รักปักหัวใจ (มี e-book แล้ว)

รักปักหัวใจ

^{โดย มัญนิตา}

เรื่องนี้เคยลงแล้วนะคะ

ตอนนี้กำลังทยอยติดเหรียญนิยายอยู่ เลยเอากลับมาลงใหม่ค่า

ฝากเนื้อฝากตัวพ่อดินด้วยค่าาาา

โปรย…

ฤทัยรักษ์เห็นเขามองมาด้วยสายตาแปลกๆ ก็ก้มดูตัวเอง เห็นยังเรียบร้อยดีทุกอย่างก็เงยหน้าถามงงๆ “มองอะไรคะ”

“มองคนขี้ฮ้าย”

“คุณสิขี้ฮ้าย!” เธอถลึงตาใส่เขาทันควัน รู้หรอกว่า ‘ขี้ฮ้าย’ มันแปลว่า ‘ขี้เหร่’ น่ะ!

พ่อหนูน้อยก็ทำปากจู๋ใส่พ่ออย่างแสนงอน “แม่นๆ ไผขี้ฮ้าย หม่องนี้มีแต่คนฮู้ผู้ดี น่าฮักน่าซัง” (ใช่ๆ ใครขี้เหร่ ตรงนี้มีแต่คนนิสัยดี น่ารักน่าชัง)  

แดนดินเห็นแล้วมันเขี้ยว ฟัดแก้มยุ้ยไปหลายที “พ่อไม่ได้ว่า รู้แล้วว่าในนี้มีแต่คนน่ารักชัง” เขาปะเหลาะลูกแต่ดวงตาสีดำกลับมองคนน่ารักอีกคนยิ้มๆ พอแก้มสาวขึ้นสีระเรื่อจึงเปลี่ยนเรื่องถามถึงลูกสาวอีกคน “แล้วนี่ลูกเป็ดหายไปไหน”

“ยายมาเอาไปอาบน้ำแปรงฟันแล้วค่ะ”

“แล้วทำไมไม่เอาลูกไก่ไปด้วยล่ะ”

“ลูกไก่เพิ่งตื่น ตัวเหม็นๆ ด้วยคับ” ลูกไก่น้อยบอกเองเสียงใส

“เหม็นจริงๆ เหรอ ไหนพ่อลองดมสิ” ว่าแล้วเขาก็หอมแก้มใสของเด็กชายแรงๆ ก่อนจะแกล้งยื่นจมูกเลยไปหาฤทัยรักษ์ที่ยืนอยู่ข้างๆ แม่แก้มแดงรีบหดคอขยับหนีไปอย่างตกใจ

“ทำอะไรของคุณน่ะ!”

“จะดมดูว่าเธอเหม็นๆ หรือเปล่าไง”

“ดมบ้าอะไรของคุณ!” คนถูกคุกคามร้องแว้ดใส่หน้าแดง

แดนดินเห็นอาการพองขนของเธอแล้วหัวเราะเบาๆ รู้สึกว่าถ้าแกล้งต่อคงมีคนร้องไห้ขี้มูกโป่งไปฟ้องย่าแน่ เขาก้มลงบอกลูกชายที่อุ้มไว้บนแขนด้วยสีหน้ายิ้มๆ “ไปเจ้าลูกไก่ พ่อจะพาไปอาบน้ำให้ตัวหอมๆ อาบเสร็จจะได้ฟัดกันให้หนำใจเลยเนอะ”

“ลูกไก่อยากอาบน้ำในโอ่ง!” เจ้าตัวน้อยบอกทันที

“ได้เล๊ย”

“เย้! พ่อดินใจดีที่สุด”

ฤทัยรักษ์อ้าปากมองแดนดินอุ้มลูกชายเดินจากไปพร้อมเสียงหัวเราะคิกคัก ทีแบบนี้ละเข้ากันได้ดีเหลือเกินนะ!

***

พ่อดินมี e-book แล้ว จิ้มได้เลยจ้า

***ฝากรุ่นลูกด้วยเด้อ***