คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ◆ Just A Beat - Part [1]
Just A Beat
Pairing : Kai x Baekhyun
.. Part 1..
ยามสายภายในรั้วมหาวิทยาลัยมีชื่อแห่งหนึ่ง
กลีบใบไม้เล็กถูกลมเย็นพัดลู่ตกอยู่ตามพื้นรอบบริเวณม้าหินริมสระน้ำหลังอาคาร นักศึกษาหลายคนต่างเดินเข้าอาคารไปเรียนในคลาสของตัวเอง แต่ก็ยังเหลือบางคนนั่งอยู่ตามโต๊ะหลายตัว
“งืม ......” เสียงงัวเงียของหนุ่มปีสองดังขึ้น ใบหน้าเรียบๆไม่โดดเด่นกำลังขมวดคิ้วพลางลืมตาขึ้นจากการฟุบหน้าหลับอยู่กับโต๊ะ แสงแดดเริ่มส่องมาเสียแล้วสิ ชายหนุ่มยกมือขยี้หัวอย่างเบื่อหน่ายเมื่อมองดูเวลาที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือ
มีสายที่ไม่ได้รับหนึ่งสาย
“เฮ้อ .. ก็เลิกกันแล้วยังจะโทรมาพูดดีด้วยทำไม ฉันไม่ใช่ผู้ชายสิ้นไร้ไม้ตอกหรอกน่ะยัยมินจี”
พยอนแพคฮยอนพูดกับหน้าจอมือถือราวกับว่าอีกฝ่ายจะได้ยิน แฟนคนแรกที่เป็นฝ่ายบอกเลิกเขาด้วยดี แล้วเธอคนนี้ยังโทรมาราวกับรู้สึกผิดอีก แม้ว่าจะเสียใจอยู่บ้างแต่แพคฮยอนก็หยิ่งพอที่จะไม่ให้ใครมาสงสารล่ะนะ โดยเฉพาะผู้หญิงที่ทิ้งกันไป
ก็รู้ตัวดีหรอกว่าคนอย่างตัวเองจะมีใครเค้ามาจริงจังด้วย
ก็เป็นคนล่องลอยไปวันๆ ไม่คบใครจริงจัง ไม่ว่างคิดอะไรละเอียดอ่อนขนาดนั้น ขนาดชีวิตตัวเองยังไม่ค่อยจะเข้าใจเลย
นั่งเฉยไปได้สักพัก เพื่อนรักทั้งสองที่มักจะตรงเวลาเสมอก็โผล่มาพอดี
“แพคฮยอน!” หนึ่งในนั้นร้องเรียก หากแต่ไม่ยอมนั่งลงต่างกับอีกคนที่นั่งลงตรงข้ามเขา แพคฮยอนมองเซฮุนที่นั่งลงก่อนจะเงยมองหน้าคยองซูที่ยืนอยู่
“นั่งก่อนดิ”
“ไม่ล่ะ กูจะรีบไปเรียนว่ะ” คยองซูบอก
“ขยันจริงนะ”
แพคฮยอนแขวะเพื่อนรักสมัยมัธยมปลายที่แต่ก่อนก็เหลวไหลพอๆกับเขา แต่เดี๋ยวนี้ไม่รู้อะไรเข้าสิง ตั้งแต่โดนอีกฝ่ายเคี่ยวจนฟลุคสอบเข้ามามหาวิทยาลัยนี้ได้ เจ้าตัวก็ภูมิใจนักหนาและตั้งใจเรียนกว่าเดิมมาก ซึ่งแพคฮยอนก็คิดว่ามันดีแล้วล่ะนะ ขออย่างเดียวอย่าหวังดีกับเขานักเลยเพราะตัวเองคงจะดีแบบเพื่อนไม่ได้ ส่วนอีกคนน่ะเหรอ โอเซฮุน รายนี้อยู่กลางๆระหว่างเขากับโดคยองซู ไม่ค่อยพูดอะไรเท่าไหร่หรอก แต่ลองได้พูดหรือไม่ยอมอะไรแล้วก็ไม่มีใครขัดได้
