คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : #เพทวูฟ― 02 : You make me crazy
― 02”
You make me crazy
จงแดเข้ามาอยู่ในบ้านของจุนมยอนพร้อมสุนัขตัวโตได้เกือบครบอาทิตย์แล้ว ระหว่างนั้นคริสเองก็ไม่ได้ก่อปัญหาอะไร มันว่านอนสอนง่าย บอกอะไรก็เหมือนจะเข้าใจไปเสียหมด จนจงแดออกปากว่าบางทีเราอาจจะเข้าใจผิดที่คิดว่ามันเป็นหมาป่า ทั้งที่ความจริงแล้วมันอาจจะเป็นสุนัขพันธุ์อลาสกันมาลามิวท์ที่ถูกฝึกมาเป็นอย่างดีก็ได้ แต่ถึงแม้มันจะดูเป็นหมาฉลาดมากก็ตาม แต่พฤติกรรมชอบนิ่งเฉยและเมินใส่ทุกคนก็มักพบอยู่บ่อยๆ บางทีคริสอาจจะเป็นพวกสันโดษก็ได้ใครจะไปรู้
หมอหนุ่มใช้เวลาว่างหลังจากงานที่คลินิกมาสอนสั่งคริสในหลายๆเรื่อง อย่างเรื่องการขับถ่าย ด้วยขนาดตัวของมันสามารถเปิดปิดประตูเองได้สบาย จึงไม่จำเป็นต้องเรียกคนในบ้านทุกครั้งเมื่อต้องการออกไปทำธุระส่วนตัวข้างนอก แถมจงแดยังสอนมันเรื่องมารยาทในการกินอาหาร ด้วยการสั่งให้รอจนกว่าจะอนุญาตให้กินได้ บางทีคุณหมอคงปักใจเชื่อว่ามันเป็นหมาป่าที่เห็นอาหารเป็นไม่ได้ต้องเข้าฟัดอย่างหิวโหย พอเจอเจ้าคริสนิ่งเข้าใส่ แถมยังเบือนหน้าหนีไม่ยอมรับของจากมือจงแดมากิน จุนมยอนเลยหัวเราะเยาะชอบใจใหญ่ เพราะคิดว่าคริสคงจะกวนจงแดเข้าให้แล้ว หลังจากนั้นมาเขาจึงกลายเป็นคนให้อาหารคริสเองทุกครั้ง และเพราะมันไม่ยอมแตะอาหารเม็ดเลย จุนมยอนจึงต้องยอมให้เนื้อหรือข้าวกับมันแทนการอดตาย ยังไงสัตว์ที่เคยอยู่ในป่า จะให้มากินอาหารเม็ดเหมือนหมาบ้านก็คงเป็นเรื่องยาก คงไม่ต่างจากมนุษย์เรายามที่ต้องอดเนื้อเพื่อกินเจนั่นแหละ
แต่มีอีกเรื่องที่เรียกว่าเป็นปัญหาสักทีเดียวก็ไม่ค่อยถูกนัก จุนมยอนไม่ได้ตั้งใจจะยกห้องนอนเก่าของพ่อและแม่ให้มันอยู่ตั้งแต่แรกหรอกนะ เพียงแต่อากาศด้านนอกในต้นฤดูหนาวก็เย็นลงทุกที จะให้มันอยู่ข้างนอกก็กลัวจะปอดบวมหรือไม่สบายเอา จงแดเถียงเขาคอเป็นเอ็นว่ามันทนความหนาวได้มากกว่าเราหลายเท่าตัว แทนที่จะห่วงมันหนาวตาย ห่วงตัวเองว่าจะถูกมันลอบตะปบกินเป็นอาหารตอนไหนยังจะดีซะกว่า แต่คริสไม่มีทีท่าเห็นจุนมยอนเป็นเหยื่อเลย จนกระทั่งเข้าคืนที่สาม บ้านเดี่ยวชั้นเดียวของเขาประกอบไปด้วยสองห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ และมีห้องนั่งเล่นที่ติดกับครัวแบบเปิด จงแดนอนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นนั้น ส่วนเขาก็หลับอยู่ในห้องของตัวเอง แน่นอนว่าคริสถูกขังไว้ในห้องนอนใหญ่ของพ่อและแม่ ที่ตอนนี้เป็นเพียงห้องโล่งๆไม่มีข้าวของอะไร