เก็บไว้ในความทรงจำ

เนื้อเรื่อง

เก็บไว้ในความทรงจำ

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนแปลงไปและการที่ผู้หญิงคนนั้นจากไป

วันเสาร์วันนี้เป็นแรกที่ผมได้พบกับเมย์ ผู้หญิงที่เข้าเปลี่ยนชีวิตผม

"ขอโทษค่ะช่วยฉันหน่อยได้ไหมค่ะ"

"มีอะไรหรอครับ"

"คือฉันหลงทางนะค่ะ"

"แล้วคุณจะไปที่ไหนล่ะครับ"

"คือบ้านฉันนะค่ะนี่ค่ะแผนที่ฉันเพิ่งย้ายมาใหม่ไม่ค่อยรู้ทางนะค่ะ"

ผู้หญิงยื่นแผนที่บ้านของเธอมาให้

"อ้าวนี่ข้างบ้านผมนี่ งั้นเดี๋ยวผมพาไปแล้วกัน"

"ขอบคุณมากค่ะ ฉันชื่อเมย์นะค่ะแล้วเธอล่ะ"

"จินครับ"

"จินอายุเท่าไรหรอ"

"15ย่าง16ล่ะแล้ว...เมย์ล่ะ"

"เรา14จะ15ล่ะอีกไม่กี่วันเอง"

เราทั้งสองเดินคุยกันเรื่อยจนถึงที่บ้าน

"อ้าวถึงแล้วล่ะเมย์"

"ขอบใจนะจิน เอ่อ...วันเกิดเรา...เราอยากให้จินมางานที่บ้านเราได้ไหม"

"ได้สิวันไหนล่ะ"

"วันพุธนี้นะ สัญญานะ"

"ด้วยความยินดี"

ในวันพุธผมก็ได้ไปงานวันเกิดเมย์ที่บ้านของเมย์ ในงานมีเพื่อนที่โรงเรียนเมย์มากันเยอะมากเลย พอเมย์เห็นผมเมย์ได้เข้ามาและแนะนำให่พ่อแม่เธอได้รู้จัก

"พ่อแม่ค่ะนี่จินค่ะที่เมย์เล่าว่าช่วยเมย์ตอนหลงทางไง"

"อืม ขอบใจมากนะที่ช่วยลูกสาวลุง"

"ไม่เป็นไรหรอกครับแค่เรื่องเล็กน้อย"

แล้วเมย์ก็แนะนำผมกับเพื่อนๆของเมย์จนผมรู้สึกเหนื่อยแต่อีกใจก็รู้สึกดีใจไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร

"จินแล้วจินมีของขวัญมาให้เมย์ไหมเนี่ย"

"เอ่อ...ขอโทษนะเมย์เรายังไม่มีเงินซื้อของขวัญให้เมย์นะ"

เธอทำท่าไม่สบายใจผมจึงปลอบเธอ

"เดี๋ยวเราซื้อให้นะ"

"สัญญานะ รู้เปล่าเราอยากได้ของขวัญของจินมากเลยนะ"

เอาเป็นว่าวันนั้นผ่านไปด้วยดี ฟู่เหนื่อยจริงๆ

ในวันเสาร์ของสัปดาห์ที่สองตั้งแต่ได้พบเมย์ ผมได้พบกับเมย์ที่หน้าปากซอย

"เอ่อ...เมย์เรื่องของขวัญนะจินซื้อให้แล้วนะนี่ไง"

"อุ๊ย! ขอบใจนะจินอะไรหรอ"

"ก็แกะดูสิ"

แกร็ก แกร็ก

"อุ๊ย! ตุ๊กตาหมีน่ารักจังเลยซื้อมาเท่าไรหรอ"

"เอ่อ...ไม่เท่าไรหรอกนะ"

"ขอบใจนะจิน" จุ๊บ เอ๋ทำไมเธอมาหอมแก้มเราหว่า เอ่อช่างมันเหอะคุ้มอยู่แล้ว อิอิ
            "เอ่อ...เ..มย์ อยู่มาหอมเราทำไมน่ะ"ผมหน้าแดงเลยคิดแล้วทุเรศตัวเองจัง

"เพราะจินเหมือนเป็นพี่เราอย่างงั้นเลย"

