คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ARC 1 :: 2. [ You can close your eyes to things you don’t want to see, but you can’t close your heart to things you don’t want to feel ]
tell me you love me | fanfic bnha
todoroki shouto x kosakura ritsuka (oc)
warning - painful feelings of family matters/ intolerance to family members and touch without consent
ARC 1 :: 2. [ You can close your eyes to things you don’t want to see, but you can’t close your heart to things you don’t want to feel ]
เธอตื่นขึ้นมาพร้อมขยับตัวอย่างเชื่องช้า ไม่ได้เร่งรีบอะไรกับการเปิดเทอมวันแรก ริทสึกะมองตัวเอง มองหน้าของตนที่ปรากฎในกระจก มือค่อยๆเลื่อนจับแผลบาดเจ็บจากความรุนแรงเมื่อวาน เธอจับแผลที่ถูกทำแผลพยายามไม่ออกแรงมากเพื่อไม่ให้เจ็บ - ให้ตายสิ เป็นเด็กผู้หญิงแท้ๆ ไม่ควรให้มีแผลติดบนหน้าเลยนะ เธอคิดแบบนั้น
ดวงตาสีชมพูเข้มยังคงมองตัวเองในกระจก เธอพยายามขยับริมฝีปากขึ้นมา
"สวัสดีนะ ริทสึกะ"
เอ่ยสวัสดีคนในกระจกที่ยังคงเข้มแข็งและอยากมีชีวิตอยู่ "วันนี้พยายามเข้านะ" เธอบอกตัวเองก่อนจะหัวเราะร่วน รู้สึกสิ้นหวังเหลือเกิน คำว่าพยายามเข้าที่แสนเบาบางไม่มีน้ำหนักอะไรแบบนั้น
ใช้เวลาสักพักกว่าที่เธอจะขยับตัวออกจากห้องน้ำและห้องนอนของตัวเอง ลูกสาวของภรรยารองบ้านโคซากุระสวมใส่เครื่องแบบของสถาบันฮีโร่ชื่อดัง หลังจากถักเปียเล็กๆพร้อมผูกริบบิ้นสีแดงตัดกับเส้นผมสีขาว เธอก็ยิ้มออกมาตบท้ายเป็นการชื่นชมตัวเองที่หน้ากระจก และขาทั้งสองข้างก็กำลังพาเด็กสาวมายังโต๊ะอาหารอีกครั้ง บนโต๊ะมีเพียงแม่ใหญ่เพียงคนเดียวที่กำลังนั่งอยู่
"จะไปเรียนแล้วเหรอ?"
เธอถามริทสึกะ เด็กสาวที่มีศักดิ์เป็นลูกอีกคนไม่ได้ตอบอะไร ริทสึกะทำแค่การนั่งลงที่โต๊ะอาหาร ค่อยๆพนมมือท่องก่อนจะหยิบตะเกียบขึ้นมา และเพราะเธอไม่ตอบ แม่ใหญ่ก็ไม่ได้เซ้าซี้ในคำถามเดิมอีก หญิงสาวในชุดกิโมโนสวยตัดสินใจชวนริทคุยด้วยคำถามอื่น "ให้ไปส่งไหม?"
"ไม่เอาหรอกค่ะ" เธอบอกหลังกลืนข้าวสามสี่คำแรกลงคอของตัวเอง "คุณไม่ต้องยื่นมือเข้ามายุ่งวุ่นวายหรอกค่ะ"
เธอรู้ว่ามันเป็นมารยาทที่แย่
แต่จะให้เธอทำอย่างไร - จะให้เธอทำตัวน่ารัก อ่อนหวานกับคนที่เป็นส่วนหนึ่งในความบิดเบี้ยวของบ้านหลังนี้หรือ?