เพราะพังไปหมดแล้วในคืนวันเกิดเหตุ จุนมยอนกำลังหลับสบายจนคิดว่าตัวเองหลับลึกไปด้วยซ้ำที่ตื่นขึ้นมาอีกทีด้วยเสียงร้องตกใจของเพื่อนสนิท โดยไม่รู้เลยว่าบนเตียงของตัวเองถูกสุนัขตัวใหญ่นอนกินที่ไปกว่าครึ่ง แถมเขายังนอนกอดมันไว้ทั้งคืนอีกด้วย ทั้งเขาและจงแดลงความเห็นกันว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยที่คริสจะสะเดาะกลอนออกจากห้องมาโดยที่พวกเขาไม่รู้สึกตัว อย่างน้อยบ้านไม้ก็ต้องส่งเสียงดังออกมาบ้างยามที่น้ำหนักตัวของมันกดทับแผ่นไม้ นอกเสียจากว่าตัวมันจะเบาเหมือนปุยนุ่น ซึ่งนั่นไม่มีทางเป็นไปได้ จนวันแล้ววันเล่าอาการหลับลึกของทั้งสองคนก็ยังผลให้คริสมานอนบนเตียงของจุนมยอนได้ทุกคืน
“งั้นก็ให้มันนอนที่นี่แหละ ก็เห็นอยู่ว่าไม่มีอันตรายอะไร มีมันนอนด้วยฉันก็อุ่นใจดี อย่างน้อยขโมยขโจรเข้ามามันจะได้ช่วยฉันทันไง”
จงแดไม่อยากเถียงว่าไอ้ตัวอันตรายที่สุดก็คือเจ้าหมาตัวนี้นี่แหละ แต่เอาเถอะ..ในเมื่อยังหาข้ออ้างมาไล่มันออกจากบ้านไม่ได้ แถมยังดูฉลาดเกินหมาป่าทั่วไปอีกด้วย งานที่คลินิกเองก็มีรอให้สะสางจนแทบจะล้นมืออยู่แล้ว ไหนยังต้องเตรียมสอนงานให้ผู้ช่วยคนใหม่ที่จะมาในสองสามวันข้างหน้านี่อีก จะให้มาเสียเวลาอยู่กับการจ้องจับผิดเจ้าหมายักษ์นี่ก็ดูไร้สาระไปหน่อย
ค่ำวันนั้นหลังจากเลิกงานและแวะมากินข้าวเย็นพร้อมทั้งเก็บข้าวของของตัวเองเตรียมกลับบ้าน จงแดทิ้งปลอกคอไว้ให้จุนมยอนนำไปสวมให้คริสเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ ปลอกคอหนังที่ร้อยสลับกับห่วงสีเงินเป็นมันวาวดูสง่างามสมกับรูปลักษณ์ของคริสเรียกรอยยิ้มกว้างจากจุนมยอนทันทีที่รับมาถือเอาไว้ แต่ใส่ให้คริสได้ไม่ทันข้ามคืน เช้ามามันกลับขาดวิ่นอยู่บนพื้นในห้องนอนเก่าของพ่อและแม่ของเขาเอง
“อึดอัดหรอคริส หรือมันรัดคอแน่นเกินไปเลยไม่อยากใส่ ให้ตายเถอะ ถ้าแกจะเล็บยาวและก็คมซะขนาดนี้..ฉันต้องตามจงแดมาตัดเล็บให้แล้ว”
เขาอยู่กับคริสมาได้เกือบสองอาทิตย์แล้ว นอกจากความใหญ่โตที่ทำให้มันดูน่ากลัวกว่าสุนัขทั่วไป ก็ไม่มีปัญหาอะไรให้เจ้าบ้านอย่างเขาต้องกังวล แต่กระนั้นจุนมยอนก็ยังขังมันไว้ภายในบ้านทุกครั้งที่ตัวเองต้องออกไปทำงาน เพียงแค่คิดว่าถ้ามันจะอาละวาดจนบ้านพังก็ยังดีกว่าปล่อยให้มันไปทำร้ายคนอื่นนอกบ้านอยู่ดี แต่คริสกลับทำให้เขาหลงรักมากขึ้นด้วยการไม่ทำลายข้าวของ ไม่สร้างปัญหา หรือแม้แต่ทำเสียงดังน่ารำคาญ
นั่นสิ..ตั้งแต่เลี้ยงมายังไม่เคยได้ยินเสียงเห่าของมันเลยด้วยซ้ำ
