คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ◆ Just A Beat - Part [2]
Just A Beat
Pairing : Kai x Baekhyun
.. Part 2..
เมื่อตอนมัธยมปลาย ใครๆต่างก็พากันชื่นชมเขากันทั้งนั้น คิมจงอินก็แค่ฉลาดพอจะทำตัวเป็นคนขยันหมั่นเพียรในการเรียน มีน้ำใจกับเพื่อนร่วมชั้นและครูบาอาจารย์ก็เท่านั้น เป้าหมายของการเป็นที่หนึ่งจึงครบถ้วนสมบูรณ์แบบไม่มีที่ติ เท่านี้การเรียนและอนาคตที่แขวนไว้กับกิจการของทางบ้านจึงกำลังดำเนินไปได้ด้วยดี
คนบางคนที่ราวกับอยู่คนละโลกกันจึงเป็นเพียงแค่สิ่งมีชีวิตที่เขามองผ่านไปโดยไม่ได้สนใจอะไร จะมีบ้างก็แค่รู้สึกขัดหูขัดตา
เวลาในมหาวิทยาลัยวันนี้ของคิมจงอินหมดลงที่เกือบจะหนึ่งทุ่มตรง
ร่างสูงทิ้งตัวลงในรถคันหรูที่เพิ่งถอยมาใหม่เมื่อตอนกลับมาเกาหลี แค่เอ่ยปากจะเอา ไม่ว่าอะไรที่บ้านก็หามาให้ได้หมด จะเว้นก็แค่ดาวกับเดือนเท่านั้นล่ะนะ ล้อราคาแพงแล่นฉิวไปตามถนนที่ลาดออกมาจากรั้วมหาวิทยาลัย สองมือบังคับพวงมาลัยอย่างคล่องแคล่วด้วยท่าทีสบายๆ พลันสายตาก็สะดุดลงกับบางสิ่ง จงอินจ้องกระจกมองข้างที่ฉายภาพข้างทางซึ่งเขาเพิ่งขับผ่านมา
ใครสักคนเหมือนกำลังจับกลุ่มทำอะไรสักอย่างอยู่มุมถนน แสงจากหลอดไฟข้างทางส่องไปไม่ถึงแต่ก็พอจะมองออก จงอินคงไม่ได้เอะใจอะไรหากว่าหนึ่งในนั้นจะไม่บังเอิญหันหน้าออกมาให้เขาเห็น
หมอนั่น ..
จงอินชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะชั่งใจสักพักแล้วตัดสินใจหมุนเลี้ยวกลับทันที
“ไม่เลิกนะเรื่องแบบนี้ .. เดือดร้อนมาถึงฉันล่ะได้ซวยงานไม่เดินกันพอดี”
“เท่าไหร่ล่ะแพคฮยอน” เด็กมัธยมปลายผมสีทองท่าทางไม่น่าไว้ใจเอ่ยถาม เพื่อนอีกสองสามคนที่ยืนอยู่ด้วยกันนั้นก็ก้มหน้าหยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋าออกมา คนอายุมากที่สุดมองตามเด็กพวกนี้
“เท่าเดิมแหละ แต่ฉันมีไม่กี่กล่องนะ ของหมดนานแล้วด้วย”
“อย่าให้ขาดนะ พวกฉันขี้เกียจไปหาคนอื่น”
“รู้แล้วล่ะน่ะ รีบๆจ่ายมาเหอะ” แพคฮยอนว่าด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ เด็กพวกนี้จะลีลากับเขารึเปล่าล่ะเนี่ย ถึงจะคุ้นเคยกันแต่ของแบบนี้ระวังไว้หน่อยก็ดี พวกนี้ไว้ใจได้ที่ไหน ถ้าตุกติกนะพ่อจะซัดให้เลยคอยดู ชายหนุ่มคิดในใจ
“ทำอะไรน่ะ”
เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆแต่กลุ่มคนที่ยืนอยู่ด้วยกันกลับได้ยินชัดเจน ร่างของคนมาใหม่เดินตรงเข้ามาทำเอาแพคฮยอนต้องผงะออก เด็กวัยรุ่นกลุ่มนั้นเห็นท่าไม่ดีจึงถือโอกาสดึงเอาของที่ยื่นให้กันพร้อมกับชักเงินกลับเข้ากระเป๋า
“เฮ้ย!” แพคฮยอนร้องขึ้น แต่ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเด็กพวกนั้นต่างวิ่งหนีไป ร่างเล็กทำท่าจะวิ่งตามไปอย่างไม่ต้องคิด แต่แล้วมือหนาของคนที่ยืนอยู่ด้านหลังกลับคว้าแขนของเขาเอาไว้
“จะไปไหน”
“ปล่อยนะเว้ย เพราะนาย เพราะนาย .... ไม่เห็นรึไงว่าว่าพวกมันชิ่งหนีไปแล้ว”
“เห็นสิ แล้วนายจะตามไปทำไม”
“ก็พวกมันเอา .....”
