คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ★ Vagrant ★ 08 Chapter 8 - คู่รักลุ้นล้าน
Part 1 ★ Vagrant ★
Part 1 ★ Vagrant ★
-08- Chapter 8
คู่รักลุ้นล้าน
“นี่ไทเลอร์” ฉันถามขึ้นหลังจากเงียบมานานเพราะบรรยากาศบนรถเมล์ไม่ค่อยเอื้ออำนวยเท่าไหร่นัก ขณะนี้พวกเราก็เดินอยู่แถวๆ หน้าบริษัทขยะทางเข้าบ้าน
“หืม”
“นายรู้จักผู้หญิงคนนั้นรึเปล่า”
“ฉันก็กำลังทบทวนความจำอยู่นี่ไง”
“เร็วๆ สิ รีบๆ ทบทวน ฉันอยากรู้จะบ้าตายแล้ว”
“อะไรของเธอ รู้ไปก็เท่านั้นแหละ ยังไงหล่อนก็รู้จักฉัน ไม่ได้รู้จักเธอ”
“แต่ฉันก็อยากรู้นี่”
“เอ้อ ว่าไปฉันรู้อย่างหนึ่งกับตัวเธอนะ”
“อะไรๆๆ!!”
“เธอสวยมาก =.,=”
“ถุย ไม่เห็นจะสวยเลย หน้าจืดๆ ชืดๆ ขาวซีดเป็นผีดิบ”
“นี่น้อยๆ หน่อย พูดดีๆ บ้าง เขาไม่ได้ทำอะไรให้เธอสักหน่อย ไปว่าทำไมเล่า”
“เอี่ย ไม่ต้องมาทำเป็นสอนเลย โดดงานไปทวงทองไม่ใช่หรอ ไปทำงานต่อสิ ( -^-)”
“เออจริง ฉันก็ลืมไป” ไม่รอให้ฉันไล่ ร่างสูงก็รีบตรงดิ่งไปยังบริษัท
จากนั้นก็เหลือแค่ฉัน ฉันเดินลึกเข้าไปในซอยตัวคนเดียวอย่างอ้างว้าง ? ก่อนจะไปสะดุดตาเข้ากับแผ่นกระดาษ a4 ขาวดำแผ่นหนึ่งที่ติดอยู่ตรงเสาขึ้นสนิม ข้อความชวนเตะตานั้นมีหรือฉันจะพลาด ‘คู่รักลุ้นล้าน’ รายการวาไรตี้ เกมส์โชว์สำหรับคู่รัก หากสนใจเป็นหนึ่งในคู่รักที่ได้ลุ้นล้าน ส่งประวัติและรูปถ่ายมาที่อีเมล์นี้ บลาๆๆ
หึ...มีอะไรสนุกๆ ทำซะแล้วสิ
“เชิญทางนี้เลยค่ะ รายการจะเริ่มในอีกสิบนาที”
เวลาดูเหมือนจะผ่านไปเร็วราวกับโกหก แต่ทำไงได้นี่มันเรื่องจริง เราทั้งคู่โชคดีถูกรับเลือกเป็นหนึ่งในผู้ร่วมลุ้นล้าน ต้องขอบคุณเจ้าของรายการจริงๆ ที่ตาถึง
“อะไรเนี่ย เล่นอะไรของเธอ ฉันจะไม่ออกรายการติงต๊องนั่นเด็ดขาด!”
ไทเลอร์เองที่เพิ่งรู้เรื่องและถูกฉันลากมาด้วยเหตุผลที่ว่า ‘ไปเอาเงินล้าน’ ก็โวยวายตลอดทางมา อ้างแต่ว่าจะไม่ทำ ไม่ทำ ไม่ทำ
“ลองดูสักหน่อยจะเป็นไรไปเล่า อย่างน้อยผ่านภารกิจแรกก็ได้หนึ่งแสน”
“แต่ฉันออกรายการไม่ได้”
“ทำไมเล่า?”
