ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การเริ่มต้น
3 ปีผ่านไป
"คุณหนูเล็กคะจะไปไหนแต่เช้าคะ"
เสียงของพี่เลี้ยงดังขึ้น ทำให้แจจุงชะงักมือที่กำลังค้นกระเป๋าอยู่ วันนี้เป็นวันอาทิตย์แต่เขามีงานที่มหาลัยเลยต้องไปแต่เช้า
"อ้อ!!!ผมจะเข้ามหาลัยครับ"แจจุงตอบขณะที่มือยังค้นกระเป๋าต่อไป
"ไม่ทานข้าวก่อนหรอคะ"พี่เลี้ยงถามต่อด้วยความเป็นห่วง
"ไม่หล่ะ ผมรีบ"ในที่สุดแจจุงก็หาของที่ต้องการเจอ สร้อยคอจี้ไม้กางเขน
"ผมฝากไอ้นี้ให้พี่ด้วยนะ"แจจุงวางสร้อยลงบนมือของพี่เลี้ยงที่แบรอรับอยู่
"อภินันทนาการจากผม"พูดก่อนจะแสยะยิ้ม หันหลังเดินจากไปปล่อยให้พี่เลี้ยงยืนงง ก่อนจะกลับเข้าไปในห้องอาหารที่คุณหนูใหญ่กำลังนั่งทานข้าวอยู่
"คุณหนูใหญ่คะ"เธอเรียกคิมฮีชอลที่กำลังจะยกหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน
"คุณหนูเล็กฝากมาให้คะ"เธอยื่นสร้อยคอให้ฮีชอล ทันทีที่ฮีชอลเห็นสร้อยก็ทำตาโตทันที
"เขาไปเอามาจากไหน"ฮีชอลหันมามองพี่เลี้ยงตาขวาง
"ไม่ได้บอกไว้คะ บอกแค่ว่าเป็นอภินันทนาการจากคุณหนูเล็กคะ" เธอบอกตามความจริง พี่น้องคู่นี้ประหลาดจัง
"คิมแจจุง!!!เอาอีกแล้วนะ" ฮีชอลตะโกนลั่นห้องอาหารก่อนจะเดินตึงตังออกไป ปล่อยให้พี่เลี้ยงงงเป็นไก่ตาแตก
"หยุดเดี่ยวนี้นะ แจจุง" ฮีชอลตะโกนมาแต่ไกลเพื่อให้แจจุงที่จะก้าวขึ้นรถหยุด
"ว่าไง พี่ที่รัก" แจจุงยิ้มเย็นชาส่งให้
"นายไปเอาสร้อยเส้นนี้มาจากไหน" ฮีชอลกัดฟันถามพร้อมชูสร้อยให้แจจุงดู
"พี่ก็น่าจะรู้ ของแฟนตัวเองแท้ๆ ว้า! น่าเสียใจแทนแฟนพี่จัง" แจจุงพูดทำเสียงเศร้า แต่หน้าตาแสดงออกชัดเจย สมเพช
"ฉันรู้ว่าเป็นของเขา แล้วนายไปเอามาจากไหน" ฮีชอลกัดฟันพูด
"มันอยู่ในกระเป๋าคงจะตกตอนนั้นมั้ง" แจจุงพูดด้วยสายตากวนโมโห
"ตอนไหน" ฮีชอลคาดคั้นพร้อมกับบีบข้อมือแจจุงแน่น
"ปล่อยผม ผมจะรีบไป"พูดพร้อมสะบัดมือของฮีชอลออก ก่อนจะก้าวขึ้นรถ แต่ก่อนจะปิดประตูทิ้งประโยคสุดท้ายไว้ให้ฮีชอลเจ็บใจเล่นๆ
"ฝากบอก เชวชีวอนด้วยนะ อย่ามาให้ผมเห็นหน้าอีก ผมเบื่อเขาแล้ว"พูดจบก็ปิดประตู แล้วออกรถทันทีทิ้งให้พี่ยืนอึ้งอีกรอบ
"นายยังแก้แค้นฉันไม่พออีกเหรอแจจุง" ฮีชอลพึมพำออกมาก่อนจะทรุดลงกับพื้น หยิบโทรศัพย์มือถือออกมาจากกระเป๋า กดปุ่มโทรด่วนที่3
"ชีวอนนายว่างไหม โฮเคออกมาหาฉันที่ร้าน............ด้วยนะเดี่ยวนี้เลย"ก่อนจะกดตัดสายทิ้ง แล้วโทรออกอีกเลขหมายหนึ่งที่เพิ่งจะได้มาเมื่อไม่นานมานี้
"ฮันคยอง นายว่างไหม มาเจอฉันที่บ้านหน่อยสิ ฉันเหงาอยากมีเพื่อนเที่ยว เร็วๆนะ"พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนก่อนจะตัดสายไป