“ว้าว..แผลแห้งหมดแล้วนี่คริส โชคดีนะเนี่ยที่มีแต่แผลถลอกเลยหายไว” คริสครางรับในลำคอจนจุนมยอนนึกขำ บางครั้งเขาก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกทีที่เอาแต่คุยกับสัตว์เลี้ยงของตัวเอง แม่หม้ายยองฮีที่เป็นห่วงจนต้องแวะมาหาเขาถึงในบ้านอยู่บ่อยครั้งยังเอ่ยปากชมเลยว่าคริสฉลาดอย่างกับคน ถึงว่าทำไมเขาถึงได้ชอบคุยกับคริสนัก เอาจริงๆ..นี่น้ายองฮีคงไม่ได้แขวะเขาอยู่ใช่ไหมเนี่ย
“ถ้างั้นไปอาบน้ำกันเถอะ..ตัวเหม็นจะแย่ จะว่าไปฉันยังไม่เคยอาบน้ำให้หมาตัวใหญ่ขนาดนี้มาก่อนเลยนะเนี่ย ต้องเหนื่อยแน่ๆ”
ห้องน้ำของเขาใหญ่พอที่จะยัดคริสเข้าไปได้ อาจเพราะมีอ่างอาบน้ำที่พ่อทำเอาไว้ให้เราแช่ร่วมกัน ทำให้ขนาดห้องน้ำกว้างขึ้นตามไปด้วย ตอนที่จุนมยอนเผลอหันหลังให้เพื่อรองน้ำใส่อ่าง คริสก็ดื้อจะเดินออกจากห้องน้ำท่าเดียว แต่พอจุนมยอนดุเข้าหน่อยก็นั่งนิ่งยอมให้น้ำจากฝักบัวรดตัว พอเห็นจุนมยอนเทแชมพูเตรียมฟอกตัวเข้าหน่อยก็กลับดื้อขึ้นมาอีก แรงดิ้นจากการสะบัดตัวของมันทำเอาจุนมยอนเปียกไปด้วย เขาจึงถอดเสื้อออกเพราะกลัวจะเปื้อน แต่ไหนๆก็เปียกด้วยกันแล้วเลยถือโอกาสนี้อาบน้ำพร้อมคริสเสียเลย
“อย่าดิ้นสิคริส! มันสกปรกน่า” คำต่อว่าจากจุนมยอนไม่ได้ดุมากนัก แต่ก็พอทำให้รู้ว่าคริสกำลังสร้างความลำบากในการอาบน้ำให้แก่จุนมยอนไม่น้อย ลำพังขนาดตัวที่เล็กนิดเดียวของจุนมยอนก็สู้แรงสุนัขตัวใหญ่เกือบเท่าตัวไม่ไหวอยู่แล้ว แค่คริสสะบัดนิดเดียว ขนปุกปุยของมันก็ทำเอาจุนมยอนเปียกไปเกือบทั้งตัว เขาทำหน้าหงิกใส่หมาของตัวเอง ไม่คิดหรอกว่ามันจะรับรู้การไม่พอใจจากเขา คริสนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะหมอบเข้าไปใกล้นายตัวเองและเริ่มแลบลิ้นเลียดวงหน้าขาว จนมุมปากที่คว่ำอยู่กลับส่งเสียงหัวเราะออกมาแทน
“มันจั๊กจี้น่าคริส พอเลย..ไม่ต้องมาอ้อนเลยนะ เจ้าหมาดื้อ!”
“กรรซ์!!”
จุนมยอนไม่ทันได้ตกใจกับเสียงขู่คำรามของคริส แรงตวัดผ้าม่านหลังการปะทุอารมณ์ของเขาต่างหากที่ทำเอาสะดุ้งสุดตัว จุนมยอนหอบหายใจถี่ตอนที่คริสจ้องเขาไม่วางตา ความเก้อเขินถูกความกลัวเข้าครอบงำแทน รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังถูกหมาป่าตัวนี้จ้องราวกับจะถูกกลืนกิน แม้ว่ามันกำลังนั่งนิ่งอยู่ก็ตาม ไม่สิ..ไม่ใช่แค่นั้นที่รู้สึกได้ จุนมยอนต้องกระพริบตาซ้ำอยู่หลายครั้งเมื่อคิดว่าตัวเองมองเห็นหมายกยิ้มให้
..คิมจุนมยอนต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
.
