this is the evidence proving that the boy called shinta has a heart. (end)

ลำดับตอนที่ #1 : 00 - 新太

00

"i don't stand in line

i don't pay for clubs, fu.ck that

but i'll wait for you."

.

.

            “แผลแค่นี้เองสัด ไกลหัวใจ” มือหนึ่งบีบลงบนบ่ากว้างเบาๆคล้ายกับจะบอกว่าแข็งใจไว้

            “โธ่ไอ้ควาย มึงดูแผลเพื่อนมึงด้วยเหอะว่าจะติดเชื้อมั้ย สนับมือเลยนะเว่ย”

            “มึงเจ็บปะเนี่ย?” คนถูกถามส่ายหน้า ที่จริงเขาไม่รู้สึกอะไรเลยกับแผลที่คิ้วนอกจากรำคาญเพราะช่วงแรกๆเลือดมันไหลเข้าตา กลิ่นคาวยังคลุ้งเพราะเขามีแผลที่มุมปาก คิ้วเหวอะหวะและมือที่สภาพเหมือนไปออกรบมา คงจะเป็นแบบนั้น .. แต่ช่างมันเถอะ

            “บอกกี่ทีแล้วว่าอย่าเป็นชู้”

            “รสนิยมเพื่อนไง ไม่เสือกได้ปะไอ้จิม”

            “มึงก็ดีแต่เข้าข้างมัน ยังต้องใช้หน้าตาหาแดกอยู่นะเพื่อนมึงคนนี้อะ”

            หนวกหูชะมัด .. เขาคิดกับตัวเอง

            “เดี๋ยวๆๆ! มึงจะไปไหน?”

            “ดูดบุหรี่”

            “หนุ่ม ใจเย็นดิ นี่จะถึงคิวมึงแล้ว”

            “จะพากูมาทำไม เสียเวลา”

            “เออ กูบอกละ เพื่อนเรามันนักรบนินจา แผลแค่นี้ ขี้ปะติ๋ว ใช่ปะชิน?” เจ้าของชื่อไม่ได้ตอบ กลอกตาใส่เพื่อนในกลุ่มที่แทบจะมัดมือมัดเท้าเขามาเย็บแผล สารภาพตามตรงว่าตั้งแต่เกิดมา เขามาโรงพยาบาลจริงจังแค่สองสามครั้ง

            กับอีแค่ต่อยกันจนคิ้วแตก มันน่าพามาโรงพยาบาลตรงไหน ไอ้เวรนั่นต่างหากที่ควรมาแอดมิด .. เพราะเขายังจำเลือดกองโตที่มันไอออกมาโขลกใหญ่หลังจากเขาเตะกลางตัวมันด้วยแรงทั้งหมดที่มีได้อยู่เลย

            “คุณซาซาคิ เชิญทางนี้เลยค่ะ”

            เสียงโหวกเหวกเงียบลงเพราะพยาบาลสาวเดินเข้ามาพร้อมกับผายมือบอกทิศทางของการไปห้องตรวจ บางคนเสยผมยุ่งๆไปด้านหลังแต่สุดท้ายมันก็ตกลงมาปรกตาอยู่ดี

            “สู้เขาไอ้ชิน ถ้าเจ็บก็ร้องไห้ออกมา!”

            “bullsh-it.”

            ไร้สาระ เขาด่าเพื่อนไปแบบนั้นเพราะเขาไม่ได้เจ็บ .. ไม่ได้รู้สึกอะไรมานานมากๆแล้ว ไม่ว่าจะทางร่างกายหรือจิตใจก็ตาม

            “มึงมันปีศาจ” จิมพูดติดตลก มองแผ่นหลังกว้างกับขายาวๆที่พาเจ้าตัวไปจนถึงหน้าห้องตรวจ ที่จริงไม่ใช่แค่พวกเขาหรอกที่เรียกชินตะอย่างติดตลกว่าปีศาจ แต่เป็นทุกๆคนเลยต่างหากที่ได้รู้จักและสัมผัสตัวตนของมัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่ตกหลุมรักคนไร้หัวใจแบบมันยังไงล่ะ

