คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : + Cruel + Intro
Cruel
..Intro..
ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก...
เสียงเข็มนาฬิกายังคงเดินไม่หยุดหมุน หน้าปัดเวลาบ่งบอกว่าตอนนี้สี่ทุ่มครึ่งแล้ว...ดึกแล้ว...แต่รูมเมทตัวสูงของเขาก็ยังไม่กลับมา
“ไปทำอะไรอยู่ที่ไหนนะ” บ่นออกมาด้วยความหงุดหงิดใจ ไม่บ่อยนักที่เพื่อนร่วมห้องของเขาจะหายไปไหนโดยไม่บอกกล่าว และทุกครั้งที่กลับมาล่ะก็...เมากรึ่มๆ กลับมาทุกที
เมากรึ่มๆ ที่ว่านี่ไม่ได้เป็นเพราะว่ากินเหล้าน้อยหรอกนะ แต่เป็นเพราะกินเยอะต่างหาก...ก็เพื่อนตัวสูงของเขาน่ะ คอแข็งยิ่งกว่าอะไรดี ถ้าคนคอแข็งกินเหล้าจนแสดงอาการเมาออกมาได้นี่ก็แสดงว่ากินมาไม่น้อยเลยล่ะ...สำหรับรูมเมทของเขา ก็คงจะ...เกือบสิบขวด...
แกร๊ก...
เสียงหมุนลูกบิดที่บานประตูดังขึ้น คนตัวเล็กลุกจากโซฟาตัวใหญ่สาวเท้าไปยังหน้าห้องทันที สภาพของคนที่กำลังก้าวเข้ามาให้ห้องทำให้ร่างเล็กถึงกับผงะ...ใบหน้าที่แดงก่ำ กลิ่นเหล้าที่คละคลุ้ง
...คงจะกินเยอะที่สุดในรอบสามเดือนที่ผ่านมาเลยล่ะมั้ง...
“กินเหล้ามาอีกแล้วหรอ?”
“อืม”
“มันไม่ดีต่อสุขภาพนะ นายก็รู้”
“แล้วไง...”
“เฮ้อ...”
“...”
“...”
“เพราะวันนี้นายไม่ว่าง ฉันก็เลยต้องออกไปหาอะไรทำ...จะได้ไม่เหงา” สิ้นเสียงทุ้มคนตัวเล็กที่เป็นคนเริ่มถามถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ...เหงาเนี่ยนะ...
“ตลกแล้ว...”
“นายก็รู้ว่าฉันไม่เคยต้องอยู่คนเดียวมาก่อน...ตัวเล็ก”
“วกกลับมาเรื่องนี้อีกแล้วนะ...จะทำยังไงได้ล่ะก็ฉัน...”
“ช่างเถอะ...” ตัดบทสนทนาด้วยประโยคยอดฮิตก่อนจะเดินตรงไปยังระเบียงห้อง มือหนาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงที่มีไฟแช็กขนาดพกพาพร้อมด้วยบุหรี่สีขาวมวนนึงติดอยู่
...จุดไฟแล้วสูบในขณะที่หัวคิ้วนั้นขมวดชนกันอย่างเคร่งเครียด ไม่บ่อยนักที่เขาจะเลือกหาทางออกด้วยวิธีแบบนี้ เพราะเขาสูบแค่เวลาเครียดๆ เท่านั้นแหล่ะ...
“งอนหรอ...” คนตัวเล็กเอ่ยถามอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปผลักคนตรงหน้าให้หันหน้ามาหาตน...ตาคมของร่างสูงฉายแววเจ็บปวดอย่างปิดไม่มิด แววตาที่เคยเปล่งประกายสดใสอยู่ตลอดเวลากลับหม่นหมองลงตั้งแต่สองอาทิตย์ก่อน
“ฉันมีสิทธิ์พูดด้วยหรอ” แค่นเสียงหัวเราะเพราะสมเพชตัวเองเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยตอบกลับไปด้วยคำถามที่มีคำตอบบีบรัดหัวใจ
“อย่าเป็นแบบนี้สิ...”
