คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ARC 1 :: 3. [ Try to smile to hide the pain ]
tell me you love me | fanfic bnha
todoroki shouto x kosakura ritsuka (oc)
ARC 1 :: 3. [ Try to smile to hide the pain ]
"แม่ ริทไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว"
เธอระบายความในใจออกไปหลังจากอยู่บ้านใหญ่มาย่างเข้าเดือนที่สอง ในตอนนั้นริทสึกะคาดหวัง คาดหวังว่าคุณเป็นแม่จะไม่หักหลังหรือหักหาญความรู้สึกของเด็กหญิง เด็กหญิงเกาะแขนของคนเป็นแม่เขย่าแขนของอีกฝ่ายหวังว่าอีกฝ่ายจะรับรู้ถึงความรู้สึกข้างใน
"ริท…"
"นะ...ริทไม่อยากอยู่แล้ว"
เด็กหญิงร้องขอด้วยความคาดหวัง "พวกเขาไม่มีวันรักเรา ไม่มีวันยอมรับเรา…" ดวงตาสีชมพูมาเจนต้าหม่นแสงลง ประกายความสดใสสมวัยเด็กสี่ห้าขวบที่ควรมี "เราหนีไปกันสองคนได้ไหมคะ หนีไปจากคนที่ไม่รักเรา "
ไอริผู้เป็นแม่สะบัดแขนของลูกสาว มือของหล่อนบีบเข้าที่ไหล่ของลูกสาว ดวงตาที่เต็มไปด้วยสายตาตำหนิ ขณะที่น้ำเสียงแข็งกร้าวเอ่ยกับเธออย่างไม่พออกพอใจในคำขอของลูกสาว
"ริทคะ อย่ามีปัญหาสิคะ"
ไม่เลย - สิ่งที่เธออยากได้ยินน่ะ
"เราจะอยู่ที่นี่ - ค่อยๆปรับตัวไป เดี๋ยวก็เข้ากับทุกคนได้เอง อย่าลืมสิคะ ตอนนี้ริทก็ได้เป็นลูกสาวทีาไม่ต้องหลบๆซ่อนๆอีกต่อไปแล้วนะ ทุกคนยอมรับหนูในฐานะที่หนูเป็นลูกสาวของคุณพ่อแล้วนะ"
ไม่เลย - เธอไม่อยากได้ยินคำพวกนั้น
ริทสึกะก็แค่
แค่ - อยากได้ยินประโยคที่มีความรักและความห่วงใยความรู้สึกของเธอบ้าง
"แต่…"
"ไม่มีแต่ค่ะ"ไอริบอกลูกสาวอย่างริทสึกะ "เลิกฟุ้งซ่านแล้วใช้ชีวิตให้ดี เป็นลูกสาวที่ดี เชื่อฟังคุณพ่อ ให้ความเคารพแม่ใหญ่ก็พอแล้วนะคะ"
เธออยากออกไปจาก
อยากออกไปจากบ้านหลังใหญ่ที่เป็นเสมือนกรงขัง
อยากเริ่มต้น อยากเปลี่ยนแปลง - เสมือนซากุระที่ผลิบาน
เวลาแบบนี้ ไม่ใช่เวลาคิดเรื่องแบบนั้นเลย - ริทสึกะเรียกสติของตัวเองขึ้นมา ขณะที่เดินตรงไปยังจุดปาลูกบอลซึ่งเป็นการทดสอบอัตลักษณ์จากอาจารย์ที่ปรึกษาในวันแรกของการเป็นนักเรียนห้อง 1-A ของยูเอย์ ในฐานะนักเรียนเลขที่ 9 ของห้องที่สอบเข้าภาคปฏิบัติได้คะแนนลำดับที่หนึ่งจากคะแนนปราบวิลเลินบวกคะแนนความช่วยเหลือ
รับลูกบอลมาไว้ในมือแล้ว
หากแต่หัวใจกำลังว้าวุ่นในอกอย่างไม่อาจปฏิเสธได้
เมื่อแขนข้างที่มือครองบอลขยับเตรียมวาดแชนส่งอัตลักษณ์ตัวเองให้พุ่งขึ้นไป ภายในเสี้ยววิ เกิดลมแรงและมวลกลีบซากุระช่วยพัดส่งลูกบอลที่ปล่อยออกไปให้ลอยโด่งตามบอลของเจ้าของอัตลักษณ์ระเบิดเพื่อนร่วมห้องที่พึ่งทดสอบไป
ทั้งๆที่บอลลอยสูง
แต่ริทสึกะ - จิตใจของหล่อนไม่ได้ตื่นเต้นเท่ากับท่าทางเลยสักนิด กลับกันคำพูดหนึ่งก็ดังขึ้นมากระแทกในสมองหลังจากที่ลูกบอลลอยหายวับไปแล้ว
"ฉันบอกให้แกลาออกจากแผนกฮีโร่เฮงซวย แล้วสอบเข้าแผนกบริหาร แล้วสิ่งที่แกทำมันคืออะไรกัน หา!?"