            “รอคุณหมอสักครู่นะคะ”

            เขาไม่ได้ตอบ คิดในใจว่าน่ารำคาญ .. ให้รอด้านนอกแล้วยังให้เข้ามารอด้านในห้องตรวจอีก

            ชินตะนั่งประสานมือ พักแผ่นหลังกับพนักพิงเก้าอี้ที่นั่งไม่สบายนัก ตาคมสอดส่องไปทั่วตามประสาคนที่ไม่รู้จะฆ่าเวลากับอะไร เขาพบว่าห้องตรวจของหมอที่ประเทศไทยกว้างกว่าที่ญี่ปุ่น มิหนำซ้ำนายแพทย์คนนี้ที่มีชื่อแบบที่เขาสะกดไม่ออกตามประสาคนที่เรียนโรงเรียนนานาชาติมาทั้งชีวิตยังเปิดเพลงคลอเบาๆออกมาจากลำโพงมาร์แชลสีครีมอีกต่างหาก

            “ … ”

            เคยได้ยินว่าเราสามารถรู้จักใครสักคนได้จาก playlist และเขาเชื่อว่านี่คงไม่ใช่ playlist ที่มีอยู่แล้ว เหตุผลก็คงจะเป็นเพราะเมื่อกี้มันเป็นเพลงแนว lofi hip hop แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนมาเป็นแนว neo - soul ติด r&b นิดๆได้อย่างนิ่มนวลเหมือนถูกคิดมาแล้ว

            “สวัสดีครับ”

            นานแล้ว

             “ขอโทษที่ให้รอนะครับคุณชินตะ”

            ที่ไม่มีใครเรียกชื่อเขาถูกตั้งแต่ต้น หมายถึงคนไทยมักจะเรียกนามสกุลเขาแทนชื่อจริง แหงล่ะ เพราะเขาเขียนชื่อตัวเองแบบที่เริ่มด้วยนามสกุลก่อน

                   Sasaki Shinta

            “เท่าที่หมอดู เลือดหยุดไหลแล้วนะครับ แต่ตอนเย็บแผลน่าจะเจ็บพอสมควร ถ้าต้องการจะฉีดยาชา บอกได้เลยนะครับ”

            ตาคมมองการขยับไหวของริมฝีปากสีสดบนผิวขาวละเอียดเหมือนคนไม่เคยโดนแสง .. อาจจะเป็นแบบนั้น เพราะคนเป็นหมอคงทำงานอยู่ในโรงพยาบาลทั้งวันแบบที่ไม่มีเวลาแม้แต่จะกินข้าว

            เขาได้กลิ่นน้ำหวานออกมาจากลมหายใจคนที่บอกให้เขาลุกขึ้นไปนั่งบนเตียงเย็บแผลและยื่นหน้าเข้ามาใกล้เพื่อสำรวจแผลที่คิ้ว .. เสื้อเชิ้ตสีอ่อนที่คนตัวเตี้ยกว่าสวมไว้ในเสื้อกาวน์มีกลิ่นหอมจางของทะเลและฤดูร้อนที่ทำให้เขานึกถึงโอกินาว่าและฉลามวาฬสีน้ำเงินตัวยักษ์

            “สงสัยต้องทำแผลตรงปากแล้วก็มือด้วยนะครับเนี่ย”

            คนที่เขาอ่านชื่อจริงไม่ออกหัวเราะติดตลก รอยยิ้มบางๆนั่นอยู่ในระยะสายตา เขาสังเกตเห็นขี้แมลงวันเล็กๆข้างแก้มซ้ายและนิ้วมือสวยที่กำลังปัดผ่านไอแพดก่อนจะเริ่มต้นเขียนรายละเอียดงานของตัวเองลงไปในนั้นพร้อมกับฮัมเนื้อเพลงตามเพลงที่เปิดอยู่

