบิกกว้างขึ้นมากว่าเดิม ดูเหมือนว่าเขาเห็นแล้วว่าตู้เสื้อผ้าที่เก็บความลับของเขานั้นได้ถูกเปิดออกแล้ว

“ชอนอา!” เขาพูดเสียงสูงขึ้นเล็กน้อย ดวงตากลอกไปมา อีกทั้งยังแสดงท่าทางลุกลี้ลุกลนอย่างเห็นได้ชัด “คือว่า... คือ มันเป็นชุดที่พี่ซื้อเอาไว้ให้ชอนอาเวลามานอนค้างที่นี่ไง แต่ว่า...ชอนอาไม่ค่อยได้มานอนที่นี้ เลยไม่เคยเห็นมันใช่ไหมล่ะ”

“อ๋อ! เหรอคะ!” เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้น “พี่คิดว่าหนูโง่ขนาดนั้นเลยเหรอคะ ถึงได้พูดแบบนั้นออกมา! พี่มีคนอื่นก็ยอมรับมาเถอะค่ะ กล้าทำแต่ไม่กล้ารับเหรอคะ!”

“ไม่ใช่นะ! ไม่ใช่!” ฮันซอจุนพูดตะกุกตะกักและแสดงสีหน้าเป็นกังวลขณะที่เห็นว่าเธอกำลังจ้องมองเขาเขม็ง “คือว่า...” เขาทำท่าลังเลที่จะพูดประโยคต่อไป “มันเป็นเรื่องผิดพลาดน่ะ ชอนอาเข้าใจพี่นะ พี่ไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนี้ ชอนอาก็รู้ว่าพี่รักชอนอามากขนาดไหน! พี่ไม่ได้อยากจะทำร้ายชอนอาเลยนะ!”

“พี่คะ” เธอพยายามพูดอย่างใจเย็นแม้ว่าจริง ๆ แล้วเธอแทบอยากจะเข้าไปตบหน้าเขาแรง ๆ สักร้อยครั้งก็ตาม “หนูคงทำใจคบกับพี่ต่อไม่ได้แล้วค่ะ พี่จะจัดการกับเรื่องนี้ยังไงก็แล้วแต่พี่ แต่สำหรับหนูวันนี้คือวันที่เราเลิกกันค่ะ”

เธอพูดจบก็พยายามที่จะเดินออกจากห้องแต่งตัวไปให้เร็วที่สุด ดูเหมือนว่าน้ำตาของเธอจะเริ่มไหลออกมาอีกแล้วซึ่งเธอไม่ต้องการให้เขาเห็นน้ำตาแห่งความเสียใจของเธอมากไปกว่านี้ แต่ว่าเธอต้องพยายามเดินผ่านฮันซอจุนที่ยืนขวางและฉุดรั้งตัวเธออยู่ไปให้ได้เสียก่อน

“ชอนอา! เรื่องแค่นี้เอง เดี๋ยวพี่จัดการให้เลย ไม่ต้องถึงกับต้องเลิกกันหรอกนะ” ฮันซอจุนพูดเสียงดุใส่เธอ ขณะที่มือจับแขนของเธอไว้แน่นจนเนื้อของเธอยุบลงไปตามแรงกดอย่างเห็นได้ชัด

“ปล่อยหนูนะ!” เธอพูดพร้อมกับสะบัดแขนออกจากมือของเขาอย่างแรงเท่ากับความโกรธของเธอในตอนนี้ จนแขนของเธอหลุดพ้นออกมาจากมือเขาได้ แต่ทว่าเธอเดินไปได้ไม่กี่ก้าวเขาก็เดินตามมาดึงตัวเธอไปกอดไว้ได้อยู่ดี

“ชอนอา!” เขาเอ่ยขอร้องเธอพร้อมกับกอดรัดตัวเธอไว้แน่น “พี่ขอโทษ พี่ขอโทษจริง ๆ ให้โอกาสพี่นะ!”

เธอพยายามดิ้นและใช้มือผลักเขาออกไป แต่ว่าไม่ว่าเธอจะดิ้นแรงมากขนาดไหนก็ไม่สามารถสู้แรงของฮันซอจุนที่กอดรัดตัวเธอไว้ได้เลย น้ำตาก็ไหลอาบแก้มหยดเลอะเสื้อผ้าของเธอเปียกเต็มไปหมด ถึงแม้ว่าในมือของเธอจะถือกระดาษทิชชูอยู่ก็ตาม

“ให้โอกาสพี่แก้ตัวนะ! อย่าเลิกกับพี่เลยนะ! พี่เสียใจจริง ๆ ที่ทำให้ชอนอาเสียใจแบบนี้!” เขาพยายามพูดโน้มน้าวให้เธอเห็นใจเขา