"ฉันไม่ยอมนายหรอก แจจุง นายทำให้ฉันเจ็บมามากพอแล้ว นายก็รู้ว่าคนอย่างฉันเจ็บได้ไม่นานหรอก ฉันไม่ยอมแพ้ใครเด็ดขาดแม้กระทั่งนาย คอยดูละกัน" ฮีชอลพึมพำด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ก่อนจะลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปในบ้าน
จากความรักมาก ห่วงมาก เมื่อถกทำให้เจ็บซ้ำๆ ซากๆ
มันย่อมกลายเป็นความแค้น รักมากก็แค้นมาก แค้นจนอยากทำลาย
ร้านอาหาร
"รอนานไหม" เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลังทำให้คนที่กำลังคอยหันมายิ้มให้อย่างดีใจแต่ยิ้มนั้นก็ต้องหายไปเมื่อเห็นใครบางคนอยู่ข้างๆคนที่เขารออยู่
"ไม่หรอก นั่งก่อนสิ" ชีวอนลุกขึ้นเพื่อจะเลื่อนเก้าอี้ให้แต่ฮีชอลขัดขึ้นก่อน
"ไม่ต้อง ฉันมาแป๊บเดียว"พูดจบก็หยิบสร้อยคอปาใส่หน้าชีวอนที่มองมาอย่างอึ้งๆ สร้อยนี้ไปอยู่ที่ฮีชอลได้ไง
"ฉันแค่มาคืนสร้อย"ฮีชอลพูดออกมาพร้อมยิ้มเยอะ ก่อนจะควงแขนฮันคยองหันหลังเตรียมเดินไป แต่นึกขึ้นได้ว่ามีบางอย่างที่ยังไม่จึงหันกลับมา
"แจจุงฝากมาบอก เขาเบื่อนายแล้วอย่าไปให้เขาเห็นหน้าอีก"มองด้วยสายตาสมเพชก่อนจะเดินจากไป
คิมฮีชอลหากคิดที่จะคบใครจะจริงใจกับทุกคน แต่ถ้าเมื่อไรที่ไม่เชื่องกับเขา เขาก็พร้อมที่จะถีบหัวส่งได้เหมือนกัน คนอย่างคิมฮีชอล ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ นายไม่มีทางชนะฉันได้หรอกแจจุง เพราะฉันไม่เจ็บเท่าไร
" เกมมันเพิ่งจะเริ่มขึ้น ต่อจากนี้ไปต่างหาก มาดูกันว่าใครจะชนะ"
"คุณหนูเล็กคะจะไปไหนแต่เช้าคะ"
เสียงของพี่เลี้ยงดังขึ้น ทำให้แจจุงชะงักมือที่กำลังค้นกระเป๋าอยู่ วันนี้เป็นวันอาทิตย์แต่เขามีงานที่มหาลัยเลยต้องไปแต่เช้า
"อ้อ!!!ผมจะเข้ามหาลัยครับ"แจจุงตอบขณะที่มือยังค้นกระเป๋าต่อไป
"ไม่ทานข้าวก่อนหรอคะ"พี่เลี้ยงถามต่อด้วยความเป็นห่วง
"ไม่หล่ะ ผมรีบ"ในที่สุดแจจุงก็หาของที่ต้องการเจอ สร้อยคอจี้ไม้กางเขน
"ผมฝากไอ้นี้ให้พี่ด้วยนะ"แจจุงวางสร้อยลงบนมือของพี่เลี้ยงที่แบรอรับอยู่
"อภินันทนาการจากผม"พูดก่อนจะแสยะยิ้ม หันหลังเดินจากไปปล่อยให้พี่เลี้ยงยืนงง ก่อนจะกลับเข้าไปในห้องอาหารที่คุณหนูใหญ่กำลังนั่งทานข้าวอยู่
"คุณหนูใหญ่คะ"เธอเรียกคิมฮีชอลที่กำลังจะยกหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน
"คุณหนูเล็กฝากมาให้คะ"เธอยื่นสร้อยคอให้ฮีชอล ทันทีที่ฮีชอลเห็นสร้อยก็ทำตาโตทันที
"เขาไปเอามาจากไหน"ฮีชอลหันมามองพี่เลี้ยงตาขวาง
"ไม่ได้บอกไว้คะ บอกแค่ว่าเป็นอภินันทนาการจากคุณหนูเล็กคะ" เธอบอกตามความจริง พี่น้องคู่นี้ประหลาดจัง
"คิมแจจุง!!!เอาอีกแล้วนะ" ฮีชอลตะโกนลั่นห้องอาหารก่อนจะเดินตึงตังออกไป ปล่อยให้พี่เลี้ยงงงเป็นไก่ตาแตก
"หยุดเดี่ยวนี้นะ แจจุง" ฮีชอลตะโกนมาแต่ไกลเพื่อให้แจจุงที่จะก้าวขึ้นรถหยุด
"ว่าไง พี่ที่รัก" แจจุงยิ้มเย็นชาส่งให้