            และมันเป็นหลักฐาน

            “คุณชินตะต้องระวังตัวมากกว่านี้หน่อยนะครับเพราะดูแล้วเป็นแผลเป็นจากการชกต่อยแน่ๆ”

            “ … ”

            “ช่วงนี้งดดื่มแอลกอฮอล์แล้วก็ของแสลง แผลหายเมื่อไหร่จะได้หล่อเหมือนเดิมนะครับ”

            ว่าคนตรงหน้าเลือกเพลงเพลงนั้นที่เขาชอบที่สุดในอัลบั้มนี้ใส่ลงไปใน playlist ของตัวเองจริงๆ

            “สรุปยาชาสักเข็มมั้ยครับ?”

            เขาส่ายหัว .. มีความรู้สึกบางอย่างหมุนวนอยู่ในอกและมันไม่ยอมบอกให้ปริปากพูดออกไป เขามองแผ่นหลังของคนที่หันไปสั่งสิ่งที่ต้องการกับพยาบาลเมื่อกดออดเล็กๆข้างโต๊ะเรียก          

            “คุณหมอเอยจะเย็บแบบสอยใช่มั้ยคะ?”

            “ครับ ฝากพี่แพตเตรียม Absorbable Sutures ให้เอยหน่อยนะครับ”

            เอย

            .. ชื่อเหมือนผู้หญิงชะมัด

            “ไม่นอนได้มั้ยครับ”

            “ครับ?”

            คุณหมอหันไปสบตากับคนไข้ ประโยคแรกที่เจ้าตัวพูดกับเขาเลยนะนั่น .. ตอนแรกคิดว่าเมาจนไม่อยากจะพูดอะไรเพราะเขาได้กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆผสมกับน้ำหอมที่เจ้าตัวใช้ บอกตามตรงว่ามาตอนตีสองไม่เท่าไหร่ แต่มาด้วยสภาพที่เหมือนเพิ่งผ่านสนามรบมาแบบนี้ก็อดตกใจไม่ได้

            คิดไม่ออกเลยแฮะว่าคนที่คุณคนไข้เขาไปมีเรื่องมาด้วยน่ะจะอ่วมขนาดไหน

            เล่นต่อยซะมือแตกยับขนาดนั้นน่ะ

            “ได้ครับ นั่งแบบนี้หมอก็เย็บได้”

            เขายิ้มบางๆให้คนไข้ที่ทำให้เขาประหม่าที่สุดตั้งแต่เป็นหมอมา ไม่ใช่เพราะใบหน้าแบบคนญี่ปุ่นที่หล่อร้ายสุดๆเหมือนหลุดออกมาจากหนังสือการ์ตูนนั่นหรอก .. แต่เป็นรอยคิสมาร์กตรงคอข้างขวาที่ชัดเจนซะจนเขาไม่ต้องเดาเลยว่ามันคงเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วเองนั่นแหละนะ

            วัยรุ่นสมัยนี้นี่ใช้ชีวิตกันคุ้มดีจัง

            “ขออนุญาตล้างแผลนะครับ”

            พอคนไข้พยักหน้าให้เนือยๆเหมือนคนจะหลับ เขาก็เริ่มต้นล้างแผลโดยไม่รอให้พยาบาลเป็นคนมาทำและให้ตายเหอะ ต่อให้อีกคนนั่งอยู่บนเตียงแบบนี้ก็ดูตัวใหญ่กว่าเขามากๆซะจนเขาเคอะเขินกับความสูงและรูปร่างของตัวเอง

            “คราวหน้าต้องมาโรง’บาลเพราะป่วยนะครับ ไม่ใช่เพราะแผลแบบนี้” มีใครเคยบอกหมอเขามั้ยนะว่าน้ำเสียงที่พยายามจะใช้ให้ดูดุน่ะ มันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกกลัวเลยสักนิด

            ชินตะไม่ได้ตอบ เขาจ้องมองทุกๆองค์ประกอบของใบหน้าคนที่กำลังยืนอยู่จนเกือบจะแนบชิดเพื่อทำความสะอาดแผลให้พร้อมเย็บ สำลีชุ่มน้ำเกลือแตะลงบนมุมปากเขาเบาๆและเชื่องช้า วิธีการแบบนั้นทำให้เขานึกถึงผีเสื้อที่บินโฉบมาขอน้ำหวานจากดอกไม้

            อ่อนโยน

            “ถ้าใช้มือต่อยไม่น่าทำให้แผลมันลึกได้ขนาดนี้ ลงไม้ลงมือกันแบบใช้อาวุธนี่ต้องแจ้งความด้วยนะครับ”

            อ่อนโยนจนเกิดความรู้สึกสักสิ่งหมุนวนอยู่ในแผ่นอกของปีศาจอย่างเขา

            “คุณชินตะได้ยินหมอมั้ยครับ?”

         เหมือนแมวที่ชอบขู่ ชินตะคิดแบบนั้นพลางพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าได้ยิน ปกติเขาไม่ใช่คนพูดมาก จะให้พูดกับคนตรงหน้าเยอะๆมันคงผิดปกติไปสักหน่อย

            แต่ถ้าจะให้สารภาพตามตรง นี่มันมากกว่าผิดปกติซะอีก .. เพราะเขาน่ะอยากคุยกับคนที่เขายังอ่านชื่อจริงอีกฝ่ายไม่ออกแม้จะพยายามคิดในหัวหลายครั้งว่าต้องสะกดยังไง มันก็ไม่ได้ผล

         อยากคุยด้วย แต่ปากมันไม่ยอมขยับเลย

            “ตกใจมากเลยเหรอครับที่ต้องมาโรงพยาบาล คุณเงียบไปแบบนี้ หมอใจเสียนะครับ”

            ชินตะไม่อยากจะเดาว่าคนตรงหน้าอายุเท่าไหร่ แต่เชื่อเถอะ คงไม่มากไปกว่าเขาหรอกเพราะการทำหน้างออย่างคนเผลอตัวอยู่ตรงหน้าเขานี่น่ะมันน่าจับมาบีบแก้มให้ร้องไห้

            “เปล่า .. ครับ”

             ไม่ชิน

            ใช่ ไม่ชินเลย .. เขาแทบจะไม่พูดสุภาพๆกับใคร อาจจะเพราะภาษาอังกฤษมันไม่จำเป็นต้องใส่คำลงท้ายว่าครับหรือค่ะให้สุภาพ แถมเขายังใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อนซะส่วนใหญ่ ไอ้คำว่าครับน่ะลืมไปเลยว่าต้องใช้

            “เราคุยกันก็ได้นะครับ ระหว่างเย็บแผล จะได้ไม่เจ็บมากแต่ห้ามขยับคิ้วนะครับ”

            “ครับ”

            “มีอะไรอยากถามหมอรึเปล่าครับ?”

            ถ้าเป็นคนอื่น เขาคงเดินหนีหรือไม่ก็กลอกตาใส่ มันน่ารำคาญจะตายไปเวลาต้องพาตัวเองมาถามอะไรใครแบบนี้ แต่แปลกไป .. ทุกอย่างเปลี่ยนไปเพราะรอยยิ้มใจดีเหมือนลูกหมาที่เฝ้ารอฝ่ามือเจ้าของยื่นไปหาแล้วลูบหัวกลมๆนั่นพร้อมกับป้อนคำถามให้เหมือนขนม

            “ผมอ่านชื่อจริงหมอไม่ออก”

            “อ๋อ .. ครับ อ่านยากใช่มั้ยครับ ผมก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ เหมือนชื่อผู้หญิงเลย”