“กอดปลอบสิแล้วจะหายโกรธนะ”
“เฮ้อ...” ส่ายหน้าไปมาเพราะเอือมกับนิสัยเหมือนเด็กๆ ของรูมเมทตัวโย่ง แต่กระนั้นแล้วเรียวแขนเล็กก็เอื้อมมือโอบกอดคนตัวสูงอยู่ดี
อ้อมกอดที่อบอุ่นจากเพื่อนตัวเล็กทำให้คนขี้น้อยใจรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง บุหรี่มวนน้อยที่ถูกจุดแต่ไม่ทันได้สูบก็ร่วงลงพื้นด้วยความตั้งใจ มือหนาโอบเอวคนน่ารักเอาไว้แน่นราวกับกลัวว่าอ้อมกอดนี้จะหายไป
ไม่ใช่สิ...
ไม่ใช่หายไป...
หากแต่เขาไม่เคยได้มันมาอย่างแท้จริงเลย...
“ขอบคุณนะที่กอดฉัน...ตัวเล็ก”
“ไม่เป็นไร...”
“...”
“เพราะมันเป็นสิ่งเดียวในตอนนี้ที่ฉันจะสามารถชดเชยให้นายได้...” ราวกับหัวใจถูกบีบหลังจากได้ยินประโยคนี้จากเพื่อนตัวเล็ก...อ้อมกอดที่เคยกอดกันอย่างอบอุ่นกลับแปรเปลี่ยนเป็นถูกรัดแน่นจากท่อนแขนแกร่งของคนตัวเล็กจนแทบหายใจไม่ออก
เจ็บ...ตัวเล็กเจ็บ...
แต่ถึงอย่างนั้นก็ทน...
เพราะเขารู้ดี...ไม่ว่าเขาจะเจ็บเท่าไร
เจ็บมากแค่ไหน...เจ็บยังไง...ก็ไม่เท่าคนตัวสูงอยู่ดี
เคร้ง เคร้ง!
เสียงกระทบกันของโลหะสองชิ้นพร้อมด้วยกลิ่นหอมคละคลุ้งยั่วยวนใจถูกส่งเข้ามายังห้องนอนที่มีชายหนุ่มร่างสูงนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงสีสวย ประตูห้องนอนที่ถูกเปิดกว้างอย่างจงใจเพื่อแกล้งคนที่กำลังหลับใหลให้ตื่นขึ้นมาทานอาหารเช้าพร้อมกัน
“ฮื่อ...” ส่งเสียงร้องครางเบาๆ หนึ่งครั้งก่อนจะลุกขึ้นบิดตัวไปมา ‘นายชนะอีกแล้ว กลิ่นอาหารปลุกฉันได้จริงๆ สินะ’ หัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ยันตัวลงจากเตียงเดินตรงดิ่งไปยังต้นตอความหอมครั้งนี้
“วันนี้ทำอะไรให้กินครับตัวเล็ก...” เสียงทุ้มเอ่ยถามพลางสอดแขนเรียวยาวของตัวเองโอบกอดเอวบางของคนข้างหน้าไว้ กลิ่นกายหอมหวานจากคนตัวเล็กกลบกลิ่นอาหารยามเช้าแทบทั้งสิ้น ร่างสูงสูดดมแรงๆ อีกครั้งก่อนจะเกยคางวางไว้บนไหล่ของพ่อครัวหน้าหวาน
“พาสต้าซอสขาวเพิ่มทูน่าเยอะๆ ของโปรดของนายไง”
“เอาใจกันแต่เช้าเลยนะ”
ฟอดดดดด~
“ฮื่อ! ตื่นเช้ามาแปรงฟันรึยังเนี่ยมาหอมแก้มฉันได้ไงคนบ้า!”
“ก็หอมแบบนี้ทุกวันตอนเช้านี่นา~”
“ไปเลย ไปอาบน้ำแต่งตัวเลย เดี๋ยวไปมหาลัยสายแล้วจะยุ่งเอานะ”
“ไปถูหลังให้หน่อยดิตัวเล็ก” เอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อนพลางซุกใบหน้าก้มลงหอมซอกคอขาวแรงๆ หนึ่งทีอย่างหมั่นเขี้ยว...ก็ตัวเล็กของเขาตัวหอมตัวนิ่มน่ากอดน่าฟัดมากๆ เลยนี่นา...