“มึงไม่เรียนเหรอแพคฮยอน มาแต่เช้าเพื่อหลับรอพวกกูเนี่ยนะ” คยองซูว่า
“นั่นดิ ไม่ไปเหรอ” เซฮุนถามขึ้นอีกคน
“ก็ว่าจะรอ แต่กูขี้เกียจแล้วว่ะ” แพคฮยอนว่าแล้วก็ถอนหายใจ ท่าทางแบบนี้ทั้งสองคนก็รู้แล้วว่าเพื่อนตัวเองคงจะหาเรื่องโดดเรียนอย่างเคยแน่ๆ ร่างสมส่วนที่ไม่เรียกว่าสูงนักยกมือขึ้นบิดขี้เกียจ ชายเสื้อเชิ้ตตัวบางหลุดลุ่ยออกมาจนหมด
ความไม่เรียบร้อยช่างเป็นสิ่งคู่กับพยอนแพคฮยอนเสียจริงๆ
มือบางหยิบซองบางอย่างยับๆในกระเป๋าเสื้อออกมา บุหรี่ที่เหลือไม่กี่มวนถูกหยิบออกมาจุด
“เค้าห้ามสูบแถวนี้นะ” คยองซูส่ายหน้าระอา เซฮุนเองก็ได้แต่มองด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“เออน่ะ ไม่ค่อยมีคนหรอก” แพคฮยอนว่าก่อนจะหันหน้าไปอีกทางเหมือนคนไม่คิดอะไร ทั้งที่ในใจมีเรื่องมากมายให้คิดถึง เรื่องเหล่านั้นก็แค่เรื่องที่คนอื่นอาจไม่ต้องคิด ไม่รู้สินะ คนอย่างเขาไม่มีอะไรดีหรอก ขนาดแม่แท้ๆยังไม่ว่าดีเลย
พูดถึงแม่แล้วแพคฮยอนก็หงุดหงิดใจ กลับบ้านดึกไม่พอ บางทีก็คลาดกันในตอนเช้า ทะเลาะกันก็บ่อย ชอบว่าเขามันไม่ได้เรื่อง แม่เองก็ไม่ได้เรื่องเหมือนกันแหละ
เฮอะ! ..
“งั้นพวกกูไปก่อนนะแพคฮยอน” คยองซูตัดสินใจบอกเพื่อนก่อนจะสะกิดแขนคนที่นั่งอยู่ให้ลุกไปด้วยกัน เซฮุนทำท่าจะลุกตามแต่กลับถูกแพคฮยอนเรียกไว้ก่อน
“เดี๋ยวๆ มึงไปคนเดียวเหอะคยองซู กูเบื่ออ่ะ ยืมตัวหมอนี่หน่อยละกันนะ”
“อะไรวะ” เซฮุนอุทานที่ทำเหมือนเขาไม่ใช่คน อยากยืมก็ยืมง่ายๆซะงั้น
“เออ .. เอาไงก็เอาเหอะวะ เซฮุนมึงอยากอยู่ก็อยู่ ไม่ก็ตามมาละกันนะ” คยองซูเดินจากไปเพื่อเข้าเรียน ทิ้งให้เซฮุนได้แต่มองตาม ชายหนุ่มทำท่าจะลุกเดินตามไปอีกแต่ถูกคว้าแขนไว้ก่อน
“เดี๋ยวสิวะ อยู่กับกูก่อน” แพคฮยอนบอก โดยมีสีหน้าหน่ายๆของเพื่อนส่งกลับมาให้
“กรี๊ดดดด!!”