ผมเลยคิดว่าพี่ชายก็ดีแฮะเลยชวนเมย์เดินกลับบ้านกัน

เวลาได้ผ่านไปเป็นเวลานานจนถึงวันปีใหม่กลุ่มเพื่อนผมได้ลงมติจะไปเที่ยวกัน

"นี่เพื่อนๆเรามารวมเงินกันไปเที่ยวเถอะเอาไหม" แซมเสนอ

"เออดีแฮะแต่จะไปที่ไหนกันดีล่ะ" ผมตอบไป

"หัวหินไหมล่ะ"

"เออดีๆไปไป"

แล้วผมจึงไปชวนเมย์ไปด้วยกันที่หัวหิน พ่อแม่เธออนุญาตให้ไปได้แต่ผมต้องดูแลเมย์(น้องสาว)อย่างดี

วันที่ออกเดินทาง...

"จินไปรถไฟนะหรอ"

"อืม มันถูกดีนะนี่เดี๋ยวเราจะแนะนำให้รู้จักกับเพื่อน"

ในวันนั้นพวกเราร้องเพลงเล่นกีต้าร์กันสนุกมากเลย

"จินจะแบ่งที่นอนยังไงล่ะ"ต้นถามผม

"อือ มีเมย์มาด้วยคงต้องแบ่งเป็น 2  กระท่อมพวกเราห้องเมย์ห้องล่ะกัน"

"อืมก็ได้นะ"

"ไม่เอานะจิน เมย์กลัวผีนะจินไปนอนกับเมย์ได้ไหม" เอาแล้วไงยัยคนนี้

            "แต่มันไม่ดีนะเมย์ เดี๋ยวคนอื่นเค้าจะเข้าใจผิดได้"

            "เมย์ไม่แคร์หรอกนะ นะจินนะ"

"เฮ้อ หนักใจจริง ก็ได้เมย์"

สรุปคือเพื่อนผม 4-5 คนนอนห้องหนึ่งแล้วผมต้องไปนอนกระท่อมเดียวกันกับเมย์ เฮ้อคิดแล้วกลุ้ม

"เมย์เดี๋ยวจินนอนที่พื้นนะเมย์นอนบนเตียงไปนะ"

"ไม่เป็นไรหรอกขึ้นมานอนบนเตียงนี่ก็ได้นะจินตอนดึกมันหนาวนะ"

"ไม่เป็นไรนอนไปเถอะ"

"งั้นเมย์จะนอนพื้นกับจิน"

"ก็ได้ไปนอนบนเตียงก็บนเตียง"

พอไฟปิดลงซักพักเมย์ก็หลับ ผมมองใบหน้าที่น่ารักของเมย์แล้วผมรู้สึกประหลาดใจยังไงไม่รู้ และรู้สึกว่าใจมันเต้นแรงผิดปกติ นี่รึเปล่านะที่เค้าเรียกว่าความรักนะ สรุปคือคืนนั้นผมต้องออกไปนอนที่เปลนอกกระท่อมเพราะกลัวใจตัวเอง

ในเช้าของวันต่อมาเมย์เดินออกมาพบผมที่นอนอยู่นอกกระท่อม

"จินมานอนทำอะไรตรงนี้น่ะ"

"เอ่อ...นอนเล่นแต่เผลอหลับไปหน่อย"

"อย่าโกหกเลย หนีเมย์มานอนข้างนอกใช่ไหม"เมย์ร้องไห้เลย

"ไม่ใช่อย่างนั้นนะเมย์"

"งั้นทำไมกันล่ะ"

"คือ...จินกลัวว่ามันไม่ดีน่ะเมย์"

"ไม่ดีตรงไหนกัน"

"ก็จินเป็นผู้ชายไงล่ะ"

"เมย์ไม่แคร์ต่อคนอื่นหรอกนะ คืนนี้ห้ามออกมานอนข้างนอกนะ สัญญา"

"ก็ได้ จินสัญญา"

"งั้นไปหาข้าวเช้าทานกัน"

สรุปที่ผมออกมานอนข้างนอกนี่มันผิดหรอ แต่ช่างมันเถอะนะ หลังจากนั้นเราก็เดินทางไปปลุกเพื่อนผมและไปหาอาหารเช้าทาน

"นี่จินเดี๋ยวตอนบ่ายพวกเราตกลงกันว่าจะแยกย้ายกันไปเที่ยวนะ อาร์มกับต้นจะไปมราชายหาด ส่วนเรากับดิวแล้วก็บาสจะไปที่เกาะนะไปกันไหม"แซมถามผม

