Karpe Diem, เมื่อรัก | Finland

ลำดับตอนที่ #6 : Kape Diem ♡ | If you fall, I’ll be here

 

 - 4 - 
If you fall, I’ll be here… 

 

           วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่ฉันมาทำงานที่ไนต์คลับเช้ากว่าปกติ มาเช้าทำไม? ไม่มีเหตุผลหรอกนะ แค่รู้สึกว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะได้เจอนายเฮลซินกิ รู้สึกดีใจเป็นบ้าค่ะ แถมได้รับเงินค่าจ้างด้วย ดีใจจะแย่ วันนี้จะเป็นวันหนึ่งที่ฉันอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

ฉันเดินออกจากคอนโดด้วยความเบิกบานใจ แต่ก่อนจะไปไนต์คลับจะไปหาอะไรกินลองท้องก่อนทำงาน กินที่ไหนดีนะ ว่าแล้วฉันแล้วก็เดินมาถึงแยกจัตุรัส จากนั้นสายตาก็พลันเห็นพบกับเบอร์เกอร์คิง กินอันนี้แล้วกัน ฉันเดินเข้าไปข้างในและออเดอร์ ดับเบิ้ลชีสเบอร์เกอร์ พอได้ก็เดินมานั่งกินมุมในสุดของร้าน แฮ่~ มุมโปรดของฉันเลยอะ ซึ่งฉันพนันได้ว่าไม่มีใครมาตรงนี้แน่ๆ แต่ทว่าระหว่างที่ฉันเดินเข้าไปก็พบว่ามีใครบางคนนั่งสุดโปรดของฉันแล้ว หนำซ้ำ ไอ้ใครบางคนที่ฉันว่านั่นก็คือ..

           เฮลซินกิ.. กับผู้หญิงคนหนึ่งเธอนั่งหันหลังให้ฉันอยู่ ผมสีน้ำตาลสลวยยาวประบ่า.. นึกถึงไม่ทันไรก็เจอเขา ตายยากจริงๆ..

           ฉันสบตากับเฮลซินกิแล้วยิ้มให้เขา เขามองฉันนิ่งๆ แต่พอฉันจะเดินเข้าไป หมอนั่นก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน ก็แหมฉันมาทำลายความส่วนตัวนี่ ฉันเลยถือวิสาสะ เดินเข้าไปนั่งข้างๆ เขาซะเลย เฮลซินกิยังคงมองหน้าฉันอยู่ คิ้วเข้มของเขาขมวดเป็นปมจนเดาไม่ถูกว่าคิดอะไร

           เลิกคิด ทีใครมันย่ะ! ฉันเลิกคิดมากและสวมบทบาทนางร้ายในละคร..

           “เฮล! ดีใจจังเลยที่เจอ ฉันนั่งด้วยคนนะ” ฉันว่าด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงและสนิทสนมที่สุดในโลก ยัยคนสวยตรงหน้ามองฉันด้วยสายตางงงวย แถมยังมองฉันกับเฮลซินกิ สลับไปสลับมา ขอโทษนะจ๊ะ

            “สวัสดีค่ะ ฉันโรสเบลนะ” ฉันว่าแล้วยื่นมือไปด้านหน้า เธอมองฉันด้วยสายตาไม่เป็นมิตร แล้วก็ยื่นมีออกมาด้วยความไม่เต็มใจ

            “เธอมาที่นี่ทำไม..” เฮลซินกิเบือนหน้ามากระซิบ

            “เฮล! นานากลับแล้วนะ!” ยัยนานานั่นว่าเสร็จก็กระทืบเท้าตึงตังออกไป โกรธหยอ.. เค้าทำไรผิด..

            “เฮ้เดี๋ยว..”

            “เฮลคะอย่าไปสิ อยู่กับโรสก่อน..” ฉันว่าแล้วจับแขนไม่ให้เขาไป สมน้ำหน้า สมควรแล้วที่ลากฉันมาทำความสะอาดห้องเค้าทั้งคืน

            “คิคิ..” พอยัยนานาเดินลับไป ฉันก็ยิ้มให้เขาอย่างผู้ชนะแล้วขยับตัวห่างจากเขาให้ไกลที่สุด

            “เธอทำแบบนี้เพื่ออะไร อิจฉาฉันเหรอ” เฮลซินกิเหลือบมอง

            “ฉันเหรอ ฝันไปเถอะ” ฉันว่าแล้วแกะเบอร์เกอร์แล้วกัดเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่สนใจเขา