เสียงร้องเชียร์ของสาวๆหลายชั้นปีที่ว่างแวะมาโรงยิมนั้นกำลังกรี๊ดกร๊าดหนุ่มๆที่วาดลวดลายอยู่ในสนามบาสเก็ตบอล
“พี่เซฮุนเท่ที่สุดค่ะ”
“น้องซองแจสู้เค้านะ”
ชิส์ .. แพคฮยอนที่วิ่งวนจนเหงื่อโชกแอบทำตาหมั่นไส้มาทางเพื่อนรัก จะถือซะว่าวันนี้ไม่มีแฟนคลับของเขาก็แล้วกัน
การมาชวนเด็กปีหนึ่งที่ซ้อมบาสกันอยู่มาแข่งกันแก้เหงาแบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรกของแพคฮยอนหรอก รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าในยามที่สมองและร่างกายจดจ่อกับการรับส่งลูกสีส้มในมือ ก่อนจะเลี้ยงมันไว้แล้วมุ่งไปข้างหน้า ยามที่ไม่ต้องคิดเรื่องอื่นก็คงมีแค่เวลาอย่างนี้เท่านั้นที่เขาจะยิ้มออกมาจากใจ
จบเกมแล้ว หลายคนเริ่มทยอยหายไปจากที่ตรงนี้ เหลือไว้เพียงนักบาสปีหนึ่งและรุ่นพี่ปีสองอย่างเขาทั้งสองคน เซฮุนหอบหายใจพลางยกขวดน้ำขึ้นดื่มอึกใหญ่ขณะที่นั่งมองเพื่อนตัวเองไปด้วย แพคฮยอนยังคงสนุกกับการกระโดดชู้ตลูกลงแป้นไปมาอย่างนั้น
“ฮึบ!” ชายหนุ่มยังคงไม่หยุดกระโดดและวิ่งวนไปมา ลูกบาสที่หลุดออกจากมือก็บังเอิญกระดอนออกไปอีกข้างให้คว้าไว้ไม่ทัน แพคฮยอนมองตามมันก่อนที่จะหยุดยืนนิ่งเมื่อสายตาสบเข้ากับภาพบางอย่างตรงประตูทางเข้าโรงยิม เซฮุนมองตามสายตาเพื่อนไปเช่นกัน
ภาพของใครคนหนึ่งที่กำลังเดินผ่านไป ใครคนนั้นที่แพคฮยอนจำได้เป็นอย่างดี
.. คิมจงอิน ..
เฮ้ย คนๆนี้มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
ความเงียบดูเหมือนจะกลืนการกระทำของเขาไปเสียหมด
เคยได้ยินว่าที่บ้านส่งไปเรียนต่อที่ต่างประเทศนี่นะ แล้วมาทำอะไรที่นี่ เครื่องแบบนั่นก็ของที่นี่ไม่ใช่เหรอ และไม่ว่าจะกี่ครั้งรวมถึงตอนนี้ด้วย ทุกครั้งเลยที่เจอผู้ชายคนนี้เขาก็ทำได้เพียงแค่มอง
แพคฮยอนเอาแต่ยืนมองอีกฝ่ายอยู่กับที่ เขาเหม่อไปอย่างลืมตัวราวกับคนตกอยู่ในภวังค์ คนๆนั้นเดินมาหยุดลงตรงหน้าของแพคฮยอนแล้ว แพคฮยอนก้มมองลูกบาสในมือของคิมจงอินและยิ้มไปให้อย่างเป็นมิตร เขากำลังคิดว่าตัวเองช่างโชคดีนักที่คนดีๆแบบนี้อุตส่าห์มีน้ำใจ
“เฮ้! นี่ .. จะยืนบื้ออีกนานมั้ย”
.. เอ่อ ดะ เดี๋ยวนะ
“รับไปสิ”
“เอ่อ..”
“เสียเวลาชะมัด”
แพคฮยอนรีบยื่นมือไปรับลูกกลมๆนั่นเอาไว้ด้วยความรู้สึกที่เบลอไปชั่วขณะ ใบหน้าคมกับผมที่เซ็ตปัดไปอีกทางนั้นเชิดขึ้นก่อนจะยื่นลูกบาสที่ถือเอาไว้มาให้ด้วยสายตาเหยียดๆ
ให้ตายสิพระเจ้า ..
คิมจงอินเดินจากไปแล้ว เหลือไว้เพียงพยอนแพคฮยอนคนบื้อที่กำลังยืนบื้ออยู่อย่างเดิม
“เฮ้ยแพคฮยอน แพคฮยอน! .. มึงโอเคป่ะวะ”
.. ไม่ ไม่โอเคเลย กูไม่โอเคเลยว่ะเซฮุน!!
