คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เหตุการณ์ไม่คาดฝัน
ตอนที่4..เหตุการณ์ไม่คาดฝัน(อิอิ ม่ายรุจิว่าจะเอาตอนราย)
"แฮปxวาเลนไทน์"เสียงของชายหนุ่มวัยรุ่นแต่งตัวภูมิฐานที่พูดเสียงดังมาจากข้างหลังพลางยื่นกุหลาบแดงให้กับหญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ในมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง
"อุ้ย!!อีตาบ๊อง มาไม่ให้สุ่มให้เสียงตกใจหมดเลย"หญิงสาวคนนั้นพูดด้วยท่าทางตกใจ
"อ่ะนะ อย่าตกใจเลยนะจ๊ะที่รัก ล่อเล่นนิดเดียวเอง"เอพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
"อย่ามาทำหวานใส่ฉันนะ"หญิงสาวที่ดูหน้าตาน่ารักบอกกะเอ ซึ่งตอนนี้เอได้แต่ยืนม้วนด้วยความอาย
"อ้าว ก็วันนี้วาเลนไทน์นะ เอก็อยากทำหวานให้เจ้าหญิงของเอบ้างนิ จะเป็นไรไป"เอพูดพลางยิ้มและทำท่าทางเขินอายอีก แบบว่าทั้งมือทั้งแขนแทบจะไม่มีที่เก็บเลย อิอิ...
"หวานกะเค้าเป็นด้วยหรอ"เมย์พูดแซวเอ
"คนเราก็ต้องมีพัฒนาบ้างดิ ยิ่งกับคนที่เรารักแล้วอะนะต้องทำให้ดีที่สุดเลย"เอพูดขึ้นบ้าง แล้วเมย์ก้อยื่นมือไปยิกจมูกของเอด้วยความเขิน
"เอรักเมย์นะ"เอพูดพลางจับมือเมย์มาเขียนรูปหัวใจไว้ที่ฝ่ามือตอนนี้
เมย์เริ่มหน้าแดงขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ยังพยายามกลบเกลื่อนสีหน้าของตัวเองไว้ได้
"หรอ แต่เขียนไว้ตรงนี้มันดูไม่ซึ้งเลยนะ"เมย์พยายามบ่ายเบี่ยงและยังไม่เลิกแหย่เอ
"สักวันเหอะ สักวันเอจะเขียนไว้ในตรงหัวใจเมย์เลย"เอพูด แล้วพลางเอื้อมมือดึงตัวเมย์เข้ามาโอบกอดไว้แน่น...สักวันเอจะเขียนคำว่ารักไว้ในหัวใจเมย์เลย...
และความรักของเขาและเธอก้เป็นไปอย่างเรียบง่ายดูดีและมีโรแมนติกบ้าง จนเพื่อนๆของเขาและเธอต่างพากันอิจฉากับความรักที่พวกเขามีให้กันมาเป็นเวลาหลายปี บางทีพวกเขามีงอนมีทะเลาะกันบ้าง แต่แล้วสุดท้ายก็กลับมาดีกันเหมือนเดิม หลายๆคน อาจคิดว่านี่เป็นคู่รักที่มีความสุขกันมาก เพราะความรักและมิตรภาพที่พวกเขานั้นมอบให้กันมันมากมายเกินที่จะบรรยายได้(ก้คิดดูดิ รุจักกันตั้งแต่5ขวบแล้วนี่มันกี่ปีผ่านมาหละเขาก้ยังรักษาสิ่งดีๆเอาไว้ได้...คิดแล้วก้อิจฉาเนอะ...ชีวิตจิงจะมีบ้างไม๋เนี๊ยะ)
ในวันหนึ่งใต้ต้นไม้ใหญ่แห่งหนึ่งบรรยากาศร่มรื่น มีโต๊ะหินอ่อนวางเรียงรายอยู่เป็นแนวยาว มีกลุ่มนักศึกษาจับกลุ่มคุยกันบ้าง อ่านหนังสือบ้าง หรือแม้แต่จับกลุ่มกันกินขนมและหยอกล้อกัน....