"อ่า...ริท ฉันเองก็เป็นแม่คนหนึ่งของเธอนะ"
"ริทมีแม่คนเดียวค่ะ"
เธอตอบไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง "มีแค่คนเดียว คนเดียวเท่านั้น"
และริทก็ย้ำคำนั้น
แม่ใหญ่ถอนหายใจขณะที่ลูกสาวที่สืบสายเลือดจากสามีกำลังกินข้าวต่อ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าตัวเองได้กระทำสิ่งใดที่แย่กับเด็กคนนี้หรือไง - ริทถึงไม่เคยเปิดใจกับเธอเลยสักครั้ง ทั้งๆที่ โคซากุระ อิรุมิ ก็ปฏิบัติกับเด็กคนนี้เป็นอย่างดี เสมือนเธอเป็นลูกสาวคนหนึ่งของตนเอง อิรุมิไม่เข้าใจเลย
"ทำไมถึงเกลียดฉันขนาดนั้นล่ะ?"
ไวกว่าความคิด - อิรุมิถามออกไปแล้ว
และคำถามของแม่ใหญ่ก็ทำให้เด็กสาววัยรุ่นกระแทกตะเกียบลงที่ชามข้าว ดวงตาสีชมพูมาเจนต้าตวัดตาขึ้นมอง ใบหน้าน่ารักนั้นเม้มปากแน่นและค่อยๆเอ่ยขยับริมฝีปาก "ทำไมถึงเกลียดน่ะเหรอ?"
อิรุมิตั้งใจฟังคำตอบของเด็กสาวเผื่อว่าเธอจะเข้าใจอะไรขึ้นบ้าง - เผื่อว่าเธอจะสามารถช่วยอะไรเด็กคนนี้ไว้ได้
"เพราะถ้าวันนั้นคุณรั้งพ่อเอาไว้ พ่อก็ไม่ต้องเจอกับแม่ของหนู และก็คงไม่ให้หนูเกิดมาน่ะสิ"
และเหตุผลที่เด็กสาวแค้นเคือง เธอเองก็เป็นส่วนผิดของมัน
"ถ้าหนูไม่เกิดมา ไม่ต้องรักพวกเขา หนูก็จะไม่เจ็บปวด"ริทสึกะพูดก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะ "ถ้าคุณทำหน้าที่ภรรยาที่ดี ทำให้พ่อมีแค่คุณ หนูก็ไม่ต้องเกิดมารู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ นั่นแหละที่หนูเกลียดคุณ เพราะคุณก็เป็นส่วนหนึ่งของเรื่องเฮงซวยพวกนี้"
อ่อนไหว
มันเป็นเรื่องอ่อนไหวอย่างชัดเจน
อิรุมิไม่กล้าพูดว่าเด็กตรงหน้าอคติ เพราะความจริงที่ว่าเธอคือส่วนหนึ่งของแผลเหวอะหวะขนาดใหญ่ในใจของริทสึกะมันตอกย้ำผ่านสายตาและคำพูดที่แสนเจ็บปวด - แต่ก่อนจะได้เอ่ยอะไรสักอย่างออกไป ริทก็ส่งเสียงหัวเราะดังลั่น เด็กสาววัยรุ่นยังคงใช้มือปิดปากหัวเราะเป็นน้ำเสียงหัวเราะที่ดูตลกร้าย
"โอ๊ะ ตกใจเหรอคะ แม่ใหญ่" เด็กคนนั้นคลี่ยิ้ม แววตาปกปิดความรู้สึก "ล้อเล่นนะคะ"
ริทลุกขึ้นยืน ข้าวเช้าพร่องลงไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ดวงตาสีชมพูมาเจนต้านั้นไม่ได้สะท้อนความเจ็บปวดหรือโกรธเคือง มันแทนที่ด้วยความซุกซนขี้เล่น และ รอยยิ้มกวนประสาทที่ผุดขึ้นมาบนมุมปากของลูกสาวภรรยารองบ้านโคซากุระ "ยังไง ริทขอตัวไปเรียนก่อนนะคะ ยังไม่อยากสายแต่วันแรกหรอกน้า"
แผ่นหลังเล็ก
แต่เอ่อล้นความรู้สึกมากมาย
"ริท"
เด็กสาววัยรุ่นชะงักเท้าของตัวเอง เธอค่อยๆหันหน้าไปมอง แม่ใหญ่กำลังยิ้มบนใบหน้า อีกฝ่ายส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ ดวงตาดูจริงใจไม่มีความเสแสร้งใดๆแต่อย่างไร
"ยังเจ็บแผลอยู่รึเปล่า?"