△▽ △▽ △▽
เรื่องเมื่อวานนี้ยังคงฝังอยู่ในหัวของแพคฮยอน แม้ในเวลานี้ที่นั่งฟังอาจารย์กำลังสาธยายอยู่ในห้องเลคเชอร์ก็ตาม เธอคนนี้เป็นที่ลือกันว่าโหดนัก เด็กเอกบริหารธุรกิจอย่างพวกเขาจึงต้องตั้งใจกันหน่อย จะยกเว้นก็แค่เขานี่แหละ
แพคฮยอนนั่งอยู่ข้างคยองซูและถัดไปเป็นเซฮุน เพื่อนทั้งสองฟังไปจดไป แต่เขานี่สิที่นั่งท่าดีทีเหลวอยู่อย่างเดิม มือบางๆยกขึ้นเท้าคางพลางดีดปากกาไปมาอย่างใช้ความคิด ก็เรื่องเมื่อวานนี้น่ะสิที่ยังลืมไม่ได้
จงอิน คิมจงอิน คิมจงอิน
หนอย .. ไอ้บ้านั่นที่แท้แล้วปากหมาแบบนี้เองเรอะ!
แพคฮยอนอยากจะกรีดร้องขึ้นมาเสียให้ได้ ทำไมถึงได้เป็นคนแบบนี้ อุตส่าห์เฝ้ามองมาหลายปีคิดว่าเป็นคนดี ที่แท้แล้ว ที่แท้แล้ว .......
“ฮึ่ย!!”
ปึด!!
เสียงกระดาษตำราหนาๆถูกปากกาที่กำไว้แทงลงไปจนเกิดเสียง ยังดีที่มีแค่คนข้างกายไม่กี่คนเท่านั้นที่ได้ยิน คยองซูหันควับมาจับมือเพื่อนเอาไว้
“เป็นไรวะ” เขาถาม แพคฮยอนถอนหายใจเมื่อนึกได้ว่าตัวเองคิดมากไปแล้ว
“เปล่า กูแค่เบื่อ”
“คำก็เบื่อสองคำก็เบื่อนะมึง”
“เออ โทษทีว่ะ” แพคฮยอนทำหน้าไม่สู้ดีพลางมองเลยไปทางเซฮุนที่สมองคงไปกับเสียงอาจารย์เรียบร้อยแล้ว
“ฟังต่อไปก็ไม่รู้เรื่อง กูออกไปก่อนละกันนะ” ว่าแล้วก็ปิดหนังสือลงเก็บใส่กระเป๋าก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินมาตามทางลง แพคฮยอนไม่ได้แคร์สายตาใครเลยแม้แต่อาจารย์ที่มองมาทางเขา แต่แล้วขณะที่ก้าวมาตามทางเดินผ่านหลายคนที่นั่งอยู่
“โดดเรียนอีกแล้วเหรอ”
.. เสียงนั่น
แพคฮยอนชะงักเท้าแทบจะในทันใด ชายหนุ่มหันขวับมาตามเสียงที่นั่งอยู่โต๊ะปลายแถว ใบหน้าของผู้ชายที่ไม่นึกว่าจะมานั่งอยู่ที่นี่กำลังเลิกคิ้วเป็นเชิงถามมาให้ ท่าทีหยิ่งๆจนน่าหมั่นไส้นั่นดูก็รู้ว่าไม่ได้หวังดีกันสักนิด จงอินเหยียดยิ้มให้ตามสไตล์ แพคฮยอนยืนนิ่งเพราะในใจกำลังกรุ่นไปด้วยความโมโห ถ้าเป็นข้างนอกและเป็นคนอื่นนะ ขืนมาทำแบบนี้ใส่เขาอีก แพคฮยอนคงจะซัดให้คว่ำเลย
“นั่นจะไปไหนน่ะ”
เอาแล้วไง แทนที่จะได้เดินออกไปดีๆแต่ก็ไม่พ้นสายตาของอาจารย์คนสวยที่ขึ้นชื่อว่าโหดเอาการไปได้ แพคฮยอนกำสายประเป๋าเป้แน่นก่อนจะตวัดสายตากลับมามองตัวต้นเหตุของความซวย จงอินยังคงทำหน้าไม่รู้ร้อนอะไร ส่วนเขาน่ะเหรอ ก็เดินกลับไปนั่งที่เดิมน่ะสิ