“กกก็เอ่อ... คือ... โอ๊ยยย เอาเป็นว่าไม่ได้ละกัน”
“ไม่รู้ล่ะ เอาเป็นว่าต้องออกละกัน”
“…” ไทเลอร์ดูเหมือนหมดคำจะพูด
“เอาน่า เราทำภารกิจผ่านไม่ถึงสองด่านหรอก แป๊บเดียวก็ได้ออกมา ยังไงซะรายการนี้ก็ต้องหาภารกิจมหาโหดมาให้เราทำไม่ได้อยู่แล้ว ไม่งั้นรายการก็เสียเงินล้านไปฟรีๆ”
“รู้แล้วน่า” ร่างสูงรับปัดๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบหมวกดำที่แขวนอยู่แถวๆ นั้นราวกับขโมย อะไรกัน รายการยังไม่เริ่ม เงินยังไม่ได้ ขโมยซะละ ขืนมีคนจับได้งานนี้นอกจากจะไม่ได้แล้วยังเสียอีกนะเนี่ย “ยืมหน่อยละกันเดี๋ยวเอามาคืน”
“พูดไปก็เท่านั้น -_-”
ฉันว่าทิ้งท้ายพอดีกับที่ม่านสีแดงถูกเปิดออก ดูเหมือนเราจะเป็นคู่สุดท้าย เพราะมีอีกสองคู่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว แสงสีแสบตาถูกส่องลงมาจากสปอตไลท์ เป็นสัญญาณโชว์ตัว ฉันเอื้อมมือไปคล้องแขนไทเลอร์อย่างทันควัน ก่อนจะก้าวเดินขั้นลงบันเล็กๆ อย่างสง่างาม ? พร้อมๆ กันกับเขา
เสียงปรบมือดังขึ้นเกรียวกราวก่อนพิธีกรจะเริ่มกล่าวเปิดรายการ ขณะเดียวกันกับที่ฉันและไทเลอร์นั่งลงบนเก้าอี้ที่เตรียมไว้
ครู่เดียวพิธีกรก็กล่าวเปิดเสร็จ สรุปได้ว่ารายการนี้มีภารกิจให้เราทำทั้งหมด 5 ภารกิจ หากชนะก็ได้ไต่ลำดับไป โดยลำดับเป็นเงิน ลำดับแรก หนึ่งแสน ลำดับที่สอง สามแสน ลำดับที่สาม ห้าแสน โดยในลำดับนี้ต้องมีคู่เล่นหนึ่งคู่ตกรอบไป ลำดับสี่ เจ็ดแสน คู่เล่นอีกคู่ก็ตกรอบไปเหมือนลำดับก่อน ส่วนลำดับสุดท้ายจะเหลือคู่เล่นเพียงคู่เดียว หากชนะก็ขึ้นสู่อันดับที่ห้าและได้รับเงินหนึ่งล้านไปในครอบครองโดยไม่มีข้อกังขา ขณะเดียวกันหากไม่มีคู่ใดสามารถทำภารกิจผ่านได้ เงินก็จะไม่ตกเป็นของใครเช่นกัน
“เอาล่ะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ภารกิจแรก แยกขวดขายครับ!”
สิ้นเสียงทุกคนก็เริ่มฮือฮากับภารกิจแรก ดูเหมือนจะเป็นภารกิจที่ยากสำหรับสองคู่ข้างๆ เพราะพวกเขานั้นเป็นไฮโซและก็ผู้รากมากดี แต่สำหรับเราแล้ว... ทำไมโชคเข้าข้างอย่างนี้วะ!
