คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #54 : เคลียร์เรื่อง : เจวานีเซีย พิภพมนตรา [มิคล์วันเดอเรอร์]
ประทับตรารับงานที่นี่
วิจารณ์ให้ กิ๊ฟ
วิจารณ์โดย มิคล์วันเดอเรอร์
สวัสดี ข้อต้องขอโทษไว้ก่อนหากทำไห้ท่านไม่พอใจกับงานวิจารณ์ของข้า แต่นี่คือความเห็นของข้าและข้าก็แค่คนคนหนึ่ง ไม่ใช่ทุกคนที่ที่จะมีความคิดเห็นตรงกับข้า
ชื่อเรื่องนะคะแม้จะดูพื้นๆธรรมดา เหมือนแค่เปลี่ยนชื่อภิพบแล้วก็ใส่คำว่ามนตราเข้าไปหรืออะไรทำนองนั้น ดูแล้วเห็นภาพรู้เลยว่าเป็นเกี่ยวกับอะไร แต่ก็ไม่ได้บอกเอกลักษณ์อะไรของเรื่องเลย
เรื่อง การบรรยายถือว่าทำออกมาได้ดีค่ะ ลงตัวและเห็นภาพ แต่ยังไม่มากพอ มีแปล่งๆแปลกๆไปบ้างและบางจุดที่ไม่ไหลลื่นเท่าที่ควรทำไห้บางครั้งมันรู้สึกสะดุด ควรจะบรรยายอารมณ์ของตัวละครไห้มากกว่านี้ บรรยายท่าทางหรือสีหน้าให้มากกว่านี้ แบบว่าใส่รายละเอียดไห้มากกว่านี้หน่อย เพราะบรรยายได้ดีแล้วแค่เพิ่มอีกนิดจะเยี่ยมมากเลยล่ะค่ะ
ส่วนเรื่องการบรรยายสถานที่นี่ บอกตามตรงว่าข้อนข้างจะนึกภาพตามไม่ออกแบบว่า มันบางไป คร่าวๆเกินไป ควรจะแก้ไขในจุดนี้
มาดูเรื่องตัวละครถ้าดูผ่านๆก็เหมือนจะมีลักษณะที่ชัดเจนดี แต่พอมองจริงๆจะรู้ว่ามันช่างผิวเผิน การบรรยายมันบอกอารมณ์ตัวละครไม่ได้จริง อย่างนางเอกก็รู้ว่าเป็นคนไม่ยอมใคร แต่เราไม่รู้ถึงความรู้สึกของตัวละครเลยว่าเป็นอย่างไร เศร้า เสียใจ เฉยๆหรือธรรมดา แต่ตอนที่บรรยายความรู้สึกของเซบาสเตียนนั้นถือว่าดีนะคะ ตอนที่เซบาสเตียนบอกประมาณว่าถึงจะไม่ใช่น้องก็รักเหมือนน้อง ไห้ทั้งความรู้สึกของตัวละคร และค่อยๆเผยปริศนาไปในตัว
แต่ตอนที่เดน่า เข้ามาในห้องนางเอกนั้น กลับบรรยายแค่การกระทำของนางเอก ว่าห่มผ้าปิดไฟนอน ทั้งทีตรงนี้น่าจะเล่นกับความรู้สึกนางเอกได้มากแท้ๆ ว่านางเอกรู้สึกยังไง แปลกใจไหม?