คำถามที่เธออยากให้ใครสักคนมาถามเธอ
จะพ่อหรือจะแม่ก็ได้
แต่ทำไม - ทำไมต้องเป็นแม่ใหญ่ทุกที
ริทกัดปากของตัวเองแน่น เธอสะบัดหน้าหนี พยายามเร่งฝีเท้าให้เดินหนีออกมาให้ไกล หากแต่เสียงของแม่ใหญ่แห่งบ้านโคซากุระก็ยังคงไล่หลังมา
"มื้อเย็น อย่าลืมกลับบ้านมากินข้าวด้วยกันนะคะ"
เธอไม่ได้ต้องการมันจากอิรุมิ
เธอต้องการมันจากพ่อและแม่ต่างหาก
ริทก้าวขาขึ้นรถหลังมันจอดที่หน้าป้าย เด็กสาววัยรุ่นกระชับสายกระเป๋าเป้หนังแท้ยี่ห้อดังอย่าง MCM เธอเข้าไปจับจองที่นั่งที่ว่างอยู่ พอนั่งลงแล้วรถขยับออกเดินทาง ริทสึกะก็ใช้เวลางีบหลับบนรถอย่างไม่กลัวเลยว่ามันจะไปถึงที่หมายตอนไหน - ถึงจะเรียกว่าการงีบ แต่มันก็แค่การปิดเปลือกตาเพื่อพักสายตาเฉยๆ ไม่ได้หลับไปแต่อย่างใด
พอหลับตาก็ไม่เห็นอะไร
มันเห็นแค่เรื่องเก่าๆ
รถเคลื่อนไปจนจอดอีกป้าย ริทสึกะลืมตาขึ้นมา มันยังไม่ถึงที่หมาย เธอหยิบกระเป๋าที่ตัวเองวางไว้ข้างๆขึ้นมากอด เพื่อให้คนที่จะขึ้นมาใหม่ได้จับจองที่นั่งข้างตนเอง - และยามที่ร่างของเด็กหนุ่มผมสองสีคนนั้นเดินขึ้นมาบนรถโดยสารคันเดียวกัน ลมหายใจของริทสึกะก็แทบหยุดชะงัก
รูปลักษณ์
หน้าตา
ทุกอย่างจัดว่าดี
ดี - เกินมาตรฐานเสียด้วยซ้ำ
"ตรงนี้ว่างใช่ไหม?"
เขาถามเสียงเรียบ เป็นน้ำเสียงที่ดูไม่เป็นมิตรอะไรเท่าไรเลย และเธอก็ส่งรอยยิ้มกลับไป "อื้อ ว่าง นั่งเลย"
มันเป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับเขา
ร่างกายที่สูงกว่าเธอในชุดเครื่องแบบของโรงเรียนเดียวกันนั่งลงข้างๆ ริทสึกะแอบลอบมองอีกฝ่าย เขาอยู่นิ่งไม่ได้หากิจกรรมเช่นการหลับ หรือการเล่นมือถือ ใบหน้าของเขาเรียบนิ่ง ดูกำลังเคร่งเครียดกับอะไรสักอย่างจนชวนให้บรรยากาศโดยรอบทะมึนตามไปอย่างไรไม่รู้
"เตง"
เธอเผลอหลุดเรียกเขาด้วยสรรพนามที่ใช้กับคนสนิทไปซะได้
"เตง?"
"ใช่ เตงน่ะแหละ" เธอยิ้มร่า "เค้าชื่อริทนะ เตงชื่อไรเหรอ?"
