เสน่ห์ร้าย เสน่ห์รัก

ลำดับตอนที่ #1 : ความจริงที่ได้รับรู้

Chapter 1 - The Truth?! ความจริงที่ได้รับรู้


“คุณจะเอาเท่าไหร่ล่ะ” เสียงทุ้มของเขาถามขึ้น
“ค่ะ?” ริชาดาถามออกไปด้วยความไม่เข้าใจ
“ผมถามว่าคุณจะเอาเท่าไหร่ หมื่นหนึ่งพอไหม หรืออยากได้มากกว่านั้น แต่ผมคงต้องตรวจสอนสินค้าซะก่อนน่ะว่าสมจะให้สูงกว่า หมื่นนึงรึปล่าว” เขาว่าพลางไล่สายตาเจ้าเล่ไปทั่วเรือนร่างของเธออย่างหลงใหลและต้องการ
“นี่คุณ!” หญิงสาวรีบถอยหนีเมื่อเห็นเขาเริ่มเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
“ทำไม จะทำตัวinnocentโก่งราคาหรอ? หึ ฉันเจอมาเยอะแล้ว ไม่ต้องเสียเวลาหรอก” ว่าเพียงเท่านั้นภคีก็สาวเท้าเข้าไปหาเธอพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้อย่างผู้ชนะ
‘เพี้ย’ (ขอให้เข้าใจว่าเป็นเสียงตบน่ะ =*=)
“ถึงแม้ฉันจะเป็นแค่พนักงานธรรมดาคนนึงของบริสัดคุณ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะสามารถมาพูดดูถูกดิฉันแบบนี้ได้! ฉันมีความรู้และมีศักสีพอที่จะไม่หากินโดยการพลีกายให้คนรวยแต่ใจสกปรกอย่างคุณหรอก!” ตะหวาดใส่หน้าเขาเสร็จ เธอก็เดินออกไปจากห้องทำงานของผู้บริหารทันที ทิ้งให้ชายหนุ่มผู้ที่โดนตบยืนทั้งโกรธทั้งอึ้งจากการกระทำของเธอ...มือหนายกขึ้นมาลูบแก้มข้างที่โดนตบจากคนตัวเล็กอย่างไม่รู้ตัว
‘ริชาดา...! มันจะมากไปแล้วน่ะ ยังไงซะเธอก็หนีฉันไม่พ้นหรอก..!’ ภคีคิดอย่างโกรธเคือง
----------------------------------------------------------------------
ภาพของหญิงสาวร่างบอบบางดูอ่อนหวานกำลังยืนครุ่นคิดอยู่หน้าบริสัดนั้นเป็นที่จับตาของใครหลายๆคน ด้วยเพราะหน้าตาที่สวยโดยไม่ต้องแต่งเติมของเธอ และหุ่นที่แสนจะกระชากใจหนุ่มทำให้มักจะมีคนหันมามองเธอเสมอๆ
“ริชาๆๆ” เสียงอันคุ้นเคยเรียกเธอ จนทำให้เธอที่กำลังคิดเรื่องที่เพิ่งเกิดในห้องผู้บริหารต้องเงยหน้าขึ้นมามองต้นเสียงทันที
“ธี” หญิงสาวเรียกชื่อแฟนหนุ่มอย่างดีใจที่ได้เห็นหน้าเขา พร้มกับเดินขึ้นรถไปนั่งเบาะข้างเขา
“เป็นไง ทำงานเหนื่อยไหม ธีคิดถึงริชามากเลยรู้ไหม” ธีระ ยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน รอยยิ้มที่เธอมักจะได้จากเขาเสมอๆ แต่คราวนี้ความอบอุ่นที่มันมักจะมากับร้อยยิ้มนั้นหายไป
“ไม่เท่าไหร่หรอกธี ริชาก็คิดถึงธีน่ะค่ะ” เธอเลี่ยงที่จะบอกเขาเรื่องที่เธอเพิ่งตบหน้าเจ้าของบริสัด เพราะไม่อยากให้เขาต้องมาคิดมาก แต่ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่า เธอต้องโดนไล่ออกแน่ๆ
“แล้วธีไปทำงานที่ภูเก็ตเป็นไงบ้างค่ะ” เธอถามเขาบ้างเมื่อชายหนุ่มเริ่มออกรถ
“เอ่อ....ก็” น้ำเสียงสดใสเมื่อกี้ดูคล้ายจะหายไป
“มีอะไรรึปล่างธี มีอะไรก็บอกริชาได้น่ะ ริชารักธีน่ะค่ะ” หญิงสาวถามเขาอย่างเป็นห่วงพร้อมกับรอยยิ้มที่อยากจะให้กำลังใจเขา
“ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี แหม แค่ธีแกล้งทำหน้าเครียด ริชาก็เชื่อแล้วน่ะ หลอกง่ายจริงๆเลยเรา” ชายหนุ่มว่าพลางหัวเราะ
“โหยยย ธีอ่ะ เชอะ ริชาไม่พูดด้วยแล้ว”
“โอ๋ อย่างอนเลยน่ะครับ งั้นวันนี้ริชาอยากไปไหนธีพาไปหมดเลยดีไหม ไปร้านอาหารญี่ปุ่นที่ริชาชอบดีไหมครับ” ชายหนุ่มถามอย่างเอาใจถึงแม้เขาจะรู้ว่าเธอไม่ได้งอนจริงๆก็ตาม
“อืมมม.. ไม่เอาค่ะ ริชาว่า วันนี้ริชาโชผีมือทำอาหารให้ธีกินดีกว่า เดี๋ยวจะหาว่าริชาไม่มีเสน่ปลายจักหวะ”
“ได้เลยครับ แต่ถ้ากินไม่ได้เนี่ย อย่ามาบังคับให้ธีโทรสั่งพิซซ่าแล้วกัน” ชายหนุ่มแกล้งเซ้าหญิงสาวไปเรื่อย

