ชะตาแห่งวัยดรุณ

ตอนที่ 1  Hello ม.ปลายวันแรก
เสียงนาฬิกาปลุกเพลง “จี๊จ๊ะ” จากโทรศัพท์มือถือ N-GATE ดังขึ้นลั่นทั่วห้อง    ร่างหนึ่งที่หลับไหลอยู่บนเตียงเมื่อชั่วโมงที่แล้วลุกขึ้นมาพร้อมกับเสียงสบถรับอรุณ   “โอ๊ย แม่งเอ๊ยดังชิหาย กุรู้แล้วเว๊ย”  คิวพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาจากเตียงนอนอย่างยากลำบาก พร้อมกับปิดเสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือ  เขาลุกขึ้นจากเตียงนอนอย่างยากลำบากราวกับว่ายังอาลัยอาวรณ์ ถ้าลุกจากเตียงนี้ไปแล้วจะไม่ได้เจอมันอีกปานนั้น
หลังจากนั้นคิวก็คว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วทำกิจธุระส่วนตัวอย่างไม่รีบร้อนนัก  หลังจากเสร็จจากกิจธุระส่วนตัวและแต่งตัวเสร็จ คิวก็มาสำรวจตัวเองที่หน้ากระจกพร้อมกับกลัดเข็มกลัดที่อกเสื้อซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของนักเรียนม.ปลาย  “อะฮ้า  เราเองก็หล่อไม่เบานี้หว่าดูมีราคีเอ๊ยราศีขึ้นเยอะเลยเว๊ย ไอชุดม.ปลายเนี๊ยอ่ะ”  ขณะที่เขากำลังเห่อชุดม.ปลายอยู่นั้น เสียงเพรียกแห่งความตาย(ถ้าคิวยังช้าอยู่อย่างนี้) “ไอคิววววววเอ๊ย ไม่ไปโรงเรียนหรอห๊ะนี้มันจะแปดโมงเข้าไปแล้วน่ะไอคิว” เสียงของบิดาหรือพ่อของคิวดังลั่นบ้าน   “คร๊าบบบ เสร็จแล้วคร๊าบบ  กำลังจะไปแล้วครับ” เสียงของคิวตอบรับพ่อเขาช่างกวนบาทามาก แต่คิวได้คำนวณรัศมีของบาทาพ่อไว้แล้วจึงกล้าที่จะตอบกวนไปยังงั้น ซึ่งก็เป็นกิจวัตรประจำวันของคิวอยู่ทุกวันอยู่แล้ว  “เออไอคิว แล้วเอ็งไม่กินข้าวเช้าหรอ” เสียงของพ่อคิวถามขณะที่คิวกำลังวิ่งลงบันไดอย่างรีบร้อน    “โห่ ป๋าบอกเองว่ามันจะใกล้แปดโมงแล้วมันจะทันได้ไงป๋านี้ถามแปลกๆ” ไอคิวตอบกวนพ่อไปซึ่งขณะนั้นมานได้สตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์เวสป้าสุดหรูของมันเรียบร้อยแล้ว   “ไอลูกเวรนี้เอ็งหาว่าพ่อโง่ หรอ  อาวไปแล้วหรอว่ะ ไม่ได้รื่องจริงๆไอลูกเวรนี้”พ่อของคิวส่ายหัวพร้อมกลับเขาบ้านพร้อมกับพูดขึ้นลอยๆขึ้นอีกว่า “นี้ถ้าแม่มันอยู่  มันคงดีกว่านี้เยอะเลย เฮ้อออ”
“ขณะนี้เป็นเวลา 8.00 นาฬิกา  ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อ.........”  รถของไอคิวก็ถึงโรงเรียนพอดี   “แม่งเอ๊ย วันแรกก็สายฉลองรับม.ปลายเลยกู เวรจริง” คิวเอารถเข้าจอดที่รับฝากรถหน้าโรงเรียน   เพราะเอารถไปจอดที่จอดรถในโรงเรียนไม่ได้เนื่องจากต้องโทษคดีมาสายนั่นเอง  คิวมองไปที่ประตูทางเข้าหน้าโรงเรียนมานก็ต้องเครียดเป็นครั้งที่สองของเช้านี้เพราะที่ประตูทางเข้า เพราะอาจารย์ฝ่ายปกครองมายืนอยู่ที่ตรงนั้นเต็มไปหมดพร้อมกับถือมีดสะพรึงเกศา (กรรไกรนั่นเอง )ไอคิวลืมซ่ะสนิทเพราะวันปฐมนิเทศอาจารย์ฝ่ายปกครองได้พูดย้ำแล้วว่าจะตรวจเครื่องแต่งกาย ตั้งแต่ผมยันเล็บเท้า  เพราะโรงเรียนที่คิวสอบได้นั้นเป็นโรงเรียนประจำจังหวัดและเข้มงวดมากเรื่องที่กล่าวมาข้างต้น   กลับมาที่ไอคิวซึ่งยังยืนใช้ความคิดอยู่อย่างหนักประมาณ 3 นาที
ความคิดอันปราดเปรื้องของมันก็ผุดขึ้นมาในสมอง ซึ่งมันต้องไม่ใช่ความคิดที่สะอาดบริสุทธิ์แน่ๆ    แต่มันเป็นทางรอดของไอคิวซึ่งมันต้องรักษาผมสีน้ำตาลประกายทองธรรมชาติของมัน  (ก็ข้างกล่องมันเขียนยังงี้นี้หว่า)  มันสตาร์ทรถเวสป้าของมันขี้อ้อมมาทางประตูหลังของโรงเรียนซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องฝ่ายปกครอง  แต่มีหรอที่คิวเขาจะมาที่นี้เพื่อมอบตัว   คิวรู้ดีว่าวันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเทอม  อาจารย์ฝ่ายปกครองทุกท่านมีหน้าที่ทุกคนบางส่วนจะอยู่หน้าแถวเพื่ออธิบายกฎต่างๆของโรงเรียน  บางส่วนจะอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าของโรงเรียนเพื่อตรวจความเรียบร้อยและเครื่องแต่งกายของนักเรียน  และส่วนสุดท้ายจะออกตรวจนักเรียนที่มาสายแล้วแอบตามห้องน้ำ ห้องส้วม   อาจจะแปลกใจและอาจจะสงสัยว่าแล้วรถเวสป้าคิวจะซ่อนไว้ไหน ไม่ต้องห่วงข้างหน้าประตูหลังของโรงเรียนมีศาลาและคิวมอเตอร์ไซค์รับจ้างอยู่ อีกอย่างมันรู้จักกับคนในคิวมอไซค์รับจ้างดี  เพราะเครื่องดื่มชูกลังเอ็มร้อยห้าสิบในถุงที่ไอคิว ซื้อตรงที่ข้างร้านรับฝากรถนั่นเอง เป็นค่าทำความรู้จักอย่างดีทีเดียวกับพวกมอเตอร์ไซค์รับจ้าง และถือว่าเป็นค่าฝากรถที่คุ้มพอสมควร.  
              
   @ปรดติดตามตอนต่อไป@