[YaoiM] ล่อลวง ล่อรัก ❤

เหนื่อยไหมกับการหนีไปเรื่อยๆ ผมมองเงินในบัญชีที่ผมได้มาอย่างบริสุทธิ์ ผมน่ะไม่เลย เพราะมันคุ้มค่า

"เฮ้ย!! มันอยู่นั่น" รปภ.วิ่งมาทางผมอย่างเร่งรีบ ทำให้ผมแลบลิ้นใส่ แล้ววิ่งออกไปจากนอกตัวอาคารในโรงแรม ผมเลยเล่นมายากลมาก่อนไม่ยากนักที่จะหลอกพวกเขาให้ติดกับ

"ออกไปเลยลูกพ่อ!!" ผมปล่อยนกพิราบ หลังจากตัดสินใจกระโดดลงไปจากตึกห้าชั้น ซึ่งมีเชือกเตรียมไว้อยู่แล้ว

"แกหนีไม่รอดหรอก!!" ผมยิ้มให้กับคำทิ้งท้ายที่จับผมไม่ได้ ผมเรียกแท็กซี่ ขึ้นไปนั่ง บอกสถานที่

"มันไกลนะน้อง" ผมถอดนาฬิกาแบร์นเนมชื่อดัง

"โอเค ไปก็ไป" เขารับคำแล้วพาผมไปที่นั่น ก่อนจะออกรถ

"ซิ่งๆเลยนะ" ผมพูด ผมเป็นตัวตลก หาเช้ากินค่ำ จนเมื่อรู้สึกว่าแม่ง...ไม่ได้เงินสักบาทเลยจากงานสุจริต เลยทุจริตแทน มันเป็นวิธีของคนฉลาดน่ะนะ ผมลำบากมามากพอแล้ว การลักเล็กขโมยน้อยเนี่ยแหละทางออกของความอยู่รอดของมวลมนุษย์ตกอับ

"ถึงแล้ว"

"นาฬิกา และผมจ่ายเงินด้วย" คนขับแท็กซี่ยิ้ม ก่อนที่จะขับรถออกไป ผมอยากมาทะเลตั้งนานแล้ว มันอาจจะดูโง่ไปหน่อย แต่ใครจะคิดละว่าถ้าหัวขโมย ขโมยของแล้วจะมาทะเล ไม่อะ คงไม่มีใครคิดถึงหรอก

"เฮ้ย?!"

"ฮู้ว..จับได้แล้ว" อยู่ๆก็มีผู้ชายมาจับตัวผมไว้

"แสบนักนะ แต่ก็เอาเถอะ"

"ปล่อยนะเว้ยย!!"

"แกเป็นใครวะ?!" ผมถามเขา

"ก็...เป็นพี่ชายของคนที่แกเอานาฬิกาไปขายไง" ผมมอง เออหน้ามันแม่งก็มีเค้าโคลงของไอ้หมอนั่นอยู่นะ

"นาฬิกาไม่อยู่แล้ว" ผมพูด เพราะผมเพิ่งให้ คนขับแท็กซี่ไปเมื่อกี่

"ว่าไงนะ? แม่งเอ้ย!!!"

"ก็เพิ่งให้คนขับแท็กซี่ไปเมื่อกี้" ผมสารภาพบาปออกไป ดูเหมือนว่านาฬิหานั้นจะสำคัญมาก เขาปล่อยผมให้เป็นอิสระ ก่อนที่จะรีบร้อนโทรหาใครบางคน

"เออ..ดักแท็กซี่คันนั้นด้วยนะ เดี๋ยวฉันรีบไป" เขาพูดกับคนปลายสายก่อนที่จะมองค้อนใส่ผม

"แก! ต้องไปกับฉัน!" ผมโดนไอ้คนตัวโตกว้างลากเข้าไปในรถแรมโบหรูที่เปิดประทุน หึ..แค่นี้เองฉันโดดหนีไปได้ มันสตาร์ทรถผมก็กำลังจะกระโดดออกไป แต่มันเล่นเลี้ยวรถซะหวาดเสียวสุดๆผมเลยกะจะลองโดดออกไปใหม่