เมื่อถึงบ้านเธอแล้ว ทั้งสองลงจากรถ ริชาดากำลังจะไขประตูเข้าบ้าน แต่มีเสียงนึงเรียกความสนใจเธอเอาไว้ก่อน
“ธีค่ะ” เสียงหวานของผู้หญิงคนนึงดังขึ้น
“เมนี่....” ธีระ ครางออกมาอย่างแผ่วเบาเมื่อเห็นเธอปรากฎกายอบู่ตรงหน้า พร้อมๆกับริชาดาที่ได้แต่ยืนทึ่งอยู่ตรงนั้น
“เมนี่เธอมาทำอะไรน่ะ” ถามออกไป เพราะเธอไม่เห็นเมริสา หรือ เมนี่ ศัตรูหมายเลขหนึ่งตั้งแต่สมัยมหาลัยเป็นเวลาสองปีแล้ว
“ฉันก็มาตาม สามี ของฉันคืนน่ะซิ”หญิงสาวผู้มาใหม่ว่า พร้อมกับดึงแขนธีระเข้าไปกอด พลางแสดงความเป็นเจ้าของ
“สามี? สามีอะไรของเธอ เธอเองก็รู้ดีอยู่แล้วว่าฉันกับธี เราคบกันมาตั้งห้าปีแล้วตั้งแต่ตอนเรียนมหาลัย แล้วเธอจะมาตามจองล้านจองผลานกันอีกทำไม” ริชาดาว่าอย่างไม่สบอารม เธอกับเมริสาต่างก็ชอบธีระตั้งแต่ตอนเรียนมหาลัยทั้งคู่ แต่ธีระเลือกที่จะคบกับเธอ และนั่นก็เป็นสาเหตุที่เมนี่ตามล้างตามเช็ด เป็นศัตรูกับเธอ แต่สุดท้ายเมนี่ก็ย้ายไปเรียนที่อื่น ด้วยเพราะปัญหาทางบ้าน
“หึ .. ธีคงยังไม่ได้บอกเธอซิน่ะ ว่าฉันกับเขาน่ะ เรามีความสัมพันกันถึงขึ้นไหนแล้ว แกน่ะ มันก็แค่ของเล่นของเขาเท่านั้นแหละ ธีบอกเขาไปซิค่ะ ว่าที่ภูเก็ตน่ะ เรามีความสุขขนาดไหน เวลาแค่เดือนเดียวเนี่ยรู้สึกเหมือนมันแค่อาทิตเดียวเองน่ะค่ะ จริงไหมค่ะที่รัก” เมริสาว่าพลางหอมแก้มธีระที่ตอนนี้ยืนตัวแข็งทื่อ มาริสารู้ดีว่ายังไงซะ ธีระก็ต้องเลือกเธอ เพราะพ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายสนิทสนมกันมาก ด้วยความที่ครอบครัวเธอจำเป็นที่ต้องใช้เงิน แต่งงานกับครอบครัวธีระดูจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำครับเศรษธีที่ใกล้จะล้มลลายอย่างครอบครัวเธฮ และการที่เธอยอมลงทุนไปภูเก็ตเพื่อไปจับเขานั้น มันก็คุ้มค่าจริงๆ นอกจากจะได้กำจัดศัตรูที่เธอแค้นมาเป็นเวลานานแล้ว ยังจะได้สามีที่ทั้งหล่อและรวยอีกด้วย
“ไม่จริง ฉันไม่เชื่อเธอหรอก” ฉันสาวตะโกนออกมาพลางมองหน้าชายหนุ่มที่เธอรักหมดหัวใจอย่างต้องการคำอธิบาย แต่สิ่งที่เธอได้คือ ธีระหันหน้าหนีไปทางอื่นอย่างไม่ต้องการจะตอบคำถามที่สายตานั้นส่งมาให้
“ไม่เชื่อก็ถามธีเขาเองซิ” เมริสาพูดออกมาอย่างถือไพ่เหนือกว่า
“ธีค่ะ ไม่จริงใช่ไหม ธีไม่ได้มีอะไรกับเมนี่ใช่ไหมค่ะ ริชาไม่เชื่อหรอกน่ะ เราคบกันมาตั้งห้าปี ธีไม่เคยนอกใจริชา บอกริชามาวิว่ามันไม่จริง” เมื่อคำตอบที่ได้รับจากชายหนุ่มยังคงเหมือนเดิม หญิงสาวจึงก้าวไปหยุดอยู่ที่หน้าของธีระ จ้องหน้าเขาอย่างต้องการคำตอบ