แล้วตอนโผล่มาที่อื่นทำไมยอมรับง่ายจังไม่มีสงสัยไม่มีโวยวาย ไม่มีการตอบโต้ หรือต่อต้าน แค่ยอมรับง่ายๆงั้นเลย? แบบนี้มันขัดกับก่อนหน้านี้ที่นางเอกไม่ยอมใครง่ายๆ กลับเปลี่ยนไห้นางเอกดูเป็นคนหัวอ่อนโลกสวยที่เชื่อแม่ทุกอย่าง
แต่เชื่อแม่ทุกอย่างยังไม่เท่าไหร่ยังเชื่อคนแปลกหน้าสองคนอีกมันไห้อารมขัดกันมากๆ
แล้วยังดูเหมือนว่านิสัยในตอนที่สามจะเปลี่ยนจากตอนแรกไปมากๆเลยค่ะ
ทางแก้ก็คือปรับบทใหม่ ให้ตัวละครมีการกระทำใหม่อย่างเช่นตอนที่ยอมรับง่ายๆเป็นโวยวายสักนิด ใส่อารมหน่อย
แล้วก็นะคะรู้สึกว่าการบรรยายมันไม่ค่อยเสถียรยังไงชอบกล บางครั้งรู้สึกว่ามันดีๆอยู่ แต่แล้วบรรทัดถัดมาแทบจะไม่บอกอะไรเลย มันทำไห้รู้สึกขาด ทั้งที่คิดว่าจุดนี้จะดีแล้วแท้ๆแต่มันก็ดันหายไปซะนี่
สิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวน่าจะเขียนไห้ยาวกว่านี้หน่อยไม่อย่างนั้นเนื้อเรื่องจะเดินไว แต่จะกลายเป็นเหมือนแค่การเล่าคร่าวๆ อย่างตอนที่กินข้าวพร้อมหน้ากันอย่างมีความสุข ก็เล่าเรื่องเล่าบนโต๊ะอาหารสักนิด ไม่ถึงกับต้องเล่าละเอียดทุกเม็ด แต่ไห้เราได้เห็นว่านี่คือครอบครัวที่มีความสุขจริงๆ ไห้เห็นตัวตนของตัวละครความรู้สึกของพวกเขา ไม่จำเป็นต้องเล่าไห้จบตลอดมื้อ แต่ก็ไม่ใช่น้อยเกินไปแบบนั้นค่ะ
ส่วนเรื่องโครงเรื่องก็ยังบอกอะไรไม่ได้เท่าไหร่เพราะพึ่งมีแค่สามตอน แต่จากที่คาดเดา เข้ามาจากโลกอื่น มีการพูดถึงโรงเรียน ก็น่าจะโรงเรียนเวทมนต์? ดังนั้นสิ่งที่อยากแนะนำก็คือถ้าจะเขียนเรื่องแบบนี้ต้องวางโครงเรื่องไห้ดี เพราะเรื่องแบบนี้เล่นได้ง่าย มีอยู่หลายเรื่องดังนั้นก็อย่าลืมใส่เอกลักษณ์ไห้ดี ทั้งในด้านตัวละครและเนื้อเรื่อง ไม่อย่างนั้นมันก็จะไม่แตกต่างจากนิยายโรงเรียนเรื่องอื่นๆ
สุดท้ายนะคะเรื่องแบบนี้ จะแตกต่างกันยังไงนั้นขึ้นอยู่กับโครงเรื่อง และเอกลักษณ์ของเรื่อง อย่าลืมนะคะมันสำคัญมาก แล้วเรื่องการบรรยายตัวละครถ้านึกไม่ออกว่าตัวละครควรจะแสดงออกยังไง ก็ลองสมมุตตัวเองเป็นตัวละครตัวนั้นมีลัษณะนิสัยที่คล้ายกัน แล้วถ้าเจอเรื่องราวเดียวกันจะทำยังไง จะทำยังไงถ้าอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน ไม่จำเป็นต้องเหมือนกับที่ถ้าเป็นเราจะทำยังไงทุกอย่างเพราะไม่อย่างนั้นเนื้อเรื่องอาจไม่เดินได้ แต่ก็อย่าไห้ผิดไปมากนักจนคนอ่านสงสัยในเรื่องความสมเหตุสมผลของการกระทำ
ยังไงก็ สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจไห้ ถ้าไม่ยอมแพ้ และยังไม่หมดกำลังใจ นิยายเรื่องนี้ก็จะออกมาอย่างที่ใจหวังแน่นอนค่ะ
ป.ล.ถ้าผิดพลาดยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ วิจารณ์เรื่องแรกด้วย ไม่รู้ว่าแรงหรืออ่อนไปหรือเปล่า แล้วก็ขอขอบคุณที่ไว้ใจไห้มิลค์เป็นคนวิจารณ์นะคะ
ความคิดเห็น