            เฮลซินกิปรายตามองฉันอย่างเนืองๆ จากนั้นอยู่ๆ เขาก็กระชากเบอร์เกอร์ออกจากปากฉันไป

            “นาย!” ฉันมองเขาอย่างโกรธๆ “นั่นมันเบอร์เกอร์ฉันนะ เอาม้าา!” ฉันว่าแล้วพยายามแย่งดับเบิ้ลชีสเบอร์เกอร์ในมือเขา

            “ไม่ต้องกินแล้ว!” เฮลซินกิว่าแล้วงับเข้าปากตัวเอง แถมยังเหล่ตามองฉันอย่างผู้ชนะ

            “ง่ะ!” ฉันร้องและมองเบอร์เกอร์ในปากเขาอย่างเสียดาย พอเขาจะงับกินคำที่สองเขาก็ทำเป็นยื่นเบอร์เกอร์มาให้ฉัน “อ่ะ จะกินอยู่มั้ย?”

            “ไม่ย่ะ!”

            “เจ๊าๆ กัน” เขาว่าแล้วยิ้มที่มุมปากพลางกินชีสเบอร์เกอร์คำสุดท้ายหมด

            “เจ๊ากับแมวสิ ฉันทำไรให้นายหา” ฉันโวยวายพลางมองหน้าเขา 

            “ยังมีหน้ามาถาม เมื่อกี้ทำอะไรลงไป” เฮลซินกิมองหน้าฉันอย่างยียวนกวนประสาทบ้าง..

            “ก็แค่ทวงความเป็นธรรม นี่มันโต๊ะประจำฉัน” ฉันว่าละเท้าคางมองหน้าเขา

            “ก็เลยต้องทำตัวเป็นแฟนฉัน”

            หะ แฟน..

            “แฟนใคร อะไรของนาย”

            “ต้องให้ฉันทวงความจำหรือไง เฮลคะ..” เขาว่าแล้วทำเสียงเลียนแบบฉัน

            “หยุดนะ! ชิ โอเคฉันยอมรับก็ได้ แค่อยากแกล้งนายโอเคมะ” ฉันยอมรับความผิดอย่างว่าง่าย ให้ตายเหอะ จะได้จบๆ “”ซื้อเบอร์เกอร์ให้ฉันใหม่เลยนะ!”

            “ทำไมต้องเป็นฉันอะ”

            “เออ! งั้นนายจะไปไหนก็ไป!”

            “จะให้ไปไหนเมื่อกี้เธอยังบอกให้ฉันอยู่กับเธออยู่เลยไม่ใช่เหรอครับ” เขาว่าละมองฉันอย่างล้อเลียน “แถมเมื่อวานที่ทำห้องให้ฉันไม่ได้แปลว่าฉันจะดีกับเธอสักหน่อย”

             ฉันขบปากล่างมองเขาอย่างเถียงไม่ได้

            “งั้นฉันไปเองก็ได้” ฉันว่าเตรียมจะลุกไปแต่ทว่าเฮลซินกิจับแขนฉันไว้ก่อน

            “จะไปไหน” เขาถาม

            “มัน-เรื่อง-ของ-ฉัน” ฉันว่าแล้วสะบัดแขนเขาออก

            “นี่มันจวนจะถึงเวลางานแล้ว” เขาขมวดคิ้ว

            “แล้วยังไง” ฉันถามเขาอย่างแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ

            “ไปกับฉัน”

            “ฉันไม่ไป ฉันจะไปเอง” ฉันลากเสียงยาว

            “อย่าดื้อได้ปะ ตะกี้เธอเองนะที่เข้ามายุ่งกับฉันก่อน” เขาว่าละลากแขนฉันออกจากร้านเบอร์เกอร์คิง คนในร้านไล่สายตามองเราทั้งคู่อย่างสงสัย  ฉันจึงต้องจำใจเดินตามเขาออก จนกระทั่งออกจากร้าน เฮลซินกิก็ดันฉันเข้าไปในรถแล้วปิดประตูใส่..