.
“ใช่..แกมันบ้า มีคนดีดีที่ไหนจะไปหลับในอ่างอาบน้ำกัน!”
อาจจะเป็นความโชคดีของจุนมยอนที่จงแดแวะมาหาที่บ้านพอดี เขาแค่จะเอาบัตรประจำตัวของคริสมาให้ พร้อมกับตารางนัดหมายการฉีดวัคซีนต่างๆที่คริสควรจะได้รับ แต่ไม่ทันเดินพ้นประตูรั้วหน้าบ้านเข้ามาก็ต้องตกใจที่เห็นหมายักษ์วิ่งออกมาเห่าใส่ มองแวบเดียวก็รู้ว่าคริสไม่ได้มีเจตนาร้ายกับตน เพราะทันทีที่มันเสียงดังใส่เขาเสร็จ ก็วิ่งนำเขาเข้าบ้านไปที่ห้องน้ำทันที มันฉลาดและก็ห่วงเจ้านายตัวเองอย่างที่จงแดคาดไม่ถึง เขาไม่มีเวลามานั่งสงสัยว่าทำไมคริสถึงได้แสนรู้ขนาดนี้ นอกจากนั้นยังหมดข้อสงสัยเรื่องที่ว่าทำไมจุนมยอนถึงได้หลงหมาตัวนี้นัก
“นอกจากจะเกือบทำให้ตัวเองจมน้ำตายแล้ว ยังปล่อยเจ้านั่นให้เปียกอีก เกือบได้ตายทั้งคนทั้งหมาแล้วมั้ยล่ะ”
แต่มันอาจจะเป็นโชคร้ายของจงแดที่ดันมาได้จังหวะพอดี นอกจากต้องช่วยคนที่เกือบเปื่อยตายอยู่ในอ่างอาบน้ำแล้ว ยังต้องช่วยทำความสะอาดบ้านที่แฉะไปทั่วเพราะคริสดันวิ่งไปวิ่งมาอีกด้วย เขาลงแรงกับไม้ถูพื้นเพื่อระบายความไม่พอใจใส่เจ้าของบ้านกับเจ้าสัตว์หน้าขน นึกหมั่นไส้ที่มันไม่ยอมให้เขาจับมาไดร์เป่าขนให้แห้ง เลยต้องมาตกระกำทำความสะอาดบ้านแทนจุนมยอนที่ไปนั่งหวีขนให้เจ้าคริสที่เอาแต่นอนหลับตาพริ้มอย่างสบายจนน่าหมั่นไส้
“ฉันอาจจะบ้าจริงๆก็ได้ที่เห็นคริสยิ้ม”
“เห็นมาเยอะแล้วไม่ใช่หรือไงรูปหมายิ้มน่ะ ฉันไม่เห็นว่ามันจะแปลกตรงไหนเลย ถ้าเป็นหมู เห็ด เป็ด ไก่ ยิ้มก็ว่าไปอย่าง” รูปสุนัขยิ้มออกจะมีว่อนไปทั่วบนอินเตอร์เนท เขาไม่เห็นจะตกใจเลยที่จุนมยอนบอกว่าเห็นคริสยิ้มให้ ในเมื่อเจ้าของทั้งรัก ทั้งหลง แถมยังดูแลดีขนาดนี้ หมามันก็ย่อมอารมณ์ดีจนแสดงออกมาทางสีหน้าเป็นธรรมดา
“แต่ว่า….” จงแดชะงักไม้ถูกพื้นและรอฟังว่าจุนมยอนจะพูดอะไร ความเงียบชั่วอึดใจเรียกหัวคิ้วของคนทั้งคู่ขมวดพร้อมกัน แม้ว่าจะต่างเหตุผลกันก็ตาม ทำให้ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าคริสเองก็ลืมตาขึ้นมองทั้งสองคนอย่างสงสัยเหมือนกัน
“ม...ไม่มีอะไร” จุนมยอนพูดไม่ได้ เขาบอกเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องน้ำให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด จริงอยู่ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันน่าอายเกินกว่าจะเล่าให้ใครฟัง แต่เพราะมันดันเป็นเรื่องที่เขาเองยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าตกลงแล้วเป็นเรื่องจริงหรือเขาแค่ฝันไปตอนที่เผลอหลับ