"เอ เย็นนี้เมย์ไปทำวิทยานิพนธ์กับเพื่อนนะ"เมย์พูดพลางเก็บหนังสือ
"ไปทำกับใคร"เอเงยหน้าขึ้นมองเมย์ทันที
"ไปกับกิ๊ฟกับฝนนะ"เมย์ตอบ
"แล้วทำไมไม่บอกว่าไปกับสองคนนั้นตั้งแต่แรกบอกว่าไปกะเพื่อนเราก็นึกว่าไปกับใครซะอีกรู้ไหมว่าเป็นห่วง"เอบอกกับเมย์
"ก็อยากให้ถามไงว่าไปกับใคร"เมย์บอกอย่างสนุกสนาน
"ก็เอคิดถึงเมย์นิ ไม่ไปไม่ได้หรอ"เอตอบกลับมาบ้างอย่างจิงจัง
"โหเวอร์ไปป่าว ไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงเองไม่ได้ไปเป็นปีสักหน่อย"เมย์บอก
"ก็นั้นแหละ ไม่กี่ชั่วโมงก็คิดถึง"เอกล่าวขึ้น
"ให้เมย์ไปนะจ๊ะ นะๆๆๆๆๆๆ"เมย์ทำน้ำเสียงออดอ้อนพลางเดินไปข้างเอแล้วเขย่าแขนเอเหมือนเด็กอ้อนวอนผู้ใหญ่
"ก็ได้แต่ให้เอไปส่งไหม เอว่างนะ"เอพูดพลางยิ้มแล้วลูบผมเมย์เบาๆ
"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฝนเอารถมารับ..นั่นไงมาแล้ว เมย์ไปก่อนนะ"เมย์
พูดพลางซบหัวลงบนบ่าของเอ
"บะบายจ้า"เมย์กล่าวก่อนที่จะเดินไปที่รถ
"นี่กินข้าวเสร็จแล้วอย่าลืมกินยาด้วยนะเข้าใจมั้ยแล้วกลับถึงบ้านก็โทมาบอกเอด้วยนะอย่าลืมนะ"เอพูดพลางมองไปหาเมย์หน้าตาจริงจัง
"เจ้าค่ะ หัวหน้าสั่งจริงๆเลย"เมย์พูดตบท้ายแล้วขึ้นรถไป
"กิ๊ฟๆแฟนแกเป็นไงบ้างอะเดี๋ยวนี้"ฝนเอ๋ยขึ้นท่ามกลางความเงียบภายในรถ ขณะที่ตนอยู่หลังพวงมาลัย
"ปวดหัวสุดๆเจ้าชู้เป็นบ้าเลย"กิ๊ฟพูดด้วยน้ำเสียงที่ท่าทางจะไม่พอใจแฟนของตนเองนัก
"ทำไมไม่เลิกๆไปซะที จะได้ไม่ต้องกลุ้ม"ฝนพูดพลางมองมาที่คนตอบจากกระจกมองหลัง
"หน่า..ในโอกาสสักครั้ง"กิ๊ฟพูดพลางซบหน้าลงที่กระจกหันมองนอกรถด้วยความเอือมระอา
"โอกาสครั้งที่ล้านสิยะ"ฝนบอกแล้วเสียงหัวเราะในรถก็ดังพร้อมกัน
"แล้วเมย์อ่ะเจ้าทหารน้อยของเธอเอาใจดีนะ"ฝนพูดพลางหันมามองหน้าเมย์ที่นั่งอยู่ข้างๆ
"โอ้ยรายนั้นหรอไม่รู้กี่ปีแล้วไม่เคยจับได้สักครั้งว่ามีกิ๊กเก็บไว้ที่ไหน"
เมย์พูดแล้วหันไปยิ้มให้ฝน
"แปลได้สองอย่าง..คือเค้ารักเธอมากแต่อีกอย่างนึงก็คือถ้าเค้าไม่ได้รักเธอเค้าก็เก่งมากที่หลอกเธอมาได้นานหลายปี"ฝนพูดแล้วเสียงหัวเราะก็ดังอีกครั้งทั่วทั้งรถ
"โอ้ย..ยัยเพื่อนบ้าพูดไรแบบนี้"เมย์พูดแบบงอนๆฝนแล้วกำลังจะแกล้งฝนแต่แล้ว...
"เอื๊ยยดด.........."เสียงเบรกลากล้อดังยาวจากด้านข้างตัวรถ คนทั้งรถหันไปมองแทบจะพร้อมกัน รถบรรทุกฝ่าไฟแดงพุ่งเข้ามาชนรถเก๋งของฝนอย่างจังแรงอัดทำให้กระจกทุกบานแตกละเอียดที่โดยสารฝั่งคนนั่งด้านหน้ายุบเข้ามาอย่างเห็นได้ชัด
....ร่างไร้สติของเมย์ยังคงสงบนิ่งติดอยู่ในรถเก๋งขนาดสองตอนคันนั้นมัจจุราชก็อาจจะฉุดวิญญาณเธอออกจากร่างได้ทุกเมื่อ
ความคิดเห็น