สตรีที่ถูกทอดทิ้ง(รีไรต์)

สายลมฤดูใบไม้ร่วงพัดหวีดหวิว พาสายลมหนาวแทรกเข้าไปตามรอยแตกของตำหนักไม้เก่าซอมซ่อหลังหนึ่ง ที่ถูกทอดร้างไว้ในบริเวณหลังสุดของวังหลวง ที่นั่นใครๆ ก็เรียกขานมันเรียกว่าตำหนักเย็น

หญิงสาวร่างสารรูปทรุดโทรมคนหนึ่งสวมใส่เสื้อคลุมชั้นในสีขาวแค่ชั้นเดียว กำลังยื่นประจันหน้ากับตำหนักรกร้างหลังหนึ่งที่ยืนเด่นเป็นสง่านอยู่เบื้องหน้าท้องฟ้ามืดทมึนในยามราตรี นางใช้เลือดและน้ำตาของตัวเองอาบย้อมเสื้อคลุมสีขาวจนชุ่มโชก ใช้โลหิตย้อมเสื้อคลุมของตัวเองจนกลายเป็นสีแดงสดคล้ายกับดอกไห่ถังที่เบ่งบานอยู่ในความืด

หลังจากลั่นวาจาว่าจะจองล้างจองผลาญศัตรูด้วยความอาฆาตพยาบาท นางก็กระโจนเข้ากองไฟที่กำลังลุกใหม้กลืนกินตำหนักที่คุมขังตัวเอง ตั้งใจเผาตัวตายหวังจะให้วิญญาณของตนกลายเป็นวิญญาณพยาบาท เพื่อจะได้หวนกลับมาแก้แค้น

นางวิงวอนต่อทวยเทพที่อยู่ใต้ผืนพิภพ หากมีโอกาสหวนคืนกลับมาได้เมื่อไหร่แผ่นดินต้าเซี่ยจะต้องพินาศ บัลลังก์ของสกุลเซี่ยจะต้องพังทลายอยู่ภายใต้ฝ่าเท้าของนาง

ชาตินี้นางคือผู้พ่ายแพ้จึงไม่ขอแลกเปลี่ยนชีวิตของตัวเองกับทวยเทพบนสวรรค์ เป็นคนดีแล้วได้อะไรตอบแทนนอกจากสูญเสียทุกอย่าง เสียร่างกายให้ชายอื่นย่ำยียังไม่พอยังเสียแก้วตาดวงใจทั้งคู่ไปอีกด้วย

บุตรสาวถูกส่งให้ไปตายที่ดินแดนทะเลทรายห่างไกล บุตรชายถูกบังคับให้ฆ่าตัวตายต่อหน้าบัลลังก์ของบิดาบังเกิดเกล้า สุดท้ายร่างกายของนางกลายเป็นขั้นบันไดให้เซี่ยหยุนหลงพาผู้หญิงคนอื่นขึ้นไปนั่งเคียงข้างบนบัลลังก์มังกรที่เขาปรารถนา

ท่ามกลางเปลวเพลิงที่แผดเผาด้วยความทรมาน นางใช้ความทุกข์ทนของตัวเองวิงวอนต่อทวยเทพที่อยู่ใต้พื้นพิภพ ก่อนที่ดวงตามืดบอดเพราะความร้อนจากเปลวไฟ ร่างเงาของบุรุษชุดดำผู้หนึ่งได้ปรากฏกายขึ้นตรงหน้า เขายื่นมือเข้ามาในกองเพลิงแตะสัมผัสลงใบหน้าของนางแล้วก็เอ่ยพูดแลกเปลี่ยนสัญญาต่อกัน

“ข้าฟังคำวิงวอนของเจ้า จงย้อนกลับไปยังอดีตเมื่อครั้งที่ตัวเจ้ายังไม่ได้แต่งงานกับบุรุษผู้นั้น ข้าจะให้โอกาสโฉมสะคราญได้หวนกลับคืน สิ่งแลกเปลี่ยนคือแผ่นดินต้าเซี่ยของคนสกุลเซี่ย...และตัวเจ้า”

“ข้ายินดีแลกเปลี่ยนด้วยความเต็มใจ” นางกระซิบตอบในใจก่อนที่สติสัมปชัญญะจะถูกความมืดกลืนกินไปจนหมดสิ้น เมื่อฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง การล้างแค้นของโฉมสะคราญจึงได้เริ่มต้นขึ้น