ไม่นานนักถังตาข่ายขนาดกลางข้างในมีขวดสารพัดแบบก็ถูกเข็นเข้ามาตรงหน้าพวกเราคู่ละถัง เสียงนกหวีดบ่งบอกถึงการเริ่มภารกิจแรกดังขึ้นลั่น ฉันเหลือบมองคู่แรกที่หยิบขวดน้ำอัดลมและขวดโซดาแก้วออกมาอย่างนึกขัน เอาไปขายจะได้เท่าไหร่กันคุณ ขณะเดียวกันก็เห็นคู่สองเลือกขวดอิชิตันลุ้นโชคอันนี้น่าขำกว่า
“มัวทำอะไรอยู่เล่า ช่วยกันหยิบสิ”
“รู้แล้วน่า รู้แล้วๆๆ” ฉันตอบกลับพลันหยิบขวดพลาสติกโค้กน้ำอัดลมต่างๆ นาๆ ที่เป็นพลาสติกใส่ถุง
ราวๆ สามนาทีเสียงนกหวีดก็ดังขึ้นอีกครั้งเป็นตัวบอกว่าจบภารกิจแรก น่าแปลกที่รายการนี้มีกรรมการคนเดียว ดูเหมือนจะเป็นเจ้าของรายการซะด้วยสิ
“ผลการตัดสินจากท่านกรรมการถือเป็นเด็ดขาดนะครับ”
“ผู้ที่ชนะรายการแรกตามความเหมาะสมของผมคือ...” เจ้าของรายการอ้วนท้วมในชุดสูทกล่าวอย่างมีมาด “ขวดอิชิตัน คู่สองครับ”
วินาทีติดๆ กันเสียงปรบมือก็ดังขึ้นสนั่น คู่รักคู่สองกอดกันกลมกิ๊กอย่างดีอกดีใจ อะไรกัน ขวดพลาสติกของฉันต่างหากที่ขายได้เงินเยอะที่สุดน่ะ
“เป็นความคิดที่ดี ขายขวดอิชิตัน แถมยังลุ้นโชคใต้ฝาได้อีก”
ฉันว่าฉันพอรู้แล้วล่ะว่าทำไมเขาถึงเลือกฉันและไทเลอร์มาร่วมรายการ ความคิดแปลกผิดมนุษย์มนาซะขนาดนี้ คิดอะไรให้มันมีหลักการหน่อยสิคะคุณ T^T
พิธีกรกล่าวต่อ “ภารกิจแรกคู่ที่สองได้ไปหนึ่งแสนนะครับ! ต่อกันด้วยภารกิจที่สอง...”
“เรายอมไม่ได้นะไทเลอร์ ฉันอุตส่าห์คิดไว้น้อยๆ ว่าผ่านภารกิจแรก ไหงเป็นงี้”
“ฉันบอกแล้วว่าอย่ามาออกรายการ ช่วยไม่ได้ -3-”
“มือไม่พายอย่าเอาเท้าราน้ำสิยะ”
“...คุ้ยขยะครับ!”
กองขยะถูกเข็นมาตรงหน้า อะไรกัน โชคเข้าข้างอีกแล้ว! ฉันหันไปมองสองคู่ข้างๆ ด้วยสายตาเย้ยหยันเล็กน้อย ทั้งสี่คนต่างทำสีหน้าขยะแขยง ใช่สิ๊ รวยๆ ไฮโซๆ ต้องเจอแบบนี้ซะมั่ง โสโครกๆ แบบนี้แหละ จะได้เข้าใจความรู้สึกฉัน! (ความเคียดแค้นส่วนตัวล้วนๆ)
“ภารกิจนี้เราให้เลือกหนึ่งคนเท่านั้นมาคุ้ยหาของที่ได้ราคาดีที่สุด”
แน่นอนว่าต่างคนต่างเกี่ยงกันเงียบๆ โดยการกระซิบ ทางบ้านไม่ได้ยินหรอก จะได้ยินก็แต่ฉัน ไทเลอร์ และพิธีกรที่อยู่ใกล้ๆ ส่วนเราช่างมาดแมน ไทเลอร์อาสาเป็นคนไปทำเอง มองเขาเป็นพระเอกก็คราวนี้ *0*
“ให้เธอไปทำมีหวังตกรอบแน่ๆ” และนั่นคือคำสบประมาท
“กรี๊ด- โอ๊ยยย”
“บ้ารึไง ออกรายการอยู่นะเฮ้ย ยัยโรคจิต” เจ้าตัวด่าพลางหยิกแขนฉัน
“โทษที มันติด เลิกหยิกได้แล้ว ฉันเจ็บนะไอ้บ้า”
จากนั้นชายคู่แรกในชุดสูทดูดีก็ก้าวออกมา เขาเอื้อมมือลงควานหาของที่อยู่ไม่ลึกมาก ท้ายสุดก็ได้เพียงแค่แก้วเจียระไนเป็นรูปกระต่ายขนาดกลาง ไว้ตั้งตกแต่งบ้าน ราคาจะถึงพันรึเปล่าหรอก
ตามมาติดๆ กันกับคู่สอง ฝ่ายหญิงในชุดเดรสสีหวานแหววเดินออกมาตรงหน้าถังขยะอย่างทำใจ แหม่...ฝ่ายชายสุภาพขาหลุดจริงจริ้ง ไม่นานนักหล่อนก็ใช้มือหยิบของที่อยู่บนสุดหยิบง่ายสุดขึ้นมาอย่างรังเกียจราวกับให้มันเสร็จๆ ไป และแน่นอนว่าคู่นั้นได้เพียงแค่เศษผ้า -0-
