คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ϟ chapter 8.2 (special part)
DADDYROCKLEGS
[CHAPTER8.2]
แต่ไม่เคยผ่านไป
. . . . .
“นี่มึงตกกระป๋องจนถึงขั้นต้องยอมเล่นหนังโป๊แล้วหรอเนี่ย” ผมเงยหน้าขึ้นมาถามชานยอล หลังจากที่อ่านบทภาพยนต์ฉบับย่อเรื่องจันทรุปราคาดาราเย๊ะเย่อจบแล้ว มันเป็นข้อตกลงกันระหว่างผมกับชานยอลว่าถ้าอีกฝ่ายจะรับหรือไม่รับงานอะไรก็แล้วแต่ ต้องผ่านร่างมติจากผมก่อน
“ตกกระป๋องห่าไร เขาเรียกโตขึ้นอีกระดับเว้ย” ไอ้คุณพ่องขาร็อคยังอุตส่าห์จะเถียง ถุ้ย!บทพระนางนี่แซ่บนัวเป็นผัวเมียกันทั้งหมดกี่ฉาก นับสินับ!
“ไม่ให้เล่น” ผมสรุปอย่างเอาแต่ใจตัวเอง เรื่องอะไรจะยอมให้มันไปฟัดกับผู้หญิงคนอื่นขนาดนี้ นี่ถ้าหนังมันเข้าฉายผมคงได้สวมบทเป็นปานธนพรตามไปตบนางเอก กระชากหัวลงจากรถแล้วร้องเพลงฉันหวงฉันมาทวงของฉันคืน ใส่หน้าแน่ๆ
“หึงอะดี๊” ชานยอลดัดเสียงแหลมล้อเลียน มันเขยิบเข้ามาใกล้ก่อนจะใช้นิ้วชี้คลึงริมฝีปากล่างผมเล่น
“ก็เออดิ” ผมยอมรับตรงๆ รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า แม้ริมฝีปากจะเป็นอวัยวะที่ชานยอลเคยจับต้องมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ผมก็ไม่ชินสัมผัสอยู่ดี ผมทำเป็นปัดมือซุกซนข้างนั้นออกพลางชักสีหน้ารำคาญ แต่ไอ้คุณปาร์คก็ยังขยับนิ้วยาวมาแกล้งได้เรื่อยๆ พอผมจะปัดไล่ก็หลบดึงมือกลับ แต่อีกซักพักก็ยกขึ้นมาเขี่ยริมฝีปากผมใหม่
“รำคาญ” ผมว่าก่อนต้องหยุดพูดเพราะนิ้วที่แหย่เข้ามาถึงปลายลิ้น พยายามหลบเลี่ยงเพื่อพูดต่อ “ไม่ให้เล่นนะ ห้ามเล่น”
ชานยอลเขยิบเข้ามาใกล้จนขายาวเกยกับของผม มันรวดเร็วและรุนแรงจนผ้ากางเกงเสียดสีกับเบาะโซฟา “หมายถึงเรื่องหนัง?”
“ก็เออดิวะ!”...ถามฟายๆ กูคงหมายถึงขั้นตอนผลิตยาธาตุน้ำขาวตรากระต่ายบินมั้ง ถามไรของมึงเนี่ย
“ก็นึกว่าไม่ให้เล่นปาก” อ๋อ หมายถึงปาก เคๆ กระผมโง่เอง ไอเกทซึมนิดา
“ปากก็ห้ามเล่นว้อย! ไปไกลๆเลยไม่ต้องมานั้วเนี้ย” ผมใช้มาตรการเสียงดังขั้นเด็ดขาด บยอนแบคฮยอนออกกฏอัยการศึกแล้วว้อยไม่ต้องเข้ามาใกล้มาก
ระหว่างที่กำลังง้างทีนขึ้นขู่ คุณปาร์คท่านก็อาศัยความไวกับใจเสี่ยวๆเข้าชาร์จ จับขาที่เตรียมถีบของผมขึ้นพาดบ่าหนาทันที ลำตัวด้านบนของผมกระแทกโซฟาก่อนลงไปนอนแผ่อย่างหมดสภาพ
“ทีมน้ำเงินชนะไปด้วยสกอร์ 3-0 นะครับ วันนี้ทีมแดงอ่อนซ้อมไปหน่อย” ไอ้ชานยอลพูดน้ำเสียงชอบใจ ผมกระเด้งตัวขึ้นหวังจะฟาดฟันกบาลมันให้แดงฉาน แต่กลับถูกมือแข็งแรงอีกข้างคว้าไว้ได้ทัน แถมยังใช้เข่ากดไว้อีกต่างหาก
“นี่อย่ามาใช้กำลังนะ!”