แล้วมันจะทำไม
เธอเลือกชีวิตของเธอเอง - ชีวิตมันเป็นของเธอ
"704 เมตร"
ริทสึกะแสดงท่าทีพึงพอใจออกไปกับระยะทางของลูกบอลที่ตนปา ดวงตาสีชมพูมาเจนต้าซ่อนความรู้สึกจากคำพูดในสมองที่พึ่งตามมาหลอกหลอนเธอเมื่อครู่ - มันไม่มีปัญหา แต่ปัญหาของมันก็คือการที่เธอปฏิเสธมันออกไปยากเหลือเกิน เพียงครู่เดียวประโยคเหล่านี้ก็กลับมาหาเธออีกครั้ง
"สักวัน ฉันจะเป็นคนลากแกออกมาจากความไร้สาระนั่น - ฉันจะไม่ทนแกอีกต่อไปแล้ว นังลูกสารเลว"
ริทสึกะสูดลมหายใจ เธอส่ายหัวของตัวเองไล่ความรู้สึกทุกอย่างที่อยู่ในใจและยิ้มร่าออกมา การทดสอบอัตลักษณ์ยังไม่จบ ถ้าเศร้าตอนนี้ - ฮอร์โมนความสุขจะไม่ทำงานและเธอก็จะใช้อัตลักษณ์ไม่ได้
ยอมรับว่าริทสึกะไม่ได้อินกับการเป็นฮีโร่
แต่เพราะการเป็นฮีโร่มันห่างไกลจากสิ่งที่เขาต้องการ
และมันเป็นสิ่งที่อิสระที่สุด
จะว่าเห็นแก่ตัวก็ได้ - แต่ไม่ว่ามันจะเป็นช่อดอกไม้ เสียงปรบมือในวันที่เธอเป็นอิสระ หรือห่าฝนที่โถมใส่หลังเธอได้รับอิสระ ริทสึกะขอรับมันไว้ เธอจะขอรับมันไว้เพียงคนเดียว ไม่ว่าอิสระนั้นจะดีหรือเลวร้ายขนาดไหนก็ตาม
ใช้เวลากว่าจะจบการทดสอบทุกอย่างลง ผลสุดท้ายไม่ได้มีใครถูกคัดออกจากห้อง อาจารย์ที่ปรึกษาอย่างอาจารย์ไอซาวะเพียงกล่าวแค่เขากำลังล้อเล่น เพราะแบบนั้นจึงได้เปลี่ยนจากชุดพละกลับไปเป็นชุดนักเรียนหญิง เด็กสาวผมสีขาวพิสุทธิ์กลับมาหยิบเอกสารประกอบหลักสูตรการศึกษาใส่ลงในเป้ของตัวเอง แอบชำเลืองมองไปยังข้างหลังห้อง
นัยน์ตาสีชมพูมาเจนต้ามองไปยังร่างของเด็กหนุ่มผมสองสีที่กำลังเก็บของ หลังจากตอนเช้าที่เธอหลุดปากโพล่งออกไปว่าแต่งค่ะ ก็ทำให้โชจังของเธอ - รีบเร่งฝีเท้าเดินหนีในทันใด แต่ต่อจะให้หนีก็คงไม่พ้น
โชคชะตาให้อยู่ห้องเดียวกันนี่
"โชจัง จะกลับแล้วเหรอ?"