และแล้วก็เหลือคู่เราเป็นคู่สุดท้าย ไทเลอร์เดินออกไปข้างหน้าก่อนจะทำสิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นออกอากาศ ร่างสูงกระโดดลงไปในกองขยะก่อนจะควานหาของมีมูลค่าอย่างสบายๆ ไม่สะทกสะท้าน ฉันหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อยขณะที่ทุกคนลุกขึ้นยืนปรบมือให้อย่างนับถือ ให้ตายสิ เหมาะสมดีจัง งานประจำเขาเลยนะนั่น
“ดูเหมือนจะได้ผู้ชนะกันแล้วนะ”
กรรมการว่าพลางลุกขึ้นปรบมือให้เช่นเดียวกับคนอื่นๆ พอดีกับที่ไทเลอร์ออกมาจากกองขยะพร้อมโน้ตบุ๊กสีดำใหม่เอี่ยมยี่ห้อลำไย
“คู่รักคู่ที่สามได้ไปสามแสนครับ! ต่อไปลำดับที่สาม หากคู่แรกไม่ชนะ ถือว่าตกรอบเลยนะครับ เพราะไม่มีคะแนนสะสมเหมือนคู่อื่นๆ”
“โคตรเหม็นเลยไทเลอร์” ฉันชม? ทันทีที่เขากลับมา
“ฉันเก่งก็บอกมา” เจ้าตัวว่าแล้วก็ขยับยิ้มอย่างอวดโอ้ น่าตบปากจริงๆ
“ภารกิจที่สาม…คุณทนความสกปรกได้แค่ไหน”
ดูเหมือนโชคจะเข้าข้างอีกแล้วล่ะ -__-
ห้องตู้เคลื่อนที่ขนาดใหญ่พอควร พอเอาตัวเองเข้าไปเดินได้สิบก้าวถูกเคลื่อนมาตรงหน้าพวกเรา ภายในนั้นมีหยากไย่น่าเกลียดเต็มไปหมด รวมถึงกองขยะเหม็นเน่าด้วยนะ เดาว่า
“ภารกิจที่สามนี้ ให้อีกฝ่ายที่ไม่ได้ลงเล่นรอบเมื่อกี้เข้าไปอยู่ในนั้นครับ”
“ซวยแล้ว” ฉันอุทานทันทีที่ได้ยินกติกา ก่อนจะหันไปส่งสายตาหมดอาลัยตายอยากให้ไทเลอร์ เขาไหวไหล่อย่างช่วยไม่ได้ก่อนดันฉันออกไป
เราทั้งสามที่ถูกบังคับมาโดยกติกาโดนยัดเข้าไปในสิ่งที่ไม่เชิงตู้สักเท่าไหร่ (ขนาดใหญ่ที่คนเข้าไปอยู่ได้) มันเหม็นอย่างว่าจริงๆ นั่นแหละ แถมสกปรกด้วย แต่คงไม่เท่าบ้าน ซอยบ้าน ป่าแถวบ้าน และที่ทำงานไทเลอร์อย่างแน่นอน พวกเขาทำสีหน้าขยะแขยงอย่างเห็นได้ชัด
“กติกาของภารกิจนี้ ไม่ว่าจะยังไงก็ห้ามออกมาจนกว่าจะหมดเวลา 60 วินาทีนะครับ หากใครออกมาก่อนถือว่าแพ้ทันที”
“แหวะ ฉันไม่น่ามารายการนี้เลย” หญิงคู่แรกพูดขึ้น
“รายการบ้าไรวะเนี่ย ดูซิ ขนลุกหมดแล้ว” ชายจากคู่สองสมญานามสุภาพขาหลุดว่าขึ้นบ้าง พลันโชว์แขนให้ดูว่าขนลุกจริงๆ
“ต๊ายตาย น่าสงสารเนอะ มารอบที่เกมยาก” ว่าแล้วก็หัวเราะสะใจเล็กน้อย ทั้งสองมองฉันด้วยสายตาไม่พอใจ อย่าเพิ่งหาเรื่องดีกว่า ไม่มีพวก T^T “แต่เก่งมากนะ เกมยากแต่ยังผ่านมาได้ขนาดนี้ แหะๆ”
“-___-”
เออ! ไม่พูดก็ได้
“ดูเหมือนจะคุยฆ่าเวลากันได้ถูกปากถูกคอนะครับ เวลาผ่านไป 35 วินาทีแล้ว”
เยส! ใกล้ได้ออกไปแล้ว >O<
“นี่มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอ ให้มาอยู่ในนี้เฉยๆ หกสิบวิน่ะ” หญิงคู่แรกกล่าวทักท้วงชวนคิด เออมันก็จริง นั่นสินะ ให้มาอยู่เฉยๆ หรอ?