แพคฮยอนที่พยายามยื้อยุดแขนตัวเองออกจากมือของจงอิน จู่ๆก็ชะงักไป จะให้บอกเหรอว่าเด็กพวกนั้นมันหนีไปทำไม
“หึ คิดว่าฉันไม่เห็นเหรอว่านายทำอะไร”
“ทำอะไร ก็แค่ขายต่อเอากำไรนิดๆหน่อยๆ แค่นี้ผิดตรงไหน” แพคฮยอนตะโกนใส่อย่างไม่ยอมแพ้ทั้งที่ใจกำลังลอยไปกับเด็กกลุ่มนั้นแล้ว เขาถูกอีกฝ่ายกำมือไว้ไม่ปล่อยแถมยังไม่เลิกจ้องหน้าอีก ชายหนุ่มตัวสูงกว่าเอาแต่เงียบ และนั่นก็ทำให้อีกคนรู้สึกได้ว่ามันไม่มีประโยชน์อีกแล้ว
“ปล่อย!” แพคฮยอนตวัดแขนแรงๆให้หลุดจากมือจงอิน ความรู้สึกลึกๆเหมือนคนกำลังถูกต้อนจนมุมอย่างไม่มีข้อแก้ตัว
“รู้ก็ดีแล้ว งั้นก็รู้เอาไว้อีกซะนะว่านายทำให้ฉันต้องเสียเงินเท่าไหร่...”
“เท่าไหร่ล่ะ กับอีแค่บุหรี่ไม่กี่ซองของนายที่ขายให้พวกมันเนี่ย จะกี่วอนกันฮะ”
“เออสิ ซองนึงก็เกือบพันวอนแล้ว แล้วนี่ให้มันไปตั้งเยอะ นอกจากไม่ได้อะไรเลย ฉันยังเสียของไปหมดเลยด้วย” แพคฮยอนหมดความอดทนแล้ว จงอินเงียบไม่ตอบอะไรนอกจากมองมาด้วยสายตาเหยียดๆ แพคฮยอนแทบจะกลั้นหายใจเมื่อถูกมองแบบนั้นอีก
“บอกตรงๆนะ เห็นฉันไม่พูดมากแต่ถ้าเรื่องงานต้องมาสะดุดเพราะใครล่ะก็ ฉันไม่ยอมแน่ๆ”
“ว่าไงนะ งาน งานอะไร”
“ซื่อบื้อจริงๆ ก็เกิดนายถูกจับหรือมีปัญหาอะไรขึ้นมา รายงานของฉันพลอยมีปัญหาไปด้วยเนี่ย จะว่ายังไง”
“ที่แท้ก็ห่วงงาน”
“แหงล่ะ .. อีกอย่างนะ เงินแค่นี้ทำไปทำไม มันคุ้มเหรอ”
“พวกคนรวยก็งี้แหละนะ คงไม่รู้หรอกว่าเศษเงินของตัวเองมันจะหายากแค่ไหนสำหรับคนอย่างพวกฉัน” แพคฮยอนเอ่ยออกมาจากใจจริงๆ
“รู้ดีจังนะ”
“แน่นอน ถึงจะจนแต่ฉันก็ไม่ได้โง่”
“อืม ฉลาดมากเลยล่ะ”
“หนอย ไอ้.....” แพคฮยอนหมดความอดทนกับคนตรงหน้าแล้ว ถ้าแต่ก่อนไม่เคยนึกว่าเป็นคนดี ตอนนี้เขาจะเกลียดขนาดนี้มั้ยนะ
“วันนี้ฉันฝากไว้ก่อนแล้วกัน เพราะนายคนเดียวที่ทำให้ฉันขาดทุนแบบนี้ นายต้องชดใช้ส่วนนั้นของฉันมาด้วย” แพคฮยอนสะบัดหน้าเดินหนีจงอินที่ยังเงียบอยู่ ร่างสูงดูมีท่าทีไม่ยี่หระอะไร
“เดี๋ยว” จงอินเรียกแพคฮยอนไว้
“พรุ่งนี้อย่าโดดแล้วกัน ฉันไม่ชอบให้ใครกินแรงเวลาทำรายงานด้วยกัน”
△▽ △▽ △▽
.. ไม่ชอบเลย ไม่ชอบจริงๆ
วันนี้แพคฮยอนนั่งหน้างอรอใครบางคนอยู่ใต้ตึกคณะในตอนเย็น ใครคนนั้นไม่ใช่เพื่อนรักทั้งสองของเขาหรอก