"อือไม่ไปหรอกเราตกลงกับเมย์ว่าจะไปหาซื้อของฝาก"

"อือ ถ้างั้นโชคดีดีนะ"

บ่ายนั้นเราสองคนเดินหาซื้อของฝากในตัวเมืองแล้วก็กลับที่พักในตอนเย็นและอาบน้ำรอเพื่อนกลับมาแล้วพวกเราก็ตั้งแคมป์ไฟกันแล้วเรา 8 คนก็ลงมือทำอาหารและทานกันเสร็จแล้วก็ดื่มเหล้าร้องเพลงกันเมย์ถูกเพื่อนผมยุให้ดื่มพอเมย์ดื่มไปซักพักก็นอนหนุนตักผมเฉยเลยมองไปรอบๆเพื่อนมันก็เมาหลับกันหมดเหลือต้นกับผม 2 คนเราคุยกันไปเรื่อยๆ ต้นถามผมว่า

"จินชอบเมย์หรือเปล่า"

"ไม่รู้สิมันมีหลายความรู้สึก เมย์น่ะเป็นทั้งน้อง เพื่อน และคนที่รัก"

"แต่กรูว่านะเมย์ชอบมรึงอยู่แล้วล่ะ"

"...แต่กรูชอบเมย์ไม่ได้"

"ทำไมล่ะ"

"เพราะเธอไม่ควรจะมาจมปลักกับคนอย่างนี้"

"แล้วแต่มรึงจะคิดแต่เมย์แน่ะรักมรึงมากนะ"

ซักพักเมย์ตื่นมาแต่ไม่ยอมลุกสักทีพอดีต้นก็ขอตัวไปนอนก่อน

"จิน พรุ่งนี้แล้วสินะที่เราต้องกลับแล้ว"

"อืม เมย์อยากอยู่ต่อหรอ"

"ใช่ เมย์อยากอยู่กับจินไปนานๆ"

ผมได้แต่คิดทบทวนคำพูดของต้น

"จินดูดาวที่อยู่บนฟ้าสิ"

"อืม มันสวยดีนะ"

"เมย์อยากเป็นดาวจังเลย"

"ทำไมล่ะเมย์"

"เพราะว่าจะอยู่กับจินไปตลอดไง"

"ไม่ได้หรอกวันหนึ่งเมย์ต้องมีชีวิตของตัวเอง"

"ช่างมันเถอะ เอ๊ะ! ดาวตก"

"อธิฐานอะไรหรอเมย์"

"ขอให้อยู่ใกล้จินตลอดไปไง"

ผมเงียบแล้วก็ตัดสินใจบอกกับเมย์

"เมย์ จินรักเมย์"

ไม่มีเสียงตอบจากเมย์ผมจึงก้มมองเมย์ อ้าว เมย์หลับไปซะแล้วผมต้องอุ้มไปที่กระท่อมแล้วกลับมาหิ้วพวกที่เมาไปส่งแล้วกลับมานอน

วันนี้เป็นวันที่พวกเราต้องกลับกันแล้วพวกเราออกเดินทางตอนเช้าโดยจะแวะที่พระปฐมเจดีย์ที่นครปฐมเราเข้าไปไหว้พระและถ่ายรูปกันและเดินทางกลับกรุงเทพในตอนเย็น

"แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะเมย์"

"ได้จ๊ะ"

วันเวลาผ่านไปผมสนิทกับเมย์มากขึ้นเวลาเมย์มีปัญหาก็มักมาปรึกษาผม

"จิน ! วันเสาร์นี้ว่างไหม"         

 "ว่างสิ มีอะไรหรือเมย์"         