            เขาหัวเราะ หันไปผงกหัวขอบคุณพยาบาลที่เอาอุปกรณ์เย็บแผลมาวางไว้ให้บนถาดสแตนเลสทั้งๆที่มันไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำ ชินตะมองมือสวยๆนั่นวุ่นวายกับการหยิบเครื่องมือ

            “อ่านว่า สิสิร ครับ”

            มันอาจเป็นการลดรูปหรือทอนเสียงหรืออะไรสักอย่างที่เขาไม่เข้าใจ แต่ไอ้คำที่มองเห็นด้วยตาเป็นตัวอักษรว่า สิสิร มันดันอ่านว่า สิ-สิ-ระ

            “แล้ว คุณชินตะเป็นคนญี่ปุ่นแท้ๆเลยหรือลูกครึ่งครับ?”

            “เป็นคนญี่ปุ่นครับ”

            “แบบนี้เพิ่งย้ายมาอยู่ที่ไทยเหรอครับ แต่พูดไทยเก่งมากเลยนะครับ” บอกแบบนั้นพลางกระซิบบอกเสียงเบาว่าจะเริ่มเย็บแผลแล้ว วินาทีแรกมันเหมือนมีอะไรบาดลงมาในผิว จมลึกและผุดขึ้น เป็นเช่นนั้นซ้ำๆ ละเมียดละไมแต่กลับรวดเร็วราวกับไม่ต้องการให้เขารู้สึกเจ็บนานกว่านี้

            ใช่ว่าจะไม่เคยเป็นแผล เด็กผู้ชายกับการชกต่อยเป็นเรื่องธรรมดา พ่อของเขาเคยบอกไว้แบบนั้น แต่การเย็บแผลโดยปราศจากยาชาทำให้เขารู้สึกอะไรขึ้นมานิดหน่อย

            มันเป็นความเจ็บ

            “ย้ายมาตอนเกรดเจ็ด .. ครับ”

            “เจ็บใช่มั้ยครับ ขอโทษนะครับ”

            ที่เขาเต็มใจให้เกิดในตอนนี้

            “เรียบร้อยแล้วครับ แผลไม่ใหญ่เลยแต่ค่อนข้างลึก .. ” ชินตะมองคนที่กำลังอธิบายวิธีการดูแลแผล มันเข้าหูเขาบ้าง ไม่เข้าบ้าง เพราะเขาไม่ได้ตั้งใจฟังมันเลยสักนิด

            เหมือนกับความสนใจทั้งหมดถูกเทไปที่ริมฝีปากสวยๆนั่น จมูกรั้นและกลิ่นน้ำหอมของคนตรงหน้า

            “คุณชินตะครับ?”

            “ … ”

            เพลงเพลงเดิมวนกลับมา เพลงที่จบไปแล้วและเป็นเพลงโปรดของเขา ชินตะเดาว่าเจ้าของ playlist บรรจุเพลงลงไปเพียงสามเพลงเท่านั้น มันถึงเล่นซ้ำแบบนี้

            เล่นซ้ำๆอยู่เช่นนี้

            “อ่า หมอลืมทำแผลที่มือให้นี่เอง”

            บ่นกับตัวเองราวกับรู้เหตุผลว่าทำไมคนตัวโตกว่าถึงไม่ลุกขึ้นจากเตียงทั้งๆที่เย็บแผลเสร็จแล้ว เสียงขออนุญาตดังขึ้นท่ามกลางเสียงเพลงเบาๆที่คลอในห้องเย็นเฉียบ .. การสัมผัสกันของฝ่ามือที่ไม่เคยแตะต้องกันมาก่อนพาก้อนเนื้อภายใต้แผ่นอกซ้ายของใครบางคนกระตุก

            เบตาดีนถูกป้ายลงรอบๆแผลอย่างเป็นขั้นเป็นตอน ตาคมมองมือที่เล็กกว่ากอบกุมมือเขาไว้ ค่อยๆทำแผลราวกับจะกลัวเขาเจ็บและการกระทำเช่นนั้นละเลียดเวลาเชื่องช้าจนเขาสามารถอาศัยมันจ้องมองแพขนตากับปลายจมูกอีกคนได้อย่างถนัดตา

            “เอย”

            “ .. ครับ?”