เซฮุนและคยองซูมองมาที่เพื่อนตัวเองซึ่งนั่งลงที่เดิมท่ามกลางสายตาหลายคู่ เสียงแหลมของอาจารย์คนนี้เอ่ยตามมาสมทบให้ได้อายอีกต่างหาก แพคฮยอนหน้าตึงเล็กน้อยแต่เขาก็ไม่ได้จะสนใจอะไร มือบางกลับมาคีบปากกาดีดไปดีดมาอย่างเคย
เสียความรู้สึกอย่างเดียวไม่พอ สุดท้ายแพคฮยอนก็ต้องมาเจ็บใจกับสิ่งที่ได้เจอซ้อนกันเข้าไปอีก เขาเพิ่งจะนึกได้ว่า หรือบางทีแล้ว ผู้ชายคนนี้จะทำดีก็ต่อเมื่ออีกฝ่ายเป็นใครมากกว่า แล้วเขาเองมันก็ดูเหมือนพวกชนชั้นล่างสินะไอ้หมอนี่มันถึงได้อยากพูดอะไรก็พูด .. แย่จริงๆ
ทั้งคลาสดำเนินต่อไปอย่างปกติ
หลังจากที่อาจารย์มีงานให้นักศึกษา รายงานชิ้นใหญ่ก่อนสอบปลายภาคเรียนจึงกลายเป็นประเด็นในชั่วโมงนี้ และที่หลายคนกำลังส่งเสียงจ้อกแจ้กคุยกันอยู่ก็คงไม่พ้นเรื่องการจับคู่
“มึงคู่กับแพคฮยอนละกันคยองซู” จู่ๆเซฮุนก็พูดขึ้น ชายหนุ่มมักจะเป็นคนที่ไม่เรื่องมากที่สุดกับอะไรแบบนี้
“แน่ะ จะจับคู่กับสาวคนไหนล่ะ ยัยอึนบีที่นั่งข้างหน้าน่ะเหรอ” คยองซูแขวะเพื่อน เซฮุนแค่ยักไหล่ให้นิดหน่อย ขณะที่แพคฮยอนเองก็รู้ว่าเพื่อนคงเป็นห่วงเขาที่ไม่เอาไหนมากกว่า
“ไม่ต้องหรอก พวกมึงคู่กันเหอะ สาวๆน่ะเดี๋ยวกูเดินไปถามก็ได้แล้วล่ะน่ะ” แพคฮยอนพูดอย่างมั่นใจ แต่จริงๆเขาก็แค่ไม่อยากจะคอยเป็นตัวถ่วงสองคนนี้ เซฮุนจ้องมาเขม็งก่อนจะเอ่ยตอบกลับไป
“มึงนี่นะ มอมๆแบบนี้ใครเค้าจะสน” ประโยคเด็ดของเพื่อนรักกระตุกต่อมโมโหของแพคฮยอนจนเต้นตุบๆ คนถูกว่าทำท่าจะตบหัวไอ้เพื่อนคนนี้เข้าให้ ติดก็ตรงที่มีคนกลางคั่นไว้เสียก่อน
“เอาล่ะๆพวกมึง .. ทำทะเลาะกันนะ จริงๆแม่งห่วงกันหรอก เฮอะ” คยองซูเบื่อหน่ายกับความงี่เง่าของเพื่อน แต่เขาเองก็ไม่อยากจะทำให้แพคฮยอนดูไร้ความสามารถต้องค่อยพึ่งพากันอย่างนี้ คิดได้อย่างนั้นคยองซูจึงถือโอกาสตัดสินใจเอง และนั่นก็ทำให้แพคฮยอนสมปรารถนา
“เดี๋ยวกูไปหาคู่ก่อนละกัน ช้าหมดอดกันพอดี” แพคฮยอนว่าก่อนจะลุกยืนขึ้น เขายอมรับว่าตัวเองก็ไม่ค่อยจะดูดีนักหรอก เพื่อความมั่นใจจึงจับชายเสื้อยัดกางเกงนิดๆให้พอไม่น่าเกลียด .. ไม่ได้จะยอมรับกับคำพูดไอ้เซฮุนหรอกนะว่าเขามันมอมแมม
เขาเดินไปยังสาวๆกลุ่มแรกที่เขาคาดว่าอาจจะเหลือสักคนที่ไม่มีคู่ แต่แล้วก็ต้องยิ้มให้ก่อนจะเดินไปยังอีกกลุ่ม และนั่นก็บังเอิญไม่เหลือใครเลย และด้วยความพยายามที่คิดว่าคงจะสำเร็จ สาวๆกลุ่มสุดท้ายนั่นก็ดันไม่มีคนเหลืออีกเช่นกัน