หลังสะพายเป้กับหลัง ลูกสาวภรรยาน้อยบ้านโคซากุระก็เดินตรงไปหาคนที่พึ่งเดินออกจากห้องด้วยการจ้ำเท้าเข้าหา เธอฉีกยิ้มกว้างด้วยรอยยิ้มที่สดใส "ไปขึ้นรถด้วยกันไหม ทางเดียวกัน จะได้ช่วยกันเตือนลงป้ายรถเมล์ได้ด้วยน้า"
ทางนั้นหันมาหาริท เขาก้มมอง ใบหน้านิ่งสนิทพร้อมกับแววตาเรียบเฉย คล้ายไม่ได้สนใจสิ่งที่ริทสึกะสนทนา แต่อย่างว่าความหล่อของเขามันกระแทกตาริทจนทำให้ริทไม่คิดจะเอาเรื่องที่เขาไม่สนใจมาคิดเล็กคิดน้อยหรอก - เด็กสาววัยรุ่นยังคงถือสีหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้ม
"ว่าไงคะ โชจัง เตงจะให้เค้ากลับบ้านกับเตงด้วยได้ไหมคะ?"
"ฉันไม่ใช่คนขับรถนะ"เขาตอบ
เธอนิ่งไปเมื่อได้ฟังคำพูดจริงจังที่จริงจังจริงๆ ไม่ใช่การกวนประสาท แต่อาจมาจากความซื่อในการตอบคำถามของอีกฝ่าย - ริทหัวเราะและพยักหน้ารับ
"ใช่ค่ะๆ เตงไม่ใช่คนขับรถ เค้ารู้หรอกน่า"เธอลากเสียงยาว "ถ้างั้นถ้าไม่รังเกียจก็กลับด้วยกันเถอะน้า" พลางส่งเสียงออดอ้อน แต่มือก็ไวคว้ามือของเด็กหนุ่มเพื่อนร่วมห้องที่พึ่งรู้จักกันได้เพียงหนึ่งวัน ร่างสูงโปร่งของเจ้าของผมสองสีหน้าเรียบเฉยเซตามแรงของริทที่ดึง
ใบหน้าของเขาเปลี่ยนจากเรียบเป็นเหวอตกใจออกมา
"เดี๋ยวสิ อะไรของเธอ?"
"ก็กลับบ้านด้วยกันไง"เธอบอก ปล่อยข้อมือเขาแล้วเท้าสะเอวตัวเองพูด "หรือเธออยากไปราชการทำการเปลี่ยนนามสกุลเค้าให้ไปใช้นามสกุลของเธอกันล่ะคะ สุดหล่อ" หัวเราะพร้อมยกมือปิดปากด้วยท่าทางที่น่าหมั่นไส้ไม่น้อย ดวงตาสีชมพูมาเจนต้าของเด็กสาวดูมีประกายสนุกสนาน
"เธอพูดไร้สาระแบบนี้มาแต่เช้าแล้วนะ"
"เค้าก็มีสาระนะ"เธอเอ่ย เอียงคอและยังคงยิ้มหวาน "สารเลวน่ะ"
ทางนั้นนิ่งไปพอได้ยิน - ริทสึกะเปลี่ยนบรรยากาศด้วยการส่งเสียงหังเราะออกมาให้ดังเพื่อเรียกร้องความสนใจไม่ให้อีกฝ่ายจมดิ่งไปกับความคิดด้านลบที่อาจก่อเกิดจากคำพูดของริทสึกะ
"ช่างเถอะๆ ไปรอรถด้วยกันเถอะนะ โชจัง"
"ทำไมล่ะ?"