 "ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากให้ช่วยติวหนังสือให้หน่อย"
            "อืม...ได้สิแต่ติวที่ไหนล่ะ"
            "ที่บ้านเราก็ได้"
            วันเสาร์ผมไปบ้านของเมย์ เมื่อไปถึงเมย์นั้นต้อนรับอย่างดีโดยยกน้ำมาให้แล้วเราก็ติวหนังสือที่โต๊ะใต้ต้นไม้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนเราทั้งสองไม่รู้เลยจนเมย์ถามคำถามหนึ่งขึ้นมา
            "จินช่วยอะไรเราหน่อยสิ"
            "หืมอะไรไรหรอ"
          "คือเราอยากคุยกับแซมเพื่อนสนิทเธอน่ะ" เมย์ถามโดยมีความในใจบางอย่างซ่อนเอาไว้แต่ว่าผมนั้นไม่รู้อะไรเลย
           "ได้สิเธอชอบแซมหรอ"
           "ใช่ที่ไหนล่ะ...ฉันชอบเธอต่างหากเราแค่อยากลองใจเธอดูก็เท่านั้น" เมย์ได้แต่คิดในใจแต่ผมนั้นก็ไม่ได้ยิน          
           "งั้นเย็นนี้ดีไหมเดี๋ยวเรานัดแซมให้" ผมถามไปโดยเก็บความรู้สึกของตัวเองเอาไว้
           "อืม"เมย์ได้ตอบไปอย่างนั้น
           ในตอนเย็นผมนัดเพื่อนสนิทของผมโดยที่ผมเข้าใจว่าเป็นคนที่เมย์ชอบโดยที่ไม่รู้ความจริงเลย
           "แซมมีคนอยากคุยด้วยล่ะประมาณบอกรักน่ะ"
           "หืม ! ใครล่ะ"
           "เมย์น่ะ"
           "!??" 
           "เมย์นี่นะไม่จริงมั้ง เมย์เค้าชอบมรึงไม่ใช่หรอ"แซมถามผม
           "จริง ตอน 5 โมงรอคุยได้เลยที่ตู้โทรศัพท์หน้าปากซอย" ผมเดินออกไปจากบ้านของแซม
           เวลาผ่านไปจนกระทั่งถึง 5 โมงเย็นเมย์ได้มาตามเวลาที่ผมนัดให้โดยผมมองเพื่อนอยู่ห่างๆ
           "ส..วัดดี แซม"
           "นัดเราไว้ทำไมหรอ" แซมถามขึ้นโดยไม่แน่ใจ
           "แซม เรามีอะไรอยากบอกกับเธอ"
           "อะไรล่ะ"
           "เรา..เอ่.อ เราชอบเธอ" เมย์คิดเพียงอยากให้ลืมรักผมเท่านั้น(ผมรู้เพราะแซมมันมาบอกทีหลัง)
           เวลาได้ผ่านพ้นไปประมาณ 3 เดือนเราสามคนก็ยังเจอหน้ากันเล่นด้วยกันเที่ยวด้วยกันอยู่ร่วมกันโดยที่ผมเก็บความรู้ที่มีต่อเมย์ทั้งตอนเห็นเมย์อยู่คนเดียวหรืออยู่ด้วยกันกับแซมและในเวลานี้เมย์ก็เริ่มชอบแซมเพราะแซมนิสัยคล้ายกับผมแต่เพียงเป็นคนเที่ยวเก่งและเจ้าชู้หน่อยเท่านั้น

จนกระทั่งวันหนึ่ง
           "จิน...เราขอปรึกษาอะไรบางอย่างสิ" เมย์นั้นขอร้องอย่างน่าสงสาร
           "ทำไมหรอ ทะเลาะกับแซมรึไง" ผมแหย่โดยไม่ตั้งใจ แต่ทันทีที่ผมพูดออกไปเมย์ก็ร้องไห้ออกมาและตรงเข้ามากอดตัวผม
           "แซม เค้ามีผู้หญิงมาชอบ เมย์กลัว..กลัวเค้าจะทิ้งเมย์"
           "เมย์...ไม่เป็นไรหรอ แซมแค่มีผู้หญิงอื่นมาชอบแต่แซมไม่ได้ชอบผู้หญิงอื่นนะเมย์ ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอ เอางี้ถ้าวันไหนแซมไม่รักเมย์ วันนั้นจินจะสั่งสอนเองน่ะ" ผมพูดปลอบใจเมย์จนเมย์รู้สึกดีขึ้น
           เพื่อนคนที่อยู่ที่โรงเรียนเดียวกับเมย์เล่าให้ผมฟังทีหลังว่าวันนั้นเมย์คิดถึงตอนที่ผมอยู่ด้วยกันเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันคอยปกป้องเมย์จากอันตรายแต่เมย์ไม่อาจเผยความรู้สึกในใจต่อผมได้เลย