“ย้ำว่าอย่าเบี้ยว แล้วทีตัวเองโคตรตรงเวลาเลยว่ะ” พูดถึงอีกคนอย่างไม่สบอารมณ์ สักพักคนไม่ตรงเวลาก็โผล่มาพอดี
“รอนานไหม”
“อีกห้านาที ถ้าไม่เห็นก็คิดว่าจะไม่รอ” แพคฮยอนบอก จงอินได้ยินก็ไม่ตอบอะไร
บางทีนะบางที หากจงอินร้อนตามสักหน่อย แพคฮยอนอาจจะไม่อารมณ์เสียขนาดนี้ก็ได้
“เข้าเรื่องเลยดีกว่า งานทั้งหมดมันไม่น้อยเลยนะ เพราะงั้นไม่แปลกที่คะแนนของรายงานนี้ที่อาจารย์ให้มามันจะมากขนาดที่เราทุกคนต้องให้ความสำคัญกับมัน” จงอินบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ชายหนุ่มเอ่ยต่อไปอย่างปกติ ขณะที่คนฟังก็เริ่มจะตั้งใจฟังผิดกับก่อนหน้า
ขณะที่พูดไป จงอินก็แอบสังเกตว่าคนตรงหน้าเวลานั่งนิ่งๆแล้วตั้งใจฟังแบบนี้ บางทีก็น่าดูอยู่ไม่น้อย ใบหน้าคมเผลอมองแล้วเงียบไปแทน
“อะไร หยุดพูดทำไมล่ะ” แพคฮยอนเงยหน้าถาม
“เปล่า .. คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ ก็แค่คิดว่าอย่างนายก็ทำหน้าได้เรื่องได้ราวเป็นเหมือนกันนะ” ได้ยินแบบนั้นแพคฮยอนก็ทำหน้าไม่ถูก เขาไม่อยากพูดอะไรจึงได้แต่ทำหน้าเจ็บใจแทน
“เออๆ อย่าทำหน้าเหมือนจะฆ่ากันเลยน่ะ เอาเวลามาเตรียมงานกันต่อดีกว่า” จงอินว่า ก่อนจะพาแพคฮยอนเข้าเรื่องงานกันต่อ
แพคฮยอนเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองทำไมถึงได้รู้สึกตั้งใจขนาดนี้ สงสัยไม่มีอารมณ์จะเถียงกลับมากกว่า
.. ช่างเถอะ
“ตามนั้นนะ นายเอารายชื่อบริษัทตัวอย่างที่ฉันเตรียมไว้ไปแยกมาแล้วสร้างเป็นตารางมาเลย จะได้เข้าใจง่ายๆ ส่วนฉันจะหาข้อมูลเพิ่มในส่วนนี้ แล้วพรุ่งนี้ค่อยเอามารวมกันอีกที .. วันนี้แค่นี้ก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีก” จงอินสรุปเสร็จสรรพทุกอย่างโดยไม่ถามแพคฮยอนสักคำ ท่าทีแบบนั้นทำเอาคนฟังอดหมั่นไส้ไม่ได้
“นายนี่เป็นหัวหน้าฉันเหรอ เฮอะ เหมือนเนอะ”
“หรือนายอยากเป็น”
“ไม่ล่ะ ไม่อยากแย่งตำแหน่งใคร”
“งั้นแค่ที่ให้ไปน่ะ คืนนี้ก็ทำให้ทันแล้วกันนะ”
“ฮะ คืนนี้ คืนนี้อะไร .. เดี๋ยวนะ นายจะเอาพรุ่งนี้เลยเหรอ พรุ่งนี้วันเสาร์นะ” แพคฮยอนเปลี่ยนมาโพล่งถามอย่างตกใจ
“อ้าว แล้วเมื่อกี้ไม่ได้ยินเหรอว่าพรุ่งนี้ งั้นที่พูดมานี่นายไม่ได้ฟังฉันเลยเหรอ นี่อย่าบอกนะว่านั่งใจลอย”
“ไม่ใช่นะคือ ..”