"เค้าอยากกลับบ้านกับเตง"
ริทสึกะสารภาพไปตามตรง "วิถีคนขี้เหงา เอาแต่ใจอ่ะ แบบกะอยากได้คนรู้ใจมาคลายเหงา มาคอยเอาอกเอาใจ" เธอพูดพร้อมยักไหล่อย่างไม่จริงจังเท่าไรนัก ท่าทางดูไม่ต่างอะไรจากเด็กผู้หญิงที่ไม่จริงจังและไม่เอาไหน
แต่เอาเข้าจริง เธอก็ถนัดเรื่องไม่เอาไหนที่สุดมาตลอดนี่นา
ทางนั้นไม่ได้ปฏิเสธอะไรอีก เขาเดินนำลงจากอาคารเรียนไปแล้ว เด็กสาวผมสีพิสุทธิ์ไล่ตามไป ไล่ตามแผ่นหลังที่ปกคลุมด้วยสูธสีเทาของยูนิฟอร์มยูเอย์ เมื่อเขาหยุดฝีเท้าลงที่หน้าป้าย - ริทสึกะก็ค้นพบว่าตรงนี้มีเพียงเธอกับโทโดโรกิ
ทางสะดวก
ความเหงาเป็นขั้วบวกขั้วลบ - อ่า ไม่ใช่
"เธอคะ"
เขาหันมาขมวดคิ้วใส่ริทสึกะ
"แลกช่องทางติดต่อกัน"มือของคนเอ่ยปากชูอุปกรณ์สื่อสาร "อย่างน้อยเราควรจะมีเบอร์ติดต่อกันหน่อยนะ"
ฝ่ายรับฟังถอนหายใจ สุดท้ายก็ยอมที่จะขยับหยิบอุปกรณ์สื่อสารของตัวเองออกมาและส่งให้เพื่อนสาวในห้องเรียนของตัวเอง ริทสึกะที่ให้โชโตะปลดล็อครหัสให้ เธอก็เปิดเพิ่มรายชื่อเบอร์โทรศัพท์
ริทสึกะพิมพ์เบอร์อย่างคล่องแคล่ว เลขสิบตัวที่ท่องในใจบัดนี้ปรากฎในโทรศัพท์ของเจ้าของมันแล้ว
"ตอนนี้เค้าติดปัญหาแหละ โชจัง"
"อะไร?"
"โชจังจะเรียกเค้าว่าอะไรกันนะ?"
เธอหันมือถือเข้าหน้าของโทโดโรกิ โชโตะ พลางขยับส่ายมือไปซ้ายทีขวาทีหยอกล้อ "หมายถึงอยากจะตั้งชื่อเบอร์เค้าว่าอะไรอ่ะ"
"อยากตั้งอะไรก็ตั้งไปสิ"
"งั้นเค้าตั้งโทโดโรกิ ริทสึกะนะ" เสียงหัวเราะสดใสพูดเล่นไปอย่างไม่จริงจังนัก เรียกให้หน้าของคนผมสองสีผู้เป็นนักเรียนจากโควต้าพิเศษขมวดคิ้ว
"ไม่เอา"
"ไหนบอกอยากตั้งอะไรก็ตั้งได้ไง"
เธอแซว แต่ถึงแบบนั้นก็ไม่ได้ตั้งตามที่ตัวเองล้อเอาไว้ ริทสึกะค่อยๆพิมพ์ชื่อของตัวเอง - แต่สุดท้ายก็ลบมันทิ้งและพิมพ์คำว่า 'ริท แฟนเธอ ♡' ไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเมมเบอร์ของตัวเองลงในเครื่องอีกฝ่ายก็กดโทรออกให้มันยิงมาที่เครื่องของตัวเอง เสียงริงโทนของสมาร์ทโฟนดัง ทำให้ริทสึกะกดปัดรับและคืนอุปกรณ์สื่อสารให้เด็กหนุ่มผมสองสีครึ่งซีก
รถประจำทางวิ่งมาถึงป้ายแล้ว เธอเดินนำขึ้นไปก่อน เห็นที่ว่างที่เว้นเอาไว้ ริทขยับตัวเข้าไปนั่งริมหน้าต่าง โทโดโรกิถอนหายใจเขาเข้ามานั่งในตำแหน่งที่ว่างข้างเธอ
"ป้ายเธอน่าจะถึงก่อนเค้าสินะ"
"อ่า น่าจะใช่"
"ดีจังที่อย่างน้อยก็มีเธอนั่งเป็นเพื่อนในรถกว่าจะถึงที่หมายตั้งหลายป้าย" ริทเอ่ยจากใจจริง เธอหันมองหน้าที่มีรอยแผลเป็นของคนข้างๆ ดวงตาสีชมพูมาเจนต้ามองสบตาสองสี "จะได้ไม่รู้สึกเหงา พอได้มีเพื่อนนั่งเป็นเพื่อนแบบนี้ทุกๆวัน"
เธออยากนั่งกับเขาไปทุกวันเลย
อยากนั่งรถประจำทางไปด้วยกัน
จนถึงวันสุดท้าย
"ครั้งหน้าฉันอาจไม่ขึ้นก็ได้"
"เค้ารอเก่งนะ"
"หมายความว่ายังไง?"