            “คุณชื่อเอยใช่มั้ยครับ”

            “ครับ ชื่อเล่น .. ได้ยินพี่พยาบาลเรียกใช่มั้ยครับ” ยิ้มใจดีให้อีกครั้งราวกับซานตาคลอสที่แจกจ่ายขนมหวานให้เด็กน้อยไม่อั้นในวันคริสต์มาส

            “หมอเอย”

            “ครับ”

            น่ารัก

            “คุณชอบท่อนไหนในเพลงที่กำลังเล่นอยู่เหรอครับ”

            “ถ้าเพลงนี้ ก็คงจะเป็น .. ”

              มันผุดขึ้นมาในใจเขาเหมือนกับรากแรกของเมล็ดพันธุ์

            มันคงอยู่แบบนั้น ฝังตัวลงไปในพื้นที่ที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าจะสามารถใส่อะไรไว้ได้บ้าง

            ว่ากันว่าหัวใจเป็นสิ่งสมมติ เราระบุว่าหัวใจเราแตกสลายเมื่อเราตกลงไปในหลุมรักแต่ไม่มีโอกาสได้รักกลับคืน .. แต่เมื่อเวลาพ้นผ่าน สิ่งที่สลายไปแล้วนั้นกลับมาเต้นได้อีกครั้งและเริ่มต้นความรักใหม่ เป็นเช่นนั้นซ้ำๆจนเขารู้สึกว่าทั้งหมดนั่น

            ไม่ต่างจากวงจรอะไรที่ไร้ค่า

            “i'm me, i'm god.”

            มันจะเป็นไปได้มั้ยนะ .. ที่หัวใจจะแตกสลายเพียงครั้งเดียวด้วยการรักใครอย่างดีที่สุดแล้วไม่เห็นความจำเป็นของการรักใครเพิ่มอีกเลย

              “i'm everything ..  i'm my own reason why i sing.”

            หากแต่ชินตะไม่ได้หาคำตอบให้กับเรื่องเหล่านี้เพราะเขาเชื่อว่าเขาไม่เคยมีหัวใจสมมติเช่นนั้น

             ใจของเขาไม่ได้เต้นแรงเพื่อจะตกหลุมรัก

            ใจของเขาไม่ได้แหลกสลายเมื่อพบว่าเขาไม่เคยเป็นเจ้าของรอยยิ้มนั้นๆของผู้ใด

            เพราะเขาเป็นปีศาจ

            “and so are you, are you understanding?”

            และปีศาจไม่มีหัวใจ

tbc.

อยากมีมานานแร้ว พระเอกชาวญี่ปุ่น!

อินมากจากการไปญี่ปุ่นมาและอินม๊ากกับเพลงของ indigo la end 

เนี่ย เวลาบอกว่าไม่เส้า ชอบหาว่าน้องโกหก

งั้นเรื่องนี้ขอจั่วไปเลยว่า "เศร้าแต่ไม่ bad end" 

โอเคนะะะะะ ไม่ได้เศร้าขมอะ

burnt caramel  อะไรแบบนั้นคับพี่ๆ (・ε・｀)

เขียนจบตั้งกะเดือนที่แล้วแล้วแต่เพิ่งว่างมาลง

จะมั่ยทำให้ใครผิดหวังในส่วนของการรออัพ 

ขอกะลังจัยและคิดถึงทุกคนมากๆเรยนะ

เจอกันได้ที่แท็กนี้ #จนมีหัวใจ

รักเสมอเลย

มะเหมี่ยวเอง ♡´･ᴗ･`♡

CR.SQW