ตำนานรักซองมิน-คยูฮอน

เนื้อเรื่อง

ในเวลากลางคืนที่คาดว่าจะเงียบสงบแต่มันกลับคลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่ผมไม่รู้จักแล้วไม่สามารถสื่อสารกับพวกเค้าได้ผมอยากจะถามพวกเค้าว่าผมสามารถจะเดินไปที่ใดได้บ้างผมจะพักอาศัยที่ไหนได้บ้างแต่รอบตัวของผมก็มืดแปดด้าน..ผมพัดหลงกับแม่เลี้ยงที่พาผมมาเที่ยวผมพยายามจะคิดว่าผมแค่หลงทางผมพยายามไม่คิดว่าผมโดนทอดทิ้งผมกำลังพยายามทำแบบนั้น..สวัสดีฮะผมชื่อลีซองมินอายุ15ปีตอนนี้ผมกำลังอยู่ที่เมืองไทยผมไม่รู้ว่าผมจะไปไหนดีผมเขียนหนังสือได้แต่ก็แค่ภาษาเกาหลีแต่ผมไม่สามารถพูดได้เพราะผมเป็นใบ้สิ่งที่ผมได้ยินก็แทบจะฟังไม่ได้ศัพท์อยู่แล้วแต่นี่ยังเป็นภาษาที่ผมไม่เข้าใจอีกใครก็ได้ช่วยบอกทางผมทีผมอยากกลับบ้านป้ายบอกทางบอกว่าที่นี่คือหัวหมากผมรู้แต่ผมจะทำยังไงได้ในเมื่อผมเขียนภาษาอังกฤษแทบไม่เป็นผมตัดสินใจหยิบกระดาษชำระที่ติดอยู่ในกระเป๋าสัมภาระขึ้นมาเขียนภาษาเกาหลีว่า “กรุณาพาผมกลับบ้านด้วยใครก็ได้” ผมแค่หวังว่าจะมีคนเกาหลีสักคนเดินผ่านมาแถวนี้คนมากมายมองผมด้วยสายตางงๆบางคนก็โบกมือทักทาย แต่กลับมีคนยื่นเศษเงินให้ผมผมพยายามโบกมือว่าผมไม่ได้ต้องการเงินแต่เขาก็จับมือของผมให้รับเงินไป ผมรู้สึกว้าเหว่เหลือเกิน จะผ่านพ้นมันไปได้อย่างไร

“Hey! You come on” ผมได้ยินผู้ชายคนหนึ่งเรียกผมเป็นภาษาอังกฤษผมหันไปก็พบว่าเขายืนอยู่หน้าบาร์บาร์หนึ่ง ผมยิ้มก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหา ผมส่งภาษามือไปให้เขาแต่ผู้ชายคนนั้นกลับจับมือของผมลากเข้ามาหาตัวก่อนจะจับตัวผมตรึงไว้กับผนัง ผมเห็นผู้ชายคนนั้นเลียปากก่อนที่จะเริ่มลวนลามผม..พระเจ้าใครก็ได้ช่วยผมที

เฮ้อสวัสดีครับผมชื่อโจคยูฮยอนตอนนี้ผมกำลังมาเที่ยวเมืองไทยที่นี่มีอะไรน่าสนใจมากมายเลยหล่ะจริงๆแล้วผมไม่ได้มาเที่ยวเฉยๆหรอกแต่ผมหนีการแต่งงานมาน่ะเบื่อครับผมเพิ่งจะอายุ20แต่แม่กับพ่อจะให้ผมแต่งงานเพื่อความก้าวหน้าทางธุรกิจมีเงินแค่นี้ยังไม่พอรึไงกันตอนนี้ผมมาเดินย่านที่เรียกว่าหัวหมากน่ะครับแถวนี้ไม่ค่อยมีโรงแรมเลยแฮะไม่เป็นไรเดินไปเรื่อยๆละกันผับเยอะแยะเลย..อึ๋ยมีบาร์เกย์ด้วยผมเห็นเอ่อ..มีเด็กคนนึงกำลังถูกลวนลามอยู่หน้าบาร์นั้นเด็กนั่นมองผมด้วยสายตาอ้อนวอนน้ำตาไหลออกมาไม่หยุดก่อนกระดาษที่เด็กคนนั้นถือจะปลิวมาแปะที่หน้าผม

“กรุณาพาผมกลับบ้านด้วยใครก็ได้” ข้อความในกระดาษทิชชู่นั่นเป็นภาษาเกาหลีไม่แปลกที่ผมจะอ่านออก

ผมหันกลับไปมองเด็กคนนั้นทันทีผมไม่รีรอที่จะเข้าไปช่วยผมดึงตัวคนไทยคนนั้นออกก่อนจะต่อยไปที่หน้าหนึ่งทีแล้วคว้าเด็กคนนั้นออกวิ่งทันที

“ฮู่วววเหนื่อยใช่ย่อยเลยนะเนี่ย”  ผมมาแอบอยู่ตรงหัวมุมตึกมืดๆที่ไหนก็ไม่รู้ก่อนจะปาดเหงื่อด้วยความเซ็งจิต

“ฮึกๆๆ” เสียงสะอื้นของคนที่ยืนหอบข้างๆผมทำลายความเงียบทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าข้างกายของผมยังมีอีกคนอยู่ด้วย

“ชื่ออะไรน่ะเรา” ผมถามคนข้างๆผมที่กำลังตัวสั่นน้อยๆดูน่าสงสารเด็กคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาก่อนะส่งภาษามือมาให้ผม

“นายพูดไม่ได้หรอ?” ผมแปลกใจมากเด็กคนนั้นเป็นใบ้ เด็กคนนั้นพยักหน้าก่อนจะควานหาทิชชู่อีกแผ่นมาเขียนยิกๆ

“ผมชื่อลีซองมิน”  ข้อความในกระดาษเขียนไว้แบบนั้น

แล้วจุดเริ่มต้นของความรักครั้งนี้ก็ได้เริ่มขึ้นตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป....

                                                                                             ประธานฮีชอลคลับ