            อะไรของเขานะ นี่เค้าโกรธที่ฉันมาเป็น กขคง เขางั้นเหรอ เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้าย แต่จะว่าก็ดีเหมือนกันนะ จะได้ไม่ต้องเดินไปเอง.. ฉันมองเขาที่ขณะเดินวนมาทางด้านคนขับ พอเขาสตาร์ทรถออก เฮลซินกิก็ขับรถ คดเขี้ยว เข้าซอยออกซอย จนกระทั้งออกนอกเมือง ทว่านี่ก็ไม่ใช่ทางไปไนต์คลับ..

            “เฮลซินกินายไม่ได้ไนต์คลับเหรอ” ฉันถามเขาอย่างสงสัย

            “...” เขาไม่ตอบแต่เลื่อนมือมาเพิ่มเสียงเพลงในรถให้ดังกว่าเดิม

            “ตกลงนายจะไปที่ไหน” ฉันว่าละตะเบ็งเสียงให้ดังขึ้น

            “...” ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

            โอ้ย ฉันเริ่มจะโมโหแล้วนะ

            “ฮึ่ย” ฉันปรายตรามองเขาอย่างหงุดหงิด เหอะ ถ้านายทำอะไรฉัน ฉันฆ่านายแน่ ฉันพยายามจำเส้นทางที่เขาขับ แต่ว่าทว่ามันเข้านู่นออกนี่ แถมเส้นทางนี่ก็เป็นถนนหนหางไม่คุ้นตา...

            “นายจะพาฉันไปไหน ช่วยตอบได้ไหม” ฉันตะโกนโต้กับเสียงเพลง “เฮลซินกิ!”

            “เงียบหน่อย! ถ้าถึงเธอก็รู้เอง ฉันไม่พาเธอไปขายหรอก” เขาตอบด้วยน้ำเสียงรำคาญนิดๆ

            “ไม่พาฉันไปขาย แต่ก็เกือบแน่ๆ! บอกมานะ!”

            “เธอจะเงียบดีๆ หรือจะให้ฉันฉันทำให้เธอเงียบเอง” เฮลซินกิปรายตามองฉันบ้าง และนั่นมันยิ่งทำให้ฉันหงุดหงิดมากขึ้น เอะอะก็สั่ง

            “นายจะทำยังไง! จะปิดปากฉัน จะตบปากฉัน หรือไง” สิ้นเสียงฉันตะโกน อยู่ๆ เฮลซินกิก็ค่อยๆ ผ่อนความเร็วรถให้ช้าลง และจอดข้างทางในที่สุด..

            “ใช่ ฉันจะปิดปาดเธอด้วยปากของฉัน”

         “พูดอะไรของนาย..” ไม่ทันไรเขาก็ดึงตัวฉันเข้าไปใกล้ พลางยื่นหน้าเข้ามาประกบริมฝีปากฉันอย่างรวดเร็ว ฉันถลึงตามองเขาด้วยความตกใจ แต่ไม่กี่วินาทีเฮลซินกิก็ค่อยๆ ผ่อนริมฝีปากและค่อยๆ เปลี่ยนจูบนั่นเป็นจูบที่นุ่มนวลแทน ฉันนั่งนิ่งงันด้วยความตกใจ

            ผลัก!

            ฉันผลักเขาอย่างแรงจนเซไปทางคนขับ เฮลซินกิมองฉันด้วยหน้าด้วยแววตาแข็งกร้าว

            “นะ..นาย ทำอะไรของนายน่ะ”

            “พูดดีๆ กับเธอไม่ได้ก็ต้องใช้วิธีนี้”

            “ด้วยวิธีนี้เนี้ยนะ” ฉันว่าแล้วมองไปที่เขาอย่างเหลือเชื่อ แล้วใช้เสื้อเช็ดที่ริมฝีปากแรงๆ ให้ตายเถอะ

          “นายมันป่าเถื่อน!”

         และจูบนั่นก็ทำให้ฉันเงียบไปตลอดทางจริงๆ ฉันกอดอกแล้วมองไปทางอื่นอย่างไม่สนใจเขา ไอ้บ้าเฮลซินกิน ฉันเกลียดนายที่สุด ทว่าฉันกลับสัมผัสใบหน้าตัวเองด้วยความรู้สึกประหลาด นี่ฉันเป็นอะไรไป.. ถึงแม้ว่าตอนนี้อากาศจะหนาวแค่ไหน แต่หัวใจจะเต้นแรงและปั่นหวนเหลือเกิน 

เส้นทางเริ่มไกลออกไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงรีสอร์ทแห่งหนึ่ง เขาเลี้ยวรถเข้าไปแล้วในนั้นแล้วในที่ก็จอดรถ

 “เอ้า.. ลงสิ” เฮลซินกิว่าขณะที่เห็นฉันนั่งทำตัวแข็งออยู่ “หรือจะให้ฉัน..”