“เอาเถอะ..ถ้าไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร” ปัญหาบางเรื่องเจ้าตัวก็คงอยากจะเก็บเอาไปขบคิดเองให้ตกตะกอนเสียก่อน แล้วจึงค่อยถามหาความคิดเห็นจากคนอื่น เพราะบางครั้ง..ทางออกของปัญหามักจะออกนอกลู่นอกทางโดยคนนอกเสียเป็นส่วนใหญ่
“นี่คงยังไม่ได้เตรียมมื้อค่ำสินะ สรุปว่าฉันมาวันนี้เพื่อเป็นพ่อบ้านเต็มตัวเลยสิ” จุนมยอนยิ้มหน้าบานทันทีที่จงแดออกปากจะช่วยเตรียมอาหารเย็นให้ เพราะนอกจากอาหารฝีมือน้ายองฮีแล้ว อาหารฝีมือจงแดเพื่อนยากคนนี้สามารถเปิดร้านอาหารได้สบายๆเลย ในช่วงที่จงแดเพิ่งเปิดคลินิก..ไม่มีใครกล้าใช้บริการสัตวแพทย์หนุ่มจบใหม่ไร้ประสบการณ์เลย จนจงแดบ่นท้อว่าอาจจะต้องปิดคลินิก จุนมยอนยังยุเลยว่าให้ไปเปิดร้านอาหารดูท่าจะรุ่งกว่า แต่ในที่สุดจงแดก็ได้พิสูจน์ให้ชาวบ้านเห็นแล้วว่าเขาไม่ได้เป็นเพียงแค่หมอหมาธรรมดาๆ แต่มีความสามารถรักษาและดูแลทั้งสัตว์เลี้ยงและสัตว์ในฟาร์มของชาวบ้านได้ดีกว่าที่คิด
“ในตู้มีอะไรเหลือบ้าง ตู้เย็นนายไม่เห็นเหมือนคนทำงานในซูเปอร์มาร์เก็ตเท่าไรเลย” จงแดเดืนไปเก็บไม้ถูพื้นหลังบ้านก่อนจะกลับเข้ามาสำรวจวัตถุดิบภายในครัวต่อ ด้วยความที่อาศัยอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด..จุนมยอนจึงไม่ได้นำของจากที่ทำงานกลับมาบ้านเท่าไร ปกติผู้จัดการร้านมักแบ่งของที่ใกล้หมดอายุแจกจ่ายให้พนักงานนำกลับบ้านอยู่แล้ว หลายครั้งที่จุนมยอนได้มาเกินกว่าจะกินคนเดียวหมดเลยมักเอาออกไปโยนให้พวกสัตว์ในป่าหลังบ้านอยู่เป็นประจำ
“แกว่าอะไรนะคริส!” อยู่ดีดีจุนมยอนก็ส่งเสียงดังขึ้นมาจนจงแดเองยังต้องหันมามองด้วยความตกใจ เขาเห็นเพื่อนตัวขาวกำลังใช้สองมือประคองหน้ายาวๆของเจ้าสัตว์เลี้ยงตัวโปรดขึ้นมาจ้องหน้าแล้วทำตาโตใส่มัน
“อะไรนะ! นี่แกบอกว่าอยากกินสเต็กแบบมีเดียมแรร์งั้นหรอ” ร่างเล็กจับใบหน้ายาวนั้นขึ้นลงสองสามทีก่อนที่จะปล่อยออกเพื่อปรบมือเสียงดังลั่นห้อง
“..สมแล้วที่เป็นหมาของฉัน แกนี่มันมีระดับไม่ต่างจากฉันเลยจริงๆ”
จงแดส่ายหน้าให้นิสัยแบบเด็กๆที่ไม่เข้ากับหน้าและอายุของจุนมยอนเลยแม้แต่น้อย ก่อนจะหันกลับมาสำรวจของภายในตู้เย็นต่อ พลันสายตาก็ไปสะดุดเข้าที่เนื้อสันในชิ้นโตที่นอนแช่อยู่ในช่องแช่แข็ง….นี่มันคือความมีระดับที่ถูกยัดเยียดให้โดยเจ้าของอย่างเห็นได้ชัดนี่เอง
“กระทะไปไหนแล้วล่ะ จะได้ย่างแบบมีเดียมแรร์ให้คนมีระดับกินซะหน่อย” จงแดพูดลอยๆไม่ทันไร หางตาก็เห็นร่างของเพื่อนสนิทเดินเข้ามาเปิดตู้นู้นดูตู้นี้ช่วยหากระทะให้ใหญ่