"โชโตะ"
ทางนั้นเอ่ยสั้นๆ "โทโดโรกิ โชโตะ"
"โชจังก็เรียนยูเอย์เหมือนกันสินะ" เธอเท้าคางกับหน้าต่างพลางพูดคุยกับอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม "เค้าเรียนแผนกฮีโร่แหละ อยู่ปีหนึ่ง เหมือนจะห้องเอ่อ...ห้อง 1-A" เธอชวนเขาคุย ทางนั้นไม่ได้โต้ตอบอะไรออกมาเพียงแค่นั่งรับฟังเธอ
"งั้น...เหรอ?"
"ใช่แล้ว เค้าเก่งใช่ไหมล่า?"
เธอบอก
"อื้อ"
เขาเองก็ตอบด้วยคำสั้นๆราวกลัวดอกพิกุลจะร่วงออกจากปาก ท่าทางนั้นทำให้ยิ้มเอ็นดูจนอยากจะขยุ้มเส้นผมสองสีให้ยุ่งเหยิงชะมัดยาก
และริทสึกะก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
ทำไมเธอถึงยังขยับปากพูดพร้อมขยับไม้ขยับมือแบบนี้กับอีกฝ่าย
"เห็นแบบนี้เค้าก็เป็นคนที่ได้คะแนนสูงสุดของการสอบเข้าเลยน้า"
ทางนั้นปรายตาสองสีมองมา ข้างหนึ่งสีเทา และอีกข้างเป็นสีเทอร์ควอยซ์สวย โทโดโรกิ โชโตะ ยิ่งมองใกล้ๆ ยิ่งทำให้ริทสึกะรู้ว่าเขาเป็นคนที่หน้าตาดีจัดมากๆ เธอหัวเราะออกจากลำคอเป็นเสียงเบาเมื่อเห็นว่าเขาเริ่มสนใจบ้างแล้ว
"แต่ก็เป็นได้แค่ที่หนึ่งปลอมๆน่ะ"
"ทำไมล่ะ?"
"ก็อีกคนเขาได้คะแนนเต็มโดยไม่บวกคะแนนช่วยเหลือเพิ่มนี่" เธออธิบายให้ฟัง "นี่บวกเพิ่มไปประมาณยี่สิบคะแนนจะได้มั้งถ้าจำไม่ผิด อย่างว่าแหละ ดวงดีอ่ะเนอะ"
ทางนั้นหรี่ตามอง - ริทยังคงเอ่ยเล่าเรื่องให้เขาฟัง
จนกระทั่งเขาเอ่ยออกมา
"ริท…"
"หือ ว่าไงคะ สุดหล่อ?"
เธอรีบหันไปสนใจคนที่อยู่ๆก็เรียกชื่อของตัวเอง เขามองสบตาของเธอ ลูกแก้วสองสีของเขาฉายแววประหลาด มันดูเหมือนมึนงง
"อ่า...ฉันจำชื่อเธอถูกสินะ?"
"ใช่ค้าบ เค้าริทเองค้าบ ริทคนน่ารัก"
เธอพูดไปไม่จริงจังอะไร แต่ก็ทำให้อีกฝ่ายขมวดคิ้ว เด็กสาวอัตลักษณ์ซากุระหัวเราะร่วน
"ว่าไงคะ โชจัง มีอะไรจะพูดกับเค้าเหรอคะ?"
"เธอพูดมากจัง…"
คราวนี้เด็กสาวผมสีพิสุทธิ์อ้าปากค้างหลังได้ยินเด็กหนุ่มผมสองสีบอกว่าตนพูดมาก เธอกำมือเป็นกำปั้นน้อยๆ "แหะ เตงรำคาญเค้าเหรอ"
โทโดโรกิ โชโตะไม่ได้ตอบในทันที อีกฝ่ายนิ่งไปก่อนจะค่อยๆตอบ "ก็ไม่ถึงขนาดนั้น"
"งั้นเค้าเล่าต่อนะ คือเค้าน่---"
"พอเถอะนะ"
อีกฝ่ายรีบขัดประโยคที่กำลังหลุดออกมาจากปากของริทสึกะ พอถูกขัดสาวเจ้าที่ดูอารมณ์ดีก็ยังคงยิ้มร่า "ไหนบอกไม่ถึงขนาดนั้นไง?"