เฮ้ย!! .. นี่กูจะไม่มีคู่จริงๆเหรอวะ
แพคฮยอนคิด ก่อนจะสอดส่องมองไปทั่วทั้งห้องเลคเชอร์ ท่าทีที่ยังไม่ลงตัวอยู่คนเดียวทำให้อาจารย์ที่ยืนมองลอดแว่นมานั้นพูดผ่านไมค์มาที่เขา
“คุณพยอนแพคฮยอน ยังไม่มีคู่ทำรายงานหรือถึงได้เดินไปเดินมาอยู่นั่น” เสียงแหลมแสบแก้วหูพูดเหน็บหากแต่ก็ยังเต็มไปด้วยความห่วงใยนักศึกษาของตน
“ครับ”
“จะไม่มีได้ยังไง ก็รายชื่อทั้งหมดมันก็ครบคู่นี่นะ แล้ววันนี้ก็มากันครบด้วย .. งั้น นักศึกษาคนไหนที่ยังไม่มีคู่ทำรายงาน กรุณายืนขึ้น” สิ้นเสียงอาจารย์พูด จู่ๆหญิงสาวคนหนึ่งก็เดินเข้ามาจากข้างนอก สงสัยว่าเธอคงจะเพิ่งกลับเข้ามาจากห้องน้ำ ความสวยนั่นทำเอาคนอื่นๆมองตาม
“เธอยังไม่มีคู่ทำรายงานใช่ไหม” อาจารย์ถามเธอคนนั้น ใบหน้าเรียวสวยหันกลับมา
แพคฮยอนแทบจะลิงโลดเมื่อเห็นเธอคนนี้ที่ยังไม่มีคู่ ให้ตายสิ ในความโชคร้ายสุดท้ายก็โชคดีเสียอย่างนั้น
โอ๊ย .. จะได้คู่กันเหรอเนี่ย โชคดีอะไรแบบนี้
“หนูจับคู่กับเพื่อนสนิทแล้วค่ะ นั่งอยู่ทางนั้น”
เธอชี้มือไปยังเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่แถวบนๆ และนั่นก็ทำให้แพคฮยอนได้แต่ยิ้มค้างมองตามร่างของเธอที่เดินผ่านเขาไป
“งั้น....” เสียงอาจารย์เอ่ยขึ้นพลางขมวดคิ้วให้กับร่างของนักศึกษาชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเพิ่งยืนขึ้นได้สักพัก แพคฮยอนหันขวับไปมองผู้ชายคนนั้นในทันที ..
“คิมจงอินครับ”
△▽ △▽ △▽
“ไงล่ะมึง ได้จับคู่กับสาวสวยเลยนี่” เซฮุนเอ่ยขณะที่นั่งกินข้าวกลางวันด้วยกันในโรงอาหาร
“อย่ามาทับถมนะเว้ย คราวซวยกูแท้ๆ ก็ที่เล่าให้ฟังนั่นแหละ หมอนั่นไม่ได้เป็นคนดีมีน้ำใจอย่างที่พวกเราเข้าใจหรอก” แพคฮยอนทำหน้าหงุดหงิด
“นั่นสิ ไม่น่าเป็นไปได้เลยเนอะ” เซฮุนว่า
“แต่เป็นไปแล้ว” แพคฮอยอนยืนยัน
“ถ้าจำไม่ผิด หมอนั่นไปเรียนต่อเมืองนอกไม่ใช่เหรอวะ แล้วมาอยู่นี่ได้ไง” คยองซูถามขึ้นบ้าง
“ถามแบบนี้กูจะรู้เหรอ ไม่ใช่พ่อกูนะถึงจะไปรู้เรื่องชีวิตมันได้ .. ขนาดพ่อกู กูยังไม่รู้เลยว่าหน้าตาเป็นยังไง” ประโยคท้ายเสียงอ่อนลง แพคฮยอนคว้าเอาขวดน้ำขึ้นดื่มอึกใหญ่แล้วเงียบไป ทำให้อีกสองคนต้องเงียบตามไปด้วย
แพคฮยอนรู้ดีว่าตัวเองก็เป็นเสียแบบนี้ แล้วขณะที่นั่งพูดกับเพื่อน สายตาก็พลันสบเข้ากับใครคนหนึ่งที่นั่งอยู่โต๊ะไม่ไกลจากพวกเขานัก
เฮ้ย .....