“โหย ใครใช้ก่อนกันแน่วะ” ชานยอลตัดพ้อ เอ้อกูเอง กูเริ่มเอง กูผิด
“ปล่อยดิวะ รำคาญ!” แต่นอกจากจะไม่ปล่อยตามคำสั่งแล้ว ไอ้ชานยอลยังดูชอบใจที่ผมโวยวายอีกต่างหาก มันหัวเราะร่วนก่อนจะโน้มลำคอลงมาใกล้เรื่อยๆ
“เฮ้ยจะทำไรอ่ะ” ผมเริ่มใจไม่ดีกับการโจมตีระยะกระชั้นชิด โอ้วไม่นะ แบคฮยอนกำลังเสียจูบหรอซาร่าห์
ม๊วฟฟ!!... โดนจัดเข้าไปหนึ่งม๊วฟเต็มๆ
ผมเขินจนหน้าแดงกับจูบเลอะเทอะเสียงดังยังกับเด็กริรักไม่รู้ประสา ลืมตาขึ้นมาอีกทีก็เห็นชานยอลยิ้มกว้างตาหยีอยู่ห่างจากใบหน้าตัวเองไม่ถึงสองคืบ
“ปัญญาอ่อน” ผมแกล้งว่าแก้เขิน นี่ถ้าจูบแบบอื่นอาจจะไม่เขินเท่าไหร่ ...แต่เอาจริงๆถ้าเป็นจูบจากชานยอล จะแบบดีพคิส แบบแตะเบาๆ หรือแบบแกล้งให้เกิดเสียงดังน่าอายแบบเมื่อกี้ ยังไงผมก็อายม้วนอยู่ดี ...โคตรขี้แกล้งเลยคนอะไร
“ให้เล่นเหอะ เรื่องนี้อยากเล่นจริงๆ”
ผมทำหน้างอ “อยากเข้าฉากเลิฟซีนกับนางเอกล่ะสิ”
ชานยอลยื่นหน้าเข้ามาฉกจูบไปอีกม๊วฟก่อนจะพูดเสียงติดอ้อน “ไม่ใช่อย่างนั้นดิ แต่หนังมันเป็นรีเมค บทยาก ท้าทาย ถ้ากูทำได้ดีมันก็เหมือนก้าวขึ้นไปอีกขั้น เข้าใจที่พูดใช่ปะ”
“ไม่เข้าใจ” พูดจบก็ถูกยีหัวจนต้องร้องโวยวาย “ไม่ให้เล่น ห้าม! ห้ามๆๆๆ!”
ชานยอลไม่ได้อารมณ์เสียให้กับความงี่เง่าของผมอย่างที่ควรจะเป็น มือใหญ่ช้อนแผ่นหลังผมขึ้นมารับจูบหวานๆที่ป้อล้ออย่างขี้เล่น คำกระซิบนั้นชิดริมฝีปาก
“ป๋ายให้พี่เล่นนะ แล้วเรามาจูบกันก่อนให้เหมือนกับในบทดีไหม? ป๋ายเซียนจะได้ไม่ต้องน้อยใจไง” โอเค นี่ไม่มีช่องทางให้ตอบรับหรือปฏิเสธอะไรอยู่แล้ว เพียงชั่วพริบตา ริมฝีปากที่ใช้พูดก็ประโคมหนักๆลงมาบนอวัยวะเดียวกัน ผมใจแกว่ง พยายามใช้สองมือดันแผ่นอกที่แนบชิดออก แต่สุดท้ายก็กลายเป็นกำเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินแน่น
CUT
(ในทวิตนะงับ)
“ถึงกูจะเล่นหนังอีกซักกี่เรื่อง เจอนางเอกอีกซักกี่คน”
“...”
“แต่นางเอกในชีวิตจริงของกูก็มีแค่มึงคนเดียวนะ”
เหยดดดดด! ให้มันได้อย่างนี้สิไอ้เสือ น้ำตาข้าพเจ้าเกือบไหลบ่า
“เขินเลยดิ” ไอ้ชานยอลแหย่ด้วยการเอาจมูกถูไถที่หน้าผากของผม ผมดันมันออกก่อนจะจูบประทับลงไปบนจมูกแสนซุกซนของมันเบาๆ
“มึงก็คือตัวจริงของกูตลอดไปเหมือนกันปาร์คชานยอล”
ความรัก ความทรงจำ ความสุข ความทุกข์ทั้งหมดของเรา จะผ่านเข้ามาเพื่อเก็บสะสมไว้ แล้วจะไม่มีวันใดที่สิ่งต่างๆเหล่านั้นผ่านพ้นไป
นี่คือความรักที่ไม่มีวันสิ้นสุดลงของเรา
ความคิดเห็น