"นายไปเอาสร้อยเส้นนี้มาจากไหน" ฮีชอลกัดฟันถามพร้อมชูสร้อยให้แจจุงดู
"พี่ก็น่าจะรู้ ของแฟนตัวเองแท้ๆ ว้า! น่าเสียใจแทนแฟนพี่จัง" แจจุงพูดทำเสียงเศร้า แต่หน้าตาแสดงออกชัดเจย สมเพช
"ฉันรู้ว่าเป็นของเขา แล้วนายไปเอามาจากไหน" ฮีชอลกัดฟันพูด
"มันอยู่ในกระเป๋าคงจะตกตอนนั้นมั้ง" แจจุงพูดด้วยสายตากวนโมโห
"ตอนไหน" ฮีชอลคาดคั้นพร้อมกับบีบข้อมือแจจุงแน่น
"ปล่อยผม ผมจะรีบไป"พูดพร้อมสะบัดมือของฮีชอลออก ก่อนจะก้าวขึ้นรถ แต่ก่อนจะปิดประตูทิ้งประโยคสุดท้ายไว้ให้ฮีชอลเจ็บใจเล่นๆ
"ฝากบอก เชวชีวอนด้วยนะ อย่ามาให้ผมเห็นหน้าอีก ผมเบื่อเขาแล้ว"พูดจบก็ปิดประตู แล้วออกรถทันทีทิ้งให้พี่ยืนอึ้งอีกรอบ
"นายยังแก้แค้นฉันไม่พออีกเหรอแจจุง" ฮีชอลพึมพำออกมาก่อนจะทรุดลงกับพื้น หยิบโทรศัพย์มือถือออกมาจากกระเป๋า กดปุ่มโทรด่วนที่3
"ชีวอนนายว่างไหม โฮเคออกมาหาฉันที่ร้าน............ด้วยนะเดี่ยวนี้เลย"ก่อนจะกดตัดสายทิ้ง แล้วโทรออกอีกเลขหมายหนึ่งที่เพิ่งจะได้มาเมื่อไม่นานมานี้
"ฮันคยอง นายว่างไหม มาเจอฉันที่บ้านหน่อยสิ ฉันเหงาอยากมีเพื่อนเที่ยว เร็วๆนะ"พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนก่อนจะตัดสายไป
"ฉันไม่ยอมนายหรอก แจจุง นายทำให้ฉันเจ็บมามากพอแล้ว นายก็รู้ว่าคนอย่างฉันเจ็บได้ไม่นานหรอก ฉันไม่ยอมแพ้ใครเด็ดขาดแม้กระทั่งนาย คอยดูละกัน" ฮีชอลพึมพำด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ก่อนจะลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปในบ้าน
จากความรักมาก ห่วงมาก เมื่อถกทำให้เจ็บซ้ำๆ ซากๆ
มันย่อมกลายเป็นความแค้น รักมากก็แค้นมาก แค้นจนอยากทำลาย
ร้านอาหาร
"รอนานไหม" เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลังทำให้คนที่กำลังคอยหันมายิ้มให้อย่างดีใจแต่ยิ้มนั้นก็ต้องหายไปเมื่อเห็นใครบางคนอยู่ข้างๆคนที่เขารออยู่
"ไม่หรอก นั่งก่อนสิ" ชีวอนลุกขึ้นเพื่อจะเลื่อนเก้าอี้ให้แต่ฮีชอลขัดขึ้นก่อน
"ไม่ต้อง ฉันมาแป๊บเดียว"พูดจบก็หยิบสร้อยคอปาใส่หน้าชีวอนที่มองมาอย่างอึ้งๆ สร้อยนี้ไปอยู่ที่ฮีชอลได้ไง
"ฉันแค่มาคืนสร้อย"ฮีชอลพูดออกมาพร้อมยิ้มเยอะ ก่อนจะควงแขนฮันคยองหันหลังเตรียมเดินไป แต่นึกขึ้นได้ว่ามีบางอย่างที่ยังไม่จึงหันกลับมา
"แจจุงฝากมาบอก เขาเบื่อนายแล้วอย่าไปให้เขาเห็นหน้าอีก"มองด้วยสายตาสมเพชก่อนจะเดินจากไป
คิมฮีชอลหากคิดที่จะคบใครจะจริงใจกับทุกคน แต่ถ้าเมื่อไรที่ไม่เชื่องกับเขา เขาก็พร้อมที่จะถีบหัวส่งได้เหมือนกัน คนอย่างคิมฮีชอล ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ นายไม่มีทางชนะฉันได้หรอกแจจุง เพราะฉันไม่เจ็บเท่าไร
" เกมมันเพิ่งจะเริ่มขึ้น ต่อจากนี้ไปต่างหาก มาดูกันว่าใครจะชนะ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น