“อ๋อ..นึกออกแล้ว! เมื่ออาทิตย์ก่อนโน้นฉันเอาไปไว้ที่บ้านน้ายองฮี รอเดี๋ยวนะครับเชฟ ผมจะรีบไปเอากระทะคืนมาให้นะครับ”
จงแดไม่แปลกใจว่าทำไมกระทะหรือเครื่องครัวในบ้านของจุนมยอนถึงได้ไปอยู่ที่บ้านแม่หม้ายข้างๆนัก คงไม่ต่างจากเครื่องมือเย็บปักถักร้อยหรือการฝีมือของหญิงมีอายุผู้นี้วางอยู่ที่นี่ ทั้งคู่ต่างใช้ชีวิตตัวคนเดียวในบ้านหลังใหญ่ ไม่แปลกที่จะไปมาหาสู่และทำกิจกรรมต่างๆร่วมกัน แต่ที่จุนมยอนต้องยอมขนเครื่องครัวตัวเองไปที่นั่นก็เพราะไม่อยากสร้างความลำบากให้เธอด้วยการทำข้าวของคนอื่นเสียหาย จงแดเคยนึกสงสัยว่าทำไมเพื่อนตัวดีถึงได้ชอบอ้อนขอให้หญิงหม้ายสอนทำอาหารอยู่บ่อยๆ ทั้งที่เอาเข้าจริงตัวเองกลับเป็นลูกมือหรือไม่ก็เอาแต่ยืนมองเธอทำอยู่ฝ่ายเดียว
“น้ายองฮีก็เหมือนแม่ของฉันอีกคน..แต่ฉันแค่ไม่อยากเอาเธอมาเป็นตัวแทนของใคร” จุนมยอนตอบแบบนั้นตอนเขาถามว่าทำไมถึงไม่ให้น้ายองฮีใช้ครัวที่บ้านแทนที่ต้องลำบากขนข้าวขนของไปมาอยู่ได้ จงแดไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมจุนมยอนถึงรู้สึกเจ็บปวดเวลาที่ต้องมองแผ่นหลังของยองฮีในห้องครัวภายในบ้านของตัวเองด้วย มันคงเป็นความรู้สึกที่ยากจะเข้าใจในการมองใครสักคนผ่านภาพที่ยังซ้อนทับกันอยู่ บางทีคงไม่ใช่แค่เรื่องว่าใครจะมาแทนที่ของใคร แต่เป็นห้วงความรู้สึกของการหวงแหนพื้นที่ของคนคนนั้นไว้เสียมากกว่า
จุนมยอนไม่อาจเห็นแผ่นหลังของผู้หญิงคนอื่นมาแทนที่แม่ของตัวเองได้ นั่นเพราะมันอาจทำให้เขาห้ามความรู้สึกคิดถึงเอาไว้ไม่อยู่
ความคิดถึงที่นำพาการตอกย้ำว่าสิ่งนั้นไม่มีอีกต่อไปแล้ว….
“หิวหรือยังล่ะเรา?..จะเอาแบบมีเดียมแรร์ตามเจ้านายแกไหม แต่ฉันว่าอย่างแกน่าจะชอบแบบแรร์ไปเลยมากกว่าสินะ” จงแดชะโงกหน้ามาถามเมื่อเห็นคริสลุกขึ้นมานั่งแถมยังหันมาทางเขาพอดีอีกด้วย
..ให้ตายเถอะพระเจ้า!
“ฉันต้องบ้าตามแกไปแล้วแน่ๆเลยว่ะ คิมจุนมยอน”
ที่เห็นคริสมัน.......พยักหน้าให้
― พูดคุย ―
สาเหตุการหลงเข้ามาในหมู่บ้านของคริสยังเป็นปริศนาต่อไป...โปรดติดตาม แหะๆ
มันเริ่มแล้วค่ะกับความ สับ - ปะ ดน อันเล็กน้อยที่พี่คริสพึงจะงาบเหยื่อได้
#ขอวิบัติเพื่อความใสขึ้นมาอีกหนึ่งระดับ คือไม่ใช่อลาสกัน ไม่ใช่หมาป่า แต่เป็นหมาบ้านะเทอว์
รบกวนติดตามหรือแท็ก #เพทวูฟ ให้กำลังใจกันด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ <3
ความคิดเห็น