“โธ่ ไอ้เราก็คิดว่าจะได้เรื่อง งั้นเรื่องเป็นหัวหน้าทีมเนี่ยถ้าไม่ใช่ฉันก็เป็นนายไม่ได้อยู่ดีนะแพคฮยอน” จงอินแสร้งทำเสียงแบบช่วยไม่ได้
“มากไปแล้ว ใครว่าฉันใจลอย ฉันฟังอยู่ไม่เห็นรึไง” แพคฮยอนดูจะหมดความอดทนเมื่อถูกจี้ตรงๆเกินไป และดูถูกกันแบบนี้ใครจะรับได้
“โอเคๆ ไม่ลอยก็ไม่ลอย” จงอินตอบกลับเหมือนจะยอม แต่สายตาแบบนั้นใครมันจะเชื่อ แพคฮยอนไม่ได้โง่นะ ร่างเล็กลุกขึ้นตบโต๊ะหวังจะเอาเรื่องคืน แต่แล้วก็ถูกอีกฝ่ายปรามไว้เสียก่อน
“พอเลย นั่งลงดีๆเลย บอกแล้วไงว่าฉันไม่ชอบคนไม่เอาไหน อย่าทำให้งานเสีย ขอร้อง” จงอินเอ่ยเสียงเข้ม
“ไอ้...”
“บอกว่านั่งลง”
คำเดียวสั้นๆที่แพคฮยอนเลือกที่จะไม่หือด้วย
จงอินก็แบบนี้แหละ ไม่อ่อนให้ใคร ไม่แคร์ใคร ต่อให้แพคฮยอนจะต้องเจ็บใจแค่ไหนเขาก็ไม่ได้นึกสน
ฮึ่ย !! คอยดูนะ
ทั้งสองเก็บงานเข้ากระเป๋าเพื่อเตรียมแยกย้ายกันกลับ แพคฮยอนนั่งมองร่างของลูกผู้ดีมีตังค์อย่างจงอินที่ลุกยืนขึ้นเพื่อจะจากไป
“เดี๋ยว” เสียงนั้นเรียกอีกฝ่ายไว้อย่างไม่รอช้า
“อะไร” จงอินหันกลับมาถาม สายตาเหมือนจะรำคาญอย่างนั้นใครถูกมองคงไม่ชอบแน่ แพคฮยอนกลืนน้ำลายลงคออย่างประหม่า แต่ก็ต้องทำ
“ลืมไปรึเปล่าว่านายค้างอะไรฉันอยู่ ส่วนที่ฉันต้องเสียไปเพราะนายไงล่ะ จ่ายมาเลยนะ”
“ส่วนที่เสียไป”
“ก็เออสิ ฉันขาดทุนนะรู้มั้ย จ่ายมาซะดีๆ”
“เหอะ .. ใครจะโง่จ่าย ตัวเองทำตัวเองยังจะมาถามหาค่าเสียหาย ฉันไม่แจ้งเจ้าหน้าที่ว่านายขายบุหรี่ให้นักเรียนพวกนั้นก็บุญแล้วนะ”
“หนอย ไอ้บ้านี่ ปากวอนหาเรื่องตลอดเลยนะ ขายแค่ไม่กี่ครั้ง อย่ามาทำเหมือนฉันขายยาเลยน่ะ ต่อให้พวกมันไม่ซื้อกับฉันก็ซื้อกับคนอื่นอยู่ดี แค่บุหรี่อย่ามางี่เง่า” แพคฮยอนเลือดขึ้นหน้าทันทีที่ถูกหาว่าเขาทำตัวเอง คนแบบนี้จะมาเข้าใจอะไร เกิดมาบนกองเงินกองทองจะรู้อะไร
ไม่ได้อยากจะทวงหรอกนะถ้าไม่จำเป็น แต่ถ้าไม่มีเงินส่วนนั้นแล้วอาทิตย์นี้เขาจะเอาอะไรกิน
“จะจ้องหน้าฉันอีกนานมั้ย” จงอินเอ่ยถามเมื่อคนตรงหน้าเอาแต่ยืนจ้องเหมือนมีอะไรนักหนา
“จะจ่ายไม่จ่าย”
“ไม่”
“........”