“โตเป็นควายแล้วยังต้องให้คนถูหลังอีกหรือไง”
“ถ้าเป็นคนอื่นมันอาจไม่ต้องแต่ถ้าเป็นนายล่ะก็ ฉันยอมให้นายถูทุกส่วนเลยนะ”
“ก็ไม่ถูไง! ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลยนะ แล้วปล่อยเอวฉันได้แล้วด้วย ฉันทำพาสต้าไม่ถนัด!”
“ไปก็ได้ครับ...จุ้บ~”
“ย๊า! ปาร์คชานยอล!”
ชานยอลอาบน้ำแต่งตัวเสร็จภายในเวลาไม่กี่นาที สาวเท้าออกจากห้องนอนไม่กี่ก้าวก็ถึงโต๊ะอาหารเล็กๆ สำหรับนั่งได้สามถึงสี่คนที่เขาออกเงินร่วมกันซื้อกับคนตัวเล็ก
“ป้อนหน่อยดิ” หย่อนก้นนั่งได้ไม่ทันไรก็ออกลายออดอ้อนรูมเมทหน้าหวานเฉกเช่นทุกวัน
“อ้อนตลอดเลยนะไอ้โย่ง!”
“อ้อนแค่กับนายเท่านั้นแหล่ะตัวเล็ก”
“ชานยอล...” เมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวสูงของเขาชักจะพูดหยอดเขามากไปแล้ว ร่างบางจึงส่งเสียงเป็นเชิงขอให้หยุดการกระทำนั้นหากแต่ไม่ทันจะได้พูดห้ามอะไรก็ถูกขัดเข้าเสียก่อน
“อ้า!” นอกจากจะไม่ฟังอะไรแล้วยังคงทำตัวเป็นเด็กน้อยเอาแต่ใจเหมือนเดิมสินะ! หน้าหวานยู่หน้าเล็กน้อยอย่างขัดใจเมื่อเห็นว่าคนเจ้าเล่ห์เอาแต่อ้าปากกว้างรอเขาตักอาหารป้อนท่าเดียว
...แล้วก็ใจอ่อนก่อนได้พูดคุยสั่งสอนทุกทีสิน่า!...
กิ๊กก่อง~
“อ๊ะ...” ทันทีที่ได้ยินเสียงคนตัวเล็กก็รีบวิ่งไปยังประตูห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม...ชานยอลได้แต่อ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น ก็เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้นก่อนช้อนจะถึงปากคนรอเสียอีก ร่างเล็กหายไปครู่หนึ่งก่อนจะส่งเสียงเจื้อยแจ้วตามลักษณะนิสัยของคนอารมณ์ดี
“ชานยอลนา...ฉันไปมหาลัยก่อนนะ นายไปเองได้ใช่ไหม?”
ไม่ได้...
“ชานยอลได้ยินไหม?”
ถ้าฉันบอกว่านายไปไม่ได้ล่ะ...
“ชานยอลนา...”
ถ้าฉันบอกว่าอยากให้นายอยู่เป็นเพื่อนฉันล่ะ...แบคฮยอน...
“อื้อ...ไปเถอะ”
“โอเค...งั้นไปก่อนนะ ทานข้าวให้อร่อยนะไอ้โย่ง...”
ปัง~
เสียงประตูปิดลงไปแล้ว...เหลือแต่เพียงความว่างเปล่า...ห้องกว้างๆ ที่มีเพียงชายหนุ่มตัวสูงเจ้าของห้องนั่งอยู่เพียงคนเดียว...กับโต๊ะอาหารเล็กๆ ที่ตอนนี้ดูใหญ่ขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว จานข้าวสองชุดที่ถูกจัดโดยรูมเมทตัวเล็ก...ยังไม่ได้แตะเลยสักคำเดียว
“อีกแล้วนะ...นายทิ้งฉันไปอีกแล้ว...” ดวงตาเฉียบคมทอดมองไปยังประตูห้องที่ถูกปิดลงไปหมาดๆ ไม่เข้าใจเลย...ปาร์คชานยอลไม่เคยเข้าใจ
ทั้งๆ ที่เขาเป็นเพื่อนกับแบคฮยอนมาตั้งแต่เด็ก
ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนดูแลปกป้องแบคฮยอนมาตลอด
ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ชอบคณะนิเทศฯแต่ก็ยอมสอบเพื่อให้ได้อยู่กับแบคฮยอน
ทั้งๆ ที่เขามาก่อนใครทุกคนที่เข้ามาจีบแบคฮยอน
แต่ทำไมนะ...
