คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : The Trick แผนรักกลหัวใจ 4
The Trick แผนรักกลหัวใจ 4
ฝ่ายซอนมีที่ตอนนี้เธอเห็นเยอึนเดินมาทางเธอ ก็รีบจัดแจงผมเผ้าเสื้อผ้าของตัวเองให้ดูดีที่สุด เมื่อมั่นใจว่าสวยแล้วก็หยิบนิตยสารขึ้นมา ทำทีเป็นเปิดอ่านหน้านู้นหน้านี้ รอเวลาให้เยอึนเดินเข้ามาหาตน“ฉันอยากรู้จัง ว่าพี่จะสารภาพรักกับฉันยังไง อิอิ”
.
.
.
.
.
.
ผ่านไป 10 นาที
“ทำไมพี่เยอึนยังไม่มาหาอีกนะ นี่ก็ผ่านไปตั้ง 10 นาทีแล้ว เมื่อกี๊ยังเห็นเดินมาทางนี้อยู่เลย หายไปไหนของเค้าเนี่ย!” คนเจ้าเล่ห์บ่นด้วยความหัวเสีย เพราะตนแอบรอมาตั้งนานแล้วก็ยังไม่เห็นวี่แววของคนซื่อบื้อที่จะมาสารภาพรักกับเธอเลย ปล่อยให้เรารอ ระวังเหอะจะเปลี่ยนใจไปชอบคนอื่น! ชิชิ
ระหว่างที่ซอนมีกำลังบ่นอยู่นั้น ก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้น
“ฮัลโหลๆ ฮัลโหล เทส 1 2 3 4…”
เจ้าตัวรีบหันควับไปตามเสียงทันที แต่ก็ไม่พบคนพูด พบแต่กลุ่มนักดนตรีประจำมหาลัยกำลังติดตั้งอุปกรณ์ดนตรีและเครื่องเสียงอยู่ตรงลานเอนกประสงค์ใกล้ๆ “วันนี้มีดนตรีด้วยหรอ ดีล่ะงั้นนั่งฟังดนตรีดีกว่า พี่เยอึนบ้า!” (ยังไม่วายไปว่าเยปาร์คกี้- -)
“เอาล่ะครับทุกคน วันนี้เรามีนักร้องหน้าใหม่ สวยใสเสียงดีมานำเสนอ~!” เสียงป่าวประกาศจากมือกีตาร์ เรียกความสนใจจากนักศึกษาแถวนั้นได้เป็นอย่างดี จนผู้คนเริ่มทยอยกันมาที่ลานเอนกประสงค์ ซึ่งซอนมีก็เป็นหนึ่งในนั้น เธอพาตัวเองเบียดเสียดผู้คนจนมาถึงหน้าเวทีด้วยความอยากรู้ว่านักร้องหน้าใหม่คนนั้นคือใคร (อ่าว แล้วพี่เยอึนล่ะ- -)
“อยากฟังกันม้ายยยยยยยยยยย ขอเสียงหน่อยยยย!!”มือกีตาร์คนเดิมตะโกนใส่ไมค์ ตอนนี้ทุกคนในวงประจำที่ตำแหน่งของตัวเองเรียบร้อยพร้อมกับเครื่องดนตรีคู่ใจ เหลือเพียงแต่นักร้องหน้าใหม่ที่ยังไม่ปรากฏกายออกมาให้ได้เห็น
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด กร๊าดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!” ผู้คนที่มามุงดูจนหนาตาส่งเสียงตอบ
“โว้วววว เสียงดังขนาดนี้แสดงว่าอยาก ถ้างั้นก็ ไปฟังกันเล้ยยยยยยยยยยยยยยยย!!!”
พูดจบ เสียงดนตรีจังหวะมันส์ๆก็ดังกระหึ่ม ผู้คนพากันยกมือและเต้นกันอย่างเมามันตั่งแต่ยังไม่ถึงท่อนร้อง ซอนมีมองไปที่เวทีก็ต้องอ้าปากค้างทันที เพราะนักร้องหน้าใหม่ที่เดินถือช่อดอกไม้ขึ้นเวทีขึ้นมาคือ...
.
.
.
.
“พี่เยอึนO[]O!!!”
“ส..สวัสดีค่ะ ฉัน...ปาร์คเยอึนค่ะ เพลงนี้...ฉันอยากมอบให้กับคนคนหนึ่ง และฉันก็หวังว่า...เค้าคนนั้นก็กำลังฟังฉันอยู่” ร่างสูงพูดด้วยความประหม่าพลางสอดส่องสายตาหาใครคนนั้นที่พูดถึงไปด้วย และแล้วเธอก็เจอซอนมี ซึ่งร่างบางก็กำลังมองมาที่เธอพอดี ทำให้ร่างสูงใจเต้นแรงและหน้าเรื่อสีมากกว่าเก่า ‘ฟู่วว...ใจเย็นๆปาร์คเยอึน เธอต้องทำได้ๆ’
ซอนมีเมื่อได้สบตากับร่างสูงบนเวทีก็ใจเต้นแรง และรู้สึกเขินขึ้นมาทันที
“พี่เยอึนใช้วิธีนี้เหรอเนี่ย นึกไม่ถึงเลยยย อ๊ายยยยยย >////<!! ”
“มาร้องไปพร้อมกันนะคะทุกคน^o^!!”