"คิดว่าจะโดดไปได้เหรอไง" มันท้าผม แต่ด้วยความเร็วที่แม่งไม่ลดเลย บวกกับการที่เห็นมันตั้งใจขับรถด้วย ผมเลยได้แต่นั่งอยู่เฉยๆ

พอพวกผมมาถึง ก็เจอชายฉกรรณ์ใส่สูทดำอย่างกับหนังของ FBI ยืนรอเจ้านายของมันอยู่ๆอย่างเป็นระเบียบ

"จัดการไอ้ที่อยู่หลังรถด้วย" มันสั่ง ไม่นานไอ้พวกลูกน้องก็วิ่งกรูเข้ามาหาผม แต่ละคนแม่งบิดแขนกูหลุดได้สบายๆเลย

"นี่ครับ" มีคนยืนนาฬิกาให้เขาดู

"ให้ตายเถอะ..ไอ้ธีมึงเนี้ยนะ" พลางบ่นไอ้ตัวน้องที่ผมไม่รู้ว่าแม่งนาฬิกาเหี้ยอะไรถึงได้หวงเอาเป็นเอาตายแบบนี้

"ท่านมาดูก้ามาถึงแล้วครับท่าน"หนึ่งในนั้นพูด หลังจากวางสายได้ไม่นาน คุยกันเงียบชิบหาย กูยังไม่รู้เลยนะว่ามึงเอาโทรศัพท์ออกมาเนี้ย

"ดี..เอามันกลับไปเป็นของกำนัลให้ท่านด้วยเลยแล้วกัน" เหี้ย?!!

"ไม่เอา!!! ปล่อยกูนะเว้ย!!" ผมดิ้นถึงแม้มันจะล็อกจนผมจนเจ็บแขนก็เถอะ

"ทำไม!!!..กูกำลังจะให้มึงชดใช้แบบไม่เสียตังค์เลยนะเว้ย" มันพูด

"เหี้ยอะไร!! กูจะไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ!!"

"งั้น..เอามันไปฝึก ชดใช้หนี้ที่มันก่อ ด้วยชีวิตของมัน!!"

"เฮ้ย!!!"

"ได้ครับคุณธาม" พวกมันรับคำสั่งก็ที่จะเอาผมมัดไว้ทั้งเชือกปิดปากด้วยเทปกาว โดนผมไว้หลังรถ

"รับรองว่าแกต้องโดนรับน้องหนักแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ"พวกนั้นประสานเสียงหัวเราะก่อนที่จะขับรถออกไป พวกมันก็พาผมไปหาใครก็ไม่รู้ จับผมไปขังไว้ ก่อนที่จะบังคับให้ผมเซ็นสัญญาบางอย่าง

"นายถูกจับมาเหรอ?" คนที่อยู่ในนั้นถาม เขาเป็นชายวัยกลางคน ที่ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นผู้ใหญ่กว่าผมเยอะเลย

"เอ่อ..ใช่ครับ คุณน้าเองก็โดนจับเหรอครับ?" ผมถาม

"ก็นะ..ไม่เชิงหรอก ที่จริงทำงานอยู่จนไปทำของแพงพังเข้าน่ะ เลยถูกไล่มาแผนกนี้"

"อ้าว...โหดร้ายจริงๆเลย" ผมบ่น แค่ทำของพังเอง ใช้เงินชดใช้เองก็ได้นี่น่า

"ไม่เป็นหรอกว่าแต่พ่อหนุ่มเถอะ..ไปทำอะไรมาถึงโดนจับได้ละ?" เขาถามผมกลับ

"เอ่อ..ขโมยครับ" ผมพูดอย่างอายๆ

"ฮ่าๆๆ คงไปขโมยของสำคัญเข้าสินะ คุณธามไม่ค่อยโกรธใครง่ายขนาดนี้เลยนะ" คุณธามเหรอ

"พวกเขาเป็นคนใหญ่คนโตเหรอครับ?"

"อ้าว..ไม่รู้เหรอ?" พวกเขาส่งออกเรือยอร์ชเลยนะ แล้วก็นำเข้าน้ำมันจากดูไบด้วย" เหี้ยแล้วไง

"แล้วๆ เขาจะฆ่าผมไหม?" ผมถามอย่างหวั่นๆ

"ไม่หรอก ส่วนมาคงจะให้เข้าไปเป็นบอดี้การ์ดที่มีเยอะแยะอยู่แล้วละนะ ถ้าเป็นผู้หญิงก็จะได้เป็นแม่บ้าน" ลุงอธิบาย

"แล้วลุง?"