 “พอเลย! เดี๋ยวฉันออกไปเอง” ฉันว่าแล้วก้าวขาออกจากรถ ไม่ทันไรก็มีเสียงคุ้นเคยของใครบางคนทักมา

 “อ้าว โรสเบล”

 “มอร์แกนเหรอ.. ” ฉันว่าแล้วหันหน้าไปทางต้นเสียง จริงๆ ด้วย..

 “ใช่จ๊ะ ขอโทษที่ฉันไม่ได้บอกก่อนบังเอิญวันนี่ที่ไนต์คลับปิด”

 “อ้าว..”

ทำไมไม่คิดจะมีใครบอกฉันหรือไง..

 “ขอโทษนะจ้ะ ฉันก็ฝากเฮลให้บอกเธอ แต่ไม่คิดว่าเขาจะพาเธอมาด้วย”

 “อะ..อ๋อ แล้วที่นี่..”

 “ที่นี่เป็นรีสอร์ทของฉันเอง คือว่าวันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดฉันเราก็เลยมาจัดปาร์ตี้เล็กๆ กันที่นี่” ที่แท้ก็เป็นวันเกิดมอร์แกน แล้วไมนายบ้านั่นไม่บอกฉันสักคำนะ ฉันปรายตาไปมองทางเฮลซินกิ

            “อ้าว เฮลไม่ได้บอกโรสหรอกเหรอ”

            “ไม่เป็นไรค่ะ แฮะๆ สุขสันต์วันเกิด นะคะ มอร์แกน”

            “จ้า แล้วไปทำอะไรมาให้หน้าแดงแบบนั้นล่ะ” มอร์แกนถามฉันด้วยใบสงสัย หนำซ้ำยังเดินมาจับแก้มฉันอีก

            อะไรกัน.. นี่หน้ายังแดงอยู่อีกเหรอ..

            “เฮลนี่นายไปทำอะไรเขาหรือเปล่า” มอร์แกนว่าแล้วหันหน้าไปถามเขา จากนั้นเฮลซินกิก็หันมามองฉัน

         ผ่าง!

         สายของเขาทำให้ใบหน้าฉันร้อนผ่าว .

         “มะไม่มีอะไรหรอกค่ะ!” ฉันว่าแล้วชิงตอบแทนเขา

 “อืม.. ไม่มีอะไร” เขาพูดอย่างไม่รู้ร้อนรนใดๆ อะไรกัน ถึงแม้ว่าฉันจะเคยจูบใครมาบ้างแล้ว แต่ว่ายังไม่มีใครมาโขมยจูบแล้วทำหน้าตาเฉยแบบนี้นะ

  “เอาล่ะ งั้นเข้าไปข้างในเถอะ ตอนนี้ทุกคนกำลังอยู่ด้านในแล้ว”

ฉันเดินตามมอร์แกนเข้าไปด้านใน และนั่นทำให้ฉันประหลาดใจอย่างมาก เพราะว่างข้างในรีสอรทถูกตกแต่งอย่างสวยงาม ถ้าดูผ่านจากข้างนอก จะเป็นเพียงแค่รีสอร์ทไม้เก่าๆ แต่ว่าข้างในถูกตกแต่งด้วยเฟอนิเจอร์สมัยใหม่ มอร์เกินพาฉันเดินมาที่สาระน้ำด้านใน บรรยากาศข้างในนี้อบอุ่นไม่หนาวเลย พอเข้าไปเรื่อยๆ ก็เจอกลุ่มคนเล่นในน้ำสระมากมาย..