"แต่นี่ก็มากไปหน่อย…"
เธอส่ายหัวเอ็นดู
"จริงๆ ถ้ารำคาญก็บอกได้เสมอเลยน้า เค้ารับฟังเสมอเลย"
เธอบอกไป
ทางนั้นมองสบตาของริทสึกะอีกครั้ง
ตาสองสีของเขาจ้องมองที่หัวของเธอ - ริทสึกะคิดแบบนั้น เธอจึงค่อยๆจับผมของตัวเอง จับดูและสัมผัสได้ว่าริบบิ้นสีแดงที่ผูกเอาไว้มันยังคงอยู่
"เหมือน…"
เขาพึมพำ
คราแรกริทสึกะสับสนเล็กน้อยว่าโชจังของเธอพูดอะไร - แต่พอจ้องมองเส้นผมของเขา มันก็เลยทำให้เผลอเล่นมุกไป
"เขาบอกว่าเนื้อคู่มักจะมีอะไรเหมือนกันนะ"
เธอบอก
ขยับมือเอื้อมไปแตะเส้นผมนุ่มมือที่น่าขยุ้มให้ยุ่งเหยิงของเด็กหนุ่มผมสองสีขาวแดง กลิ่นของแชมพูที่ทำให้รู้สึกสะอาดลอยแตะจมูก ริทสึกะเผยรอยยิ้มขณะที่ค่อยๆพูดอย่างไม่ตื่นเต้น
"ผมเธอเป็นสีขาวแดง - ผมของเค้าเป็นสีขาว พอมีสีแดงของริบบิ้น เราดูเข้ากันจังเลยเนอะ เหมือนเนื้อคู่เลย"
"อ่า…"
เขาพูดไม่ออกหลังจากโดนเธอแหย่เข้าไป - แต่ถึงกระนั้นริทสึกะก็สังเกตว่าใบหน้าข้างที่ไร้รอยแผลเป็นสีแดงระเรื่อขึ้นจางๆบนแก้มของเขานะ
คุณพระคุณเจ้า สุดหล่อกำลังเขินเธอเหรอคะ?
พอรถมาถึงป้ายที่หมาย ริทสึกะรอให้เขาเดินลงไปก่อน ตัวเธอถึงค่อยขยับเดินตามออกไป แต่เมื่อลงรถ เธอก็รีบก้าวเท้าไปหาอีกฝ่ายที่กำลังเดินนำลิ่วๆออกไป
"โชจัง! เดี๋ยวก่อน โชจัง!"
เธอส่งเสียงหวานเล็กแหลมพร้อมกระโดดโหยงเหยงตามเด็กหนุ่มคนนั้นที่กำลังดูตั้งใจเดินไป - เมื่อเห็นว่าเขาลับสายตาไปไกลและเธอไม่สามารถตามได้ทัน ริทสึกะก็ถอนหายใจคล้ายเซ็งๆแบบไม่จริงใจเท่าไรนัก
ให้ตายสิ สุดหล่อคนนั้นหายไปแล้ว
พระเจ้าคะ ถ้าให้เขาเกิดมาคู่กับหล่อนไม่ได้ ก็อย่าส่งเขามาทำหัวใจสาวน้อยของเธอสั่นแบบนี้สิ!
คนเป็นแฟนไม่ได้มันเจ็บใจนะ!
ริทสึกะขยับมือยกขึ้นเกาท้ายทอยของตัวเอง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ
"รอบหน้าไม่เอาแล้วไลน์ เอาใบทะเบียนสมรสแต่งเข้าบ้านเธอเลยดีกว่า"
เป็นคำพูดเล่นๆ
ที่คิดขึ้นมาได้ในหัวระหว่างที่คิดเสียดายว่าตัวเองไม่ได้ขอไลน์หนุ่มหล่อผมสองสีคนนั้นอย่างโชจัง
เธอพูดเล่นนะ
พูดเล่นจริงๆ
แต่แน่นอนว่า
ถ้าได้ก็เอานะคะ - หนูรักเขา
เธอเดินตรงเข้าไปในตึกตามที่อ่านมาว่าตัวเองจะต้องเข้าห้องเรียนของตัวเองที่ห้องประจำ ริทสึกะก้าวขึ้นบันได ขณะที่กำลังก้าวขาขึ้นตามขั้นบันได กลุ่มผมสีขาวแดงเด่นนั้นก็เข้ามาสู่สายตาของเธออีกครั้ง
ริทสึกะไล่ตามเขา
"โชจังงง!"