สงสัยปุ๊บคำตอบมาปั๊บ! แมลงสาบตัวสีน้ำตาลขนาดกลางๆ เกือบจะใหญ่บินว่อนไปว่อนมาอย่างหรรษาอภิรมย์ ไม่ถงไม่ถามเรื่องความอภิรมย์ฉันบ้างเล้ย!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” ยังไม่ทันได้กรี๊ด ยัยผู้หญิงคู่แรกก็กรี๊ดตัดเสียก่อน “ไม่อยู่แล้วเว้ยยย!”
จากนั้นก็เปิดประตูวิ่งออกจากตู้ที่เราอยู่ไป แพ้แล้วสินะ ปล่อยเราออกไปได้รึยังเนี่ย =_=
“เกมยังคงดำเนินต่อไปนะครับ เหลือเวลาอีก 13 วินาที”
วี่ๆๆๆๆ (แมลงวันรึเปล่านะ?) แปะ!
ในนี้ไม่มีแมลงวันตัวไหนใหญ่ขนาดนั้นหรอก แถมเกาะแขนซะด้วย
“อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยย!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดๆๆ!!” รอบนี้คือเสียงฉันเอง ฉันวิ่งวนอยู่ภายในตู้พลางสะบัดแขนสุดแรง แต่มันก็ไม่ออก แมลงสาบยุคนี้กลายพันธุ์ไปมีตีนตุ๊กแกติดเท้าเมื่อไหร่ฟะ “เอาออกให้ที ฮืออ ได้โปรด”
ฉันกระโจนเข้าไปขอความช่วยเหลือจากสุภาพขาหลุดก่อนจะเอื้อมแขนไปให้เขาเอาออกให้ เจ้าตัวทำสีหน้าขยะแขยงก่อนจะวิ่งออกจากตู้แก้วไปอีกคน แน่นอนว่าฉันจะออกด้วย! แต่ก็ต้องเหลือบไปเห็นเวลาบนจอขนาดใหญ่เด่นหราขึ้นโชว์เวลาที่เหลืออีก 3 วินาที ก่อนจะกลั้นหายใจทนให้มันเกาะต่อไป
หนึ่ง...สอง...สาม! ผ่างงง
ประตูถูกเปิดอออก พร้อมเสียงปรบมือจากทุกคน ผลออกมาเป็นที่น่าพอใจ พวกเราได้ไปอีกห้าแสน คู่แรกตกรอบไปเป็นที่เรียบร้อย พร้อมกับเสียงบ่นทิ้งท้ายก่อนจาก
“กลิ่นตัวฉันจะเป็นกลิ่นขยะอีกนานมั้ยเนี่ย ฮืออๆๆ”
“ต่อไปนะครับ ภารกิจที่สี่ ตอนนี้เหลือผู้เข้าแข่งขันอยู่สองคู่ด้วยกัน ได้แก่คู่สองและคู่สามนะครับ และเกมต่อไปคือ...ทายใจ”
สิ้นเสียงพิธีกรพวกเราก็ได้ไปนั่งอยู่ที่ที่จัดให้ ฉันนั่งด้านหลังโดยที่ด้านหน้ามีไทเลอร์หันหลังให้อยู่ นั่นคือฝ่ายชายหันหลังให้ฝ่ายหญิงนั่นเอง โดยฝ่ายหญิงจะมีกระดานไวท์บอร์ดคนละหนึ่งอันเพื่อเขียนคำตอบ
“โดยเกมทายใจรอบนี้จะมีคำถามทั้งหมดสองคำถาม หากคู่สองตอบถูกทั้งสองก็ได้ไปต่อพร้อมคู่สามที่คะแนนสะสมสูงสุด แต่ถ้าหากคู่สองตอบผิดก็ถือว่าตกรอบนะครับ เอาล่ะมาเริ่มกันเลย”
“…”
“คำถามแรก...คู่รักของคุณทำอาหารอะไรเป็นบ้าง เอาที่ทำให้คุณทานบ่อยที่สุด”
พูดจบก็มีเสียงฮือฮา ใช่สิ ดูเหมือนจะง่ายแต่ไม่ง่ายเลยสักนิด ต้องตอบเหมือนกันเป๊ะๆ และยิ่งทำอาหารเป็นหลายอย่างแล้วเนี่ย จะเลือกสักอย่างคงยาก ยังไม่พอ อะไรบ่อยที่สุด ตายแน่ๆ
แต่เดี๋ยวนะ จะว่าไป...ฉันทำอาหารเป็นที่ไหนกัน -0- หวังว่าไทเลอร์คงไม่หลอกลวงประชาชนด้วยการเขียนว่าฉันทำพะแนงหมูแกงอ่อมส้มตำเป็นหรอกนะ
“ฝ่ายหญิงเริ่มเขียนได้ครับ!”