            “Welcome to our pool party!” เสียงตะโกนขึ้นมาจากสระน้ำเมื่อเราเดินเข้าไปข้างใน

            “วุ้ว!” เสียงของเฮลซินกิ ทำให้ฉันต้องหันหลังไปมอง เพราะเปลื้องเสื้อผ้าแล้วลงไปเล่นน้ำในสระเรียบร้อย

            “โรสเดี๋ยวมาเปลี่ยนชุดว่ายน้ำกับฉันข้างใน ปล่อยหนุ่มๆ เขาเล่นไปก่อน”

            ฉันพยักหน้าแล้วเดินตามเธอเข้าไปข้างในบ้าน... พอมาถึงห้อง ห้องหนึ่งมอร์แกนก็ยื่นบิกิกี่นี่สีขาวมาให้ฉัน

            “เอ่อ มอร์แกนคะ ฉันว่าฉันไม่เล่นดีกว่า..” พอฉันเห็นชุดว่ายน้ำที่มอร์แกนยื่นให้ ฉันก็แถบอึ้ง เพราะมันเป็นเพียง ทูพีชสองชิ้นทีขาวสองชิ้นเท่านั้น

         “ไม่ได้นะโรส เธอมาถึงที่นี่แล้ว อีกอย่างมันเป็นวันเกิดฉันด้วย..” มอร์แกนพูดเสียงเศร้า “หรือว่าเธอจะไม่ชอบบิกินี่ตัวนี่”

            “ไม่ใช่นะ..”

            “เลือกได้นะ แต่ว่าฉันไม่มีแบบวันพีช..”

            “ฉันใส่ตัวนี้แหล่ะค่ะ” ฉันว่าแล้วหยิบบิกินี่สีขาวตัวจิ๋วไปที่ห้องห้องน้ำ

            “โอเคฉันรออยู่ข้างนอกนะ เดี๋ยวเราไปเจอเพื่อนฉันกัน”

            “ค่ะ” ฉันว่าแล้วยิ้มให้เธอบางๆ พลางปิดประตู

            ฉันรู้สึกประหม่าอย่างมาก บิกินี่ตัวนี้มัน sexy จริงๆ อีกอย่างฉันไม่ใช่คนหุ่นดีอะไรแบบนั้น อ้อ อย่าแปลกใจว่าทำไมหน้าหนาวฉันถึงว่ายน้ำได้ ก็เพราะน้ำในสระอุ่น แล้วอีกอย่างอากาศข้างใก็อุ่นแถบจะไม่เชื่อว่าข้างนอกอากาศหนาวเพียงไหน ฉันถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือเพียงแพนดี้ตัวจิ๋วจากนั้นก็สวม บิกินี่ตัวบนและตัวล่าง ฉันแอบเขินเมื่อหันมามองตัวเองทางกระจก ถึงแม้ว่าฉันเองจะดูเหมือนคนผอมบางแต่ทว่าพอสวมบิกินี่ตัวนี้ไปแล้ว หน้าอกหน้าใจมันเพิ่มขึ้นทันทีเพราะ Doom Doom ที่อยู่ในนี้นี่แหล่ะ ฉันดูอึ๋มไปในพริบตา ต้องของคุณฟองน้ำจริงๆ

          “พระเจ้า! เธอดูฮอตมาก เพื่อนฉันต้องชอบชอบแน่ๆ” มอร์แกนมองฉันอย่างทึ่งๆ

          ฉันยิ้มให้เธอบางๆ แต่ฉันไม่อยากให้ใครมาชอบทั้งนั้น -_-;

         “หน้าอกเธอมันสุดๆ เลยอ่ะ” มอร์แกนทำตาโต

         “เอ่อ มอ์แกนคะ” พระเจ้า! มอร์แกนหัวเราะร่า ว่าแล้วถอดเสื้อยืดเธอออก แล้วโชว์บิกินี่ของเธอบ้าง มอร์แกนสวมบิกินี่สีชมพูลายลูกไม้ ร่างสูงกับบิกินนี่แบบนี้ ทำให้เธอดูสวยมากๆ  พอพวกเราเดินออกมาที่สระน้ำ สายตาทุกสายก็จับจองมาที่เราทั้งคู่ มอร์แกนเดินไปหาเพื่อนของเธอ ฉันรู้สึกอยากหยิบเสื้อตัวหนามาบดบังร่างกายอันแทบจะเปลือยเปล่านี่ ฉันรู้ว่ามันเป็นชุดว่ายน้ำแต่ว่าฉันรู้สึกแปลกๆ          

            “วิ้ดวิ่ว~”

            “โออ~ พระเจ้า ฮอตเป็นบ้า”

            “จีซัส ยัยนั่นเป็นใครน่ะ..”

            เสียงคนรอบข้างทำให้ใบหน้าฉันร้อนผ่าว มอร์แกนพาฉันไปแนะนำกับเพื่อนของเธอที่นั่งอยู่ในอ่างจากุชชี่..