จงอินนั่งอยู่ท่ามกลางเพื่อนในกลุ่มไม่กี่คนซึ่งเป็นพวกลูกคุณหนูบ้านรวยเหมือนกัน แพคฮยอนขมวดคิ้วและชะงักไปเมื่ออีกฝ่ายจ้องมา จงอินไม่ได้ยิ้มกวนประสาทอะไร แต่สายตานั่นมันเหมือนกับว่าเขามันขัดหูขัดตายังไงยังงั้น
พอโดนจ้องแบบนี้ก็ไม่รู้จะทำหน้ายังไง แพคฮยอนไม่ชอบเลยจริงๆ เขาเริ่มจะรู้ซึ้งแล้วว่าคนที่เขาอุตส่าห์ชื่นชมมาเสียนาน จะกลายเป็นคนที่เขาเกลียดหน้ามากที่สุดในตอนนี้
“กูไปนะ ตอนบ่ายไม่เรียนด้วย”
“แต่ของจารย์รยออุคเลยนะเว้ย”
“เออฝากด้วยละกัน ไปล่ะ เจอกันพรุ่งนี้”
ทางด้านโต๊ะอีกตัวในโรงอาหาร
จงอินมองตามร่างของแพคฮยอนที่เดินออกจากบริเวณนี้ไป ใบหน้านิ่งเฉยฉายแววไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก แล้วไอ้เรื่องต้องมาทำงานคู่กันนี่มันจะบังเอิญไปไหน ถ้าในชั่วโมงนั้นมีเพื่อนของเขาล่ะก็คงจะไม่มาเป็นตัวเศษคู่กับคนดูท่าไม่เอาไหนแบบนี้หรอก
“เป็นอะไรเหรอจงอิน ข้าวไม่อร่อยเหรอ”
“ประมาณนั้น”
“โอ๊ย อย่าไปถามมันเลยมินซอก อร่อยหรือไม่หน้ามันก็เป็นแบบนั้นอยู่ดีแหละ” เพื่อนคนหนึ่งของจงอินที่ชื่อลู่หานเอ่ยขัดขึ้นเมื่อเห็นอีกคนเป็นห่วงเป็นใยกัน
“ใครเค้าจะตะกละแบบนายกันล่ะลู่หาน”
“ช่วยไม่ได้นะ เท่ๆสาวกรี๊ดอย่างฉันทำอะไรก็ไม่น่าเกลียดหรอก” ชายหนุ่มพูดเข้าข้างตัวเองพลางหัวเราะไป ทำให้อีกคนต้องเบะปากหมั่นไส้มาให้ มินซอกเลิกตอแยกับลู่หานแล้วหันมาหาจงอินอย่างเดิม
“คุณอาสบายดีนะ พ่อฉันฝากคิดถึงแน่ะ”
“อืม ขอบใจนะ พ่อบอกเหมือนกันว่าตั้งแต่แบ่งกรุ๊ปออกมาก็ไม่ค่อยว่างเจอกันเลย” จงอินเอ่ย
“พ่อไม่เจอ แต่รู้มั้ยว่าตอนนายไปอยู่อเมริกาแค่ปีเดียว แม่ๆเรานี่อย่างกับสมาคมนักเที่ยวรอบโลก” เป็นลู่หานบ้างที่โพล่งขึ้นมาขณะที่มือกำลังแกะฝาถ้วยพุดดิ้งออก แต่ดูเหมือนว่าจะออกแรงมากไปน้ำหวานๆจึงกระเด็นออกมาติดเสื้อคนนั่งข้างกัน มินซอกเม้มปากเอาไว้ไม่ให้ด่าอะไรออกไป
“ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย”
“โทษทีๆมินซอก”
“นายนี่มันไม่รู้จักระวังเลยจริงๆ”