ในวันอาทิตย์ที่อากาศดีแซมได้ชวนผมไปว่ายน้ำที่สระน้ำแห่งหนึ่งซึ่งผมก็ตอบตกลงเพราะมีเรื่องพูดกับแซมด้วย

"แซม...ได้ข่าวว่ามีเด็กผู้หญิงมาชอบเหรอ"ผมพูดหยอกตามประสาเพื่อน

"อืม"

"แล้วชอบผู้หญิงคนนั้นรึเปล่า"

"เอ่อ...ก็ดีน่ะไม่ได้รังเกียจนี่"

"แล้วเมย์ล่ะ..ถ้าเมย์รู้คงเสียใจน่ะ"

"ไม่ต้องกังวลหรอกเพราะเราไม่ได้ชอบเมย์จริงจังสักหน่อย" หลังจากแซมพูดประโยคนี้ผมก็ชกหน้าแซมทันที

"เมย์ไม่ใช่ของเล่นของใครคนหนึ่งเมย์เป็นเด็กผู้หญิงน่ะโว้ย" ความอดทนของผมหมดลงเพียงได้ยินคำพูดของแซมที่ดูถูกคนที่ผมรัก
           ตั้งแต่วันนั้นผมกับแซมก็ไม่มองหน้าเพื่อนทุกคนรู้ถึงเหตุผลที่ผมชกแซมยกเว้นเมย์ตรงกันข้ามเมย์กลับโกรธผมที่ไปชกหน้าแซมโดยไม่รู้ว่าผมปกป้องเมย์

ผมถูกเมย์โกรธแต่ไม่สามารถบอกเหตุผลที่ชกแซมได้เลยถึงผมบอกไปเมย์นั้นก็ไม่เชื่อผมถึงเชื่อก็คงเสียใจที่แซมพูดแบบนั้นและคงรู้ว่าผมรักเมย์อยู่

ในวันหนึ่งขณะที่ผมเดินทางกลับบ้าน ผมได้ประสบกับอุบัติเหตุจนทำให้        ขาแพลง โดยที่เมย์ไม่รู้ข่าวว่าผมประสบเหตุทำให้เมย์ไม่ไปเยี่ยมผม แต่ผมคิดว่าเมย์คงจะเกลียดตัวผมมากแต่ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร 

เมื่อเวลาผ่านไปเราก็ยังไม่เข้าใจกันจนทำให้เราห่างกันไป

ในวันหนึ่งที่ฝนตกผมเดินกลับบ้านด้วยชุดนักเรียนที่เปียกและในเวลานั้นผมได้เจอกับเมย์อีกครั้งคนสองเดินไปด้วยกันมีแต่เสียงของฝนที่กระหน่ำลงมาไม่มีเสียงพูดกันเลยจนผมพูดขึ้นมาก่อน

"เมย์...เมย์รู้รึเปล่าว่าเราเกิดอุบัติเหตุน่ะ" เมย์ทำหน้าสงสัยและพูดไปว่า

"เราไม่รู้เรื่องนั้นหรอกจิน แต่เราอยากถามว่าทำไมต้องไปชกแซมเพราะอะไรหรอจิน หือ! ทั้งๆที่เธอเป็นคนที่ดี เราคิดว่าเธอไม่มีทางทำได้เลยนะจิน" เมย์ร้องไห้พร้อมกับพูดไป

"ใช่เราเป็นคนอย่างเธอเห็น เราไม่ได้ดีเลิศเลอเสมอไปหรอกน่ะ"

เมย์นิ่งเงียบไปเพราะไม่คิดว่าคำพวกนี้จะออกมาจากปากของผม

"แต่เราก็ยังรักษาสัญญาที่จะปกป้องเธอตลอดไป"

"ไม่ต้องแล้วล่ะเพราะมันหมดความหมายไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว"

ผมนิ่งเงียบแล้วเข้าบ้านไป และเมย์ก็เดินกลับบ้านไป

เมื่อวันเวลาเปลี่ยนไปเราสองคนก็เหินห่างกันไป ต่างคนต่างแยกกันไปไกลแสนไกลจนเราเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าผมเสียเธอไปอย่างไม่มีวันกลับมา

ได้แต่เก็บมันไว้อย่างนี้ไม่กล้าที่จะบอกรักเธอ เก็บไว้ในใจ

เก็บไว้ในความทรงจำ แม้มันจะลืมเลือน