แพคฮยอนสูดหายใจเข้าแล้วล้วงอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า มันคือกระเป๋าสตางค์แบบเรียบๆสีดำ
“นาย .. เอาไปตั้งแต่เมื่อไหร่” จงอินถามเสียงเย็นเมื่อเห็นกระเป๋าของตัวเอง
“อยากได้คืนก็จ่ายมาซะดีๆ ฉันแค่อยากได้ส่วนของฉันคืน” แพคฮยอนบอกอย่างแน่วแน่ แต่ก็อดหวั่นใจกับแววตานิ่งงันคู่นั้นไม่ได้
“เอาคืนมา”
“ไม่”
“ฉันจะพูดดีๆอีกครั้ง ว่าเอามันวางลงซะ”
“ไม่” แพคฮยอนเริ่มเปิดกระเป๋าทีละนิดทั้งที่มือก็สั่นหน่อยๆ
“อย่าเปิดนะ”
“ไม่ ก็บอกแล้วไงว่าจนกว่านายจะ ...อ๊ะ เฮ้ย” แพคฮยอนร้องเสียงหลงเมื่อจงอินตรงเข้าหาแล้วตวัดร่างของเขาล็อคไว้จากด้านหลัง แผ่นหลังของแพคฮยอนแนบอยู่กับอกของจงอิน สองแขนแกร่งเหมือนคีมเหล็กที่ล็อคตัวเขาไว้ไม่ให้หนีไปไหน
“ขอคืนล่ะนะ” จงอินก้มลงกระซิบที่ใบหูขาวๆก่อนจะใช้มือที่ว่างจับเอากระเป๋าตัวเองคืนมา แต่กระนั้นก็ยังไม่ปล่อยจำเลยไปเสียที
“ได้แล้วก็ปล่อยสิ ..โอ๊ย เจ็บนะเว้ย” แพคฮยอนร้องเสียงหลงเมื่อแขนข้างหนึ่งถูกบิดช้าๆ
“เป็นโจรขโมยของคนอื่นแบบนี้ ให้ปล่อยง่ายๆเลยรึไง” เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆแกล้งให้แพคฮยอนแทบคลั่ง ทั้งโกรธทั้งแค้น ไม่คิดว่าจะมาเสียท่าแบบนี้ด้วย ไม่นึกว่าจู่ๆจงอินจะกลับมาเป็นฝ่ายเหนือกว่าเร็วขนาดนี้
“ปล่อยเว้ย ปล่อย!”
“จะลงโทษยังไงดีนะ”
“ไอ้บ้าจงอิน นายมันปีศาจ” แพคฮยอนร้องใส่แต่ก็ยังดิ้นไม่หลุด ใบหน้าคมกลั้นหัวเราะอยู่กับพวงแก้มขาวๆนั่น จงอินปรายตามองท้ายทอยที่ซ่อนอยู่ภายใต้ไรผมสีน้ำตาลเข้ม ถือเป็นครั้งแรกเลยที่เขาเข้าใกล้พวกคนประเภทนี้ขนาดนี้
สันจมูกโด่งเผลอแตะลงที่ปลายศีรษะ พร้อมๆกับที่เจ้าของมันจะบังเอิญหันหน้ามาพอดี
แก้มนุ่มๆสัมผัสเข้ากับปลายจมูกพอดิบพอดี
“..........................”