"ก็...ถ้าเตงบอกว่าครั้งหน้าเตงจะไม่ขึ้น เค้าก็จะรอครั้งต่อไป"
หัวที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีขาวพิสุทธิ์ซบลงที่ไหล่ของอีกฝ่าย
"ถึงมันอาจดูงี่เง่า แต่เค้าคิดว่าเค้าชอบเตงแหละ"
อาจดูงี่เง่าที่เจอกันไม่ทันถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง
อาจดูงี่เง่าที่ยังไม่ทันรู้จักอะไรกันและกันเลย
แต่เธอก็ชอบเขา
"ชอบงั้นเหรอ?"
"อื้อ ชอบมากเลย"
ทางนั้นเงียบไปไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา คล้ายกับเหนื่อยใจที่จะพูดอะไรใส่คนที่รุกเข้าหาตัวเองตรงๆแบบนี้ กลิ่นหอมของแชมพูที่ลอยจางๆแตะจมูกจากเส้นผมของเด็กสาวเพื่อนร่วมห้อง แอบทำให้… แอบทำให้เขารู้สึกสบายใจอย่างประหลาด
"อีกสองสามป้าย เตงก็คงต้องลงรถไปแล้ว ถ้าเค้าเผลอหลับใส่ก็ปลุกเลยนะ"
"อื้อ"
โชโตะตอบตกลงริทสึกะ เด็กสาวผู้มีพลังเหลือล้นคนนั้นตอนนี้ราวเข้าโหมดแบตเตอรี่ต่ำ แต่ถึงแบบนั้นเธอก็ยังจ้อชวนเขาคุยไม่หยุด "การทดสอบวันนี้ โชจังสุดยอดมากเลยนะ ได้ตั้งที่สอง เค้านับถือ นับถือเลย"
"ขอบคุณ"
"สมแล้วที่เป็นนักเรียนโควต้า"
"ก็ไม่ขนาดนั้น"
"สมแล้วที่เป็นโชจัง!"
สมแล้วที่เป็นเขา
ไม่ใช่สมแล้วที่เป็นลูกชายของฮีโร่อันดับสอง
"เธอก็เก่งนี่…"
"ก็ไม่ปฏิเสธหรอกน้า"
"แต่ว่า...ริท"
ดวงตาสีชมพูมาเจนต้าช้อนตาขึ้นมองคนที่ตัวเองซบไหล่อยู่ เธอมองนัยน์ตาสองสีจากใบหน้าที่มีแผลเป็นขนาดใหญ่
"ฉันไม่ได้มาเล่นบทเพื่อนหรอกนะ"
เธอหลุดหัวเราะดังลั่น
"อะไรของเธอ? ฉันจริงจังนะ...พวกเราเป็นคู่แข่งกัน"
"ไม่เล่นบทเพื่อน งั้นมาเล่นบทแฟนกันสิ เตง" เธอล้อ "มาเป็นแฟนเค้าสิ"
"ปวดหัว"
"เสียใจนะเนี่ย"
ริทสึกะแกล้งตัดพ้อ เสียงหัวเราะของเธอค่อยๆเงียบลง เด็กสาวค่อยๆปิดเปลือกตาของตัวเองเพื่องีบหลับ
เพราะถ้ากลับไปที่บ้าน สภาวะจิตใจของริทคงไม่พร้อมที่จะรับกับอะไรหลายๆอย่างหรอก เธออยากพักผ่อน จนกระทั่งลมหายใจนั้นสม่ำเสมอ ริทสึกะเข้าสู่นิทรา
"ริท…"
คนที่ให้ยืมไหล่ซบเรียกคนที่หลับไปแล้ว โชโตะมองเห็นว่าใบหน้าน่ารักของอีกฝ่ายสงบนิ่งไปแล้ว อันที่จริงที่เขาเรียกเพราะสมองพึ่งประมวลผลคำว่าเสียใจของเธอออกมา ว่าตัวเองทำให้เธอรู้สึกไม่ดีไปรึเปล่า - โดยไม่รู้เลยว่ามันก็แค่การแกล้งตัดพ้อเล่นๆ
เขาไม่รู้ว่าเธอชอบเขาที่ตรงไหน
เขาไม่ได้มีอะไรที่น่าชอบเลยสักนิด
เครื่องมืออย่างเขา ไม่น่าชื่นชมหรือชมชอบหรอก
โชโตะมองหน้าเธอ เขาพึ่งสังเกตเห็นว่าหน้าผากของเธอมีพลาสเตอร์ทำแผลติดอยู่ - บาดเจ็บงั้นเหรอ?