            “มอร์ แกพาใครมาด้วย หุ่นหน้าเจี้ยะมาก” นายกล้ามโตว่าพลางมองฉันด้วยสายตาหื่นกาม

            “เฮ้ๆ อย่าเชียวนะ นี่น้องสาวฉัน” มอร์แกนว่าพลางแนะนำให้อีกสามคนรู้จัก พวกเขาคุยกันอย่างสนุกสนุกสนาน ฉันรู้สึกเบื่อนิดๆ ที่ต้องพูดคุยกับคนไม่รู้จัก แต่ทว่าก็ต้องสะดุ้งเพราะมีใครสักคนเลื่อนตัวเข้ามาหาฉัน..

            อเล็กซ์.. นายคนตัวสูงที่มอร์แกนแนะนำให้รู้จักเมื่อกี้ เขายิ้มให้ฉันและ..

            “ไง เธอไม่สนุกเหรอ..” อเล็กซ์ว่าแล้วเริ่มไล้ที่แขนฉันเบาๆ ฉันมองเขาอย่างไม่พอใจและปัดมือเขาออก

            “อย่ามากยุ่งกับฉัน” ฉันว่าละหันหน้าไปทางอื่น แต่ทว่าหมอนั่นก็ยังไม่วายก่อกวนฉัน

            “ไปหาที่เงียบ คุยกันดีกว่า..”

            ไม่ทันที่นายอเล็กซ์นั่นจะพูดจบ อยู่ๆ ใครสักคนก็แทรกตัวลงมานั่งขั้นกลางระหว่างฉันกับนายนั่น เฮ้อ ฉันไม่รู้ว่าเขาคือใครแต่ว่านายช่วยได้จริงๆ แต่ขณะที่ฉันหันหน้าไป..

            ใบหน้าของคนตรงหน้าก็ทำให้ฉันอึ้งไป..แล้วก็เวลาผู้ชายไม่ใส่เสื้อนี่ดูเท่ชะมัด.. โอมายก็อด ฉันยิ่งแพ้ ผู้ชายถอดเสื้ออยู่ด้วยนะ..

            “ไง”

          เฮลซินกิ..

            “นี่พวกเธอรู้จักกันงั้นเหรอ” อเล็กซ์ว่าละมองฉันกับเฮลซินกิ สลับไปสลับมา

            “อะอืม..” ฉันตอยอย่างไม่ใส่ใจแล้วเสมอองไปทางอื่น แต่ทว่านายเฮลซินกลับดึงตัวฉันเข้ามาโอบอย่างถือดี.. ฉันจิ๊ปากมองเขาอย่างไม่พอใจ นายมีสิทธ์อะไรเนี่ย..

            “โออออ.. พวกเธอเป็นคู่รักกัน ทำไมไม่บอกฉันละ” อเล็กซ์มองหน้ากับเฮลซินกิอย่างทนไม่ได้แล้วลุกพรวดไป

            “เฮลซินกิ ปล่อยฉันได้แล้ว” ฉันว่าลพยายามเกะตัวจากมือปลามึกของเขา

            “ทำไมเธอชอบหนีฉันจังวะ” จะหวะที่ฉันกำลังจะหันหน้าไปต่อว่าเขา ใบหน้าของเราทั้งคู่ก็หันมาพร้อมกันพอดี..และมันก็ใกล้เหลือเกิน..

            “นายเอาหน้ามาใกล้ฉันทำไม..” ฉันว่า

            “เธอนั่นแหล่ะ..”

            และนั่นก็ทำให้ฉันสบตาเขาอีกครั้ง เลือนผมเปียกน้ำของเขามันทำให้หัวใจฉันแทบจะหลุดออกมาอยู่ ดวงตาสีน้ำตาอ่อนนั่นมองฉันจนแทบจะหยุดหายใจ เผื่อไม่ให้หน้าแดงไปมากกว่านี้ฉันเบือนหน้าเพื่อหลบสายตาคู่นั้นอีกครั้ง...

            “มองหน้าฉันสิ..” เขาว่าแล้วเชยคางฉันขึ้นมา.