ทำไมหัวใจของแบคฮยอน...
ไม่เคยมองมาที่เขาเลยสักครั้ง...
แต่หัวใจของแบคฮยอนกลับมอบให้อื่น...
คนที่รู้จักกันเพียงไม่กี่อาทิตย์ แต่กลับดูรักกันมาแล้วมากกว่าสิบปี...
อ้อมกอดที่อบอุ่น รอยยิ้มที่อ่อนโยน และจูบที่แสนหวาน...
ปาร์คชานยอลได้จากแบคฮยอนทั้งสิ้น...
แต่ ‘ใคร’ อีกคนก็ได้มันไปเช่นกัน...
เพียงแต่ว่า...
‘เขา’ ได้เพราะความรัก แต่ชานยอล...ได้เพราะสงสาร
...น่าสมเพช คำนี้แหล่ะ เหมาะกับชานยอลที่สุดแล้ว...
บุหรี่สีขาวมวนเดิม...มวนที่ร่วงลงพื้นเมื่อคืน...หล่นอยู่ตรงไหน ตอนนี้มันก็ยังอยู่ที่เดิม มันก็คงเหมือนเจ้าของมันล่ะมั้ง เริ่มต้นความสัมพันธ์กับแบคฮยอนแบบไหน ตอนนี้มันก็ยังเป็นเหมือนเดิม...
ยาก...ที่จะสานต่อ...
หน่วยตาคมมองไปยังด้านล่างของคอนโดหรู ไม่นานก็พบร่างเล็กของแบคฮยอนเดินขนาบข้างกับแฟนหนุ่มร่างสูง...คล้องแขนออดอ้อนจนอยากจะอ้วก...
รถก็มีไม่ใช่หรือไง…
ทำไมต้องมารับแบคฮยอนแต่เช้า...
พากันเดินควงแขนไปมหาลัยทั้งๆ ที่มันไกล...
เพียงเพราะจะได้มีเวลาเดินกะหนุงกะหนิงกันสินะ...
ได้แบคฮยอนเป็นแฟนแล้ว ได้หัวใจตัวเล็กของเขาไปแล้วยังไม่พออีกหรือไงวะ!
โครมมมมมม!
เสียงถังขยะใบเล็กสีเงินที่วางอยู่ถูกเตะกระจัดกระจายเพราะไฟที่ลุกโชนในใจจากเจ้าของห้อง ปาร์คชานยอลมองภาพตรงหน้าอีกครั้งก่อนที่รอยยิ้มเหยียดจะปรากฏขึ้นบนริมฝีปาก
“คอยดูเถอะ...ของที่มันเป็นของฉัน...ฉันจะไม่มีวันให้ใครได้มันไป!”
ปาร์คชานยอลไม่ใช่พระเอก
ปาร์คชานยอลไม่ใช่เพื่อนที่แสนดี
ปาร์คชานยอลเป็นแค่คนเห็นแก่ตัว
ปาร์คชานยอลพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้แบคฮยอนมา
ปาร์คชานยอล...จะต้องแย่งบยอนแบคฮยอนกลับมาเป็นของเขาให้ได้
“กูจะแย่งของรักของกูกลับคืนมา...โอเซฮุน!””
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปุ้ง! เอาฟิคยาวเรื่องที่สามมาเสิร์ฟแล้วครับบบบ~
ตั้งใจเปิดเรื่องนี้โดยเฉพาะเลยนะคะ
เปิดเรื่องเมื่อ 03/02/2556
อัพฟิคฉลองวันเกิดตัวเอง กิกิ
ขอบคุณทุกคำอวยพรจากแฟนฟิคทุกคนที่ตามทวิตของหมาน้อยด้วยนะคะ
คุยกันก่อนนะ!
ฟิคเรื่องนี้ ดราม่า ดราม่ามาก ดราม่าโคตรๆ!
จบไม่สวย เนื้อหาไม่ดี และมีคนตาย...
ตายแบบไม่ปกติด้วยนะคะ เพราะฉะนั้นคิดให้ดีนะ
ความคิดเห็น