แต่พอนึกๆไปแล้ว
มันเป็นแผลตั้งแต่เช้าแล้วไม่ใช่หรือไง - อาจก่อนหน้านั้นด้วยซ้ำ
"ขออนุญาตนะ"
เขาเอ่ยเบาๆ นิ้วมือค่อยๆเกลี่ยเส้นผมสีสะอาดตาไม่ให้บดบังใบหน้าของเธอ ดวงตาสองสีที่ประกอบด้วยสีเทาจากมารดา และ สีเทอร์ควอยซ์จากตาแก่คนนั้นกำลังมองร่างที่หลับอยู่ข้างๆของตนเอง
ทันใดอยู่ดีๆ เขาก็คิดว่าเขากับเธออาจมีอะไรที่เหมือนกันก็ได้
แต่มันก็อาจเป็นความคิดไปเอง
รถวิ่งมาตามทาง โชโตะเห็นแล้วว่าป้ายที่จะถึงต่อไปเป็นป้ายของตัวเอง - แต่เจ้าของตาสองสีก็ไม่คิดที่จะขยับปลุกเด็กสาวที่ซบหลับอยู่ข้างกายเลยแม้แต่น้อย
ใบหน้าที่สงบแบบนี้น่ะ
มันดูดีกว่าใบหน้าที่ฝืนยิ้มมากๆเลยนะ
อือ - เขาดูออก
ว่าภายใต้รอยยิ้ม เธอกำลังซ่อนความรู้สึกหนึ่งเอาไว้
โชโตะยอมรับว่าตอนที่เธอทดสอบ เขามองเธออยู่ มองเด็กสาวที่ตัวเล็กกว่าราวๆเก้าถึงสิบเซนติเมตรขยับแขนโยนลูกบอล แม้จะไม่นาน แต่เขาก็เห็นว่าอารมณ์จากสีหน้าที่มักมีรอยยิ้ม มันมีความรู้สึกอื่นปะปนอยู่
เขาแปลกใจตัวเองเหมือนกัน
ที่ตอนนี้ - ในหัวมีแต่ความคิดของคนที่หลับ
และโชโตะก็ปล่อยให้รถประจำทางวิ่งผ่านป้ายที่ตนจะลงไปเสียแล้ว
เขาต่อเวลาของตัวเอง - ต่อเวลาให้ตัวเองเป็นหมอนที่เธอซบ
อ่า ถ้าเธอตื่นขึ้นมา - เขาแสร้งทำเป็นบอกว่าจำป้ายผิดก็คงเนียนอยู่ล่ะมั้ง?
|||||
Talk with มาวว ♡
มาต่อแร้วค่ะ! หลังจากที่พาเรื่องพี่เดผ่านวันแรกไปแล้ว
เรื่องนี้ก็ต้องตามๆกันไป บอกเลยว่าค่อนข้างเขียนยากนิดนึง
มาวอยากให้ได้บรรยากาศของตอน และฟิคเป็นบรรยากาศ
ที่ออกไปทางหวานๆ แต่ขณะเดียวกันก็แอบหม่นๆ
ด้วยความรู้สึก หรือ ชีวิตของเด็กสองคนค่ะ
ส่วนหนึ่งถ้าเทียบกันแล้ว โชโตะเป็นคนที่ซ่อนความรู้สึกของตนผ่านใบหน้าที่เรียบเฉย ขณะเดียวกันยัยจะซ่อนความรู้สึกของตัวเองผ่านรอยยิ้ม นั่นคือสิ่งที่อยากจะสื่อออกมาในตอนนี้ ---
แต่ว่าก็ว่าเถอะยัยริทจะจีบเขาติดตอนไหนไม่รู้ แต่ต้องติดให้ได้ในสักวันแหละค่ะ 5555555
เป็นกำลังใจให้ยัยด้วยนะคะ !
ทั้งนี้รักและขอบคุณทุกคนเสมอนะคะ ❤
ความคิดเห็น