“รู้ว่าเสี่ยง แต่คงต้องขอลอง
รู้ว่าเหนื่อย ถ้าอยากได้ของที่อยู่สูง
ยังไงจะขอลองดูสักที
รู้ว่าเราแตกต่างกันเท่าไร
รู้ว่าเธออยู่ไกลอยู่สูงขนาดไหน
ใครๆ ก็รู้เป็นไปไม่ได้หรอก
แต่คำว่ารักมันสั่งให้ฉันต้องปีนขึ้นไป
ได้เกิดมาเจอเธอทั้งที
ไม่ว่ายังไงจะลองดีสักวัน
อยากรักก็ต้องเสี่ยง
ไม่อยากให้เธอเป็นเพียงภาพในความฝัน
ลำบากลำบนไม่สนใจ
ตะเกียกตะกายสักเพียงใด
ก็ดีกว่าปล่อยเธอไปจากฉัน
ตกหลุมรักจริงๆ เพราะรักจริงๆ
เธอคงไม่ว่ากัน
แม้ต้อยต่ำ แต่ยังมีหัวใจ
แม้ต้องเจ็บ แต่มันก็คุ้มก็สุขใจ
ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันไม่เจียมตัว
เมื่อคำว่ารักมันสั่งให้ฉันทำตามหัวใจ
ได้เกิดมาเจอเธอทั้งที
ไม่ว่ายังไงจะลองดีสักวัน
อยากรักก็ต้องเสี่ยง
ไม่อยากให้เธอเป็นเพียงภาพในความฝัน”
ปาร์คเยอึนร้องพร้อมกับก้าวเดินลงจากเวที ผู้คนพากันแหวกทางให้พร้อมกับส่งเสียงกรี๊ดออกมาอย่างดัง
“ลำบากลำบนไม่สนใจ
ตะเกียกตะกายสักเพียงใด
ก็ดีกว่าปล่อยเธอไปจาก...ฉัน”
ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าคนเจ้าเล่ห์ ที่ตอนนี้ได้แต่ยืนนิ่งอึ้งอยู่กับที่... คนดูหลีกทางออกเป็นวงล้อมรอบคนทั้งสอง...ตอนนี้อย่างเหมือนหยุดนิ่ง ทุกคนต่างหยุดเต้นและจับจ้องมองอยู่ที่คนทั้งคู่อย่างลืมหายใจ
“ตกหลุมรักจริงๆ เพราะรักจริงๆ
เธอคงไม่ว่ากัน”
ร่างสูงยื่นมือมาจับมือคนเจ้าเล่ห์ตรงหน้า ที่ตอนนี้เขินจัดจนไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย ได้แต่ยืนก้มหน้านิ่งมองพื้นอยู่อย่างนั้น
“ตกหลุมรักจริงๆ รัก…ซอนมีจริงๆ
เธอคงไม่ว่ากัน”
ร่างสูงนั่งคุกเข่าพร้อมกับยื่นช่อดอกไม้ให้คนตรงหน้า
“ซอนมี
.
.
.
พี่รักเธอ”
ร่างบางเอื้อมมือที่สั่นด้วยความเขินไปหยิบช่อดอกไม้ที่เยอึนยื่นให้ แล้วจับมือข้างที่ถือไมค์อยู่ของอีกคนขึ้นมาพูดพร้อมกับสบตาคนตรงหน้า...
“ฉันก็รักพี่ค่ะ...พี่เยอึนที่รักของฉัน^///^”
สิ้นคำ เสียงกรี๊ดก็ดังกระหึ่มลั่นลานเอนกประสงค์ ทำเอาคนทั้ง2หน้าแดงด้วยความเขินอายยิ่งกว่าเก่า เยอึนจับมือของซอนมีไว้พร้อมกับยิ้มให้แก่กันด้วยความเขิน...
.
.
.
.
.
.
.
เย็นนั้นซอนมี ผู้สมรู้ร่วมคิดทั้ง 3 และผู้เสียหาย(?)อีก1 คน ก็นัดเจอกัน ที่ร้านคาราโอเกะเพื่อฉลองความสำเร็จ(เรื่องไรคงรู้นะ อิอิ)
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด โซฮี พี่ซอนเย พี่ยูบินนนนนนนนนนนนนนนน ขอบคุณมากนะค้า จุ๊ฟ ๆๆ” ซอนมีเอ่ยขอบคุณด้วยความดีใจพร้อมกับหอมแก้มทั้ง 3 คน ทำให้ปาร์คเยอึนถึงกับหน้าเหวอ
“ขอบคุณเรื่องไรอะซอนมี แล้ว เฮ้ยย ไปหอม 3 คนนั้นไมอะO.O”
ซอนมีหันหน้ามาทางคนท้วง พร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ “ฉันไม่หอมแก้มพี่หรอก” รอยยิ้มนั้นทำเอาเยอึนถึงกับกลืนน้ำลาย แต่อีก 3 คนกลับหัวเราะคิกคัก - -
“เพราะฉันจะจูบพี่แทน^^”
ไม่ทันให้อีกคนได้ทักท้วงซอนมีก็จู่โจมทันที ริมฝีปากบางทาบทับลงที่อีกฝ่ายพร้อมกับค่อยๆละเลียดชิมความหวานจากคนตรงหน้า...เล่นเอาอีก 3 คนที่เหลือพากันเมินหน้าไปทางอื่นด้วยความอายพร้อมกับคิดในใจว่า
‘ซอนมี สุดยอดดO.O’
.
.
.
หลังจากงานเลี้ยงเลิก เยอึนเดินมาส่งซอนมีที่บ้าน
“นี่ซอนมียังไม่ตอบพี่เลยว่าขอบคุณโซฮี ซอนเย พี่ยูบินทำไมอะ” ร่างสูงถามออกมาด้วยความสงสัย
“ความลับค่ะ อิอิ” พูดจบก็ขโมยจูบอีกคนไปอีกที แล้วก็วิ่งเข้าบ้านไป ทิ้งให้เยอึนยืนเขินอึ้งอยู่อย่างนั้น
.
.
.
จบเถอะ^^
ความคิดเห็น