เขาหันมา หยุดยืนรอบนขั้นบันได ริทฉีกยิ้มให้อีกฝ่าย
"มีอะไรรึเปล่า?"
"เค้าว่าจะพูดจะขออะไรซะหน่อย โชจังเดินหนีมาแบบนี้ก็เลยไม่ได้พูดเลยอ่า"
ทางนั้นกระพริบตาอย่างงุนนงง
ริทสึกะรู้สึกว่านอกจากเขาจะหล่อแล้ว
เขายังน่ารักอีกด้วย
"มีอะไรล่ะ?"
พูดไปสิริท - เธอไล่ตามเขามาเพราะอยากจะขอช่องทางติดต่ออย่างไลน์ไม่ใช่รึไง
แล้วทำไมตอนนี้ - กะอีแค่หัวใจที่เต้นสั่นรัวกว่าปกติแบบนี้ มันจะมาหยุดเธอ หยุดความต้องการของเธอได้ล่ะ พูดออกไปสิ ต้องการอะไรก็พูดออกไป เดี๋ยวนี้
"ริท…?"
เขาเรียกชื่อซ้ำอีกครั้ง
"มีอะไร?"
พูดไปสิว่าขอแลกไลน์
พูดสิ ริท
"ริท…?"
เป็นอีกคนครั้งที่เขาเรียกเธอ คราวนี้เจ้าของตาสองสีหรี่ตาพร้อมเอียงคออย่างสงสัยผสมงุนงงเพราะไม่ใช่เข้าใจโคซากุระ ริทสึกะที่ยืนค้างอยู่ตรงหน้า
พูดสิ
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันจะไปแล้วน---"
เสียงราบเนียบโมโนโทนนั้นถูกตัดประโยคเมื่อเขาหันหลังเตรียมจะเดินจากไป ลูกสาวคนเล็กของบ้านโคซากุระคว้าแขนของโชโตะเอาไว้ ทางนั้นหันมามองแทบจะทันที ตาของเขาเบิกกว้างขึ้นยามได้ยินคำพูดดของเธอ
และพูดในสิ่งที่ต้องการ
"แต่งค่ะ"
ไหนตอนแรกต้องการขอไลน์ติดต่อ - อ่า ไม่จริง สิ่งที่เธอต้องการจริงๆน่ะ ก็คือ...
เธออยากแต่งงานกับเขาตั้งแต่วันแรกที่สบตากัน
|||||
Talk มาวว ♡
สวัสดีค่ะ เป็นอีกครั้งที่มาหาในเรื่องของสาวริทน่ะเอง !
ยัยคนนี้เปงเด็กน่าตีค่ะ ตีได้นะคะ ไม่ว่า
ตีเสร็จเอาใจช่วยยัยด้วยนะคะ
ทั้งนี้สามารถแนะนำติชมได้เสมอ (ด้วยความสุภาพ) นะคะ
+งดการสปอยล์เนื้อหามังงะ(และอนิเมะที่มาวยังเขียนไม่ถึง (อนุโลมในสถานการณ์วิเคราะห์เนื้อหาฟิคกับเนื้อหาอนิเมะที่ดูเกี่ยวข้องกันเท่านั้น)) ทุกกรณีค่ะ เค้าตามมังงะ
และเขียนถึงเนื้อหาในมังงะแน่นอน แต่ถ้ามาสปอยล์ บอกตรงๆนะคะ หมดอารมณ์เขียน 55555
รักทุกคนเช่นเดิมค่ะ หวังว่าทุกคนจะรักและให้กำลังใจเราเหมือนกันนะคะ ❤
ความคิดเห็น