เอาวะ! และแล้วฉันก็เขียนลงไปว่า ‘ทำไม่เป็น’ น่าจะเติม แหะๆ ลงท้ายไปเพื่อเพิ่มความมุ้งมิ้งสมวัยนะ =w=
“ยกกระดานขึ้นโชว์ครับ!” จากนั้นฉันก็ยกขึ้นโชว์พร้อมๆ กับหญิงด้านข้าง “ฝ่ายชายคู่สองตอบก่อนครับ เรามาลุ้นกัน!”
“ปลาดอลลี่ ผักขมอบชีส หอมทอด ขาหมูฮ่องกง” เขาพูดขณะที่ฉันหันไปมองกระดานฝ่ายหญิง ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้าง เมื่อพบว่าบนกระดานมีทุกอย่างยกเว้นหอมทอด ใช่สิ มันไม่ใช่อาหาร ของว่างชัดๆ
“เอิ่ม...กรรมการว่ายังไงครับ”
“ขาดไปอย่างเดียว ถือว่าให้โอกาสละกัน” แน่นอนว่าทั้งคู่เฮลั่นอย่างดีใจเช่นเคย
“นอกจากหล่อเหลาแล้วยังใจดีอีกนะครับเนี่ย” ได้เงินค่าพูดประโยคนี้เท่าไหร่กันนะ “ต่อไปคู่ที่สามครับ”
“ยัยนั่นทำอาหารไม่เป็นหรอกครับ”
“…”
“…”
ดูเหมือนว่าภายในฮอล์ลจะเงียบไป ไม่ใช่ว่าไทเลอร์ตอบผิดหรอกนะ คงเป็นเพราะว่าทุกคนอึ้งมากกว่า แต่เดี๋ยวสิ เขาว่าอะไรนะ! ‘ยัยนั่นทำอาหารไม่เป็น’ นี่มันสบประมาทกันอีกแล้ว! ใจเย็นไว้...ใจเย็นไว้ TT__TT
“ประโยคไม่เหมือนกัน แต่ความหมายเหมือนกัน กรรมการว่ายังไงล่ะครับ”
“ก็ต้องให้ผ่านสิครับ” กรี๊ดดดดดดดดดดดด ><
“ดีใจด้วยนะครับ ช่างเป็นคู่รักที่รู้ใจกันดี =_=” ไม่ต้องบอกย่ะ รู้ตัว “ต่อไปคำถามสุดท้ายของภารกิจนะครับ!”
“…”
“แฟนคนก่อนหน้านี้ชื่ออะไร? และแฟนของใครระบุด้วยครับ”
ซวยละไง! คำถามนรกชัดๆ ไม่ระบุแม้กระทั่งว่าแฟนของใคร จะรอดมั้ยเนี่ย เพราะนอกจากเรื่องอาหารที่ทำไม่เป็นแล้ว เราก็ไม่รู้อะไรกันและกันอีกเลย คู่รักก็คู่รักปลอมๆ โธ่ อย่างนี้จะไปตอบตรงกันได้ไงวะ
เรื่องราวเริ่มเข้มข้นขึ้นแล้ว แต่! ก่อนอ่านต่อ
V V V
THE★ FARRY
ความคิดเห็น