         แต่ทว่า.. เสียงของใครบางคนทำให้ฉันกับเฮลซินกิต้องผละตัวออกจากกันทันที

            “จะจูบกันก็แอบกันหน่อยดิ” ออสโลว่า

            “ที่แท้~” โนเอลว่ามองหน้าฉันกับเฮลซินกิพลางล้อเลียน หน้าอายชะมัด ฉันจับแก้มตัวเองแล้วหันไปทางอื่น

            “โอ๋ๆ ไม่แซวแล้ว” ออสโลว่าลงมานั่งในอ่างจากุชชี่บ้าง ตอนนี้มอร์แกนกับเพื่อนของเธอทยอยๆ ขึ้นไปเล่นสระใหญ่กันหมดแล้ว เลยทำให้ในอ่างมมีแค่พวกเราเพียง 4 คน ฉันขยับตัวห่างจากเฮลซินกินแล้วมานั่งข้างๆ ออสโลแทน..

            “เหอะ เธอจะไปนั่งใกล้ไอ้ออสทำไม ระวังมันจะลวนลามเอา” เฮลซินกิว่า

            ลวนลามหรอ หึ ไม่มีทาง..

            “ไอ้เฮลแกก็ว่าไป ฉันจะไปลวนลามได้ ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น” ออสโลว่าแล้วยิ้มพราย จากนั้นก็จิ้มแก้มฉันเบาๆ  และมันไม่ทันที่เขาจะได้แตะเนื้อต้องตัวฉันอีก ฉันก็เลยศอกใส่ที่น้าท้องออสโลอย่างแรง..

            “โอ้อยยย~ ทำไมต้องรุนแรงกันด้วยด้วย” ฉันแลบลิ้นใส่ออสโลด้วยความหมั่นไส้ จนเฮลซินกิกับโนเอลขำกันใหญ่

            “เหอะ ทีไอ้เฮลยังทำได้ ทำไมฉันทำไม่ได้ง่ะ”

            “เดี๋ยวโดนๆ” เฮลซินกิว่าละถีบออสโลอีกรอบ แต่ว่าเขากลับลุกขึ้นและวิ่งหนี..

            ฉันกับโนเอลที่นั่งอยู่ในสระนั่งขำพวกเขาสองคน เล่นกันอย่างกับเป็นเด็กๆ..

            [Everybody listen to me pleasee! ในเวลานี้ขอให้ทุกคนขึ้นจากสระ ได้เวลาปาร์ตี้แล้วค้า!!]

            เสียงประกาศของมอร์แกนทำให้ทุกคนขึ้นจากสระอย่างรวดเร็ว รวมทั้งฉันที่ค่อยๆ ลุกจากอ่างกุชชี่ พนันได้ว่ามือฉันตอนนี้ห้องเหี่ยวแน่ๆ ถึงแม้ว่าน้ำจะอุ่นแต่ว่าฉันก็นั่งอยู่ในนี้นานเมือนกันนะ

            ขณะที่ฉันกำลังจะไปเดินไหยิบผ้าเช็ดตัว อยู่ๆ ใครสักคนก็เอาผ้าเช็ดตัวผืนหนามาคลุมตัวฉันไว้แล้ว..

            “อ่ะ ขืนเดินไปแบบนี้ มีคนได้มองเธอเยอะแน่” เฮลซินว่า

            “ทำไม! จะบอกว่าหุ่นฉันมันทุเรศมากสินะ” ฉันว่าแล้วนิ่วหน้าหนี ผู้ชายอะไรไร้มารยาทที่สุด หุ่นฉันไม่ดี แต่จะเก็บไว้ในใจไม่ได้หรือไง

            “เปล่า.. หุ่นเธอมัน..” เขาวาแล้วยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้... “น่ากินมากต่างหากหล่ะ”

            จากนั้นเฮลซินก็เดินออกไป ฉันมองแผ่นหลังด้านหน้าอย่างตกตะลึง นี่.. เขาพูดอะไรออกมาน่ะ

            หลังจากที่เราเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำกันเสร็จมอร์แกนก็พาฉันไปที่ห้องโถงซึ่งมีอาหารมากมายวางอยู่ แถมเสียงเพลงก็อึกกระทึกคึกโครม ฉันสวมเสื้อสเวตเตอร์บางสีขาว กับเล็กกิ้งที่มอร์แกนหามาให้ ไม่ต้องแปลกใจเพราะว่าคนในงานต่างใส่เสื้อผ้าธรรมดา สบายๆ กันทั้งนั้น เพราะนี่คือปาร์ตี้ชุดนอนไงหล่ะ  ฉันเงยหน้ามองป้าย Happy Birthday อันใหญ่แขวนติดผนัง จากนั้นก็มานั่งที่โซฟาเพื่อมองผู้คนเดินนับสิบที่เต้นไปมาอย่างสนุกสนาน บางคนก็สวมชุดนอนเซ็กซี่ผ้าบ้าง บางคนก็สวมชุดนอนสั้นเสมอหู.. มอร์แกนบอกว่า วันเกิดเธอก็คล้ายๆ กับงานนัดบอร์ดเหมือนกัน