จงอินปล่อยให้เพื่อนสองคนเถียงกันไปตามประสา ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าสองคนนี้มันชักจะยังไงๆกันอยู่ แต่ก็ช่างเถอะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
จะกลับบ้านเลยก็ไม่อยากกลับ แพคฮยอนเลยมาเดินแกร่วอยู่แถวรั้วมหาวิทยาลัย ในมุมที่ไม่มีคน ชายหนุ่มจึงถือโอกาสสูบบุหรี่ให้หัวมันโล่งขึ้นมาเสียหน่อย
“เฮ้อ ....” เสียงทุ้มครางเบาๆอย่างผ่อนคลาย ก่อนจะตวัดสายเป้ไปด้านข้างแล้วนั่งยองลงกับพื้น ย้อนกลับไปไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้
“นายชื่ออะไรนะ แพคฮยอนใช่มั้ย”
“อืม”
“ท่าทางไม่มีมารยาท ก็ไม่มีมารยาทจริงๆล่ะนะ”
“ว่าไงนะ”
“ก็อย่างที่บอก .. เอาเหอะๆ นี่เบอร์ฉัน เอาเบอร์นายโทรเข้ามาด้วย แล้วไว้เดี๋ยวรายละเอียดงานฉันจะแจ้งนายอีกที”
“เฮอะ จับคู่กันหรือมันเป็นเจ้านายกูวะเนี่ย” ว่าแล้วก็เสียอารมณ์ แพคฮยอนสะบัดหัวไล่ความคิดก่อนจะขยี้ก้นบุหรี่ลงกับแล้วเหยียบทิ้งก่อนจะเดินจากตรงนี้ไป
อย่างน้อยแพคฮยอนก็ไม่เคยลืมหรอกว่าแต่ก่อนเคยปลื้มจงอินขนาดไหน เพราะอย่างนั้นเวลาที่ถูกพูดจาถากถางหรือมองด้วยสายตาเหยียดๆแล้วนอกจากจะเจ็บใจมันยังไม่ค่อยปลื้มเสียเท่าไหร่
ท่วงทำนองประหลาดแบบที่ไม่คาดคิด
กำลังเริ่มขึ้นกับหัวใจอันอ่อนหัด
แล้วจังหวะต่อไปล่ะ มันจะสนุกไหมนะ ..
.
.
TBC. Part [2]
แบคลูกเอ๊ย มันช่างบังเอิญจริงที่ได้ไปจับคู่กับคุณจงอินเค้า (ที่จริงหม่ามี้จัดให้เองแหละ 5555)
พาร์ทนี้ก็มาแบบเริ่มๆ ง่ายๆ ค่ะ อยากถามทุกคนว่าเป็นไงกันบ้างที่พระเอกของเราไม่ได้เป็นอย่างที่คิด
จริงๆแล้วคิมจงอินก็พอตัวอยู่เหมือนกันนะ = = .. ว่าแต่ใครได้กลิ่นอายลู่หมินบ้างคะ หุหุหุ
หนึ่งอาทิตย์พอดีเลยหลังจากที่ลงอินโทรไว้ คือจริงๆพลาดนิดนึงที่ลงเรื่องนี้เร็วไป เพราะติดฟิคชานแบคไว้อยู่เรื่องอ่ะค่ะ
เลยลงควบสองเรื่องไปด้วยกันด้วยความรู้สึกที่ว่าทำไมมันบีบรัดแบบนี้ .....อ๋อยยยยย ==”
/ ที่พูดมานี่แค่แอบห่วงว่ากลัวคนอ่านจะรอกันมากกว่า ไงก็เจอกันพาร์ทหน้าคร่า ^^
ความคิดเห็น