“ธีตอบริชามาซิ ตอบมา!” เธอตะโกนใส่หน้าเขา น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ ไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เธอไม่คิดเลยว่าตลอดเวลาที่เธอและเขาคบกัน สุดท้ายมันกลับไม่มีความหมายเลย ในเมื่อตอนนี้เขามีคนอื่น เขาหลอกเธอมาตลอดหนึ่งเดือนที่เขาไปทำงานที่ภูเก็ต เธอมันก็โง่ น่าจะสะเอะใจตั้งนานแล้วว่าทำไมเขาถึงไม่โทรมาหาเธอบ้างเลย ไม่เหมือนทุกๆครั้งที่เขาไปทำงานต่างจังหวัด หลาายครั้งที่เธอมีความคิดจะใช้ชีวิตร่วมกับเขาตลอดไป แต่แล้วสุดท้าย ทุกอย่างกลับกลายเป็นว่าเธอเป็นเพียงมือที่สามของเขาและเมนี่
“ทำไมๆๆๆๆๆ ทำไมล่ะธี ทำไมๆๆๆ!!!!” เธอเริ่มทุบหน้าอกเขาตามอารม
“นี่ๆๆ แกจะทำอะไรกับสามีฉันน” เมริสาผลักริชาดาอย่างแรงจนเธอล้มลงกับพื้น หัวเขาเธอขูดเข้ากับพื้น จนเลือดชึมเปื้อนกระโปรงตัวสวย
‘เพี้ย’
“และนี่คือผลที่แกได้รับจากการแตะต้องผัวของฉัน” เมริสากำลังจะลงไปตบริชาดาอีกครั้ง แต่ธีระหยุดเธอไว้ซะก่อน
“กลับกันเถอะเมนี่ ผมขอล่ะ” ธีระรีบเข้าไปดึงเมนี่ เขามองริชาดาอย่างสงสาร แต่เรื่องนี้มันก็เป็นความผิดของเขาเอง ที่คืนนั้นพลาดมีอะไรกับเธอ แถมพ่อแม่เขาก็จะเขารับผิดชอบให้ได้ ตัวชายหนุ่มเองดูจะไม่มีทางเลือกมากนัก ทั้งๆที่เขาเองก็รักริชาดาสุดหัวใจ แถมเมริสายังบอกเขาอีกว่าเธอท้อง ถ้าเขาไม่รับผิดชอบ เขาคงได้ขึ้นชื่อว่าหน้าตัวเมียแน่ๆ
“ก็ได้ค่ะ เมนี่เห็นแก่คุณน่ะ เอ้อ แล้วก็รู้ไว้ซะด้วยล่ะว่าฉันกับธีกำลังจะแต่งงานกัน ยังไงก็เชิญด้วยน่ะจ๊ะริชาดา ไปเป็นพยานว่าฉันกับธี เราเป็นสามี ภรรยากัน แล้วก็อีกไม่นาน ฉันอาจจะพาลูกมาเยี่ยมน่ะ” เมริสาพูดพลางแสยะยิ้ม เธอทิ้งระเบิดก้อนโตไว้พลางเดินจากไปพร้อมกับธีระ
มีเพียงริชาดาเท่านั้นที่ยังนั่งร้องไห้ตัวโยนอยู่หน้าบ้าน มือบางกำชายกระโปรงตัวโปรดแน่น มันอาจจะช่วยให้เธอลิมความเจ็บปวดได้บาง แต่ไม่เลย คำพูดของเมนี่และท่าทีของชายที่รักยังคงฝังอยู่ในภาพความทรงจำ ใจเธอเจ็บมาก เจ็บอย่างที่เธอไม่รู้ว่ามันจะหายรึปล่าว ความผิดหวังและเสียใจโถมเข้ามา จนหญิงสาวไม่มีแม้แต่แรงจะลุก ฟ้าเริ่มมืด ฝนเริ่มเทลงมา เหมือนน้ำตาของเธอตอนนี้ที่ไหลอาบหน้าสวยราวกับสายน้ำจากฟ้าที่มีทีท่าว่าจะไม่หยุดเสียที ร่างบางสะอื้นตัวสั่น เพราะหนาวและเสียใจ ตาเริ่มพร่ามัวมากกว่าเดิม สติดูเหมือนจะค่อยๆหายไป สิ่งสุดท้ายที่หญิงสาวรู้คือ ไฟจ้าจากรถคันนึงที่กำลังวิ่งมาทางบ้านเธอ แล้วร่างบางก็สลบลงกับพื้น....

------------------------------------------------------------------ แต่งเรื่องแรก ช่วยเม้นกับโหวตหน่อยน่ะค่ะ