            ฉันนั่งอยู่ตรงเก้าอี้โซฟาด้านหลังอย่างเบื่อๆ จนกระทั่งมอร์แกนเป่าเค็กเสร็จ และดีเจก็ปิดเพลงเพื่อประกาศว่าช่วงต่อไป จะเล่นเกมส์ปิดตาหาคู่ ฉันที่นั่งอยู่เฉยๆ แต่ออยู่ๆ ก็ถูกมือลึกลับของใครบางคนลากไปตรงกลางฟลอร์เต้นลำ

            “ออสโล!” ฉันมองเขาอย่างโล่งใจ นึกว่าจะเป็นนายหื่นอเล็กซ์นั่น.. “นายพาฉันมาทำไมตรงนี้ทำไม ฉันไม่เล่นนะ”

            “หน่ามาทั้งที” ออสโลว่าจากนั้นก็ชิ่งหนีทันที..

            ตอนนี้ในงานถูกปิดไฟและเงียบงัน... เท่าที่ฉันรู้ตอนนี้ที่ทุกคนเงียบราวกับว่ารอคอยเกมส์นี้มานาน เพลงช้าค่อยๆ เปิด พร้อมกับผู้คนต่างพากันเดินเพ่นพ่าน ที่ฉันรู้เพราะว่าเสียงฝีเท้าของผู้คนขยับไปมา ฉันที่ไม่รู้จะไปจึงยืนอยู่นิ่งๆ จนฉันถูกใครซักคนชนเข้าจนกระทั่งเซแทบจะล้มลงไปกับพื้น แต่ทว่ามือหนาของใครสักคนก็เข้ามารับฉันไว้ซะก่อน ฉันที่กำลังจ้าอ้าปากพูด อยู่ๆ มือปริศนานั่นก็ชู่เสียงให้ฉันเงียบ.. เขาค่อยๆ จับมือฉันมาไว้ที่หัวไหล่เขา จากนั้นเขาใช้มือใหญ่ของเขาดึงเอวของฉันเข้ามาใกล้ มันใกล้มากจนทำให้ฉันได้กลิ่นโคโลนอ่อนๆ... เขาค่อยๆ เลื่อนมือมาวางบนเอวฉันอีกครั้งฉันจากนั้นสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น..

            นายคนปริศนาค่อยๆ พรมจูบลงบนริมฝีปากของฉันแผ่วเบา จนฉันต้องเผลอหลับตาแล้วตอบรับจูบอย่างไม่รู้ตัว ริมฝีปากบางอุ่นและนุ่มนวล ส่วนรสจูบก็หอมหวานราวกับว่าเหมือนจูบของใครบางคนที่ฉันเคยสัมผัส.. ฉันพยายามจะผลักเขาออกแต่ทว่าเรี่ยวแรงกลับหายไปเสียหมด.. ภายในหัวฉันมันหนักอึ้งไปหมด ริมฝีปากเราสัมผัสกันไปอย่างนั้นจนกระทั่ง..

            พรึบ!

            แสงไฟสว่างพร้อมกับริมฝีบางผละออกไปช้าๆ ฉันค่อยๆ ลืมตามองคนตรงว่าเขาคือใคร... แต่ทว่าดวงตาสีน้ำตาลอ่อนอันคุ้นเคยของเขาทำให้ฉันต้องชะงัก ใบหน้าของเขายังคงจ้องฉันอย่างละไม่สายตา..

            “เฮลซินกิ...”   

▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂

คุยกัน ♡
ตอนนี้รีไรท์ไม่มาก เพราะชอบตอนนี้มากๆ 555 แต่งเอกชอบเองไม่รู้สินะ
ยังไม่ใครชอบก็ฝากดไลค์ คอมเม้น กดVote กด Fav ด้วยนะจ้า
จะเป็นกำลังใจที่ดีมากเลอๆ สามารถคุยกับเราได้ที่มายไอดี นะ อิอิ 
ส่วนมีคำผิดตรงไหนบอกได้ค่า ขอบคุณทุกคำติชมค่ะ