แย่แล้ว!! โลกของแพคฮยอนที่ไม่ได้หยุดหมุนมานานเพราะผู้ชายคนนี้ ตอนนี้มันกำลังกลับมาเป็นอย่างนั้นอีกครั้ง
ไม่ใช่แล้วเว้ย จะบ้าเรอะ แบบนี้ไม่ถูกเลย
“โอ๊ย!!”
จงอินร้องลั่นเมื่อเท้าข้างหนึ่งถูกเท้าอีกคนกระแทกลงมาเต็มแรง แพคฮยอนดีดตัวออกมาอย่างทันท่วงที จงอินเผลอก้มหน้าดูเท้าตัวเองและพอเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าอีกคนถอยห่างออกไปไกลแล้ว แพคฮยอนตะโกนกลับมาขณะที่หอบหายใจไปด้วย
“ถือว่าแลกกับเงินฉันแล้วกันนะ!” แพคฮยอนร้องบอกแล้วก็หันหลังวิ่งหนีจนหายลับตาไป
จงอินถอนหายใจอย่างโล่งอกพลางก้มมองสิ่งสำคัญในมือตัวเองที่ฉวยคืนมาได้อย่างปลอดภัย
ชายหนุ่มไม่ทันคิดอะไรก็ต้องเปลี่ยนสีหน้าทันทีเมื่อหันไปเจอกับใครสองคน คยองซูและเซฮุนเอ่ยถามอย่างเป็นมิตร
“โทษทีนะ จงอินใช่ไหม แพคฮยอนอยู่กับนายรึเปล่า” คยองซูถาม
“เพิ่งกลับไปเมื่อกี้ สงสัยรีบกลับเพราะที่บ้านรอ” จงอินตอบไปส่งๆ เขาไม่ได้สนใจจะสนทนาอะไรด้วยจึงก้มหน้าลงเก็บกระเป๋าของตัวเอง
“ที่บ้านรองั้นเหรอ หมอนั่นมันมีใครรอที่ไหนล่ะ ที่รีบน่ะสงสัยไปหางานพิเศษใหม่มากกว่า ...”
“เซฮุน!” คยองซูกระตุกแขนเพื่อนที่พูดเรื่องแบบนี้ออกไปด้วยอารมณ์จริงจัง เป็นที่รู้กันว่าหากเซฮุนไม่พอใจแล้วล่ะก็เดี๋ยวมันจะยาว จงอินหันมามองอย่างไม่เข้าใจก่อนที่คยองซูจะตอบแทนให้เคลียร์กันไป
“เอ่อ โทษทีนะ พวกเราหมายถึงว่า แพคฮยอนมันไม่ได้มีคนที่บ้านรอ .. ช่างเหอะ งั้นเราไปก่อนนะ โทรหาหมอนั่นไม่ติดเลยถามดู ขอบใจมาก”
ทั้งสองคนจากไปแล้ว แต่จงอินยังติดใจในประโยคนั้นอยู่ ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอก
.. ไม่มีใครรองั้นเหรอ
.
.
Tbc. Part 3
สวัสดีค่ะ
พาร์ทนี้ก็มาสเต็ปเดิม (เรื่องนี้แต่งยากนิดหน่อย เลยปล่อยๆเป็นสไตล์ตัวเองบ้างอ่ะค่ะ ฝืนไม่ไหวจริงๆ
เพราะงั้นถ้าไม่หนุกอย่างที่คาดหวังกันก็โทษทีนะคะ ;A;)
คิมจงอินนี่มันร้ายแบบฉลาดลึกมากนะ ส่วนนุ้งแบคก็ร้ายแบบไม่คิดอะไร คือหนูไม่มีกลไกการคิดอะไรเลย
คิดยังไงรู้สึกแบบไหนนี่มองทะลุได้เลยค่ะลูก ... เอ้า สู้เค้าๆ #หืออออ
โทษนะคะ ทอล์คไร้สาระมาก
*ก่อนไปมีอะไรมาฝาก คงยังไม่มีใครเห็น (พานุ้งแบคไปถ่ายแบบมา เปลืองตัวนิดหน่อย คุณแม่ก็กลุ้มใจไปตามระเบียบ)
http://24.media.tumblr.com/4e691d677484f1134039627a1418b7ab/tumblr_mj59lggAcY1rhjrlzo1_500.jpg
เจอกันพาร์ทหน้าคร่า~~
ความคิดเห็น