"อ้อ ลุงเป็นคนสวนน่ะ" ผมพยักหน้าเข้าใจ

"แต่อย่างเราเนี้ยคงไม่ได้เป็นหรอกมั้ง ตัวผอมซะขนาดนี้" เขาพูดพลางมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วส่ายหน้า

"แล้วผมอาจจะได้เป็นคนสวนก็ได้นะ" ผมพูดพลางหัวเราะ

"แกไม่ได้เป็นหรอก"

"คุณธาม?!" คุณลุงพูด

"แม่ส่งลุงมาอยู่ในนี้อีกแล้วใช่ไหม เฮ้อ" เขาพูดพลางถอดหายใจ

"เอ่อ.."

"ไขกุญแจ" ไม่ทันที่ลุงจะได้ตอบอะไร เขาก็ปลดกุญแจลูกกรงเอาตัวลุงออกไปจากที่นี่ทันที

"กลับเลยครับ.." เขาพูดด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน อย่างกับคนเป็นไบโพล่า

"ส่วนแก..."นั่นไง

"ทำไม ห๊ะ!! จะฆ่าฉันเหรอ?"

"เออ..อยากตายนักใช่ไหม?" มันพูดพร้อมกับทุบกรง

"เอ่อกู..ไม่ดีกว่าวะ"

"รู้ไหมว่าพวกกูลำบากแค่ไหนกว่าจะหาไอ้นี่เจอ" เขาถาม

"แล้วกูจะรู้ไหม กูคิดว่านาฬิกาธรรมดา"

"หึ..เออ สำหรับมึงและกูมันคือนาฬิกาที่ใช้ดูเวลาแต่สำหรับคนที่มาจากต่างประเทศและมันเป็นรุ่นใหม่ที่มีเพียงแค่ห้าเหรียญในโลกละ?" หมอนี่ไล่ยาวจนคิดว่าผมไม่รู้เหี้ยอะไรเลยที่ไปขโมยของแบบนี้

"เออๆๆ ฉันขอโทษแล้วกัน" ผมพูด

"ดี..แต่อย่าไปทำแบบนี้กับใครอีก" เขาพูด

"นายก็พูดกันดีๆก็เป็นนิ.."

"ขอโทษทีที่หัวเสียเพราะนายขโมยของ" เหมือนประชดกูเลยวะ

"เออๆ..ปล่อยไปได้ยัง?" ผมถาม

"ไม่ละ.."

"เอ้า? อะไรวะ?!" ผมงง

"ต้องชดใช้เรื่องนี้ก่อน รวมถึงมึงด้วยไอ้ธี" เขามองไปที่คนข้างหลัง ที่หน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะ แต่ไอ้คนข้างหลังผมคุ่นกว่า

"อะไรวะธามก็มันขโมยปะ กูก็แค่เอาไปใส่เฉยๆ กูไม่รู้นิหว่า" อีกคนพูดปนแถไปข้าง

"ของกูก็หายไปหลายเรือนแล้วนะ" อีกคนก็พูด

"มึงก็ซื้อใหม่ได้นิ"

"เดี๋ยวกูมาเคลียร์กับมึงทีหลัง ส่วนมึง.." มันมองผม ตั้งแต่หัวจรดเท้า

"เป็นเหี้ยอะไรบ้างเนี้ย.." มัยพูดกับผม

"คนรับใช้ไง..." อีกคนพูด ก่อนที่จะหันหน้าไปอีกทาง

"เออ.."อีกคนยิ้มร้าย

"อะไรวะ" ผมพูด

"มึงคิดเหมือนกูใช่ไหมธาม"

"เออ...มึงเนี้ยนะ เก่งแต่เรื่องแบบนี้จริงๆ" พวกเขาชนหมัดกัน แบบไม่มองหน้ากันด้วยซ้ำ ผมรับรู้ถึงหายนะของชีวิตแม่ง..มาถึงเร็วเกินไปไหมวะ?

เพจเราเอง> #MrK22 อ่านย้อนกลังได้ง่ายๆที่เพจเลยจ้า